Dual Cultivation บทที่ 670 พิชิตเหลียนลี่ (ฟรี)

Dual Cultivation บทที่ 670 พิชิตเหลียนลี่

เมื่อเห็นใบหน้างุนงงของวูเจียง ซูหยางก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เชื่องช้าแต่ชัดเจนว่า "ในจักรวาลที่กว้างใหญ่และดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดนี้มีโลกหลายใบ และโลกที่เราอยู่ในปัจจุบันเป็นเพียงโลกเล็กๆเมื่อเทียบกับโลกอื่นที่มีอยู่บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และข้าคือคนที่มาจากโลกเหล่านั้น"

ซูหยางไม่แม้แต่จะอธิบายให้วูเจียงฟังเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดของเขา และทำให้ดูเหมือนว่าเขามาจากท้องฟ้าดาราพราว

"อีกโลกจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว งั้นรึ ..." วูเจียงจ้องมองเขาตาค้างพร้อมกับปากที่อ้ากว้าง

"ถูกต้อง ข้าบอกว่าบางคนเรียกข้าว่า จักรพรรดิกระบี่วิญญาณสวรรค์ ใช่ไหม วิญญาณสวรรค์ ก็คือที่ซึ่งข้าจากมา และมีอยู่ที่ไหนสักแห่งในฟากฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนี้"

"..."

หลังจากเงียบอยู่นาน วูเจียงก็ลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆและเดินไปที่หน้าต่างก่อนที่จะจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด พร้อมด้วยสีหน้าที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

ในเวลาต่อมา เขาก็หันไปมองซูหยางและพูดเบาๆว่า "ถ้าเช่นนั้น… เจ้าคงวางแผนที่จะพาจิงจิงกลับไปที่โลกของเจ้าอย่างงั้นสินะ"

"ใช่" ซูหยางพยักหน้าโดยไม่ลังเล

"ฮ้าาาาาา..."

วูเจียงถอนหายใจยาวก่อนจะพึมพำว่า "ดูเหมือนว่า วันนี้ข้ามิได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ถึงสองครั้ง ..."

"พ่อ ..." วูจิงจิงมองเขาด้วยสายตาที่จริงใจ

"เจ้ามิต้องพูดอะไรกับข้า จิงจิง ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่อยู่เคียงข้างข้าตลอดไป แต่ข้าก็มิได้คาดหวังว่าเจ้าจะจากไปรวดเร็วปานนี้" วูเจียงพูดกับเธอ

จากนั้นวูเจียงก็กลับไปให้ความสนใจซูหยาง "ข้าจะยอมให้วูจิงจิงติดตามเจ้าไปก็ต่อเมื่อเจ้าสัญญากับข้าสิ่งหนึ่ง ว่าเจ้าจะปกป้องเธอและวูหมินไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้จะต้องจ่ายด้วยชีวิตของเจ้าเองก็ตาม ถ้าเจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เจ้าจะต้องข้ามศพข้าไปก่อนถึงจะพาเธอไปด้วยได้"

เมื่อได้ยินเสียงขู่ที่ไม่ได้รู้สึกคุกคามเลยแม้แต่น้อย ซูหยางก็หัวเราะ "ท่านกำลังดูถูกข้างั้นรึ ข้ามิต้องการให้ใครมาบอกให้ข้าปกป้องหญิงของข้า"

วูเจียงไม่พบความผิดปกติใดๆในคำพูดของเขา จึงพยักหน้าด้วยสีหน้าแน่วแน่ "ดี ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะมอบความไว้วางใจ ฝากลูกสาวของข้าไว้กับเจ้า"

"ซูหยาง เราไปที่พักของข้ากันก่อนเถอะ" วูจิงจิงพูดกับเขา หลังจากที่คุยธุระกับวูเจียงเสร็จ

ในเวลาต่อมา ซูหยางก็เข้าไปในห้องเธอ ในขณะที่วูจิงจิงพาวูหมินเข้านอน เนื่องจากมันเริ่มดึก และลูกสาวตัวน้อยก็เกือบจะหลับตอนที่พวกเขากลับบ้าน

เมื่อวูหมินหลับสนิทแล้ว วูจิงจิงก็กลับไปที่ข้างกายของซูหยาง

"เจ้ากำลังพยายามที่จะเกี้ยวราชธิดาเหลียนลี่จริงๆรึ ทั้งๆที่เจ้าทำให้เธออับอายในที่สาธารณะเช่นนั้น เจ้าคิดว่าเจ้ายังมีโอกาสอยู่อีกงั้นรึ" วูจิงจิงถามเขาโดยไม่ใส่ใจกับความจริง ที่ว่าเขาพยายามที่จะเกี้ยวหญิงอื่นต่อหน้าเธอ เพราะเธอรู้ว่านั่นเป็นธรรมชาติของเขา

"เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ เจ้าคิดว่าข้าจะสามารถเกี้ยวเธอได้สำเร็จได้หรือไม่ หลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้" เขาถามเธอ

"อืม ..." วูจิงจิงเริ่มครุ่นคิดทันที ด้วยสีหน้าจริงจัง

ในเวลาต่อมา เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ราชธิดา... เธอเป็นคนที่เข้าใจยากและมิสามารถคาดเดาได้ ข้ามิรู้ว่าส่วนใหญ่แล้วเธอคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามข้ารู้ว่าเธอทุ่มเทกับกระบี่อย่างมากมายนัก และเธอไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้ชาย"

"อย่างงั้นรึ" ซูหยางพยักหน้าพร้อมกับสีหน้าลึกล้ำ

"แต่ข้าคิดว่านั่นเป็นเพราะเธอไม่มีประสบการณ์กับผู้ชายมากนักเนื่องจากฐานะของเธอ เนื่องจากผู้ชายส่วนใหญ่ไม่กล้าเข้าหาเธอ อย่าว่าจะเกี้ยวพาราสีเธอ ตามความเป็นจริง เจ้านับเป็นคนแรกที่ข้าได้เห็นว่าเข้าไปติดพันเธอ"

"อย่างไรก็ตาม ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะสามารถจีบเธอได้" เธอหัวเราะเบาๆและพูดต่อไปว่า "ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็มีเสน่ห์ที่มิอาจต้านทานได้"

"เจ้ากำลังทำให้ข้าหน้าแดง" ซูหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น

"ซูหยาง ทำไมเราไม่เดิมพันกันล่ะ" จู่ๆวูจิงจิงก็พูดขึ้น

"โอ้ เจ้าต้องการพนันกับข้ารึ เจ้ารู้ไหมว่าข้ามิเคยแพ้การพนันมาก่อนในชีวิต" เขาพูดพร้อมกับมองด้วยสายตาที่หยิ่งผยอง

"เจ้ารู้คำพูดที่ว่า 'มีครั้งแรกเสมอสำหรับทุกสิ่ง' หรือไม่"

"แน่นอน แต่คำว่า 'เป็นไปไม่ได้' ก็มีอยู่เช่นเดียวกัน" เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ฮึ่ม เราจะได้รู้กันในเรื่องนั้น"

"อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องการเดิมพันอะไรรึ" ซูหยางถามเธอหลังจากนั้น

"มาพนันกันว่า จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการพิชิตใจราชธิดา" วูจิงจิงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"ข้าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการเกี้วเธองั้นรึ"

วูจิงจิงพยักหน้า และพูดต่อไปว่า "ข้าจะถือว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จ ถ้าเจ้ามีความสัมพันธ์กับเธอ เจ้าคิดว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการพิชิตเธอ"

"..."

หลังจากเงียบอยู่ชั่วขณะ เขาพูดด้วยความมั่นใจบนใบหน้าว่า "มันจะเกิดขึ้นก่อนที่ข้าจะพบกับจักรพรรดิเหลียน"

"เร็วขนาดนั้นเลยรึ" วูจิงจิงมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง "นั่นคืออีกสองวันนับจากวันนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถพิชิตทั้งหัวใจและร่างกายเธอได้ก่อนที่พรุ่งนี้จะจบลงงั้นรึ"

"เจ้าคิดว่าข้าทำไม่ได้รึ"

"มิมีใครทำได้" เธอพูดอย่างรวดเร็ว "วันนี้เจ้ามิเพียงถ่มน้ำลายใส่ตระกูลเหลียน และทุบตีน้องชายเธอ แต่วันนี้เจ้ายังทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนนับพัน ข้าพนันได้เลยว่า ตอนนี้เธอยังโกรธเจ้าอยู่ ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถเกี้ยวเธอได้ในเวลาสั้นๆเช่นนั้น แม้ว่าเจ้าจะเสียเปรียบ ข้าก็ต้องการจะเห็นมันด้วยตาของข้าเอง"

"เสียเปรียบ" รอยยิ้มลึกลับปรากฏบนใบหน้าของซูหยาง และเขากล่าวว่า "ดีมาก ข้าจะทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง"

ในขณะเดียวกัน ภายในที่พักอาศัยของเหลียนลี่ เธอจ้องไปที่ยาสีแดงในมือ พร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยอันตรายบนใบหน้า "รอก่อน เจ้าคนลามก ข้าจะแก้แค้นเจ้าในไม่ช้านี้"