ตอนที่ 18 เล่ยเย่

"ผมขอโทษพี่เต็งผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ เดียวพวกเราจะพากันออกไปแล้วยกห้องนี้ให้คุณเลย!"

หวังซูยิ้มกลบเกลื่อนและส่งสัญญาให้คนอื่นๆออกไปทันที ตระกูลหวังไม่กล้าพูดอะไรได้แต่พากันลุกจากไป ด้านครอบครัวของหวังเสี่ยวหวู่ก็ลุกออกมาเช่นกัน แต่เมื่อเธอเดินผ่านหวังเต็งเขาก็พูดขึ้น

"หยุดก่อน!"

“พี่เต็งคุณมีอะไรหรอ...” หวังซูถามอย่างสงสัย

หวังเต็งโบกมือและมองไปที่หวังเสี่ยวหวู่อย่างกระหาย

"คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีหญิงสาวที่สวยงามเช่นนี้ อยู่กับตระกูลหวังของแก เธอชื่ออะไร?"

"โอ้พี่เต็ง ลูกพี่ลูกน้องฉันหวังเสี่ยวหวู่"

หวังซูกล่าว

หวังเต็งได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มและพูดกับหวังเสี่ยวหวู่: "น้องสาวเสี่ยวหวู่นามสกุลของเราคือ หวัง เหมือนกันบ้างทีเราอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้เรามาเจอกันแล้วนับได้ว่าเป็นโชคชะตา มามา อยู่ดื่มด้วยกันก่อนสิ?”

"ขอโทษด้วยค่ะฉันไม่อยากดื่มและก็ไม่อยากจะอยู่ต่อด้วย!"

หวังเสี่ยวหวู่ ขมวดคิ้ว

เวลานี้มีชายสองคนเดินมาหยุดเธอเอาไว้

“น้องสาวมันยากนะการที่ฉันหวังเต็งจะชวนใครสักคนมาดื่ม ถ้าเธอปฏิเสธแสดงว่าเธอไม่เห็นแก่หน้าพวกเราเลยสินะ!”

หวังเต็งพูดอย่างเย็นชา

“ฉันบอกว่าฉันไม่อยากดื่ม ฉันดื่มไม่เป็น!”

หวังเสี่ยวหวู่ ขมวดคิ้วพูดอย่างเย็นชา

“ไม่ดื่มดื่มไม่เป็น ฮ่าๆ มาเดียวฉันสอนเธอเอง!”

หวังเต็งยิ้มและคว้าแขนของหวังเสี่ยวหวู่ แต่ก็มีอีกมือมาหยุดเขาไว้

"โทษทีนะภรรยาของฉันบอกไม่อยากดื่ม อีกอย่างในฐานะสามีฉันไม่ยอมให้เธอไปดื่มกันผู้ชายอื่น!"

เจียงเป่ยเฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ไอ้เวรนี้ ปล่อยมือกูนะเว้ย!”

ให้หน้าของหวังเต็งมืดมนลงทันทีเขาต้องการที่จะใช้กำลังสลัดให้หลุด แต่ก็ไม่สามารถสลัดออกไปได้ทำให้ตัวเขาเองประหลาดใจอย่างมาก

ขณะเดียวกันคนอื่นๆรอบข้างต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าจะมีใครกล้าที่จะขว้างหวังเต็ง ดวงตาคู่งามของ หวังเสี่ยวหวู่ เป็นประกายด้วยความประหลาดใจกับการกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

หวังซู ตะใจได้สติอีกครั้งก็รีบตะโกน: "เจียงเป่ยเฉินแกมันบ้าไปแล้ว! ปล่อยพี่เต็งเร็วแค่ดื่มกันไม่กี่แก้วจะเป็นไรไป!"

"ใช่มัน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!"

"เสี่ยวหวู่ เธอกินเหล้ากับพี่เต็งสักแก้วสองแก้วคงไม่เป็นไรหรอก!"

ร่างของ หวังเสี่ยวหวู่ สั่นเทาเธอหันไปรอบ ๆ และจ้องมองไปที่ตระกูลหวังอย่างเย็นชา

พวกตระกูลหวังก้มหัวลงทันที

เขารู้ดีว่าหวังเต็งเป็นคนยังไง มันจะแค่ก็เหล้ากินไวน์แค่นั้นจริงหรอ?

ในใจของ หวังเสี่ยวหวู่ รู้สึกเย็นยะเยือก

หลายปีมานี้เธอทำงานอย่างหนักเพื่อตระกูล ทั้งเธอยังยอมมอบ บริษัท ของเธอเพื่อตระกูล แต่ว่าไม่คาดพอมีบางอย่างเกิดขึ้น คนอื่นๆไม่มีใครสักคนกล้าพอที่จะยืนหยัดเพื่อเธอ กลับกันพวกเขายังต้องการให้เธอเสียสละด้วย

"พวกนายมันไม่มีจิดสำนึกกล้าทำแบบนี้กับลูกสาวฉันหรอ ฉันจะโทรเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ!"

