06 SORRY

06

SORRY

คำพูดของเมฆเมื่อหลายวันก่อนหน้าพาเขาคิดมากมาหลายวัน หลังจากที่เมฆเล่าเรื่องของเด็กชายคนนึงให้เขาฟัง เรื่องราวต่างๆของดินถูกถ่ายถอดออกมาจากปากของเมฆทีละอย่าง มันทำให้เขานั้นรู้ว่าคนที่ภายนอกดูแข็งแรง โหดร้ายแต่ภายในใจเขาอาจจะมีเรื่องราวที่เลวร้ายในอดีตมา มันคือเหตุผลที่ทำให้ดินทำตัวแบบนั้น ทำตัวใจร้ายใส่เขา

จะโกรธตอนนี้กลับรู้สึกว่าโกรธไม่ลงสะแล้วกลับกลายเป็นว่าน่าสงสารมากกว่า รู้สึกว่าดินดูอ่อนแอมากเลยในสายตาเขาตอนนี้

จะทำไงดี โกรธเขาไปแล้วด้วยวันนั้น

จะไปง้อเสียฟอร์มแย่ T-T

"เฮ้อออ..." เสียงถอนหายใจเบาๆในรอบที่ร้อย ปอนด์กับอ้อมใจหันมองเพื่อนสนิทนั่งหน้าเหนื่อยหน่ายมาสองวัน

ชีวิตมันมีอะไรต้องเคลียดมากมายถึงขั้นถอนหายใจแบบนี้กันว่ะ!

"เป็นเห้! อะไรครับ" ปอนด์ถาม

เบบี๋หันมองเพื่อนทั้งสอง เฮ้อออ... และถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"ไม่รู้สิ"

"เอ้า! อีมะขาม มึงไม่รู้แล้วพวกกูจะรู้กับมึงไหม" อ้อมใจว่า

"ไม่รู้สิ รู้สึกว่าตัวเองทำผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดอ่ะ"

เบบี๋กำลังรู้สึกแบบนั้นมาสองวันเต็มๆ รู้สึกว่าตัวเองผิดที่พูดจาไม่ดีใส่ รู้สึกว่าตัวเองผิดที่ไม่ยอมคุยกับดิน รู้สึกว่าตัวเองผิดที่เดินหนีออกมาวันนั้น รู้สึกว่าตัวเองผิดไปหมดเลยที่โกรธดินตอนนั้น

ทั้งๆที่คนผิดนั้นเป็นกินคนเดียวนั่นแหละ เฮอะ!

"เป็นคำตอบที่งงมากค่ะที่รัก อะไรคือผิดทั้งๆที่ไม่ผิด"

"ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า"

"มันจะไปยากอะไรในเมื่อมึงคิดว่ามึงผิด มึงก็แค่ขอโทษ มันพูดไม่ยากเลยคำว่าขอโทษ" ปอนด์ว่าไป ถึงตัวเองจะไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนที่รักมันไปทำอะไรใครมาก็ตาม แต่ถ้ามันอยากสบายใจก็แค่บอกขอโทษไป ผิดไม่ผิดเวลาทะเลาะกับใครการขอโทษมันดีที่สุด

"จะลองดู"

"อยากคิดมาก เวลามึงทำหน้าเป็นแมวเหงาแล้วพวกกูเศร้าตาม" ปอนด์ตบไหล่เพื่อนเบาๆ เบบี๋พยักหน้าเชิงเขัาใจ เขาจะไม่คิดมากและจะเดินไปขอโทษดินด้วยเพื่อความสบายใจของตัวเอง

"จะกลับได้ยัง กูว่าจะชวนพวกมึงไปช็อปปิ้งสักหน่อย"

"เออไปดิ! กูจะไปซื้อสายกีตาร์ใหม่"

"ไม่ไปนะ" เบบี๋ตอบออกไป

"ทำไมว่ะ! ถ้ามึงไม่ไปกูจะเอารถไหนไปอีเห้!!"

