ตอนที่ 444 ไม่ได้ให้ช่อดอกไม้ก่อนหน้านั้น
“เฉียวเมียนเมียน เธอน่ะใจแคบเกินไปแล้ว เราจะคอยดู”
ไปเสี่ยวพูดด้วยฟันที่ขบและหันกลับออกไป
“เฉียวเมียนเมียน เธอจะใจร้ายจริง ๆ เหรอ” จางอี้เว่ยถามคำถามสุดท้ายก่อนที่จะออกจากห้องเรียนตามหลังไป่เสี่ยวไป
กลุ่มนักศึกษาค่อย ๆ สลายตัวอย่างช้า ๆ เมื่อพวกเขารู้ว่าเรื่องจบลงแล้ว
ทันใดนั้นห้องเรียนดูแออัดไปเสียหมด
เฉียวเมียนเมียนยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอขมวดคิ้วจากนั้นค่อย ๆ เดินออกไป
“บ้าชะมัด ฉันล่ะอยากจะชกหน้าไป่เสี่ยวเสียจริง! หล่อนกล้าดียังไงมาบอกว่าจะแฉเธอ สมองคงผิดเพี้ยนไปแล้วล่ะมั้ง” เจียงหลัวลี่รู้สึกไม่พอใจแทนเฉียวเมียนเมียน
เฉียวเมียนเมียนยิ้ม “ปล่อยให้พวกเขาทำเถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ดังนั้นฉันไม่กลัวหรอก”
“ฉันแค่คิดว่าเธอไร้ยางอายเกินไป”
พวกเขาออกจากห้องเรียน
เจียงหลัวลี่ยังคงพึมพำอย่างไม่มีความสุข
“พูดตามตรงนะ พวกเขาสมควรแล้วที่จะถูกไล่ออก เราอยู่มหาวิทยาลัยและคณะเดียวกับคนที่รังเกียจแบบนี้ ถ้าพวกนั้นออกไปซะ เราจะได้ไม่ต้องเจอพวกนั้นบ่อย ๆ”
“ฉันล่ะ รำคาญชะมัด”
เจียงหลัวลี่ดูเหมือนจะเกลียดชังพวกเขามากกว่าที่เฉียวเมียนเมียน ทำให้เธอไม่สามารถหยุดบ่นเกี่ยวกับพวกนั้นได้
เฉียวเมียนเมียนฟังเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“พวกเขานิสัยแย่ก็จริง ฉันไม่ยกโทษให้พวกนั้นหรอก แต่การไล่เขาออก มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
เจียงหลัวลี่เบิกตากว้าง “เมียนเมียน นี่เธอเป็นแม่พระหรือไง”
เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า “...ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”
“ดีแล้วล่ะ.” เจียงหลัวลี่กล่าวว่า “อย่าทำตัวดีเกินไปกับพวกนั้นเลย แค่คิดถึงสิ่งที่พวกนั้นทำกับเธอ หากไม่มีหลักฐานและถูกขู่ว่าจะไล่ออกน่ะนะ เธอคิดเหรอว่าพวกนั้นจะมาขอโทษเธอ”
“เธอไม่เห็นเหรอว่าไป่เสี่ยวนะ ไม่จริงใจแค่ไหน?”
“คนอย่างพวกนั้น ไม่รู้สึกขอบคุณเธอแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะยอมปล่อยพวกนั้นไปก็ตาม”
“เธอก็รู้ พวกเขาอาจไม่พอใจเธอมากขึ้นกว่าเดิมและหาโอกาสอื่น ๆ ที่จะกลับมาทำร้ายเธออีก”
“เพราะพวกนั้นไม่เคยเห็นคุณค่าความเมตตาของเธอ เธอก็ไม่ต้องดีต่อพวกเขาด้วยเช่นกัน”
เฉียวเมียนเมียนเงียบไปชั่วขณะ “ฉันรู้ แต่ฉันรู้สึกว่าจางอี้เว่ย ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
คนที่แสดงความคิดเห็นส่วนใหญ่เกี่ยวกับเธอคือไป่เสี่ยว
จางอี้เว่ยเข้ามามีส่วนร่วมด้วยก็จริง แต่สิ่งที่เธอทำไม่ได้ครึ่งของไป่เสี่ยวเลยด้วยซ้ำ
“จางอี้เว่ยดีกว่าหน่อยหนึ่ง เธอจะพิจารณาคำอ้อนวอนของเธอก็ได้ แต่สำหรับไป่เสี่ยว ฉันไม่คิดว่าเธอต้องไปใส่ใจอีกต่อไป”
ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน โทรศัพท์ของเฉียวเมียนเมียนดังขึ้น
เธอเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก จึงหยิบขึ้นมา ปลายสายเป็นเสียงของผู้ชาย “ฮัลโล คุณเฉียวเมียนเมียนใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ฉันเอง”
“ผมเป็นคนจากร้านดอกไม้รักตลอดชีวิต มีคนสั่งดอกให้กับคุณครับ ผมขอทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน สะดวกให้ผมเข้าไปส่งดอกไม้ให้ไหมครับ”
เฉียวเมียนเมียนวางสาย
ครู่ต่อมา
เธอลูบขมับของตนเองด้วยความสับสนเล็กน้อย
ทำไมเหมาเยซื่อถึงส่งดอกไม้ให้เธออีกล่ะ?
วันนั้นเขาเพิ่งให้ช่อดอกไม้กับเธอไปไม่ใช่เหรอ?
แม้ว่าเธอจะชอบดอกไม้ แต่การได้รับวันละสองสามครั้งก็มากเกินไป
ดอกไม้นั้นกินไม่ได้และใช้งานไม่ได้ มันเป็นการสูญเงินเปล่ามากเกินไปที่จะปล่อยให้มันเหี่ยวเฉาอยู่ในห้องของเธอ
“ทำไมเหรอ? ใครโทรมา” เจียงหลัวลี่ถามด้วยความสงสัย
