ตอนที่ 8 รีบมาที่สนามเทนนิสเดี๋ยวนี้
ตอนที่ 8 รีบมาที่สนามเทนนิสเดี๋ยวนี้
"ตอนนี้ข้อตกลงของตระกูลได้ถูกยกเลิกแล้ว ฉันสามารถควบคุมทรัพย์สินของตัวเองและก็สามารถใช้ทรัพย์สินของตระกูลได้แล้วใช่ไหม?" ลู่หยวนถามคนในสาย
"ใช่ครับนายน้อย ผมได้รับการแจ้งเรื่องนี้ไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน ไม่คิดเลยว่านายน้อยจะโทรมาเร็วขนาดนี้ ฮ่า ๆ" น้ำเสียงของลู่หยวนดูมีความสุขมาก
"เหล่าเซี้ยง ฉันต้องการข้อมูลของเชิ่งถังกรุ๊ปที่อยู่ในจินหลิง"
"ได้เลยครับ ผมจะรีบตรวจสอบให้ทันที" เสียงของเหล่าเซี้ยงดูนิ่งสงบ "จินหลิงเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันเจียงหนาน ผมจะติดต่อไปยังสถาบันเจียงหนานเพื่อจัดการเรื่องนี้ทันที นายน้อยมีข้อความอะไรจะให้ผมส่งถึงเชิ่งถังกรุ๊ปไหมครับ?"
"บอกพวกเขาว่า บริษัทจิ่วเจียง ไม่ใช่บริษัทที่พวกเขาจะแตะต้องได้"
"รับทราบครับ"
"รีบไปจัดการให้เรียบร้อย"
"นายน้อยไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง"
"ดี ขอบคุณมาก"
ฉากนี้เป็นดังคำกล่าวที่ว่า ผู้บังคับบัญชาขยับปาก ลูกน้องต้องวิ่งเต้น
เมื่อลู่หยวนวางสาย เหล่าเซี้ยงก็รีบใช้คอนเน็คชั่นของตระกูลติดต่อไปที่เจียงหนานทันที
ตอนนี้จินหลิงกลายเป็นวุ่นวายไปทั้งเมือง
เริ่มต้นที่โทรศัพท์ของสำนักงานจัดเก็บภาษีดังขึ้น
เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร ผู้อำนวยการหวงย่งชิงรีบวางเอกสารในมือลงและรีบรับสายทันที "สวัสดีครับ ผมหวงย่งชิง"
“ฉันคือเจียงชุนหนาน”
"ครับท่านประธานเจียง"
"ผู้อำนวยการหวง เชิ่งถังกรุ๊ปได้ไปกระตุกหนวดเสือเข้าแล้ว..."
เจียงชุนหนานบอกใบ้ถึงความต้องการของลู่หยวน
"ไม่ต้องห่วงครับท่านประธานเจียง ผมจะรีบจัดการให้ทันที!"
หวงย่งชิงวางสายและสั่งลูกน้องของเขาให้เตรียมรถเพื่อไปที่บริษัทเชิ่งถังทันที เรื่องนี้เขาจะต้องเป็นคนไปจัดการด้วยตัวเอง
"ผู้อำนวยการ ประธานหวังนั่งรอท่านอยู่หน้าห้อง เขามาที่นี่เพื่อขอพบท่านค่ะ" เลขาสาวสวยในชุดสูทกระโปรงดำเดินเข้ามา
"ให้เขากลับมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้" หวงย่งชิงโบกมือของเขาอย่างไม่ใส่ใจ
"แต่คุณหวังบอกว่าเขารอท่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะคะ"
"ฉันบอกว่าให้เขากลับมาใหม่วันพรุ่งนี้!" หวงย่งชิงจ้องไปที่เลขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงดุ
ถึงจะไม่รู้ว่าประธานหวังมาที่นี่เพราะเรื่องอะไร แต่หวงย่งชิงรู้ดีว่าเขาควรให้ความสำคัญกับเรื่องของเจียงชุนหนานเป็นอันดับแรก หวงย่งชิงรู้ดีว่าเจียงชุนหนานนั้นมีเบื้องหลังที่ลึกลับมาก ถึงเขาจะไม่ได้เป็นข้าราชการหรือนักธุรกิจ แต่เขาก็สั่งได้แม้กระทั่งนายกเทศมนตรีแห่งเมืองจินหลิง
เจียงชุนหนานได้กล่าวไว้ประมาณว่า เชิ่งถังกรุ๊ปกำลังคุกคามบริษัทจิ่วเจียง
บริษัทจิ่วเจียงเป็นเพียงบริษัทขนาดเล็ก หวงย่งชิงไม่เข้าใจว่าทำไมคนใหญ่คนโตอย่างเจียงชุนหนานถึงได้ใส่ใจกับบริษัทเล็กๆ แบบนี้ แม้ว่าเขาจะสงสัยแต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่จำเป็นต้องรู้สาเหตุของเรื่องนี้ เขามีหน้าที่เพียงแค่ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้น