"ปอนด์เอารถเราพาอ้อมไปก็ได้ พอดีเรามีเรื่องต้องทำก่อนอ่ะ และเดี๋ยวค่อยกลับมารับ"

"เอาแบบนั้นหรอ?"

"อืมแบบนั้นแหละ"

"ธุระอะไรของมึงว่ะอีบี๋"

"เอ่อ..." เบบี๋อ้ำอึงไม่รู้ว่าจะตอบออกไปแบบไหน

"กูว่าเราไปเถอะไออ้อมอย่าเสือกเรื่องเพื่อนให้มันมากนัก" ปอนด์เห็นหน้าเพื่อนรักไม่โอเค รีบคว้าคอเพื่อนสาวอีกคนออกมาจากโต๊ะหน้าคณะ

"เสือกจังมึงไอ้อ้อม"

"เอ้า! เพื่อนม้ะอีนี้กูก็ต้องรู้"

"ไปๆเดี๋ยวมันอยากบอกก็บอกเอง"

ไอ้ความรักเพื่อนเขาก็มีไม่แพ้ไอ้อ้อมมันหรอก แต่ไอ้บี๋มันเป็นคนไม่ค่อยมีความลับ ดูจากสีหน้ามันและเรื่องนี้คงยังไม่ชัดเจนอะไรมันยังเลยไม่เล่า เอาไว้รอมันพร้อมก่อนแล้วกันค่อยเสือกเต็มที่ทีเดียวตอนนั้นเลย

..

เบบี๋นั่งอยู่หน้าคณะอีกสักพักก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาทักหาน้องในสายรหัสอย่างเมฆ ข้อความที่พิมพ์ไปคงไม่พ้นเรื่องของพี่ชายเจ้าตัว

สุทธิรัก : เมฆ พอจะรู้ไหมว่าตอนนี้เฮียดินของเมฆอยู่ไหน

ติ้ง!

เมฆ โพยม : น่าจะอยู่ที่คณะ ห้องช็อปนะครับ วันนี้เฮียเข้าช็อป

สุทธิรัก : ขอบใจนะ

เมฆ โพยม : ไม่เป็นไรครับผม

เมฆ โพยม : (ส่งสติกเกอร์รูปยิ้ม)

คนตัวเล็กเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าสะพายเดินออกจากคณะ แวะซื้อขนมจากมินิมาร์ทและแวะซื้อกาแฟที่คาเฟ่ เมนูที่เขาสั่งคงไม่พ้นโกโก้กับกาแฟหนึ่งแก้วเพื่อไปฝากคนตัวโต

คณะน่ากลัว...

คณะที่เขาไม่ค่อยอยากจะเดินเข้ามาเท่าไหร่นัก ดูแต่ละคนสิ เสียงดัง โวยวาย แซวสาวไว้หนวดไว้เครากันเหมือนโจร ถ้าไม่ติดว่าจะต้องมาขอโทษดินเพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้นนะ ให้ตายเขาก็ไม่มาหรอก สายตาแต่ละคนที่มองเขาอย่างกับเขาเป็นสาวสวยผมยาวอะไรแบบนั้น เขาก็ผู้ชายนะถึงจะไม่เหมือนก็เถอะน่า

เมื่อก้าวแรกที่เหยียบเขามาคณะนี้เขาเหมือนลูกหมาตัวน้อยพันธ์ชิสุที่อยู่ท่ามกลางหมาป่าพันธ์ไซบีเรียยังไงอย่างนั้น แต่ละคนสูงยาวเข่าดี ขนาดผู้หญิงยังสูงกว่าเขาเลยไม่รู้ว่าคณะนี้เขาทานอะไรกันเป็นอาหารถึงได้โตไวเหมือนกินเห็ดมาริโอ๋กันเลย ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่เขายิ่งล้อมไปด้วยมนุษย์เสื้อช็อปสีแดงเลือดหมูมากเท่านั้น

