ตอนที่ 14 ความอับอาย (2)

“เพราะมานาของฉันหมุนเวียนได้ไม่ดีนัก”

' อะไรกัน…'

ผมมองไปที่การแสดงออกทางสีหน้าของเธออีกครั้ง แต่มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

รอยยิ้มสดใสที่เธอมี มันไม่เข้ากันกับรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชที่เธอเคยแสดงออกก่อนหน้านี้

ผมตรวจสอบหน้าต่างสถานะของเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ผมไม่ได้เข้าใจผิด

[คลาส: วิซาร์ด (เกรดทั่วไป) ]

จองฮายันได้รับคลาสแล้ว

‘ตั้งแต่เมื่อไหร่?’

เวลาผ่านไปประมาณสามวันนับตั้งแต่ที่ผมตรวจสอบหน้าต่างสถานะของจองฮายันครั้งสุดท้าย

เวลาเกือบจะทับซ้อนกับวันที่ผมเริ่มสอนเธอเกี่ยวกับเวทมนตร์

เธอเป็นคนรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เป็นไปได้ว่าเธอได้คลาสในช่วงที่ผมเริ่มคุยเรื่องเวทมนตร์กับเธอครั้งแรก

[แอตทริบิวต์: วิธีการเป็นวิซาร์ด - ระดับฮีโรอิค]

[ได้รับความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเวทมนตร์ธาตุอย่างสมบูรณ์ มานาเพิ่มขึ้นอย่างถาวร 2 แต้ม ศักยภาพในการเติบโตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว]

‘นี่มันอะไรกัน…’

แม้แต่แอตทริบิวต์ของเธอก็อยู่ในอันดับต้น ๆ ทันทีที่เธอเข้าใจหลักการของเวทมนตร์ เธอก็ได้รับแอตทริบิวต์ที่เกี่ยวข้อง ซึ่งเป็นระดับฮีโรอิค

ความรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเคยเห็นใครบางคนที่เพียงแค่เข้าใจพื้นฐานของเวทมนตร์ ก็ได้รับคลาสและแอตทริบิวต์ใหม่ทันที

ถ้ามันเป็นไปได้สำหรับคนอื่น คิมฮยอนซึงก็คงจะใช้วิธีนี้

จองฮายันต้องเป็นกรณีพิเศษ

ขณะที่ผมครุ่นคิดอยู่นาน จองฮายันก็เริ่มมองมาที่ผมพร้อมกับแสดงความวิตกกังวล

“อ่า…พี่คะ?”

“อา ขอโทษด้วย ผมแค่คิดอะไรอยู่ …คุณถามผมเกี่ยวกับการไหลเวียนของมานาใช่ไหม?”

“ค่ะ! ฉันลองทำตามที่พี่พูดแล้ว แต่มันยากจริง ๆ …”

อาจไม่ใช่เรื่องยาก

“อาจเป็นเพราะปริมาณมานาที่คุณใช้นั้นมากเกินไปหน่อย …นั่นเป็นเรื่องแปลก”

ผมเห็นมือของเธอที่ยื่นไปข้างหน้า

ผมจับมือที่กางออกเล็กน้อยของจองฮายันและเริ่มใช้มานาที่อ่อนแอของผม

ผมพยายามผลักดันและรวบรวมมานาของเธอ แต่มานาของจองฮายันไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว

ไม่ใช่แค่เพราะมานาของผมขาด

‘เธอปิดกั้นผม’

ความพยายามของผมที่จะช่วยให้เธอหมุนเวียนมานาถูกระงับ

เมื่อผมเริ่มขมวดคิ้วเท่านั้น ผมรู้สึกว่ามานาของจองฮายันกำลังเคลื่อนไปตามทิศทางที่ผมต้องการ

“เป็นไปตามที่คาดเลยค่ะ พี่สุดยอดมาก”

'เอาจริงเหรอ…'

“ลองจินตนาการดูสิ”

“อะไรนะคะ?”

“จินตนาการถึงเวทมนตร์ บางอย่างที่เหมือนกับเปลวไฟที่ลุกขึ้นจากมือของคุณ …คุณสามารถทำสิ่งที่ผมเคยทำได้ใช่ไหม?”

"อา! ค่ะ!”

