05 FORMER

05

FORMER

คนตัวเล็กยืนงงกับสถานที่ตรงหน้า มันกว้างและก็ใหญ่มาก คนก็เยอะมากอีกต่างหาก

สนามไตรวิทย์สกุล

เขาคงไม่มายืนอยู่ที่แบบนี้ถ้าไม่ได้รับสายในวันหยุดแต่เช้าว่าให้มารับรถตามโลเคชั่นที่ส่งไปให้ เขาเลยนั่งแท็กซี่บอกพี่คนขับให้มาส่งตามโลเคชั่นแล้วก็มาโผล่ที่นี้

"พี่บี๋!!" เสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคย เบบี๋เงยหน้ามองเด็กผู้ชายอายุสิบแปดหน้าหล่อทะเล้นกำลังวิ่งมาหาเขา เบบี๋เอียงคอมองน้องในสายรหัสอย่างสงสัย เมฆมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ดูแล้วเมฆไม่น่าจะใช่เด็กที่ชอบมาสถานที่แบบนี้

“สวัสดีครับพี่บี๋”

"สวัสดีเมฆ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้" เบบี๋ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

"555 ที่นี้เป็นสนามแข่งของครอบครัวผมครับ"

"อ่อ..."

"ไปครับ" เมฆความข้อมือเล็กจูงเดินเข้ามาในงาน วันนี้เป็นวันพิเศษมีแข่งใหญ่แถมไอ้เฮียมันยังลงแข่งรุ่นใหญ่อีกด้วย มันเลยสั่งให้เขาออกมาค่อยพี่เบบี๋ว่าที่ซ้อใหญ่ที่หน้าสนามและพาไปรอที่ห้องทำงาน หลังจากแข่งเสร็จและเดียวจะตามไป เมฆน้องเล็กผู้เก็บความลับไม่เคยอยู่ทั้งๆที่ได้เงินจากเฮียดินมาแล้วถึงสามพันเลยป่าวประกาศให้พวกเฮียอีกสามคนได้รู้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าในห้องทำงานของไอ้เฮียดิน มีทั้งเฮียทะเล เฮียน้ำและเฮียตะวันนั่งอยู่ครบ

"เมฆจะพาพี่ไปไหน" เบบี๋รีบคาดขึ้นเพราะยิ่งเดินเข้ามาลึกเท่าไหร่คนยิ่งมอง

"พี่จะมารับรถไม่ใช่หรอครับ นี้ไงผมจะพาไปแต่พี่ต้องรอก่อนนะครับเพราะคนที่ทำรถให้พี่เขาอยู่บนสนาม" เมฆชี้ไปที่สนาม รถแข่งแต่ละคันกำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือดผลัดกันนำผลัดกันตาม

"ไปรอบนห้องทำงานก่อนนะครับ พี่ไม่ต้องกลัวหรอกอยู่ที่นี้ถ้าพี่อยู่กับผมไม่มีใครกล้าทำอะไรพี่แน่นอน" คำพูดของเมฆสาร้างความสบายใจให้กับเขาได้มาก เพราะดูจากสายตาแต่ละคนที่มองเขาแล้วไม่มีใครมองเป็นมิตรเลย ไหนจะสาวๆที่มองเขาตาเขม็ง ที่นี้น่ากลัวมากถ้าเป็นไปได้เขาขอไม่มาเหยียบอีกเลยจะดีกว่า

ห้องทำงานของดิน ตะวัน ทะเล น้ำ ทั้งสามนั่งจ้องมองประตูอย่างใจจดใจจ่อรอบุคคลที่เขาอยากเจอ พอไอเมฆมันบอกว่าเฮียดินนัดคนที่ชื่อเบบี๋มาพวกเขาเลยลางานทุกอย่างมาเพื่อเจอหน้าว่าที่ซ้อใหญ่ อยากเห็นตัวจริงๆเป็นๆว่าน่ารักแค่ไหน ทำไมไอ้เฮียถึงยอมให้มาหาถึงรังของมัน ตามจริงพวกเขาก็พอเคยเห็นมาบ้างแล้วตามเพจแอบถ่ายรูปมาลง แต่อยากเจอตัวจริงมากกว่าเพราะรูปมันแต่งกันได้