หวงย่งชิงรับผิดชอบเกี่ยวกับภาษี หากเขาเรียกเก็บภาษีเพิ่ม มันจะมีผลกระทบต่อบริษัทเชิ่งถังเป็นอย่างมาก
ดังนั้น หวงย่งชิงจึงจะต้องไปที่เชิ่งถังกรุ๊ปเพื่อเตือนด้วยตนเอง
ที่ริมทะเลสาบในมหาลัย
ลู่หยวนนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นหญ้า
ที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ พื้นผิวทะเลสาบใส กิ่งหลิวพลิ้วไหวไปมาตามสายลม สามารถมองเห็นอาคารเรียนสีขาวอยู่ไม่ไกล บางครั้งก็มีนกน้ำบินผ่าน รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงลมพัดผ่าน
ลู่หยวนรู้สึกว่าการเป็นโสดนั้นก็ไม่ได้แย่ไปเสียทุกอย่าง ตอนที่เขาคบกับหลี่เมิ่งเหยา เขาต้องเป็นคนจัดการทุกเรื่องให้เธอไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
ลู่หยวนช่วยเธอซื้ออาหาร ลู่หยวนช่วยเธอซักเสื้อผ้า ลู่หยวนช่วยเธอเขียนรายงานและแม้แต่ผ้าอนามัยลู่หยวนก็เป็นคนไปซื้อให้เธอ
ในตอนนั้นทุกๆ เหตุการณ์ในชีวิตของลู่หยวนจะมีหลี่เมิ่งเหยาอยู่ด้วยเสมอ
ตอนนี้กลับกลายเป็นเงียบสงบ ในตอนนี้เขารู้สึกว่า เขาสามารถมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องมีหลี่เมิ่งเหยาอีกต่อไป
“ติ๊ดๆ~” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"เฮ้ ลู่หยวนรีบมาที่สนามเทนนิสเดี๋ยวนี้เลย" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจากโทรศัพท์
“ผม...”
"ทำไม? จะขัดคำสั่งฉันเหรอ? เร็วเข้าฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!" จากนั้นเธอก็วางสายไป
ลู่หยวนกำลังเพลิดเพลินกับความเงียบสงบในเวลานี้ เขาไม่ต้องการที่จะไป แต่เขาก็เลือกที่จะไม่หลีกเลี่ยงและตรงไปที่นั่น
ที่สนามเทนนิส
"พวกเรา คนเก็บบอลมาแล้ว!"
"ทางนี้ๆ เร็วเข้า!"
เมื่อเห็นลู่หยวน กลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มนั้นก็ตะโกนเรียกเขาทันที
ในกลุ่มนี้มีสาวสวยที่ดูสะดุดตาอยู่คนหนึ่ง เธอสวมหมวกเบสบอล กางเกงวอร์ม Nike ขาสั้นสีชมพูและรองเท้า Converse ใบหน้าของเธอทั้งอ่อนเยาว์และสวยงาม
"ทำไมนายถึงได้มาช้าจัง ฉันโทรไปตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว สนามเทนนิสที่นี่ค่าบริการชั่วโมงละตั้งห้าสิบหยวน เพราะนายมาช้าทำให้ทุกคนไม่ได้เริ่มเล่นซะที"
หญิงสาวที่หน้าตาสวยจ้องไปที่ลู่หยวนอย่างตำหนิ
"ผมขอโทษประธาน"
สาวสวยคนนี้มีชื่อว่าไป๋หล่านเป็นประธานชมรมเทนนิส
ลู่หยวนและคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่เป็นสมาชิกของชมรมเทนนิส
"เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่ยืนใกล้ๆ สนามและคอยเก็บบอลให้พวกเรา!" ไป๋หล่านพูดโดยไม่สนใจลู่หยวนและทักทายคนอื่นๆ "โอเค คนเก็บบอลมาแล้ว ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มแล้วหรือยัง?"
"พร้อม!"
"เริ่มได้!"
จากนั้นไป๋หล่านและคนอื่นๆ ก็เริ่มเล่นเทนนิสกัน ทิ้งให้ลู่หยวนนั่งอยู่คนเดียวข้างสนาม
หากมีใครตีบอลออกนอกสนาม เขาก็จะเป็นคนวิ่งไปเก็บมันและกลับไปนั่งที่เดิม
"นายดูเชี่ยวชาญดีนี่ ทำไมนายถึงไม่เข้าไปเล่นกับพวกเขาล่ะ?"
หญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆ และเอ่ยถามลู่หยวน
ลู่หยวนไม่รู้จักหญิงสาวคนนี้เพราะเธอไม่ได้อยู่ในชมรมเทนนิส เขารู้เพียงแค่ว่าเธอเป็นเพื่อนของไป๋หล่าน
เพื่อนของไป๋หล่านคนนี้หุ่นดีมาก เธออยู่ในชุดกางเกงวอร์มและเสื้อสีขาว รวบผมหางม้าดูน่ารักมาก เวลายิ้มตาของเธอจะเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
"หมอนั่นเล่นเทนนิสไม่เป็นหรอก ทำได้แค่เก็บลูกบอลให้เราเท่านั้น นอกจากนี้ค่าบริการที่นี่ก็แพงมาก เขาไม่มีปัญญาจ่ายหรอก แค่อนุญาตให้เข้ามาก็เกินพอแล้ว" ชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ สนามเทนนิสพูดขึ้น
ชายคนนี้ชื่อว่าหวังต้าหลี่ เขามักจะชอบดูถูกลู่หยวนเป็นประจำ
"ทุกคนสามารถฝึกฝนและเรียนรู้วิธีเล่นกันได้ทั้งนั้น" หญิงสาวแปลกหน้ากล่าว
"ฝึกฝนเหรอ? ค่าบริการที่นี่แพงมาก เขาจะมีปัญญามาฝึกซ้อมได้จริงๆ เหรอ?" หวังต้าหลี่พูดด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า "ผมไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ให้หมอนี่่เข้าร่วมชมรมเทนนิส ทั้งๆ ที่เขาไม่มีปัญญาจะซื้อไม้แร็กเกตที่ราคาแค่ไม่กี่ร้อยหยวน ไหนจะค่าใช้จ่ายในการฝึกซ้อมอีก ฮ่าๆ"
หวังต้าหลี่พูดพร้อมดึงไม้มาจากด้านหลัง "ดูไม้ของผมสิ ยี่ห้อ Under Armour เชียวนะ ราคาตั้งสองพันหยวน ผมว่านะเทนนิสเหมาะที่จะเป็นกีฬาสำหรับคนรวยเท่านั้นแหละ" หวังต้าหลี่พูดอวด
เขาจ้องไปที่หญิงสาวและชำเลืองมอง "เธอมากับประธานไป๋สินะ ผมชื่อหวังต้าหลี่เป็นสมาชิกของชมรมเทนนิส"
"หวัดดี ฉันชื่อเฟิงหลิง เป็นเพื่อนของไป๋หล่าน เธอบอกว่าจะพาฉันมาเล่นเทนนิสแต่ว่าฉันไม่รู้วิธีเล่นเลยต้องมานั่งดูอยู่ตรงนี้ ฮ่าฮ่า" เฟิงหลิงตอบด้วยรอยยิ้ม
"เฮ้ มันง่ายมาก ให้ผมสอนให้มั้ยล่ะ?" ทันใดนั้นหวังต้าหลี่ก็มีพลังขึ้นมา เขาหยิบไม้เทนนิส Under Armour ขึ้นมาและทำท่าควงไป มา ราวกับจะฟันดาบ
"เธอใช้ไม้แร็กเกตของผมได้นะ ถ้าต้องการ"
"อ่า ขอบคุณนะ แต่ฉันอยากจะนั่งดูมากกว่า"
ดูเหมือนเฟิงหลิงจะไม่เต็มใจที่จะสนทนากับหวังต้าหลี่ เธอจึงเริ่มชวนลู่หยวนคุย "ว่าแต่ นายชื่ออะไรเหรอ?"
"ลู่หยวน"
"นายน่าจะรู้จักชื่อของฉันแล้ว" เฟิงหลิงยิ้มและกล่าว "นายเล่นเทนนิสไม่เป็นใช่มั้ย? ส่วนฉันก็เล่นไม่เป็นเหมือนกัน ทำไมเราไม่ลองมาฝึกมันด้วยกันล่ะ?"