จำนวนมานาที่ต้องใช้เพื่อบรรลุในการใช้คาถานี้ได้รับการสะสมอย่างสมบูรณ์แบบ

น่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะจินตนาการถึงเปลวไฟเล็ก ๆ หลังจากมาถึงจุดนี้

แต่แล้วมานาของเธอก็แตกสลายทันที ไม่ใช่เพราะเธอใช้เวลานานเกินไปหรือล้มเหลว จองฮายันจงใจทำลายมันเอง

“ม - มันยังยากเกินไป ท - ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ…? พี่พยายามที่จะสอนฉันแท้ ๆ …”

แม้แต่การกระทำที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอก็เป็นภาพที่น่าจับตามอง

'เกิดอะไรขึ้น? '

“ไม่ อาจเป็นเพราะคุณยังไม่ได้รับคลาส จึงเป็นเรื่องปกติที่จะล้มเหลว ถ้าเราออกไปข้างนอก คุณจะต้องปรับปรุงมันด้วย เข้าใจไหมครับ?”

เธอไม่ตอบสนองต่อคำว่า ‘ไม่ได้รับคลาส’ ขณะที่ผมแอบมอง

“ร – เราลองกันอีกครั้งได้ไหมคะ?”

“ไม่ มันสายไปแล้ว ผมต้องจบวันนี้ไว้ก่อน เพราะผมมีงานต้องทำ”

“พ - พี่มีงาน …ว - วันนี้พี่จะไปหาฮเยยองอีกแล้วเหรอ?”

พัคฮเยยองเป็นผู้หญิงที่ลีจีฮเยส่งมาให้ผม

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ลีจีฮเยได้ส่งบุคคลที่สามารถเป็นตัวเชื่อมระหว่างเราได้

ผมได้รับแจ้งว่าเธอจะมีประโยชน์สำหรับผมในหลาย ๆ ด้าน แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมยังไม่ได้เห็น

จนถึงตอนนี้สิ่งที่ผมได้ยินจากพัคฮเยยองคือสถานการณ์ของกลุ่มและเรื่องภายใน

ในขณะที่ผมกำลังชั่งใจว่าจะตอบอย่างไร ผมก็ได้ยินเสียงอื่น

“คุณกียอง? คุณมีเวลาสักครู่ไหมคะ”

" ครับ”

‘พัคฮเยยอง’

ผมไม่สามารถบอกได้ว่าจังหวะของเธอนั้นดีหรือไม่ดี

อย่างไรก็ตามผมเห็นว่าจองฮายันไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนัก

"อา! พี่มีธุระอยู่แล้ว ฉันไม่รู้เลย…”

“ไม่ครับ ผมไม่ได้เตรียมการใด ๆ ที่จะพบกับฮเยยอง แต่น่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“อ่า…ค่ะ”

จองฮายันค่อย ๆ ถอยออกไปจากที่นั่งของเธอ แล้วพัคฮเยยองก็เข้ามา

ผมจำไม่ได้ว่าผมเรียกเธอมา ผมจึงสงสัยว่าทำไมเธอถึงตามหาผม

ผมรู้สึกได้ว่าจองฮายันกำลังจ้องไปที่พัคฮเยยอง ผมต้องการใช้ประโยชน์จากความหึงหวงของเธอ แต่ไม่ใช่ในลักษณะนี้

“ฮายัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

"อา! ค่ะ! "

ทันทีที่จองฮายันจากไป พัคฮเยยองก็นั่งลงเงียบ ๆ

" มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ? "

“ฉันได้ยินบางอย่างที่น่าสนใจมาค่ะ”

" เรื่องอะไรเหรอครับ? "

“ฉันได้ยินมาว่าการต่อสู้ครั้งต่อไป คุณจะพาคนสองสามคนออกไปด้วย”

" ครับ นั่นเป็นเรื่องจริง"

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันขอเป็นหนึ่งในนั้นได้ไหมคะ?”

เธอค่อนข้างตรง

ตามปกติ ผมเคยสแกนพัคฮเยยองด้วยดวงตาแห่งจิตใจแล้ว แต่ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ เมื่อพูดถึงความสามารถของเธอ

[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น พัคฮเยยอง]

[ชื่อ:พัคฮเยยอง]

[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]

[อายุ: 27]

[อุปนิสัย: การคำนวณอย่างมีชั้นเชิง]

[คลาส: ไม่มี]

[ค่าสถานะ]

[ความแข็งแกร่ง: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]

[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือสูงกว่า]

[พละกำลัง: 20 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือสูงกว่า]

[ความฉลาด: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือสูงกว่า]