เตวหยูหลาน โกรธมากและรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมโทรแจ้งตำรวจ

แต่ก็ถูกหวังเต็งฉวยเอาไป

“เด็กๆ ห้ามใครออกไป”

หวังเต็งมองเจียงเป่ยเฉินอย่างดุร้าย

“พวกแกอย่าชักช้า จัดการมัน!”

เมื่อเห็นท่าทีของเจียงเป่ยเฉิน หวังเต็งก็ตะโกนสั่งการทันที

ลูกน้องกว่าหนึ่งโหลตรงไปที่ เจียงเป่ยเฉิน ทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่ง

เจียงเป่ยเฉิน แทบจะไม่ใส่ใจการโจมตีนั้นเลย เขาทำเพียงแค่วาดขาออกไปเตะคนที่วิ่งเขามาใกล้เขาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ทำให้คนคนนั้นลอยออกไปพร้อมทั้งส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

ทันใดนั้นลูกกระจ๊อกอีกคนก็ยกเก้าอี้ไม้หมายจะฟาดไปที่ด้านหลังของ เจียงเป่ยเฉิน

"ระวัง!"

หวังเสี่ยวหวู่ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ทันที่ที่สิ้นเสียง เจียงเป่ยเฉิน ก็พลันคว้าเอาตัว หวังเต็ง เข้ามารับเก้าอี้ไม้แทนเขา เก้าอี้ไม้กระแทกร่างของหวังเต็งแตกละเอียดทันที! หัวของหวังเต็งเต็มไปด้วยเลือดของเขา เขารีบหยึบไม้หน้าสามและเตรียมฟาดมันไปที่เจียงเป่ยเฉิน เขาที่เป็นนักเลงมานานเดินทางบนเส้นทางสายนี้ย่อมมีทักษะและความคล่องแคล่วติดตัวมาบ้าง

ทุกคนต่างคิดว่า เจียงเป่ยเฉิน ไม่สามารถได้

แต่ เจียมเป่ยเฉิน ไม่ได้หลบหนีเลยสักนิด เขาค่อยๆกระดกเก้าอี้ให้ลอยขึ้นมาด้วยขาของเขาแล้วเตะมันออกไป เก้าอี้ที่ถูกเตะออกไปพุ่งไปกระแทกร่างหวังเต็งดุจลูกปืนใหญ่กระทบเป้าหมาย

เก้าอี้แตกออกเป็นชิ้น ๆ

หวังเต็งก็ล้มลงกับพื้นเขาและกรีดร้องอย่างโหยหวน

ทุกคนในที่นี้ตะลึก

แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเจียงเป่ยเฉินกลับมาจากทหาร แต่เขาไม่รู้ว่าเจียงเป่ยเฉินจะทรงพลังมากขนาดนี้

เตะเก้าอี้ไม้เป็นเหมือนลูกบอล?

นี่มันเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทำ?

การแสดงออกของ หวังเสี่ยวหวู่ ดูเธอประหลาดใจเล็กน้อยเธอตระหนักได้ว่าสามีของเธอไม่ธรรมดาังที่เธอเห็น

ด้วยทักษะนี้เพียงอย่างเดียวของเขาก็เพียงพอที่จะสมัครเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวแล้วสามารถได้รับเงินมากมายด้วย! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเธอ

‘นี่มันยังไงกันคนๆนี้มีความสามารถ แต่ทำไมเขาไม่ยอมหางานทำ?’

เธอไม่สังเกตเห็นใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว

“ขอโทษเธอซะ แล้วฉันจะให้แกไป!”

เจียงเป่ยเฉิน กล่าวอย่างเย็นชา

“ไม่งั้นวันนี้ปีหน้า จะเป็นวันครบรอบวันตายของแก!”

“หึจะให้ฉันคนนี้ขอโทษหรอไม่มีทาง! แกคิดว่าแกทำแบบนี้แล้ว เหลยหง จะปล่อยแกไปง่ายๆงั้นหรอ!”

หวังเต็งตะโกน

ตระกูลหวังทุกคนหวาดกลัวอย่างมาก

เหลยหง เป็นใคร?

เขาคือจักรพรรดิแห่งโลกใต้ดินของหยุนไห่การที่จะกำจัดพวกเขานั้นมันง่ายดายมาก

ทุกคนหวาดกลัวและตื่นตระหนก

“เจียงเป่ยเฉินรีบขอโทษพี่เต็ง นายจะทำให้เราเดือดร้อน!”

"ใช่รีบขอโทษซะ ถ้าแกอยากตายก็อย่าลากพวกเราไปด้วย!"

