ตอนที่ 14 การทดสอบ 1
จิฮิโระก็จ้องมองชิชิโอะที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดซึ่งเธอนั้นคิดว่าเขาคงจะรู้สึกกังวลเรื่องสอบ เธอจึงตบไหล่เขาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย ทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว”
ชิชิโอะก็หันมามองน้าของเขาแล้วยิ้มออกมา “อืม ผมจะพยายามแล้วกันครับ พี่จิฮิโระ”
จิฮิโระนั้นไม่ได้สงสัยในตัวชิชิโอะ ดังนั้นเธอจึงนำทางเขาไปที่ห้องสอบซึ่งแม้เธจอะรู้ดีว่าเกรดของเขาตอนอยู่โรงเรียนเก่านั้นจะค่อนข้างธรรมดา แต่เขาก็น่าจะเข้าเรียนที่นี่ได้ไม่ยาก
ก่อนที่ชิชิโอะจะมาที่โตเกียว จิฮิโระได้คุยกับพี่สาวของเธอเรื่องการเรียนของชิชิโอะที่โรงเรียน จาการคาดเดาของเธอ เธอนั้นก็พบว่าข้อสอบของโรงเรียนเก่าของเขากับโรงเรียนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก ซึ่งเธอรู้ว่าเขาคงจะไม่มีปัญหาอะไรและได้รับเข้าเรียนต่ออย่างแน่นอน แม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็มั่นใจว่าเกรดของเขานั้นคงจะไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก
จิฮิโระก็ครุ่นคิดสักครู่และตัดสินใจให้คำแนะนำกับชิชิโอะ
“ชิชิโอะ แม้ข้อสอบเข้าเรียนม.ปลายจะไม่ได้แตกต่างกับข้อสอบของโรงเรียนเก่าเธอเท่าไหร่นักแต่เธอก็ต้องระวังหน่อยนะ แล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องสอบหรอก ทำเท่าที่ทำได้ตามปกติแหละ ถ้าหากเธอทำได้ตามนั้น ฉันก็มั่นใจว่าเธอจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน”
“ได้ครับ ผมจะระวังแล้วกันครับ ขอบคุณที่เตือนนะครับ พี่จิฮิโระ”ชิชิโอะก็ยิ้มออกมาพร้อมกับสีหน้ามั่นอกมั่นใจ หากว่าหลังจากที่เขาได้ระบบโกงๆแบบนี้มาแล้ว เขายังไม่ผ่านการทดสอบเข้าเรียนต่อหล่ะก็ เขาก็คิดว่าเขาควรจะไปโดดน้ำตายได้ซะ
ชิชิโอะนั้นได้รับข้อมูลมากมายที่เกี่ยวข้องกับความรู้ทางการศึกษาตั้งแต่ระดับอนุบาลไปจนถึงระดับมัธยมปลาย ตอนนี้ในสมองของเขานั้นมีข้อมูลและสูตรมากมายหลายอย่างซึ่งมันค่อยๆซึบซัมเข้าสู่สมองของเขาอย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้เขานั้นก็ยอมรับเลยว่าระบบนี้มันช่างสุดยอดมากแม้ว่าเขาจะรู้สึกรังเกียจระบบก็ตาม
จากนั้นชิชิโอะก็หรี่ตาลงเล็กน้อยและสงสัยว่าหลังจากที่เขาได้ความรู้พวกนี้มาจากระบบ ผลการสอบของเขาที่ออกมานั้นจะเป็นอย่างไรกัน
ทางจิฮิโระนั้นก็เหลือบมองชิชิโอะที่แสดงสีหน้ามั่นใจออกมาซึ่งเธอนั้นหวังว่าเขาจะสามารถทำข้อสอบได้อย่างดี
“แล้วก็ ไม่ต้องเอาอะไรเข้าห้องสอบหล่ะเพราะในระหว่างทำข้อสอบ เธอก็จะได้รับปากกและกระดาษมาทำ”จิฮิโระก็พูดออกมา