"เมฆมันไปนานจังว่ะ" ตะวันเริ่มหัวเสีย เขานั่งรอมาครึ่งชั่วโมงแล้วไปน้องเลวยังไม่โผล่หัวมาเลย

"คนเยอะป่าว เบียดคนอยู่" ทะเลตอบ

"มึงก็หลักการไอ้สัด!"

"กูพูดเรื่องจริงมึงดูคนอย่างกับหนอน"

"มึงจะเถียงกันทำไม?" น้ำพูดแทรกเพราะความรำคาญ มันจะตีอะไรกันทุกวัน อีกคนนึงโง่อีกคนก็ฉลาดล้ำเกินเหตุ

แกร๊ก..

ทั้งสองเตรียมจะอ้าปากเถียงแต่ก็ต้องเก็บปากเงียบเมื่อผู้มาใหม่เปิดประตูอ้าออก ทั้งสามหันมองหน้าประตูกันเป็นตาเดียว คนที่กำลังจะมาเป็นว่าที่ซ้อใหญ่ น่ารักมากกกก!! ตัวเล็ก ตากลม ผมน้ำตาล ผิวขาวอมชมพู หน้าตาซื้อๆไม่ทันคนเหมาะกับการที่จะต้องให้พวกเขาปกป้อง

"น่ารักว่ะไอ้สัดเอ่ย!!" ไม่ได้แล้วเห็นคนน่ารักที่ไรทะเลหลุดพูดคำหยาบทุกทีเลย

"เอ่อ... สะ วะ"

"น่ารักอ่ะ เธอชื่ออะไรเบบี๋ใช่ป่ะ" น้ำลุกขึ้นประชิดตัวเบบี๋ลากแขนมานั่งข้างๆตัวเอง "ใช่... เรารู้จักนายนะเคยเห็นตามหน้าหนังสือ"

"จริงหรอ!"

"แล้วผมอ่ะครับ ซ้อใหญ่รู้จักไหม ผมหล่อนะ" ตะวันนั่งแทรกกลางระหว่างน้ำกับเบบี๋ ส่งสายตาหวานเยิ้มให้คนตัวเล็กขยิบตาทำท่าทางเจ้าชู้ใส่

"ไม่เคย"

"5555555!"

"ไอ้ควาย! แล้วผมละครับพี่เบบี๋รู้จักไหม"

"เอ่อ..." เบบี๋เริ่มติดขัดทำตัวไม่ถูก ตอนนี้เขากำลังถูกผู้ชายหล่อสี่คนนั่งล้มสัมภาษณ์ว่าตัวเองรู้จักหรือป่าว เอาจริงๆคนที่เขารู้จักมีแค่เมฆกับคนชื่อน้ำที่เคยเห็นตามหน้าหนังสือเท่านั้นส่วนอีกสองคนเขาไม่รู้จัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าหล่อมากจริงๆ ถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็คงจะใจสั่นสะท้านไปแล้ว

"พวกมึงมาทำอะไรกัน!" เสียงอันทรงอำนาจของน้องๆดันมาจากด้านหลัง ดินกวาดสายตามองน้องทั้งสี่และหยุดสายตามองคนที่เขานัดให้มาเจอ หึ! แต่งตัวได้น่ารักมาก เสือรูปแมวกางเกงยีนสีอ่อนรองเท้าผ้าใบสีขาว มองดูแล้วสะอาดตาดี

"มาดูหน้าว่าที่ซ้อใหญ่"

"น่ารักสุดอ่ะเฮีย!!"