'เบบี๋ป่าวว่ะ'

'ตัวจริงขาวสัดเลยว่ะ'

'น่ารักเห้ๆเลยว่ะ'

'กูอยากได้มาทำเมียยยยย'

สาระพัดคำพูดคุยเริ่มทำให้เขาไม่แน่ใจสะแล้วว่าควรเดินมาที่นี้จริงๆหรือป่าว บางทีเขาน่าจะเดินกลับตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาก้าวแรกเลยนะ

"ขอโทษนะครับ พอจะรู้ไหมว่าช็อปของช่างยนต์อยู่ตรงไหน" เบบี๋เลือกที่จะถามใครสักคน หน้าตาค่อนข้างหน้าไว้ใจได้

"เดินเข้าตึกไปเลี้ยวซ้ายจะเจอเลย"

"ขอบคุณครับ" คนตัวเล็กเอ่ยขอบคุณคนน่าไว้วางใจคนนั้นแล้วรีบเดินมาตามทางที่ผู้หวังดีบอก เขาสังเกตระหว่างทางเดินค่อนข้างต่างจากคณะเขามากพอสมครวญ

พู่ววว-

เจ้าตัวผ่อนลมหายใจหยุดอยู่หน้าห้องช็อปภาควิชายานยนต์ เสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากด้านในพร้อมกับเสียงเบิ้ลรถ เขาเริ่มสองจิตสองใจจะเข้าดีหรือไม่เข้าดี ฟังจากเสียงแล้วคนจะต้องเยอะมากแน่

"เอ๊ะ!! ว๊ายตาย เบบี๋ว่ะมึง!" เสียงโวยวายพจากด้านหลัง เบบี๋หันมองเจอสาวสวย ไม่สิ! สาวสองหน้าหล่อยืนอยู่กับผู้ชายคนที่เขาตามหา คนตัวเล็กยืนนิ่งสนิททำตัวไม่ถูก จากที่คิดว่าจะมาขอโทษดันพูดไม่ออกเลยสะดื้อๆ

"มาหาใครหรอเบบี๋" สาวสองหน้าหล่อเอ่ยถามคนหน้าหวานด้วยท่าทางยิ้มแย้มว่าและตื่นเต้นมาก

"มาหา... ดิน"

"ตายแล้ววว! ฉันไม่ควรจะเป็นก้างขวางคอ ตามสบายเลยนะจ้ะคิดว่าคณะนี้เป็นของตัวเอง" เพื่อนสาวสองของดินพูดล้อๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในช็อป

ดินหันกลับมามองหน้าคนตัวเล็กหลังจากเพื่อนของตัวเองเดินกลับเข้าไปเรียนต่อ ยอมรับเลยว่าเขาค่อนข้างเซอร์ไพรส์มากที่เห็นเจ้าแมวน้อยมายืนอยู่ตรงนี้ คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วหลังจากที่แกล้งให้ร้องไห้หนีกลับบ้านไปแบบนั้น ตัวเขาเองก็เสียใจไม่น้อยที่ทำแบบนั้นลงไป เพียงเพราะอยากให้อีกคนสนใจเขาเท่านั้น

"ดิน..." เบบี๋ก้มหน้าลงมองพื้นส่งเสียงเรียกแผ่วเบาออกมา

"อืม..." ดินตอบทั้งๆที่สายตายังจับจ้องแมวตรงหน้าไม่ยอมละสายตาไปไหน ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ความสนใจกับเขาทั้งคู่ไม่น้อย รวมไปถึงเพื่อนในภาคเดียวกัน ที่มันยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู

"ขอโทษ" คำพูดของแมวน้อยสร้างความประหลาดใจให้กับเขาอย่างมาก ขอโทษ? เบบี๋มาขอโทษเขาทำไม เขามากกว่าไหมที่ต้องขอโทษ ไม่ใช่คนตรงหน้า

