ตอนที่ 4 ทักษะบ่มเพาะระดับไร้ขอบเขต
ตอนที่ 4
ทักษะบ่มเพาะระดับไร้ขอบเขต
ร่างกายมุ่งตรงผ่านประตูมิติของค่ายกลเมื่อรู้สึกตัวอีกทีลู่หานก็มายืนอยู่ปลายบันไดทางขึ้นยอดเขาหวนหลงแล้ว ใบหน้าของบุรุษที่เพิ่งย่างเข้าวัยยี่สิบปีเต็มไปด้วยความตระหนก
สมองของลู่หานกำลังตรองดูถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อครู่ เขาไม่คิดว่าประตูมิติของค่ายกลจะพาเขามาสู่ด้านล่างได้รวดเร็วเพียงพริบตาเช่นนี้
ประตูมิติของค่ายกลด้านหลังเมื่อส่งร่างของลู่หานลงมาสำเร็จมันก็ค่อยๆจางหายไป
ลู่หานที่ยังคงประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ก็ยกแหวนหยกที่สวมใส่อยู่ที่นิ้วกลางข้างขวาขึ้นมาดู
แหวนหยกที่สลักเลขแปดเอาไว้มันคือของวิเศษที่มหาปราชญ์แห่งยุคมอบให้กับเหล่าศิษย์ระดับสองทั้ง 8 คน โดยแหวนแต่ละวงมันก็จะมีตังเลขสลักตามลำดับ
ลู่หานเป็นศิษย์คนที่ 8 บนแหวนหยกถึงมีตัวเลขแปดสลักเอาไว้อยู่ แหวนหยกวันนี้เป็นเหมือนกับสิทธิพิเศษภายในสำนักอักษรสวรรค์ ผู้อ่านเช่นเขารู้ดีว่าแหวนหยกอันนี้มันสามารถทำอันใดได้บ้าง
ครั้งหนึ่งศิษย์พี่หนึ่งเยี่ยหวนที่เป็นตัวเอกของเรื่องเคยตกอยู่ในอันตราย และก็ได้มหาปราชญ์แห่งยุคผู้เป็นอาจารย์เคลื่อนย้ายผ่านแหวนหยกเพื่อออกมาช่วยเหลือศิษย์ของตนเอง
ยามแรกที่ได้แหวนนี้มาท่านมหาปราชญ์แห่งยุคผู้เป็นอาจารย์ได้กำชับเอาไว้แล้วว่าเมื่อมีภัยจงนำแหวนหยกออกมาร้องเรียกชื่อของอาจารย์
ลู่หานรู้ดีว่าบัดนี้ของที่สำคัญกับตัวเขาที่สุดคือแหวนหยกวงนี้ เมื่อครู่การเคลื่อนย้ายลงมาจากเขามันก็เป็นสิทธิพิเศษอย่างหนึ่งที่เขาได้รับจากแหวนหยกในมือ ทั่วทั้งสำนักอักษรสวรรค์ท่านอาจารย์ผู้เป็นมหาปราชญ์แห่งยุคได้วางกลไกอักขระค่ายกลไว้มากมายเพื่อใช้ประโยชน์รวมไปถึงค่ายกลมิติในการเคลื่อนย้ายด้วย
ลู่หานที่ตื่นตาตื่นใจกลับค่ายกลเคลื่อนย้ายเมื่อครู่ก็เริ่มตั้งสติได้แล้วนึกถึงจุดประสงค์ของตนเองที่ลงมาที่ด้านใต้ภูเขาแห่งนี้ จากการได้อ่านนิยายเรื่องนี้วนซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งมันทำให้เขาได้รู้ว่าใต้ภูเขาหวนหลงมีของสำคัญซ่อนเอาไว้อยู่
ห่างออกไปจากจุดที่เขาอยู่ในตอนนี้ประมาณ 5 ลี้มันจะมีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งที่ไม่มีชื่อตั้งอยู่ ที่นั่นมันมีของสำคัญมากๆและพอจะเป็นประโยชน์ให้กับเขาได้
ลู่หานไม่รีรอเขาเลือกที่จะค่อยๆเดินมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านแห่งนั้นอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เหนื่อยล้ามากเกินไป การเคลื่อนย้ายด้วยค่ายกลมิติมันก็ต้องใช้พลังบ่มเพาะภายในร่างกาย ถ้าร่างกายของเขาเหนื่อยล้ามากไปมันจะไม่สามารถเปิดใช้งานค่ายกลมิติเพื่อเคลื่อนย้ายขึ้นไปด้านบนได้
