EP 274 ได้ของโบราณกลับมาแล้ว!
EP 274 ได้ของโบราณกลับมาแล้ว!
By loop
ณ ชายฝั่ง.
นกนางนวลสองสามตัวกำลังบินข้ามท้องฟ้า
รถบรรทุกและรถยนต์จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามและศพอยู่บนพื้น บอสที่ซ่อนตัวอยู่หลังรถเงียบ เขาโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นขณะที่เขามองไปที่ชายสามคนที่เหลือข้างๆเขา เหงื่อไหลลงหน้าผากลูกน้องทั้งสามมองหน้ากัน พวกเขากลืนน้ำลายเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังเขา แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเคยฆ่าคนมาก่อน แต่ในขณะนี้พวกเขารู้สึกได้ถึงกระดูกสันหลังของพวกเขา
คน ๆ นี้ที่สามารถฆ่าผู้ชายได้มากกว่าหนึ่งโหลอย่างง่ายดายไม่ใช่คนที่พวกมันจะต่อกรได้!
พวกลูกน้องจับปืนแน่น!
ดงซูบินนับจำนวนอาชญากรที่เหลืออยู่และตะโกน “ทุกคนจากห้องอาบน้ำฮายปิง! ทุกคนถูกล้อมแล้วและไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้ว ถ้าไม่อยากตายก็วางอาวุธแล้วเดินเอามือไพล่หลัง! ทุกคนได้ยินฉันไหม ฉันจะพูดซ้ำ! วางอาวุธของคุณและออกมาด้วยมือของคุณที่ด้านหลังศีรษะของคุณ!”
มีคนหนึ่งรายล้อมพวกเขาทั้งหมด?! หากคนร้ายได้ยินสิ่งนี้ในอดีตพวกเขาจะหัวเราะออกมาดัง ๆ แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าหัวเราะ ผู้ติดตามคนหนึ่งรู้สึกกลัว “บอสเรา…” คลิก! บอสบรรจุกระสุนปืนของเขาใหม่ “ฆ่ามัน! ใครกล้าหนีข้าจะฆ่ามันก่อน!” “มันก็แค่ตัวคนเดียว! อย่าเพิ่งตกใจ!” ผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ตะโกน “เราทุกคนมีอาวุธและสามารถฆ่ามันได้! คราวนี้เล็งแม่นๆ!”
คนร้ายที่เหลือชูปืนขึ้น
ประมาณ 30 วินาทีต่อมาดงซูบินเห็นอาชญากรเหล่านั้นไม่ได้ออกมาจากที่ซ่อนของพวกเขาและรู้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมจำนน เขาก้าวไปอีกก้าวหนึ่งและกำลังจะรีบออกจากหลังรถบรรทุก ทันใดนั้นปืนก็ลั่นขึ้น ดงซูบินยกเท้าขึ้นครึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ กระสุนเกือบโดนขาของเขาและปัดผ่านรองเท้าของเขา!
โฮ่วซิงตะโกนจากที่ซ่อนของเธอ "ระวัง! พวกมันซ่อนตัวอยู่ใต้รถ!”
ดงซูบินไม่ต้องการคำเตือนจากเธอ เขาพุ่งลงไปที่พื้นและในขณะที่ดงซูบินลงไปที่พื้นเขาก็ดันตัวเองขึ้น ในขณะเดียวกันก็มีการยิงปืนและกระสุนพลาดที่หน้าอกของเขาไปทีละนิ้ว มันเป็นการหลบที่แนบสนิท เขาลดตัวลงอีกครั้งและยกปืนขึ้นกับด้านล่างของเขาเห็นชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างรถชี้ปืนมาที่เขา!
ปัง ปัง
ได้ยินเสียงปืนสองนัด!
ชายคนนั้นมีบาดแผลกระสุนที่ศีรษะขณะที่ ดงซูบินหยิบตัวเองขึ้นมาโดยไม่ได้รับอันตราย
คนที่สิบตาย!
ดงซูบินอาจหลบกระสุนและการฆ่าคนเหล่านั้นดูง่าย แต่ก็ไม่ใช่ กระสุนบางนัดอาจพลาดโดนเขา และเขาเองก็ตกใจทุกครั้ง และทุกรอบที่กระสุนกระแทกร่างกายของเขาเจ็บและเขาต้องใช้พลังพิเศษเพื่อย้อนเวลา ถ้าเขาโชคดีเขาสามารถหลีกเลี่ยงกระสุนด้วยพลังพิเศษได้สองหรือสาม แม้ว่าเขาจะไม่ถูกยิง แต่เขาก็มีประสบการณ์ทั้งด้านร่างกายและจิตใจที่โดนเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน!