หวังซูและสมาชิกตระกูลตะโกน

เจียงเป่ยเฉินหยิบไม้หน้าสามที่แตกหักอยู่บนพื้นซึ่งมีปลายแหลมอยู่แล้วเดินไปหาหวังเต็งพร้อมกันจ่อไปที่คอของหวังเต็งแล้วก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า“จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายขอโทษเธอซะ ไม่งั้นตาย!”

เอื้อก! หวังเต็งกลืนน้ำลายแรง

เขามองไปที่ เจียงเป่ยเฉิน อย่างหวาดกลัว

ในตอนนี้ เจียงเป่ยเฉิน ดูน่ากลัวอย่างมากเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่มนุษย์ ไม่ต้องสังสยเลยถ้าเขาปฏิเสธไม้แหล่มนั้นคงแทงทะลุคอมเขาทันทีแน่นอน! “หวัง คุณหวังผมขอโทษ!”

หวังเต็ง ตัวสั่นร่างกายหลั่งเหงื่อเย็นยะเยือก

"ไสหัวไป!"

เจียงเป่ยเฉิน เตะเขาออกไป

หวังเต็งลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ปริปากบ่น เขาส่งสัญญาบอกกระพวกลูกน้องละจากไป

เวลานี้ทั่วทั้งห้องต่างเงียบกริบ

ใบหน้าทุกคนเป็นกังวลอย่างมาก พวกเขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่

เพราะเบื้องหลังหวังเต็งคือเหลยหง!

"เร็วเข้ารีบไปกันเถอะหวังเต็ง เกือบจะถูกฆ่าเลยนะ!"

"ถ้าเหลยหงมาพวกเราทุกคนแย่แน่!"

“แต่แรกเป็นเพราะไอ้ขยะนั้นไปทุบตีคนนั้นแหละ พวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย!”

หวังซูและคนอื่นๆในตระกูลหวังบางส่วนมองไปที่เจียงเป่ยเฉิน

แล้วบางส่วนก็เดินออกจากห้องโถงไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

"เสี่ยวหวู่ เธอทำอะไรอยู่! ไปกันเถอะ!"

เตวหยูหลาน ก็พาลูกสาวของเธอกลับเหมือนกัน หวังเสี่ยวหวู่ มองไปที่ เจียงเป่ยเฉิน ด้วยสีหน้ากังวลและไม่ยอมจากไป

ยังไงก็ตามเขาไปมีเรื่องกับหวังเต็งแล้ว

“เป่ยเฉินนายไปด้วยกันเถอะ”

หวังเสี่ยวหวู่กัดริมฝีปากของเธอและพูด

เจียงเป่ยเฉิน ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: "ฉันทำร้ายคนไปแล้วยังต้องกลัวอะไร ทำไมต้องหนี?"

หวังเสี่ยวหวู่ ตกใจเมื่อได้ยินที่ เจียงเป่ยเฉิน กำลังพูดด้วยพลังของ เหลยหง มันง่ายมากที่จะจับการกับใครสักคน

"เธอกับคุณป้าไปก่อนเลย ปล่อยฉันไว้นี่แหละฉันไม่เป็นไรหรอกสบายมาก!"

เจียงเป่ยเฉิน ยิ้ม

"โถ่วเขาก็บอกอยู่ไม่ต้องเป็นห่วง เราไปกันเถอะ!"

เตวหยูหลาน จับแขนของ หวังเสี่ยวหวู่ และพยายามจะดึงเธอออกไปด้วย

"ไม่แม่หนูไปไม่ได้ เป่ยเฉิน มันเป็นเพราะฉัน…. "

"ทั้งหมดนี้เป็นมันรนหาที่เอง เกี่ยวไรกับเธอทำไมต้องไปสนใจด้วย?"

"ขยะไร้ประโยชน์แบบนี้ตายๆไปได้ก็ดี!"

หวังเสี่ยวหวู่ ถูกลากออกจากห้องโถงโดย เตวหยูหลาน

ไม่นาน หวังเต็งก็กลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาพาคนมามากขึ้นกว่าเดิม

มาพร้อมกับชายวัยกลางคนสวมชุดจีน พร้อมกับแว่นกันแดดสีน้ำตาลที่นิ้วของเขาประดับประดาไปด้วยแหวน พร้อมกับท่าทีสง่าผ่าเผยของเขา

"นายเป็นคนที่เอาชนะ หวังเต็ง ได้หรอ"

ชายวัยกลางคนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความขุ่นเคือง

//

//

//

//

แปลไปแล้วรู้สึกเกลียดอีป้าแม่ผู้หญิงชิบ พระเอกเก่งขนาดนี้ยังบอกเป็นขยะบ้าไปแล้ววว 5555