“งั้นหรอครับ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าและรู้สึกแปกลๆที่จู่ๆจิฮิโระพูดแบบนี้ออกมาเนื่องจากเขารู้ดีว่าเขาไม่จำเป็นต้องเอาอะไรเข้าในห้องสอบ
จากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็เดินกันไปที่ห้องแห่งหนึ่งซึ่งจิฮิโระนั้นก็คอยพูดวิธีการทำข้อสอบให้ออกมาดี
ชิชิโอะนั้นก็ทำได้เพียงพยักหน้าตอบจิฮิโระอย่างขอไปทีซึ่งเขาสงสัยว่าทำไมน้าของเขาถึงกังวลในตัวเขาจังแต่แล้วเขาก็จำได้ว่าโองะ ชิชิโอะคนก่อนนั้นเป็นคนที่มี่เกรดในระดับทั่วไปเพราะช่วงมัธยมต้น หมอนี่มักจะเพ้อถึงศัตรูอันทรงพลังที่หลบซ่อนตัวซึ่งมันทำให้เขาอึ้งจนพูดไม่ออก
จิฮิโระก็ได้พาชิชิโอะไปที่ประตูห้องหนึ่งซึ่งมีป้ายบอกว่านี่คือห้องสอบ
“เอาหล่ะ เข้าไปทำข้อสอบซะหล่ะ แล้วหลังจากทำเสร็จ น้าจะมารับ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าแล้วหันหน้าไปเปิดรประตูห้องซึ่งจากนั้นเขาก็มองเห็นห้องเรียนสไตล์ญี่ปุ่นปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมาเพราะเขาได้กลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้งหนึ่งแล้วแต่จากนั้นไม่นานเขาก็ส่ายหัวและเลิกคิดเรื่องนี้
ภายในห้องเรียนนี้ ชิชิโอะก็มองเห็นอาจารย์ผู้หญิงที่มีผมยาวสีน้ำตาลซึ่งเธอนั้นกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโพเดี่ยมในขณะจ้องมองเขา เธอนั้นไม่ได้ดูแก่แต่อย่างใด ดังนั้นเธอก็น่าจะอายุน้อยกว่าจิฮิโระ นอกจากนี้เธอก็แต่งหน้าบางๆประดับใบหน้าด้วย
“สวัสดีครับ ผมชื่อโองะ ชิชิโอะ ผมมาเข้ารับการสอบในวันนี้ครับ ฝากตัวด้วยครับ”
“จ้า…ใหนขอฉันดูก่อนนะ…”อาจารย์ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมองรายชื่อผู้เข้าสอบและพยักหน้าออก “นี่ไง ฉันเจอละ โองะ ชิชิโอะ”จากนั้นเธอก็หันมามองชิชิโอะแล้วพูดว่า “เชิญเข้ามาได้เลย ส่วนอาจารย์ชื่อชิรายามะ โคฮารุ(Shitayama Koharu) ฉันเป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์และยังเป็นผู้คุมสอบด้วย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”
<พบเป้าหมาย!!>
<ยินดีด้วย คุณได้รับ ‘ความเชี่ยวชาญทางภาษา’>
“…”
ชิชิโอะก็จ้องมองชิรายามะ โคฮารุอยู่สักครู่แล้วจึงยิ้มออกมา จากนั้นเขาก็โค้งตัวเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณครับผม”
“ที่นั่งของเธอคือ หมายเลข 23 งั้นเชิญนั่งก่อนเลยนะเพราะผู้เข้าสอบคนอื่นก็ยังมาไม่ถึงเลย ส่วนการสอบจะเริ่มขึ้นหลังจากที่ทุกคนมาพร้อมแล้ว” โคฮารุก็พูดออกมาหลังจากที่เธอตรวจสอบที่นั่งของชิชิโอะในเอกสารของเธอ