ลู่หานใช้เวลาในการเดินไปมากนักก็เดินทางไปถึงหมู่บ้านแห่งนั้น หมู่บ้านเล็กๆที่ไร้ชื่อเป็นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ติดกับลำธารขนาดใหญ่โดยภายในหมู่บ้านนั้นจะมีชาวบ้านอาศัยอยู่ประมาณ 20-30 ครอบครัว
บุรุษที่เพิ่งจะย่างเข้าวัยยี่สิบปีที่สวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มอันสง่างามยืนอยู่ด้านหน้าทางเข้าของหมู่บ้านพลางใช้สายตาทั้งสองที่ประดับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาเป็นทุนเดิมมองทอดยาวเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจหลายๆอย่าง
ภายในนิยายบอกกล่าวไว้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้งดงามและน่าอยู่เมื่อลู่หานมาตากับหน้าไม่ผิดเลยสักนิด
หลังจากที่มองสำรวจทัศนียภาพเบื้องหน้าอยู่สักพักสองเท้าของลู่หานก็ย่างกายเข้าไปภายในหมู่บ้าน เมื่อคนนอกย่างกายเข้าไปไม่แปลกที่จะเป็นจุดสนใจของเหล่าชาวบ้าน ดวงตามากมายจับจ้องมาที่ร่างของบุรุษที่สวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มที่แฝงไปด้วยความสง่างาม
ลู่หานเองก็มองว่ามันไม่แปลกที่เหล่าชาวบ้านจะมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้น ตามเนื้อเรื่องตอนนี้เหล่าชาวบ้านยังไม่รู้จักเขาในฐานะของศิษย์ลำดับที่แปดของท่านมหาปราชญ์แห่งยุค
ทั้งอาภรณ์สวมใส่ผิวพรรณและหน้าตาที่หล่อเหลาเป็นทุนเดิมมันก็ดูแตกต่างจากชาวบ้านธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว แต่หลิงเฉินเองก็ไม่คิดว่าตนเองจะเปิดเผยตัวในตอนนี้เพราะมันยังไม่ถึงเวลา
การที่เขานั้นมาที่หมู่บ้านแห่งนี้มันเพราะว่าต้องการของอันใดบางอย่างเท่านั้น ลู่หานมุ่งตรงไปหลังหมู่บ้านอย่างไม่พูดจากับผู้ใด ด้านหลังหมู่บ้านมันอยู่ติดกับลำธารขนาดใหญ่ สองตาของเขามองหาต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในบริเวณนั้น
เมื่อพบเห็นต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่ที่มีขนาดเท่ากับประมาณ 3 คนโอบที่ตนเองตามหาลู่หานมุ่งตรงเข้าไปหาต้นไม้ต้นนั้นทันที สองเท้าหยุดตรงข้างๆลำต้นของมัน ดวงตาคู่นั้นเริ่มมองสังเกตหาบางอย่างบริเวณลำต้น
ไม่นานนักลู่หานก็พบเจอกับสิ่งที่ตนเองนั้นตามหา บริเวณผิวของต้นไม้มันมีจุดนึงที่ดูไม่เสมอกันและแตกต่างจากผิวของต้นไม้ส่วนอื่น
มุมปากข้างขวาที่ประดับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลายกยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย
“เจอแล้ว...” ลู่หานไม่รีรอง้างแขนข้างขวาของตนเองออกอย่างสุดแขนพร้อมกับปล่อยหมัดของตนเองซักเข้าที่ผิวของต้นไม้บริเวณนั้นทันที