แน่นอนว่าเหตุการณ์จะกลับมาเป็นปกติ ถ้าคนพวกมันหนีไป!
ดงซูบินย่อตัวลงและเอาผ้าคลุมหลังรถที่จอดอยู่ เขาพยายามหาตำแหน่งของคนที่เหลือ แต่พวกเขาทั้งหมดซ่อนตัวอยู่หลังผ้าคลุม จากตำแหน่งของ ดงซูบินเขามองไม่เห็นพวกเขา เขามองออกไปจากปกของเขา แต่ไม่เห็นหรือได้ยินใครเลย ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินออกจากจุดซ่อนตัวไปยังสถานที่ใหม่
“ตอนนี้!”
มีคนตะโกน!
ทันใดนั้นมีชายสองสามคนยืนขึ้นจากหลังรถและเล็งปืนไปที่ ดงซูบิน! ตอนนี้ปืนสามกระบอกชี้ไปที่ดงซูบิน!
อย่างไรก็ตาม ดงซูบินดูเหมือนจะรู้ว่าคนเหล่านั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหนและเปิดฉากยิงทันทีที่ชายคนนั้นตะโกน ปัง โฮ่วซิง, เสี่ยวหวัง และ พี่หยูตกตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาเห็น ชายคนนั้นที่ต้องการจับ ดงซูบินด้วยความประหลาดใจถูกยิงเข้าที่ศีรษะของเขาในขณะที่เขาลุกขึ้นจากหลังรถ!
โฮ่วซิง พี่หยู และ เสี่ยวหวังต้องการเตือน ดงซูบินเมื่อพวกเขาเห็นชายคนนั้นกระโดดออกมาจากด้านหลังรถ แต่ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรได้ ดงซูบินก็ฆ่าเขาด้วยการยิงศีรษะ ปฏิกิริยาของ ดงซูบินรวดเร็วอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน!
คนที่สิบเอ็ดถูกฆ่า!
หัวหน้าของพวกผู้ร้ายสบถออกมาและเริ่มยิงไปที่ดงซูบิน!
ปัง ปัง ปัง ปัง ยิงรัวๆ!
ผู้ติดตามคนหนึ่งล้างทุกรอบของเขาที่ดงซูบิน!
หลังจากฆ่าชายคนหนึ่งแล้ว ดงซูบินก็รีบถอยหลัง ปัดสองรอบผ่านไหล่ซ้ายและขวาของเขา กระสุนด้านขวาลดลงเล็กน้อยและฉีกเสื้อของเขา หลังจากหลบกระสุนสองนัดนั้นตงซิ่วปิงก็เอียงศีรษะและยกขาข้างหนึ่งขึ้น เสียงหวีดหวิวผ่านหูและผมสามรอบ วินาทีต่อมาบอสและคนของเขายิงสองนัดที่หน้าอกของ ดงซูบินดงซูบินบิดเอวของเขาและกระดุมเม็ดหนึ่งของเขาก็ถูกกระสุนหนึ่งเม็ดทุบ เมื่อลุกขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ
ผู้ติดตามคนนั้นหายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกว่านี้คือความจริงเช่นนั้นหรอ!
ทำไม? ทำไมเขาถึงหลบกระสุนทั้งหมดได้? ไม่มีใครสามารถตีเขาได้ในระยะใกล้ขนาดนี้!
บอสเห็นผู้ติดตามของเขากำลังตกอยู่ในความงุนงงและตะโกนใส่เขา "ยิง! แกกำลังรออะไรอยู่?!" บอสรีบลงจากหลังรถเพื่อโหลดกระสุนใหม่
เหล่าผู้ติดตามคืนสติกลับมาได้และยิงไปที่ดงซูบินต่ออย่างต่อเนิ่ง
แต่มันก็สายเกินไป. ดงซูบินยกมือขึ้นเล็กน้อย ปัง เฮดช็อตอีก!