จากนั้นชิชิโอะก็มองเห็นที่นั่งของเขา เขาเลยนั่งลง แม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็ไม่คิดว่าอาจารย์ตรงหน้าเขานั้นจะถือว่าเป็นเป้าหมายด้วย อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพบช่องโหว่ของระบบเข้าแล้วหล่ะ
ในระบบนี้ วิธีที่จะได้รางวัลเร็วที่สุดก็คือต้องทำการพบปะพูดคุยกับเป้าหมาย อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังสามารถได้รับรางวัลโดยการพบเจอเป้าหมายเหล่านั้นอย่างที่เขาทำเมื่อครู่ แม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังอยากจะลองเป็นเพื่อนกับเป้าหมายเหล่านั้นเพราะเขาสงสัยว่าการเป็นเพื่อนกับพวกเธอจะทำให้เขาได้รางวัลด้วยหรือเปล่า
ขณะนี้ชิชิโอะนั้นกำลังนั่งอยู่ในที่นั่งของเหล่าพระเอกที่มักจะนั่งกันซึ่งมันเป็นที่นั่งตัวที่สองจากด้านหลังและติดกับหน้าต่าง ด้วยการที่เขาไมมี่อะไรจะทำเขาจึงยกมือขึ้นท้าวคางในขณะหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ความจริงแล้ว ขัน้นอยากจะรีบกดรับรางวัลมาก โดยเฉพาะกับ ‘วิชาปราณอัสนี’เนื่องจากเขาพอจะเดาๆได้ว่ามันเป็นวิชการต่อสู้แบบใหน
จากนั้นไม่นาน ห้องเรียนนี้ก็เต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งชิชิโอะก็หันไปมองรอบๆและพบว่าทุกคนต่างแสดงสีหน้าจริงจังออกมาซึ่งมันทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อชาติที่แล้วของเขา
“เอาหล่ะ ทุกคนก็มากันครบแล้ว งั้นอาจารย์จะขออธิบายกฏการสอบเลยแล้วกัน การสอบแรกนั้นจะเริ่มตอน 10.00น. ส่วนการสอบที่สองจะเริ่มตอน 14.00น. ในแต่ละการสอบ พวกเธอนั้นมีเวลาสองชั่วโมงในการทำข้อสอบให้เสร็จ ดังนั้นใช้เวลาอย่างมีค่านะ”
จากนั้นโคฮารุก็เหลือบมองดูนาฬิกาและพบว่ามันยังเหลือเวลาอีก 20 นาทีก่อนสอบ
ชิชิโอะนั้นพบว่าหลังจากอาจารย์พูดเสร็จ ผู้เข้าสอบทุกคนในห้องต่างก็รีบหยิบสมุดโน้ตหรือชีทเกร็งข้อสอบจากกระเป๋าขึ้นมาอ่าน
ในขณะที่ผู้คนทั้งหมดในห้องเรียนนั้นต่างเปิดสมุดหรือชีทกันอย่างบ้าคลั่ง ชิชิโอะนั้นกลับนั่งอยู่กับที่ของเขาอย่างเงียบๆเนื่องจกาเขารู้ดีว่าเขาไม่ต้องทำแบบเลยสักนิดถมเขาก็ไม่ได้เอาหนังสือมาด้วย แม้จะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็หวังว่าตัวเองจะหนังสือตติดมาด้วยเพราะการรอนี่มันช่างน่าเบื่อมาก
ทางโคฮารุก็จ้องมองชิชิโอะด้วยสีหน้าแปกลๆซึ่งเธอสงสัยว่าเด็กคนนี้เก่งถึงขั้นไม่อ่านหนังสือหรือแค่มั่นใจจนเกินเหตุกันแน่ นอจากนี้เธอกลับพบว่าเขาไม่ได้แสดงสีหน้ากังวลอะไรออกมาเลยแต่เขานั้นกลับแสดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ยังไงเขาก็ดูหล่อมากๆเลย!!
‘ไม่ได้นะยัยบ้า!! เธอเป็นอาจารย์นะ โคฮารุ!!!’