"เราขอโทษที่โกรธนาย"

บอกไม่ถูกเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบรับคำขอโทษยังไง เพราะมันดีใจจนหัวสมองเริ่มไม่ทำงานแล้ว คำขอโทษไม่สำคัญเลยสำหรับเขา แค่วันนี้ได้เจอเจ้าแมวเขาก็ดีใจมากแล้ว

"ฉันให้อภัย..." ดินเลือกที่จะตอบกลับไปแบบให้จบโดยเร็วเพราะสิ่งเดียวที่เขาสนใจตอนนี้คือกาแฟในมือของแมวตัวน้อยตรงหน้าต่างหาก

"นั้นกาแฟฉันหรือป่าว" ดินชี้ไปที่แก้วกาแฟในมือของอีกคน "ใช่เราซื้อมาให้ดินเพื่อขอโทษ แล้วก็ขนมนี้ด้วย"

รอยยิ้มในรอบสามวันผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับถุงขนมและแก้วกาแฟ ดินรับกาแฟจากมือเล็กๆของเบบี๋มาดูด เอสเพรสโซ่เย็นแมวน้อยตัวนี้รู้ได้ไงว่าเขาชอบทานกาแฟแบบนี้

"ชอบไหมอ่ะ"

"อืมชอบมาก"

"ดีแล้วเราตั้งใจซื้อมาให้เลยนะ กินขนมด้วยไหมเราแกะให้" เบบี๋เตรียมจะแกะขนมให้กับดินแต่มือก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคำถามจากปากของคนตรงหน้าพาให้ชวนงง

"ทำไม?"

"อะไรทำไม" คนตัวเล็กเลยหน้ามองเอียงคอสงสัย

"ทำไมถึงขอโทษ ทำไมถึงมาหาที่นี้ ทำไมเธอถึงยังคุยกับฉัน"

เขาดีใจที่คนตัวเล็กมาขอโทษ แต่เขาอยากรู้เหตุผลมากกว่าว่าเพราะอะไรทำไมถึงได้ยอมมา คนตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่

"เราว่านายคงมีเหตุผลที่ทำแบบนั้นและเราก็รู้เหตุผลของนายด้วย เราก็เลยคิดว่าบางทีเราควรจะขอโทษนายดีกว่า แต่ถ้าจะให้ดีนะ เราไม่ชอบคนเสียงดัง ไม่ชอบคนที่มาพูดจาไม่ดีใส่อ่ะ เราไม่ชอบแค่นั้น" เบบี๋ร่ายยาวออกมา ดินพยักหน้าเข้าใจ เหตุผลของเขาที่คนตัวเล็กรู้น่าจะเป็นเรื่องที่เขาเจออะไรมาบ้าง และถ้าเดาไม่ผิดคงได้ยินมาจากปากของไอ้เมฆ เรื่องนี้มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้

ตามจริงเขาก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งเล่าว่าเขาเจออะไรแบบไหนมาในอดีต อีกอย่างใครรับได้หรือไม่ได้เขาไม่ได้สนใจถึงยังไงเขาก็มีพี่น้อง ครอบครัว และอนาคตอาจจะมีคนตรงหน้า คนที่จะเปลี่ยนเป็นคนของใจเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

"งั้นดินไปเรียนเถอะ เราจะกลับแล้ว"

"กลับยังไง"

"รอเพื่อนมารับ เพื่อนยืมรถไปซื้อของกัน"

"ไม่ให้กลับได้ไหม..." จะตอบว่ายังไงดีละ ถ้าไม่ให้กลับแล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหน

"รอก่อนอยากไปส่ง"

"เราจะไปอยู่ที่ไหนละ ให้เรานั่งรอตรงนี้คนเดียวไม่เอาหรอกนะ น่ากลัวจะตายไป"