"ถ้าเป็นไปได้ผมขอ"

"เก็บปากไว้แดกข้าวสะพวกมึง เธอมานี้" ดินคว้าข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นตามตัวเองลงมายันชั้นล่าง คนร่างเล็กตัวปลิวตามแรงกระชาก ความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่ข้อมือ

"โอ๊ยเจ็บ!!" เบบี้สบัดมืออกจากากรเกาะกุมอย่างสุดแรงข้อมือขาวเปลี่ยนเป็นรอยแตกตามมือของคนตรงหน้า "ไอ้บ้าดิน!"

"เจ็บหรอ ไหนมาให้ฉันดู"

"ไม่ต้องมาจับ"

โมโห! บอกได้คำเดียวเลยว่าเขาโมโหมาก คนนั่งอยู่ดีๆก็มากระชากไม่รู้เรื่องราว เจ็บไปทั้งแขนเหมือนจะหลุด "อย่าดื้อเบบี๋"

"ใครดื้อ! อย่ามากล่าวหา! นายมาดึงเราเจ็บทำไมและเนี่ยเราต้องคาดกับเจ้าของอู่จะได้รถไหมก็ไม่รู้ นายนี้มันจริงๆเลย" เบบี๋เริ่มหัวเสีย เขาตั้งใจจะมาเอารถกลับ กดเงินมาอย่างดิบดี จะได้มีรถใช้ไปไหนมาไหนกลับเจอคนบ้าลากออกมา ป่านนี้คนที่ซ้อมรถให้คงไม่รอแล้วล้ะ

ดินอมยิ้มมองคนตัวเล็กแค่อกยืนหัวเสียงอแงไม่ยอมเลิกลา สงสัยไอ้เมฆมันจะไม่ได้บอกว่ารถญี่ปุ่นคันนั้นเขาเป็นคนลงมือเองตั้งแต่เริ่มขันน็อคตัวแรกไปจนถึงล้างทำความสะอาด

"ยิ้มอะไร!" เบบี๋แว๊ดใส่คนกวนอารมณ์อีกรอบ "จะเอารถคืนไหม?"

"เอาสิก็มาเอารถ!"

"พูดกับฉันดีๆ"

"ก็นายมันไม่น่าพูดดีด้วย ปากเสีย ชอบทำแรงๆ ที่หลังถ้าเหงาก็ไม่ต้องโทรมาแล้วนะเราจะไม่รับเพราะนายมันปากเสีย!!"

"ก็ลองไม่รับ ฉันจะไปหาเธอหน้าห้อง"

"ไอ้บ้าดิน!!"

"ทำไมเธอจะทำอะไรฉัน?" ดินยักคิ้วขึ้นหนึ่งข้างกวนประสาทคนตัวเล็กเล่นๆ คนที่ถูกยั่วโมโห โมโหหนักกว่าเก่ากำมือแน่น

อยากจะตีให้ตายไปเลย!

คนอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนิสัยเสียไม่เลิกลา บางวันก็ช่วยเหลือพูดจาดีด้วยพอมาอีกวันก็กวนอารมณ์ปากร้าย แถมวันนี้ยังมาฉุดกระชากทำให้เจ็บตัวอีก

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบทันที เบบี๋ไม่พูดอะไรยืนกำหมัดแน่นอยู่แบบนั้น คนตัวเล็กจ้องตาดินอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งโกรธและก็โมโหไปพร้อมๆกันแต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเพราะอีกฝ่ายตัวโตกว่ามาก ดวงตากลมโตที่เคยสวยเริ่มร้อนผ่าว หยดน้ำใสไหลออกจากตาไหลลงช้าๆบนแก้มป่อง

"บี๋..." ดินก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็กตรงหน้าแต่เจ้าตัวกลับถอยห่างไม่ยอมให้เขาไกล "เบบี๋ฉัน..."

"ไม่ต้องขอโทษไม่อยากได้ยิน!"