โคฮารุนั้นรู้ดีว่านักเรียนส่วนใหญ่นั้นมักจะอ่านทบทวนเพื่อให้จำความรู้ได้ก่อนทำข้อสอบแต่ชายหนุ่มคนนี้กลับไม่ทำซะงั้น
โคฮารุยอมรับว่าเธอนั้นชื่นชมเด็กคนนี้มากเพราะการมั่นใจในตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่ดี
เพราะหากว่าพวกเขาขาดความมั่นใจ ผลการสอบที่ออกมาก็อาจจะเลวร้ายก็ได้
ทันใดนั้นจู่ๆแสงอาทิตย์กได้สาดส่องลงบนใบหน้าของชิชโอะ ซึ่งทำให้โคฮารุจินตนาการขึ้นมาทันที
ในจินตนาการของโคฮารุ ชิชิโอะนั้นราวกับเป็นราชาที่สามารถยึดครองดินแดง อาณาจักรและประเทศต่างๆได้อย่างง่ายดาย ส่วนพวกผู้เข้าสอบคนอื่นนั้นก็ราวกับเป็นคนสามัญชนคนธรรมดาที่ไร้ความหวัง
ซึ่งมันทำให้โคฮารุมองเห็นช่องว่างความแตกต่างระหว่างชิชโอะกับคนรอบๆเขาได้ขึ้นมาทันที จากนั้นเธอก็จ้องมองเขาไปเรื่อยแต่ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าเธอทำเรื่องเสียมารายาทลงไป เธอจึงถอนสายตาออกมาจากเขาและในเวลาเดียวเธอก็รู้สึกอายที่เอาแต่จ้องเขาแต่สุดท้ายแล้วเธอก็เหลือบมองชิชิโอะอีกคราก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเนื่องจากดูเหมือนว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นว่าเธอจ้องเขาไม่หยุด
โคฮารุนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่ารอบตัวของชายหนุ่มคนนั้นมีสเน่ห์อันลึกลับที่ทำให้เธอหลงไหล
จากนั้นแลเวโคฮารุก็หันไปมองนาฬิกาและพบว่าการทดสอบจะเริ่มขึ้นในอีก 10 นาที
ทางชิชิโอะนั้นก็เหลือบมองโคฮารุและสงสัยว่าทำไมเธอถึงเป็นหนึ่งในเป้าหมายของเขากันเพราะเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรพิเศษเลย และนอกจากนี้เขากาสัมผัสได้ว่าเธอนั้นจ้องเขาตาเป็นมันเลยซึ่งมันทำให้เขาสงสัยว่ามันมีอะไรติดหน้าเขาอยู่หรือเปล่า
จากนั้นชิชิโอะจึงหันไปมองนอกหน้าต่างซึ่งเขารู้สึกว่าเขาอาจจะได้เจอเป้าหมายมากมายในโรงเรียนนี้ ดังนั้นแล้วไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เขาก็จะต้องเข้าเรียนที่นี่ให้ได้
10 นาทีก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในขณะฟังเสียงกาณพลิกหน้ากระดาษไปมาอย่างรวดเร็ว ชิชิโอะนั้นก็รู้สึกเบื่อมาก
โคฮารุก็หันไปเหลือบมองผู้เข้าสอบที่หน้าซีดขึ้นมาเนื่องจากใช้สมองอ่านทบทวนมากเกินไปก่อนทำข้อสอบ และจากนั้นเธอก็หันมามองชิชิโอะที่นิ่งเงียบและมั่นใจ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกชื่นชมเขามากขึ้นไปอีกซึ่งเธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีจิตใจที่แข็งแกร่งมาก
ทางชิชิโอะก็หันมามองโคฮารุเหมือนซึ่งเขาสงสัยว่าที่จิฮิโระบอกว่าสาวๆในโตเกียวนั้นมีเสือสาวเต็มไปหมดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่านะ
“เอาหล่ะ หยุดได้แล้ว!! ทุกคนส่งหนังสือและโทรศัพท์มือถือมาวางไว้ข้างหน้าห้องเพราะการทดสอบจะเริ่มขึ้นแล้ว!!”
แม้โคฮารุจะไม่เชื่อว่าจะมีคนกล้าโกงข้อสอบแต่เธอก็ยังต้องทำตามกระบวนการทดสอบอยู่ดี
จากนั้นหนังสือ ชีทและโทรศัพท์มือถือก็ได้ถูกส่งขึ้นไปวางที่หน้าห้อและต่อมาชิชิโอะก็รับปากกาและกระดาษแล้วจึงกลับไปนั่งที่ของตัวเอง จากนั้นเขาก็หันไปมองอาจารย์ที่แจกปากกาและกระดาษให้กับผู้เข้าสอบคนอื่นในขณะที่สงสัยว่าทำไมเขาจะต้องไปเอาพวกนี้ด้วยตัวเองกัน
หลังจากเตรียมการเสร็จสิ้น โคฮารุก็หันไปมองเวลาและพบว่ามัน 10.00น.แล้ว ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าแล้วหันไปมองทุกคนในห้องพร้อมกับพูดว่า “เอาหล่ะ ถึงเวลาแล้ว!! พวกเธอทุกคนมีเวลาทำข้อสอบสองชั่วโมงเท่านั้น เริ่มทำข้อสอบได้!!”