คนที่สิบสอง! หากรวมผู้ดูแลร้านและลาวเฮยในห้องใต้ดินดงซูบินได้สังหารชายสิบสี่คนภายในเวลา 3 นาที! ดงซูบินมองไปที่รถด้านหน้าและรอบ ๆ เขารู้ว่าไม่มีผู้ชายอีกแล้วขณะที่เขายกปืนขึ้น "มิสเตอร์. หวู. นายเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่! ฉันไม่ต้องการที่จะพูดอะไรมากมาย เพียงแค่วางอาวุธของนายและยอมจำนน ด้วยวิธีนี้นายอาจยังมีชีวิตอยู่ ถ้านายเลือกคิดจะเล่นตุกติกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
ตอนนี้เขาอยู่ที่หลังรถแล้ว
ดงซูบินไม่รีบร้อน ชายคนนี้เป็นหัวหน้าและผู้บงการหลักของเรื่องนี้และนั้นเป็นผลให้เขารอดจากการบุกโจมตีอย่าบ้าเลือดของดงซูบิน
เห็นชายฝั่งชัดเจน โฮวซิง, เสี่ยวหวัง และ พี่หยูออกจากอาคารอย่างระมัดระวัง พวกเขาหยิบปืนจากร่างตรงหน้าและเข้าใกล้ ดงซูบินอย่างช้าๆ
“ซูบิน…” โฮ่วชิงร้องเรียกดงซูบิน แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ดงซูบินหันมาหาเธอ “พี่โฮ่วคุณทุกคนแจ้งหน่วยงานตำรวจในพื้นที่และตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกมันทั้งหมดตายแล้วหรือยัง!”
โฮ่ซิงชิงพยักหน้าและเริ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อมและรถยนต์ เสี่ยวหวังกลัวอาชญากรบางคนแกล้งตายและเดินไปเตะร่างเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง แต่โฮ่วชิงหยุดเขาและบอกเขาว่าอย่าใช้เอฟเฟกต์ของเขาอย่างสูญเปล่า Xiao Wang หน้าแดง โฮวซิง พูดถูก ศพทั้งหมดถูกยิงที่ศีรษะและไม่มีทางรอด
หลังจากตรวจสอบพื้นที่แล้วโฮ่วชิงก็โล่งใจ “ไม่เหลือใครแล้ว”
พี่ยูรู้สึกตื่นเต้น การดวลปืนครั้งนี้เป็นการดวลฝ่ายเดียวเกินไปและจบลงเร็วเกินไป!
ดงซูบินยิ้มและตะโกน "มิสเตอร์. วู. คุณตัดสินใจหรือยัง?" บอสไม่ตอบกลับและดงซูบินพูดต่อ “ฉันจะให้เวลานายสามวินาที! ถ้านายยังไม่ยอมจำนนดถ้านับถึงสามนายจะต้องแบกรับผลที่ตามมา!” ดงซูบินทำท่าทางมือเพื่อขอให้ โฮวซิง เตรียมตัวให้พร้อม
โฮวซิง ตะโกน “ยอมแพ้เดี๋ยวนี้! นายหนีไปไหนไม่พ้นแล้ว!”
เสี่ยวหวัง นับ “หนึ่ง…”
“สอง…”
“สาม…”
ดงซูบินขมวดคิ้วและกำลังจะไปรอบ ๆ รถ
แต่ในตอนนี้สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!
ดิง! มันเป็นเสียงของเข็มหมุดและวัตถุสีดำขนาดเล็กก็ถูกโยนออกมาจากด้านหลังรถ หนึ่งเมตรสองเมตรสามเมตร…ไปทาง ดงซูบิน, โฮวซิง และส่วนที่เหลือ สามเมตร…สองเมตร…หนึ่งเมตร…ในขณะนี้ดงซูบินและคนอื่น ๆ เห็นว่าวัตถุสีดำนั้นคืออะไร มันคือระเบิดมือ!
ดงซูบินและคนอื่น ๆ ตะลึง! ระเบิดมือ?! บอสมีระเบิดกับเขาได้ยังไง?!
พวกเขาทั้งหมดประมาทเกินไป ไม่มีใครคาดคิดว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขายังคงมีอาวุธอันตรายเช่นนี้!
"ลง!" โฮ่วชิงหน้าซีดและพวกเขาทั้งหมดก็ลงสู่พื้น!
ดิง…
พึมพำ…
ระเบิดลงพื้นแล้วเด้งสองครั้ง!
ตูม! มันระเบิดหลังจากการตีกลับครั้งที่สอง!