"เดี๋ยวเธอจะไปไหน" เบบี๋ทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงเรียกของอีกคนเดินดุ้มๆออกมาจากสนามอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจแม้แต่สายตาคนรอบข้างที่มองเขา

ดินได้แต่ยืนนิ่งมองคนตัวเล็กเดินออกไป เมื่อกี๊ที่เขาเห็นคืนน้ำตาใช่ไหม เขาทำให้เบบี๋น้อยร้องไห้ เจ้าตัวยืนงงคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาเพียงแค่แกล้งเล่นนิดหน่อยแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยหรือยังไง คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

"อ้าว! พี่บี๋ละเฮีย"

"ไปแล้ว"

"ไปไหนอ่ะ"

"กูไม่รู้ มึงเอารถไปให้เขาด้วยเขาคงไม่อยากเจอกูแล้ว" กุญแจรถญี่ปุ่นที่เขาตั้งใจจะส่งมอบให้อีกคนเองกับมือถูกยัดใส่มือน้องชาย แกล้งเขาจนร้องไห้ขนาดนั้นเขาคงไม่อยากเจอแล้ว ขื่นเอาไปคืนอีกเจอตัวคงไม่พอใจที่ไปยุ่งกับของของเขา

เฮ้อออ...

เสียงถอนหายใจเบาๆดังอยู่ภายในรถ สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นเมฆน้องผู้น้อยคนนี้ต้องเป็นคนนำรถญี่ปุ่นคันนี้มาคืนให้กับว่าที่ซ้อใหญ่เอง งานนี้คงอีกนานกว่าเขาจะได้ต้อนรับซ้อใหญ่ ไม่รู้ว่าไอเฮียบ้าสุดโหดมันไปทำอะไรพี่เบบี๋ถึงได้กลับไปกลางคันแบบนั้น ไอ้เราอุสาห์วางแผนสะดิบดีพอเฮียมันคืนรถแล้วบอกว่าตัวเองเป็นคนทำ พี่บี๋ก็จะต้องขอบคุณและนัดกันไปเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนและหลังจากนั้นก็สารสัมพันธ์กันต่ออย่างดีงาม

มันก็แค่แผนการที่เขาคิดไว้เพราะไอ้เฮียมันดันทำเสียแผนตั้งแต่ขั้นตอนแรก

เมฆขับรถเข้ามาในซอยข้างมหา'ลัย มีตึกมากมายอยู่เรียงๆกันส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาของ ม. ที่ตัวเองเรียน คนหล่อทะเล้นหยิบมือถือขึ้นมากดต่อสายหาพี่รหัส รอไม่นานเสียหวานก็รับสาย

[ว่าไงเมฆ]

"พี่บี๋อยู่ไหนครับ ผมอยู่หน้าหอพี่แล้ว"

[อ้าวเดี๋ยวพี่ลงไป เมฆรออยู่ตรงนั้นแหละ]

"ครับพี่บี๋"

สายจากพี่สายรหัสถูกตัดไป เมฆนั่งรอยู่หน้าหอเงียบๆมองซ้ายมองขวาอย่างคนไม่มีอะไรทำ จะว่าไปบรรยากาศแถวนี้ก็ดีไม่น้อย ของขายก็เยอะ ไม่เปลี่ยวและไม่น่ากลัวด้วย

"เมฆรอนานไหม" เบบี๋วิ่งหอบลงมาจากชั้นสาม ตรงมาหาน้องรหัส

"โห่! วิ่งมาเลยหรอครับ"

"ใช่ๆพี่กลัวเรารอนาน ว่าแต่เรามาหาพี่มีอะไร?"