ดินไม่ตอบคำถามใดๆ ถอดเสื้อช็อปตัวใหญ่สวมใส่เข้ากับร่างเล็ก จัดระเบียบคอปกเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง ติดกระดุมทุกเม็ดบนเสื้อ เจ้าตัวผละออกยืนมองคนตัวเล็กสวมเสื้อของเขาแล้วก็อดขำไม่ได้ ตัวใหญ่เกือบสามไซร้ได้ ถ้าใหญ่กว่านี้อีกนิดคงกองกับพื้นไปแล้ว

ข้อมือเล็กถูกคว้าจากมือใหญ่ จูงพาเดินเข้าไปในช็อป ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นตอนแรกหันมองเขากันเป็นตาเดียว ดินพาเบบี๋ตัวน้อยมานั่งที่โต๊ะเก้าอี้ด้านในสุดเพื่อไม่ให้พวกตัวเสือกทั้งหลายเข้าไปยุ่งวุ่นวาย

"กินขนมรอฉันตรงนี้ก่อน อย่าถอดเสื้อ ถ้าจะไปไหนเรียกอย่าเดินไปคนเดียว"

"สั่งเหมือนพ่อเลย"

"หึๆ" มือหนาเอื้อขยี้หัวทุยๆอย่างเอ็นดูก่อนจะผละออกเดินกลับมาหาเพื่อที่โปรเจคงานที่เขากับเพื่อนกำลังทำกัน

เพื่อนที่ค่อนข้างสนิทส่งสายตาสอดรู้สอดเห็นมาทางเขา ดินเลิกคิ้วให้แบบกวนๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร มันคงอยากจะรู้กันมากว่าเขาเป็นอะไรกับเบบี๋ ไม่มีอะไรที่เขาจะต้องตอบหรือเล่า นี้มันแค่เริ่มต้น ยังไม่ถึงเวลาจะให้พวกมันสอดรู้สอดเห็น

ดินเลิกสนใจเพื่อนเริ่มต้นทำโปรเจ็คต่อ เพื่อนสนิททั้งสามก็เหมือนจะรู้ไม่ได้ถามอะไรมากมาย

ระหว่างทำงานดินแอบหันไปมองคนตัวเล็กเป็นระยะดูว่ามีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายไหมหรือว่าเจ้าตัวแอบหนีกลับก่อนหรือป่าว ใบหน้าคมคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อหันไปมองอีกรอบ เจ้าแมวน้อยหลับไปสะแล้ว เป็นการหลับที่ดูเหมือนจะห่วงขนมมาก นอนกอดขนมอย่างกับว่ากลัวใครเขาแย่ง

"มึงจะกลับก่อนก็ได้นะ กูเห็นแล้วสงสารเบบี๋ของมึงว่ะ" เป็ด เพื่อนสนิทพูดขึ้น

"จริงอย่างไอเป็ดมันว่า ในนี้มันอบ ร้อนด้วย หน้าแดงหมดแล้วนั้น" พรีมว่า

"แล้วพวกมึงทำกันได้หรือไง"

"สบายค่ะ งานกระจอกมาเลย เอาเป็นว่าถ้ามึงรู้สึกผิดก็แค่เลี้ยงเหล้าพวกกูสามตัวจบข่าวม้ะ" ดีดี้ (ชื่อจริงๆคือ ดีโด้) รีบเสริมทัพ

"เออ! งั้นวันเสาร์แล้วกัน" ดินตอบรับแบบง่ายดายไม่มีต่อรองใดๆทั้งสิ้น เขาเองก็คิดแบบนั้นว่าที่นี้อากาศมันค่อนข้างร้อน อีกอย่างเขาก็ไม่อยากปล่อยให้อีกคนนอนอยู่ท่านั้นเดี๋ยวจะปวดเนื้อปวดตัวตอนตื่นนอน