ดงซูบิน, โฮวซิง, เสี่ยวหวัง และ พี่หยู ถูกแรงระเบิดจนเหลือชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
มันเป็นความมืดสนิทและ ดงซูบินรู้ว่าเขาตายไปแล้ว เวรเอ๋ย! เขาฆ่าคนไปเกือบหมดแล้ว แต่สุดท้ายก็โดนระเบิดตาย?! พวกเขาโดนระเบิดได้ยังไง?! พื้นที่ที่ได้รับผลกระทบนั้นใหญ่เกินไปและแม้ว่าเขาจะใช้ย้อนกลับ ก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ เขาไม่สามารถวิ่งได้หลายสิบเมตรภายในหนึ่งหรือสองวินาที แม้ว่าเขาจะสามารถหลบหนีจากระเบิดได้แล้ว โฮวซิง และคนอื่น ๆ ล่ะ?! นอกจากนี้เขายังมีเวลาเหลือไม่มากในพลังของเขา! เขาไม่สามารถกลับไปนานขนาดนั้นได้! เขาควรทำอย่างไร?
แค่นั้นแหละ!
จู่ๆดงซูบินก็เกิดความคิด!
ย้อนกลับไปหกวินาที!
ฉากหน้า ดงซูบินเปลี่ยนไป!
“ยอมแพ้เดี๋ยวนี้! คุณจะไม่หนี!”
“หนึ่ง…”
“สอง…”
“สาม…”
ทันใดนั้นตงซู่ปิงก็ตะโกน "ลง!"
โฮวซิง, เสี่ยวหวัง และ พี่หยูหยุดชั่ววินาที แต่เมื่อพวกเขาพูดว่าวัตถุสีดำขนาดเล็กที่โยนมาจากหลังรถพวกเขาก็ลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
นั่นคือระเบิดมือ!
โฮวซิง ตะโกน “ดงซูบิน! หลบ!”
ดงซูบินไม่ได้ลงไปที่พื้น เขาก้าวไปข้างหน้าและวางตำแหน่งตัวเอง ณ จุดที่ระเบิดจะลงจอด เขายกขาขึ้นเหมือนมีคนเตะลูกโทษ ในช่วงเวลาต่อมาลูกระเบิดได้ตกลงมาที่ด้านหน้าของ ดงซูบินและเขาก็เตะมันขึ้นไปเบา ๆ !
ดิง!
ระเบิดถูกเตะขึ้นฟ้า!
ดงซูบินมอบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว!
ตูม! ระเบิดมือ ระเบิด! คลื่นระเบิดผลักพวกเขาลงไปที่พื้น!
เศษชิ้นส่วนบินไปทุกหนทุกแห่ง แต่ส่วนใหญ่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและผู้คนที่อยู่ด้านล่างของระเบิดก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ!
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเมื่อเขาลุกขึ้นจากพื้น โฮวซิง และ พี่หยู ตกตะลึง เตะระเบิดมือ?! อะไรว่ะเนี่ย?! คนๆนี้ใจกล้ามาก?! ปฏิกิริยาของเขาเร็วแค่ไหน?! สิ่งที่ดงซูบินทำเกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ! พวกเขาไม่เคยได้ยินว่ามีใครทำแบบนี้มาก่อนในชีวิต!
บอสที่ซ่อนอยู่หลังรถเห็นทุกอย่างถึงกับตะลึง เขาขว้างปืนลงพื้นทันที!
“ฉัน…ยอมแพ้!”
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะใช้ปืนฆ่าได้อย่างแน่นอนและกล้าที่จะเตะระเบิดออกไป! แล้วคนธรรมดาอย่างเขาจะฆ่าเขาได้อย่างไร?