ขณะที่พูดถึงเรื่องนี้เฟิงหลิงก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและพูดว่า "ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะเป็นคนจ่ายค่าสถานที่เอง"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ลู่หยวนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธอ
ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แสงแดดส่องกระทบผมหางม้าของเธอจากใต้เงาของต้นไม้ มันทำให้เธอน่ามองมาก
ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ภายใต้แสงแดดจ้าดูเหมือนว่าพวกเขาจะสามารถมองเห็นดวงตาของกันและกันได้อย่างชัดเจน
ไม่มีร่องรอยของการดูถูกในสายตาของเฟิงหลิงเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่ารองเท้าและเสื้อผ้าของเธอจะเป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียง แต่เธอก็ยังเป็นมิตร ถึงแม้ว่าลู่หยวนจะสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง แต่เธอก็ยังวิ่งไปรอบๆ เพื่อช่วยเขาเก็บลูกบอล
เห็นได้ชัดว่าในสายตาของเฟิงหลิงนั้นมีแต่ความจริงใจ
"เฮ้เจ้าโง่ลู่หยวน ไปเก็บลูกบอลมาสิ!" หวังต้าหลี่ตะโกนเสียงดังออกมาจากสนาม
เขาพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจากเฟิงหลิง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้สนใจเขาเลย เธอเอาแต่คุยกับลู่หยวนทำกับว่าเขาเป็นเพียงแค่อากาศธาตุ
ถึงแม้ว่าหวังต้าหลี่จะเล่นเทนนิสอยู่ในสนาม แต่ความคิดเขากับจดจ่ออยู่ที่ลู่หยวนและเฟิงหลิง
เขาเหลือบไปเห็นลู่หยวนและเฟิงหลิงกำลังมองหน้ากัน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอิจฉา
ดังนั้นเขาจึงตั้งใจตีลูกบอลอย่างแรง จงใจให้ลูกเทนนิสเด้งออกไปนอกสนาม เพื่อให้กระเด็นเข้าไปในพุ่มไม้
จากนั้นเขาก็สั่งให้ลู่หยวนไปเก็บมันมา
เขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะแยกเฟิงหลิงออกจากลู่หยวนให้ได้
"ไม่ต้องไปหรอก" เฟิงหลิงขมวดคิ้ว "บอลมันกระเด็นเข้าไปในพุ่มไม้โน่นแล้ว มันอันตราย"
"ไม่เป็นไรหรอก"
พุ่มไม้รกไปด้วยวัชพืชและพวกมันเติบโตอย่างแน่นหนาทำให้ยากต่อการเคลื่อนที่
ลู่หยวนใช้เวลานานกว่าที่จะหาลูกเทนนิสเจอ เขากลับออกมาด้วยสภาพที่ยุ่งเหยิง
"อ๊ะ! นั่นแขนของนายมีเลือดออก" เฟิงหลิงรีบวิ่งเข้าไปดูแผล
แขนของลู่หยวนถูกกิ่งไม้ขีดข่วน เสื้อของเขามีรอยขาดและมีเลือดไหล
"คราวหน้าไม่ต้องไปเก็บแล้วนะ ทำไมนายถึงต้องเข้าไปในที่แบบนั้นด้วย" เฟิงหลิงกล่าวอย่างไม่พอใจ
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง" ถึงแม้ว่าจะเป็นแผลใหญ่ แต่ลู่หยวนก็ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย
เขาเช็ดเลือดที่ไหลบนกางเกงของเขา
"ทำงั้นได้ไง ฉันจะทำแผลให้นายเอง!" เฟิงหลิงพูดพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง คลายเกลียวฝาน้ำแร่ออก เทน้ำลงบนแผล จากนั้นก็ใช้กระดาษทิชชูเช็ดทำความสะอาดแผลเบาๆ
ฉากนี้ทำให้หัวใจของลู่หยวนเต้นไม่เป็นจังหวะ
ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นคนดีจริงๆ
"นี่เฟิงหลิง เธอกำลังทำอะไรน่ะ?"
เมื่อไป๋หล่านเห็นเฟิงหลิงกำลังล้างแผลให้ลู่หยวนเธอก็ขดปากและพูดว่า "เจ้านั่นสกปรกจะตายไป เธอกล้าจับตัวมันได้ยังไง?!"
"สกปรกอะไรกัน" เฟิงหลิงพูดโดยไม่เงยหน้ามอง
ไป๋หล่านมองเพื่อนที่แสนดีของเธออย่างไม่พอใจ เธอคาดไม่ถึงว่าเฟิงหลิงจะทำดีกับคนอย่างลู่หยวนขนาดนี้
“ลองคิดๆ ดูแล้วไม่รู้ว่าเจ้านี่เข้ามาอยู่ในชมรมเทนนิสนี้ได้ยังไง ไม่มีอะไรในตัวเขาเลยสักอย่างที่คู่ควรกับชมรมนี้” ไป๋หล่านบ่นพึมพำ