ดินลุกขึ้นเดินไปล้างไม้ล้างมือ เก็บของต่างๆลงกระเป๋าเป้ แล้วค่อยเดินไปปลุกคนที่หลับปุ้ยไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ามีคนมองอยู่นานแล้ว ดินนั่งลงชันเข่ามองแมวตัวน้อยนอนหลับ อดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ น่าเอ็นดูไปสะทุกอย่าง ถ้าเขาไม่รู้จากปากไอเมฆว่าแมวตัวนี้อยู่ปีสามเขาคงจะคิดว่าเป็นเด็ก ม.6 รุ่นน้องไอ้เมฆมัน

"อื้ออ..." เบบี๋ขยับตัวเล็กน้อย

ดินยันตัวลุกขึ้นกระซินข้างๆหูเบบี๋ "ตื่นได้แล้ว" เขาพยามพูดให้เสียงดูเบาที่สุดแล้วซอฟมากที่สุดเพื่อไม่ให้เจ้าตัวตกใจ

เบบี๋ขยับตัวยุกยิกอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงการรบกวน เปลือกตาที่ปิดสนิทลืมขึ้นช้าๆ

คนตัวเล็กเงยหน้ามองกระพริบตาปริบๆก่อนจะทำสิ่งที่ดินเผลอดุขึ้นมา

"อย่าขยี้ตา!" ดินรีบคว้ามือคนตัวเล็กเอาไว้ ใครเขาสั่งเขาสอนให้ขยี้ตาแบบนั้นเดี๋ยวได้ตาบวมกันพอดี

"อ่ะ! ดินเราเจ็บ"

"ฉันแค่จะห้ามไม่ให้เธอขยี้ตา" เผลอทำให้แมวน้อยเจ็บจนได้ "ขอโทษ..."

"ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง ว่าแต่นายเสร็จแล้วหรอ"

"เสร็จแล้วเธอจะกลับบ้านหรือยัง" ดินถามคนตัวเล็กเบบี๋พยักหน้าตอบ รวบรวมของตัวเองเก็บใส่กระเป๋าลุกเดินตามดินออกมาจากช็อป เบบี๋ส่งยิ้มให้เพื่อนของดินอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินผ่านพ้นประตูออกมา

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงง มันต่างมากกับตอนแรกที่เขาเดินมาคนเดียว ไม่มีใครกล้ามองเขาหรือพูดจาเหมือนตอนแรกเลยสักคน แต่ก็ดีนะรู้สึกว่าไม่น่ากลัวเหมือนตอนแรกแล้ว

"กินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยกลับ"

"กินที่ไหนอ่ะ หน้าหอเราก็ได้นะร้านนี้อร่อยมาก"

"แล้วแต่เธอ เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ฉันไปเอารถก่อน"

เบบี๋รีบส่ายหัวรัวๆ ไม่เอาแล้วให้ตายก็ไม่ยอมยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวเด็ดขาด เขาเข็ดแล้ว

"ทำไม? หรือกลัว"

"ตอนเดินเข้ามาคนมองเยอะเลย มันแปลกๆอะ ไปด้วยได้ไหม" เบบี๋ช้อนตามอง ทำเสียงอ้อนขอไปด้วย ดินเองเมื่อเห็นแบบนั้นยอมใจอ่อนพาเดินไปด้วย

เหตุผลที่เขาไม่อยากพามาลานจอดที่คณะเพราะมันมีพวกอยากลองของอยู่แถวนี้ เขาไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากให้พวกมันเห็นแมวน้อยตัวนี้ ดินคว้าข้อมือมาจับเอาไว้แน่นเมื่อเดินเข้าเขตบริเวณลานจอดรถ เป็นไปตามคาดไอ้พวกสะวะอยากลองของนั่งอยู่ไม่ไกลจากรถเขามากนัก