บอสไม่เคยพบเจ้าหน้าที่ตำรวจแบบผู้ชายคนนี้มาก่อนและหมดความหวังที่จะหลบหนี
ดงซูบินกลัวว่าบอสอาจเล่นกลหรือจะมีระเบิดลูกที่สอง เขาโบกมือให้โฮ่วชิงและคนที่เหลือให้ถอยหลังก่อนที่เขาจะเดินไปหาบอสอย่างระมัดระวัง เขาเดินไปรอบ ๆ รถและเห็นบอสนั่งหอบอยู่ที่นั่น บอสไม่ได้ถือปืนหรือระเบิดใด ๆ และ ดงซูบินรู้สึกโล่งใจ “นายควรจะยอมจำนนก่อนหน้านี้! นายซ่อนของโบราณไว้ที่ไหน”
บอสนิ่งเงียบ
ดงซูบินไม่ต้องการเสียเวลาและเล็งปืนไปที่หัวของบอส
บอสถอนหายใจและชี้ไปที่ ฮอนด้าแอคคอด ด้านหน้า
เสี่ยวหวังเข้าใกล้อย่างช้าๆและเล็งปืนไปที่บอส
ดงซูบินเก็บปืนของเขาและเดินไปที่รถพร้อมกับ โฮวซิง ที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังว่างเปล่าและมีกล่องใหญ่อยู่ใต้ที่นั่ง ดงซูบินเปิดประตูผู้โดยสารและนำกล่องออกมาขณะที่ โฮวซิง เปิดรองเท้าบู๊ต คทาจากราชวงศ์เหลียวภาชนะลายครามจากราชวงศ์ซ่งและพระบรมสารีริกธาตุส่วนที่เหลืออยู่ในรองเท้าบู๊ตและไม่ได้รับความเสียหาย ดงซูบินและ โฮวซิง รู้สึกโล่งใจเพราะพวกเขากลัวว่าพระธาตุจะได้รับความเสียหายจากการระเบิดและการยิงต่อสู้ก่อนหน้านี้
ตอนนี้มีเพียงชุดสูทหยกหลิวเซินที่สำคัญที่สุดที่เย็บด้วยด้ายสีทองเท่านั้นที่หายไป!
ดงซูบินมองไปที่กล่องยาวที่เขาดึงออกมาจากรถ เขาเอื้อมมือไปเปิดมันอย่างระมัดระวัง
ชิ้นส่วนหยกสีเทาถูกมัดเข้าด้วยกันเป็นรูปร่างของผู้ชายและด้ายไม่ได้เป็นสีทอง มันดูเก่าและสกปรก พี่หยูเห็นเลยถาม “นี่มัน…ของปลอมเหรอ”
โฮวซิงดู ไม่แน่ใจ
ดงซูบินส่ายหัว “สินค้าชิ้นนี้มีอายุมากกว่าหนึ่งพันปี ชิ้นส่วนหยกจะไม่เหมือนหยกที่เรามีในตอนนี้และเส้นทองได้รับการสึกกร่อน มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์อยู่แล้วที่มันจะถูกเก็บรักษาไว้ในสถานะนี้ อา…ในที่สุดก็พบวัตถุโบราณที่ถูกขโมยไปทั้งหมดแล้ว! นี่เป็นของแท้แน่นอน” ดงซูบินรู้เรื่องโบราณมากกว่าเรื่องอื่นๆ และสามารถบอกความถูกต้องได้ในพริบตา
ทุกอย่างจบแล้ว!
ของโบราณที่ถูกขโมยไปคลี่คลายแล้ว!
ดงซูบินและ โฮวซิง มองหน้ากันและถอนหายใจอย่างโล่งอก
กลับมาที่รถ ดงซูบินพบกุญแจมือคู่หนึ่งจากร่างกาย มันควรจะเป็นของ เสี่ยวหวังหรือพี่หยูและเขาก็ปิดปากบอส เขารออยู่สักพัก แต่เรือไม่ปรากฏ ดงซูบินไม่แน่ใจว่าคนบนเรือเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นผ่านกล้องส่องทางไกลหรือไม่หรือไม่ได้รับคำแนะนำจากบอส แต่สรุปแล้วเรือที่คาดว่าจะมาไม่ถึง
พี่หยูกล่าว. “โทรไปที่สำนัก”
เสี่ยวหวังใช้โทรศัพท์มือถือของบอสและโทรหาสำนักของพวกเขา ดงซูบินและ โฮวซิง ส่ายหัว แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานที่ที่เงียบสงบ แต่ด้วยเสียงปืนและระเบิดมือสำนักงานตำรวจน่าจะส่งคนของพวกเขามา นี่เป็นวิธีการทำงานของสิ่งต่างๆที่นี่หรือไม่? เสี่ยวหวังสามารถบอกได้ว่า ดงซูบินและ โฮวซิง กำลังคิดอะไรอยู่และพูดอย่างเขินอาย “มีอุบัติเหตุในเขตตะวันตกและมีการจราจรติดขัด”
พี่หยูหยุดชะงัก “คราวนี้ต้องขอบคุณเสี่ยวตงทั้งหมด คุณนี้เก่งจริงๆ”
โฮวซิง มองไปที่ ดงซูบิน“คุณ…มาจากสำนักงานตำรวจหรือป่าว”
ดงซูบินส่ายหัว “ผมมาจากสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ”
ความปลอดภัยสาธารณะ? คนจากสำนักงานความมั่นคงสาธารณะเก่งต่อสู้ได้เช่นนี้เลยหรอ? แน่นอน…แม้แต่เจ้าหน้าที่จากกรมตำรวจก็ไม่สามารถทำได้ดีเท่าเขา!