"ผมเอารถมาคืนครับ เฮียดินสั่งมา" เบบี๋ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ชื่อที่น้องในสายรหัสพูดมาคือคนที่ทำให้เขาพึ่งร้องไห้มาเมื่อไม่นาน

ที่เขาร้องไห้ไม่ใช่เพราะว่าเสียใจหรอกเพราะว่าโกรธมาก ทำอะไรไม่ได้ อยากจะทุบอยากจะต่อยให้ตายไปเลย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้งแต่ไอ้คนตัวใหญ่ชอบมาพูดจากปากเสียอยู่เรื่อย แถมยังไม่มีคำขอโทษเลยสักคำ ถ้าเขาไม่ร้องไห้ดินก็คงไม่คิดที่จะพูดมันหรอก

"ผมถามได้ไหมพี่โกรธอะไรเฮียดินถึงหนีกลับมาแบบนั้น หรือว่าพี่ไม่ชอบที่เฮียเขามายุ่งกับพี่" เมฆถามคำถามที่ตัวเขาเองก็ข้องใจเหมือนกัน ถ้าพี่บี๋ตอบมาว่าไม่ชอบเขาก็จะไม่ยุ่งอีกให้พี่บี๋เขาอยู่ของเขาไป จะไม่จับคู่ให้เจอเฮียบ่อยๆเหมือนแบบนี้

"ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกเมฆ..." เบบี๋นั่งลงข้างๆ ก้มหน้ามองพื้น "แล้วทำไมพี่ถึง.."

"พี่เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาทำให้เจ็บอ่ะ คือพี่จะบอกยังไงดี ทุกครั้งที่พี่เจอเฮียเราไม่เคยมีครั้งไหนที่เฮียเราพูดดีกับพี่เลยนะ ชอบหาเรื่องจนบางทีพี่ก็คิดว่าพี่ทำอะไรให้หรือไงถึงชอบมาว่า มาทำให้พี่เจ็บตัว"

ความสงสัยทั้งหมดคลี่คลายในทันที ไม่ใช่พี่บี๋เพียงคนเดียวหรอกที่รู้สึกแบบนี้ คนอื่นไม่ชอบก็เช่นกัน

เพราะนิสัยส่วนตัวของเองถึงทำให้คนอื่นกลัว

"ผมเล่าอะไรให้ฟังเอาไหม"

"หืม? อะไร"

"เรื่องของเด็กชายคนนึงครับ ในรถยนต์คันหนึ่งมีคนอยู่ในนั้นสามคน พ่อ แม่ ลูก โดยพ่อเป็นคนขับแล้วแม่ก็นั่งข้างๆส่วนเด็กคนนั้นนั่งอยู่เบาหลังมองพ่อกับแม่กำลังทะเลาะกัน บนท้องถนนใหญ่ตอนนั้นมีฝนตกโปรยปราย เด็กชายคนนั้นนั่งเอามือปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินเสียงทะเลาะของพ่อกับแม่ จู่ๆเสียงฟ้าก็ผ่าลงมาดังเปรี้ยง!! เด็กคนนั้นตกใจมากแล้วแสงไฟก็สว่างวาบออกมาจากด้านหน้า ไม่รู้ว่ารถของเขาหลุดออกไปจากเลนส์ตอนไหน รู้อีกทีรถของเขาก็ประสานเข้ากับรถพ่วงไปสะแล้ว..."

"และเด็กคนนั้นกับครอบครัวเป็นยังไง"

"พ่อกับแม่ของเขาตายครับ ส่วนเด็กชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสจากแรงระเบิดของรถ ด้านหลังของเด็กคนนั้นเป็นแผลเวอะใช้เวลารักษานานมากกว่าจะหาย แต่ถึงจะหายแล้วก็ยังเป็นแผลเป็นอยู่จนถึงปัจจุบันนี้ครับ เด็กคนนั้นไม่กล้าถอดเสื้อในที่สาธารณะ จะฝันร้ายทุกครั้งที่ฝนตก"

"น่าสงสารจังเด็กคนนั้น"

"ใช่ไหมครับ..."

"พี่ถามได้ไหมว่าคนคนนั้นเป็นใครทำไมเมฆถึงรู้เรื่อง หรือว่าเป็นเมฆ"

"ป่าวครับ เด็กคนนั้นคือเฮียดิน"