ไอ้พวกเวรนี้คืออีกกลุ่มที่เป็นลูกคนใหญ่คนโตวันๆไม่ค่อยทำอะไรนอกจากจีบสาวหาเรื่องเขาไปทั่ว พวกมันไม่ค่อยถูกกับไอ้ตะวันสักเท่าไหร่เพราะไอ้น้องเลวเสือกไปนอนกับแฟนมันเลยทำให้เขากับพวกมันพลอยมีปัญหากันไปด้วย

"สวัสดีครับเฮียดิน"

"อืม"

"เอ๊ะๆ วันนี้เฮียมีคู่ควงด้วยว่ะ ว๊าวววว!! นั้นมันเบบี๋ไม่ใช่หรอว่ะ" ดินบีบมือแน่นกว่าเก่า เขาพยายามจะระงับความโกรธของตัวเอง ไม่อยากจะให้แมวน้อยเห็นด้านที่ไม่ดีของตัวเอง

"ดินเราเจ็บ"

"เอาว่ะเอาเว้ย! เสียงอ้อนด้วย กูว่าโดนเฮียดินแดกแล้วแน่นอนเลย"

"ดินไปเถอะ" เบบี๋เริ่มเห็นท่าไม่ดีรีบเขย่าตัวเรียกสติดิน

"จะรีบไปไหนเบบี๋ ติดใจของเฮียจนต้องรีบกลับไปซ้ำเลยหรอ แสดงว่าของเฮียมันใหญ่มากเลยดิ"

"ดินอย่า!!"

ยังไม่ทันได้เอ่ยห้ามร่างเล็กถูกเหวียงล้มลงกับพื้น ดินพุ่งตัวเข้าประชิกคนปากเสียซัดหมัดหนักเข้าไปที่หน้ามันเป็นการสั่งสอนว่าไม่ควรพูดจาแบบนี้ใส่คนของเขา

ผลัวะ!!

อุสาห์เก็บเงียบไม่แสดงออกว่าเขาเป็นคนแบบไหน ไอ้ส้นตีนหมา! กวนอารมณ์พูดให้แมวน้อยเสียหาย ต่อให้เบบี๋ต้องโกรธเขาก็ยอม

"อย่ามาพูดจาเหี้ยๆใส่คนของกู"

"ถุย! คนของมึง มึงคิดว่าเบบี๋เขาจะทนกับคนเลือดร้อนแบบมึงได้สักเท่าไหร่ แค่มึงจับมือเขาเขาก็เจ็บแล้วไอ้ควาย!!"

"ไอ้สัดเก้า!"

"เอาดิ! เบบี๋จะได้รู้ว่ามึงมันสันดารดิบเถื่อนขนาดไหน" เก้า ลูกเจ้าของร้านเพรชพูดท่าทายดินให้โกรธจนกระทืบเขา ตอนแรกก็ว่าจะไม่อะไรแล้วแต่พอเห็นว่าคนที่มันพามาเป็นเบบี๋บุคที่เขาตามมองมาตลอดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาแบบนั้นออกไปเพราะความหมั่นไส้

"ดินไปเถอะนะ" เบบี๋ลุกขึ้นจับมือส่งเสียงเรียกสติดินอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลดินยังคงกำมือแน่น แน่นจนเขารู้สึกว่ามันเจ็บ

"ดิน... บี๋ขอนะเรากลับกันนะดิน" คนตัวเล็กขอร้องอ้นวอดอีกครั้ง ใช้มืออีกข้างลูบมือที่กุมกันไว้เบาๆ

"อืม..."

ดินตอบรับอุ้มเบบี๋ขึ้นรถและขับออกจากลานจอด เขายอมรับว่าเขาแพ้ท่าทีเสียงอ้อนแบบนั้น ใจตอนนี้เริ่มกลัวว่าอีกคนจะรังเกียจนิสัยใจร้อนของเขาจนไม่อยากคุยด้วยอีกต่อไป ทั้งที่เราพึ่งจะดีกันได้แท้ๆ เพราะไอ้เวรเก้าคนเดียว