ทุกคนผ่อนคลายหลังจากทุกอย่างจบลง พวกเขามองไปที่ ดงซูบินตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง พวกเขาทุกคนยังจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ระหว่างการดวลปืนได้และรู้สึกเหมือนฝัน!
"อา!" เสี่ยวหวังอุทานทันใด “ฉันจำได้แล้ว! ดงซูบิน! คุณคงเป็นหัวหน้าซูบินจากเขตเหยียนไท่?!” พี่หยูรู้สึกสับสนเหมือนไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับคน ๆ นี้มาก่อน โฮวซิง ขมวดคิ้วและพยายามนึกย้อนไป เสี่ยวหวังมองไปที่ ดงซูบินและพูดอย่างตื่นเต้น “ผู้หลบหนีจากเรือนจำเก้าในสิบคนได้วิ่งไปที่เทศมณฑลหยานไท่และซ่อนตัวอยู่ในโรงเรียน พวกเขาจับนักเรียนและครูไว้เป็นตัวประกันและฉันได้ยินมาว่าคุณแกล้งทำเป็นตัวประกันและฆ่าพวกเขาทั้งหมดด้วยมือของคุณ จริงหรือเปล่า?”
โฮวซิง ได้ยินสิ่งที่เสี่ยวหวังพูดและจำได้ว่า ดงซูบินคือใคร เธออ้าปากค้าง “ไม่กี่วันนายกเทศมนตรีถูกจับเป็นตัวประกันและระเบิดก็รัดเธอ คุณคือคนที่กลบเกลื่อนระเบิดและช่วยเธอ! ฉันได้ยินมาว่าคุณได้เสี่ยงชีวิตของคุณเพื่อช่วยชีวิตผู้คนมากมายในเหตุการณ์ถล่มและลงเอยด้วยการถูกฝังทั้งเป็น คุณคือหัวหน้าดง?!” ประชาชนอาจไม่ทราบอะไรมากมายเกี่ยวกับ ดงซูบินแต่พวกเขาทั้งหมดมาจากกระทรวงเดียวกันและสามารถค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการกระทำของเขาได้อย่างง่ายดาย
ดงซูบินยิ้ม "ใช่."
"เป็นคุณนั้นเอง?!" ดวงตาของเสี่ยวหวังเปิดกว้าง
โฮวซิง มองไปที่ ดงซูบิน“ฉันอ่านเอกสาร…คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”
ดงซูบินพยักหน้า "ใช่. ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล”
พี่หยูอึ้งไปเลย เขายังคงเรียก ดงซูบินว่าดงซูบินและคิดว่าเขาเป็นแค่เจ้าหน้าที่ธรรมดา หัวหน้าซูบิน? หัวหน้าสำนัก?! ดงซูบินอยู่เหนือเขาหลายตำแหน่งและเหตุการณ์ที่กล่าวถึงโดย เสี่ยวหวังและ โฮวซิง ทำให้เขาตกใจ ผู้ชายคนนี้สามารถกลบเกลื่อนระเบิดสังหารผู้หลบหนีเก้าคนด้วยมือของเขาที่ถูกปิดปากและยังเอาชีวิตรอดหลังจากถูกฝังในดินถล่ม เขาเกือบจะสาบานเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ปะทะครั้งก่อน คนนี้เป็นมนุษย์ด้วยหรือ! เขาทำมาจากอะไร?
พี่หยูนึกย้อนไปถึงตอนที่พวกเขายังอยู่ห้องใต้ดิน ในเวลานั้น ดงซูบินกล่าวว่าเขาต้องการที่จะออกไปคนเดียวและพี่หยูก็ยังคงหัวเราะเยาะเขาอยู่ในใจ
แต่ตอนนี้พี่หยูรู้สึกว่าดงซูบินสามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้อย่างง่ายดายแม้ว่าจำนวนของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าก็ตาม!