[ความอดทน: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

[โชค: 09 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

[มานา: 00 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

[ภาพรวม: นี่ไม่ใช่เวลาที่จะผิดหวังกับผู้คนที่ไม่มีค่าสถานะโดดเด่น โดยรวมแล้วคน ๆ นี้ทรงตัวดี ดูเหมือนว่าเธอจะเติบโตได้ในฐานะนักสู้ระยะประชิดหรือเป็นคลาสระยะไกลเช่น [อาร์เชอร์] ]

นิสัยของเธอคือ "การคำนวณอย่างมีชั้นเชิง"

แม้ว่าจะไม่ได้อ่านสถานะของเธออย่างลึกซึ้ง แต่ผมก็เดาได้คร่าว ๆ ว่าเธอเป็นคนแบบไหน

ผมสังเกตเธออยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “ผมยังไม่รู้นะครับ ตอนแรกผมแนะนำฮายันไป แต่…”

“คุณเป็นคนประเภทที่ชอบผู้หญิงอายุน้อยกว่าเหรอคะ? ฉันอาจจะดีกว่า การเล่นกับเด็กตัวเล็ก ๆ แบบนั้นไม่น่าเบื่อเหรอคะ?”

“ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไรก็ตาม แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ”

“ถ้างั้นคุณลองให้โอกาสฉันเป็นไงคะ? ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นประโยชน์มากกว่า…”

ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่เธอพูดถึงคืออะไร

ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินการสนทนาของเราก่อนหน้า

พัคฮเยยองดูเหมือนจะเชื่อว่าผมสนใจผู้หญิงมาก

แน่นอนว่าความสามารถของเธอค่อนข้างดีและศักยภาพในการเติบโตของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายเช่นกัน

ถ้าเธอสามารถพัฒนาและเติบโตขึ้นได้อย่างแข็งแกร่ง เธอก็น่าจะถูกใช้งาน แต่ผมไม่ได้เป็นแฟนตัวยงของการ "คำนวณ" ของเธอ

อย่างไรก็ตามเธอควรเข้าใจว่าการเตรียมการทั้งหมด จำเป็นต้องมีการแลกเปลี่ยนกัน

"ด้วยเหตุผลอะไรครับ? "

“คุณต้องการใครสักคนที่สามารถต่อสู้ได้ใช่ไหม? ต้องขอบคุณคุณด็อกกูและคุณกียองที่ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไป มีพวกเราจำนวนน้อยลงที่ยังรอคอยให้คุณฮยอนซึงซองช่วยเหลือค่ะ ฉันอยากถามว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่ผู้หญิงสามารถแข็งแกร่งได้เท่ากับผู้ชาย และเราสามารถใช้ระบบเพื่อเพิ่มความสามารถของเราได้ใช่ไหมคะ?”

" ครับ ถูกต้อง"

“ทุกคนกลัวมอนสเตอร์ค่ะ แต่ผู้คนจำนวนมากเริ่มคิดว่าพวกเขาสามารถทำอะไรบางอย่างกับพวกมันได้ มีผู้คนที่รวมตัวและออกไปข้างนอกเช่นกัน จากมุมมองของคุณกียอง การมีคนที่สามารถต่อสู้เพิ่มขึ้นไม่ใช่เรื่องแย่ ถ้าคุณฮายันสามารถกลับมาแข็งแกร่งขึ้นได้ สิ่งต่าง ๆ คงจะดีขึ้นอย่างแน่นอน”

“คุณพูดเหมือนว่า ผมกำลังแบ่งทุกคนออกเป็นฝ่ายต่าง ๆ”

“ฉันพูดตรงไปเหรอคะ?”

“ไม่ครับ ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว แล้วจีฮเยรู้ไหมว่าคุณอยู่ที่นี่?”

“เธออาจจะ? ใครจะรู้ล่ะคะว่าจีฮเยกำลังคิดอะไรอยู่”

“และเหตุผลที่คุณมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับผม….”

“ฉันคิดว่ามันคงจะดีที่เราคุยกันก่อน ฉันไม่ชอบที่คุณเอาแต่เข้าข้างจองฮายัน และถ้าคุณปฏิเสธที่พาฉันไป ฉันก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอจนกว่าจะถึงตาของฉัน….”