ตึง!!! ร่างกายนี้แม้ว่าจะอ่อนแอแต่เพราะว่าผิวไม้บริเวณนี้มันเป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น หมัดของลู่หานทำให้เปลือกไม้แตกออกเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน
ต้นไม้ต้นนั้นด้านในถูกขุดเป็นวงกว้าง ดวงตาของลู่หานทอดมองเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจสิ่งที่อยู่ด้านใน กล่องไม้ขนาดไม่ใหญ่มากนักตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ใจกลางลำต้น เมื่อเห็นมันครั้งนี้ลู่หานก็ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
เขานั้นคิดเอาไว้ไม่ผิดโชคดีที่มันยังอยู่ มือข้างขวายื่นเข้าไปเพื่อหยิบกล่องไม้ที่ถูกซ่อนเร้นอยู่ด้านในต้นไม้ออกมา
ดวงตาคู่นั้นจ้องมองกล่องไม้ในมือด้วยแววตาที่เปล่งประกายอีกครั้ง เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วลู่หานก็ไม่คิดจะอยู่เขารีบมุ่งตรงกับไปที่ตีนเขาหวนหลงเพื่อกลับไปที่ยอดเขาหวนหลงทันที
ลู่หานรีบเร่งรุกหน้ากลับมาที่เรือนไม้ของตนเองที่ถูกปลูกเอาไว้บนยอดเขาหวนหลง หนึ่งบุรุษที่สวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มแฝงไปด้วยความสง่างามย่างกายกับเข้ามาภายในเรือนไม้ของตนเองในยามบ่ายแก่ๆ
ร่างนั้นมุ่งตรงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตำแหน่งประธานภายในห้องโถงเล็กๆของเรือน ดวงตาจับจ้องกล่องไม้ที่กำลังใช้มือทั้งสองประคองอยู่อย่างนุ่มนวลด้วยความตื่นตาตื่นใจ
ลู่หานเริ่มเปิดมันออกเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในมันคือตำราทักษะบ่มเพาะ ตำราเล่มหนาที่มีปกสีดำสนิทบนปกนั้นมีตัวอักษรขีดเขียนเอาไว้ว่า ทักษะบ่มเพาะ ราชันย์หมื่นพิษ
เมื่อเห็นตำราทักษะบ่มเพาะที่ตนเองต้องการมาอยู่ในมือแล้วลู่หานก็โล่งใจ ทักษะบ่มเพาะราชันย์หมื่นพิษ มันเป็นทักษะบ่มเพาะที่มีระดับพลังอยู่ในระดับ ไร้ขอบเขต
เมื่อหนึ่งคนสามารถบ่มเพาะทักษะได้มากกว่าหนึ่งอย่างทักษะบ่มเพาะเองก็จึงมีระดับพลังของมันที่จะจัดและบ่งบอกความแข็งแกร่งของทักษะนั้นๆ
ทักษะบ่มเพาะแบ่งออกเป็น 4 ระดับ
- ใต้หล้า
- พิภพ
- สวรรค์
- ไร้ขอบเขต
เมื่อทักษะบ่มเพาะยิ่งแข็งแกร่งความยากเย็นในการฝึกฝนมันเองก็เพิ่มพูนขึ้นเช่นกัน ตำราทักษะที่อยู่ภายในมือของลู่หานในตอนนี้มันคือ ทักษะบ่มเพาะราชันย์หมื่นพิษ ที่เป็นทักษะระดับ ไร้ขอบเขต
เดิมทีแล้วตามเนื้อเรื่องของนิยายทักษะบ่มเพาะราชันย์หมื่นพิษในมือของเขาต้องเป็นของจอมมาร ฉงเหยียน ที่เป็นจอมมารผู้ปกครองดินแดนของเผ่ามาร แต่กระนั้นทักษะบ่มเพาะนี้จอมมารกว่าจะส่งคนมาชิงไปมันก็ต้องอีกหนึ่งปีข้างหน้า
ลู่หานถือโอกาสครั้งนี้เขาเลยไปชิงตำราทักษะบ่มเพาะนี้มาก่อน ตำราทักษะบ่มเพาะนี้จะเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้ชีวิตของตัวประกอบตัวนี้เปลี่ยนไป
ทักษะบ่มเพาะราชันย์หมื่นพิษเป็นทักษะไร้ขอบเขตที่มีไม่มากนักในเก้าดินแดนความล้ำค่าของมันตีเป็นเงิน 1 ล้านตำลึงนั้นยังน้อยไปเสียอีก แต่ก็อย่างว่าแหละเติมทีตำราเล่มนี้ควรจะไปอยู่ในมือของ จอมมาร ฉงเหยียน แต่ผู้ใดเล่าจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ผลประโยชน์อยู่ใกล้ตัวเขาจะไม่ให้ไขว่คว้าไว้ก็กระไรอยู่
เนื้อเรื่องของนิยายจะเป็นเช่นไรก็ช่างมันของเพียงแค่เขาแข็งแกร่งเพียงแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว
ลู่หานมองตำราทักษะบ่มเพาะที่นอนนิ่งอยู่ภายในกล่องสีดำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง หลังจากที่เชยชมมาสักพักลู่หานก็ปิดกล่องนั้นเอาไว้อย่างแน่นหนาเช่นเดิม เขารีบนำมันไปเก็บรักษาไว้อย่างดี
ยามนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เขานั้นจะใช้มัน เพราะว่าทักษะบ่มเพาะรากฐานของเขายังอยู่เพียงแค่ระดับกำเนิดพลัง
ตอนนี้ลู่หานมีเป้าหมายหลักๆอยู่ 2 อย่างคือการหาเงิน 1 ล้านตำลึงให้ได้ภายใน 2 ปี และอีกหนึ่งอย่างก็คือการบ่มเพาะพลังภายในร่างกายให้ทักษะบ่มเพาะรากฐาน ขึ้นไปอยู่ในระดับ บรรลุพลังบ่มเพาะ ให้ได้รวดเร็วที่สุดเพื่อจะฝึกฝนทักษะบ่มเพาะราชันย์หมื่นพิษเป็นลำดับถัดไป
“เอาล่ะเอาล่ะได้เวลาแล้ว เงินเอ๋ยรอข้าก่อนเถอะข้าจะหาพวกเจ้าให้ได้มากที่สุด” ลู่หานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้เขาคิดวิธีการที่จะหาเงินจำนวนมากได้แล้ว ยามนี้เป็นเวลาประมาณต้นเดือนสามอีกประมาณ9-10 เดือนจะเข้าสู่ฤดูเหมันต์
เหมันต์นี้ดินแดนทั้ง 3 ของเผ่ามนุษย์จะได้รับผลกระทบอย่างหนัก ภัยหนาวที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกัดกินร่างกายของผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้ของลู่หานเขาพอจะมีทางที่หาประโยชน์จากภัยหนาวที่กำลังจะมาถึงครั้งนี้ได้
สมุนไพรหยางไท่ มันเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณในการทำให้ร่างกายอบอุ่นสามารถต้านภัยหนาวอันรุนแรงได้ แต่ก็ไม่ค่อยจะมีผู้ใดเพาะปลูกมันสักเท่าไหร่เพราะว่าทั้ง 3 ดินแดนของเผ่ามนุษย์ก็ไม่โดนภัยหนาวเล่นงานมาเป็นเวลานาน อย่างนี้สมุนไพรชนิดนี้ขาดแคลนยิ่งนัก การที่เขาจะลองปลูกสมุนไพรหยางไท่มันจะสร้างประโยชน์กับเขาเป็นอย่างมาก
เมื่อคิดถึงแผนการที่ตนเองวางไว้ยังสมบูรณ์แบบภายในหัวใบหน้าอันหล่อเหลาเป็นทุนเดิมก็พยักขึ้นลงด้วยความพึงพอใจ
“เป็นอันใดของเจ้า...” เสียงอันไพเราะประหนึ่งระฆังแก้วแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาดังแว่วมาจากด้านหลังของลู่หานที่กำลังเพิ่งพอใจกับสิ่งที่ตัวเองกระทำ
ลู่หานเหลียวมองด้านหลังพลางกับสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะอุทานออกมาด้วยความตระหนก “ศิษย์พี่ท่านมาได้เยี่ยงไร!!!”
จบตอน