“ผมรู้แล้วว่าคุณต้องการอะไร”

“อืม สิ่งที่คุณพูดจนถึงตอนนี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน”

“ผมเชื่อว่าเราอาจจะสามารถทำอะไรบางอย่างได้เมื่อฮยอนซึงกลับมา ผมจะพยายามพูดกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้นะครับ อย่างไรก็ตามหากฮยอนซึงตัดสินใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ข้อเสนอนี้จะถูกปฏิเสธ ดังนั้นโปรดอย่าตั้งความหวังไว้มากเกินไป”

“แค่ได้ยินคุณพูด ฉันก็ดีใจแล้วค่ะ”

“ผมหวังว่าจะได้ร่วมมือกับคุณนะครับ”

“เช่นกันค่ะ”

* * *

“นั่นเป็นเรื่องตลกอย่างแท้จริง”

มีเสียงอยู่รอบตัว แต่เธอไม่สามารถอธิบายคำพูดของพวกเขาได้

สิ่งที่เธอกังวลกลับเป็นเรื่องเกี่ยวกับลีกียองมากกว่า

“ฮายัน! คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

“อ๊ะ อา! ฉันหมายถึงไม่มีอะไรค่ะ…”

“คุณสามารถหยุดพักได้ถ้าคุณเหนื่อย คุณคงต้องใช้ร่างกายอย่างหนักแบบนั้น เฮ้อ… การทำงานที่นี่ไม่ยากเกินไปสำหรับคุณเหรอครับ?”

“ข – ขอโทษนะคะ?”

“ดูสิ คุณแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจอีกแล้ว”

" ฉันไม่ได้"

เธออาจไม่แน่ใจในความหมายเบื้องหลังคำพูด แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูของพวกเขา

มันไม่ได้โจ่งแจ้งหรือรุนแรงมาก อย่างไรก็ตามนี่เป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยดี

เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เป็นเช่นนั้นตั้งแต่เธอยังเด็ก เมื่อเทียบกับพี่สาวสองคน เธอโง่เขลา เชื่องช้าและไร้ความสามารถ

พี่สาวคนโตดูแลเธอมาตลอดและพี่สาวคนที่สองของเธอก็ฉลาดอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากเฝ้ามองเธอมาหลายปี สาเหตุที่พวกเขาตัดการติดต่อกับเธอ

“…มีอะไรบางอย่าง”

“เขาคงมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใคร เธอไม่ได้สวยขนาดนั้น ...แสร้งทำเป็นว่าตัวเองไม่มีเงื่อนงำ ...ในท้ายที่สุดเธอก็เป็นแค่สุนัขจิ้งจอก”

“ชู่ เบาสิ ถ้าเธอได้ยินและวิ่งมาที่นี่ แกจะทำยังไง?”

“ลองดูสิว่าทำไม เขาคงจะเบื่อเธอแล้ว ไม่สิ มันสมเหตุสมผลแล้วที่เขาจะเบื่อเธอ”

มือของเธอสั่นโดยไม่รู้ตัวจากคำพูดเหล่านั้น

‘พี่กียอง’

เขาเป็นคนเดียวที่เธอพึ่งพาได้ในสถานที่แห่งนี้

เมื่อจำวิธีที่พวกเขาจับมือกันก่อนหน้านี้ ร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเทา

เหนื่อยกับเธอ?

พี่คงไม่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้น

เขาแตกต่างกัน

‘หัวใจของฉันเต้นรัว’

หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

‘คุณทำให้ผมนึกถึงน้องสาวของผม”

ความคิดของสิ่งที่เธอได้ยินทำให้เธอมีความสุข

มันเป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต

หัวใจของเธอเต้นตุบ ๆ ที่หน้าอกและเธอรู้สึกกระวนกระวาย

มันยากที่เธอจะระงับอารมณ์ของตัวเอง

‘พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ’

พรุ่งนี้พบกันใหม่

แค่พวกเขาสองคนอีกครั้ง พวกเขาสามารถพูดคุยและเธอสามารถทำตัวน่ารักใส่เขา

เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังได้รับความอบอุ่น แบบเดียวกับที่เธอได้รับจากครอบครัว

มันเป็นเหมือนยาเสพติด

เหตุผลที่เธอเก็บคลาสและซ่อนความสามารถไว้ เป็นเพราะว่าเธอต้องการใช้เวลากับกียองให้มากขึ้น

หัวใจของเธอบิดเบี้ยวเมื่อโกหก แต่เธอก็กลัวผลที่จะตามมา หากเขารู้

ในขณะที่เธอมองไปที่กียองโดยไม่รู้ตัว และไม่สนใจเสียงของคนรอบข้าง

" โอ้ คุณกำลังรออยู่หรือเปล่าคะ?”

พัคฮเยยองที่เคยอยู่กับพี่ของเธอปรากฏตัวขึ้น