ตอนที่ 5 ผู้ย้อนกลับ (2)
ผมค่อย ๆ อ่านค่าสถานะของเขาอีกครั้ง
ผมไม่ได้อ่านผิด
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น คิมฮยอนซึง]
[ชื่อ: คิมฮยอนซึง]
[ฉายา: ผู้ย้อนกลับแห่งอัลเทนัส, นักดาบผู้เริ่มรอบที่ 2, ผู้ล้มเหลว, ผู้สวมกอดการเสียสละ, ผู้รู้แจ้ง]
[อายุ: 22]
[อุปนิสัย: ผู้ตัดสินเจตนาที่ดี]
[คลาส: นักดาบ (ทั่วไป) ]
[ค่าสถานะ]
[ความแข็งแกร่ง: 19 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]
[ความคล่องตัว: 28 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]
[พละกำลัง: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]
[ความฉลาด: 18 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
[ความอดทน: 22 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[พลังเวทย์: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[แอตทริบิวต์: ผู้เชี่ยวชาญดาบ (ฮีโรอิค) ]
[ภาพรวม: แม้ว่าคุณจะเห็นมันด้วยตาของตัวเองแล้วว่ามันน่าทึ่งจริง ๆ แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ฉันคงไม่มีคำพูดอะไรสำหรับคุณอีก ไม่สามารถวัดความแข็งแกร่ง ความคล่องตัวและพละกำลังของบุคคลนี้ได้อย่างแม่นยำ ค่าสถานะอื่น ๆ ของเขายังมีศักยภาพที่น่าทึ่ง ศักยภาพในการเติบโตของเขาสามารถเป็นวิซาร์ดที่น่ากลัวได้ แต่ด้วยคลาสระยะประชิด พวกมันจะสามารถบรรลุจุดที่สูงกว่า ตอนนี้เขาอยู่ในระดับนักดาบทั่วไปแล้วและยังมีโอกาสที่จะเติบโตขึ้นในอนาคต เมื่อเทียบกับผู้เล่นลีกียอง …ไม่สิ การเปรียบเทียบนี้ถือว่าเป็นการดูหมิ่น ผู้เล่นลีกียองควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้แลกเปลี่ยนคำพูดกับบุคคลนี้เพียงไม่กี่คำ]
‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…’
แม้ว่าผมจะขยี้ตา แต่ฉายาของผู้ย้อนกลับก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
‘การเดินทางข้ามเวลา? มันมีจริง ๆ เหรอ? '
เป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
แต่ตอนนี้หลังจากเห็นมอนสเตอร์ทั้งหมดแล้ว ผมก็เต็มใจที่จะระงับมันไว้ก่อน
นักดาบที่เริ่มรอบที่ 2
ผมตกตะลึงเกินกว่าที่จะพูด
ถ้าความสามารถของผมไม่โกหก แสดงว่าคนตรงหน้าเคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน
มันจะอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงไม่หวาดกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
' บ้าเอ๊ย…'
ผมอดไม่ได้ที่จะสบถในหัว
ผมรู้ว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมในระดับหนึ่ง แต่ผมไม่คาดคิดถึงความไม่ยุติธรรมนี้ในระดับนี้
ค่าสถานะที่สูง โอกาสในการเติบโตสูง การได้มาซึ่งคลาสที่รวดเร็วและแอตทริบิวต์ระดับฮีโรอิค
"โดยวิธีนี้ เป็นไปได้ไหมที่จะตรวจสอบแอตทริบิวต์ของคนอื่น ๆ "
ทันทีที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้อมูลของเขาก็ปรากฏขึ้น
[แอตทริบิวต์: ผู้เชี่ยวชาญดาบ]
[เพิ่มความเสียหายให้กับทุกการกระทำด้วยดาบ เพิ่มพลังโจมตีขึ้นร้อยละหนึ่งตามสัดส่วนเวลาที่ใช้ในการถือดาบ]
'ยอดเยี่ยม'
ผมไม่ทราบว่าสูตรใดที่ใช้ในการคำนวณพลังโจมตี แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแอตทริบิวต์ที่ช่วยให้ผู้ใช้ได้รับผลลัพธ์ดีในการฝึกฝน
ผมไม่รู้ว่าจะเห็นแอตทริบิวต์อะไรอีกในอนาคต แต่ต้องยอมรับว่าแอตทริบิวต์ของเขาดีมากสำหรับการสร้างรากฐานในฐานะนักดาบ
ผมกัดริมฝีปากจากความรู้สึกที่ไม่ยุติธรรม แต่ถ้าเขาย้อนเวลากลับมาจริง ๆ หน้าต่างสถานะที่น่าดึงดูดเหล่านั้นก็สามารถอธิบายได้
“พี่ นั่นใครน่ะ…?”
“สวัสดี ฉันชื่อคิมฮยอนซึง”
“ปาร์คด็อกกู”
" และนี่คือ…? "
“ฉันชื่อลีกียอง”
“…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณต่อสู้ใช่ไหม?”
“ใช่ อย่างที่คุณเห็น พี่ชายทำชุดเกราะให้และฉันก็เคยชินกับการต่อสู้มาบ้าง อืม ฉันหมายความว่าฉันไม่ได้ต่อสู้มามากนัก แต่เป็นพี่ที่เดินไปข้างหน้าก่อนเพื่อจัดการมอนสเตอร์ ขอบคุณเขาที่ทำให้ฉันมีความกล้าขึ้นมาก”
“อืม ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยมีประสบการณ์กับเรื่องนี้เท่าไหร่นัก”
“พี่ต่างหากที่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์ …คุณไม่เห็นเขาแทงหัวมอนสเตอร์ได้อย่างแม่นยำเหรอ?”
" ฉันแค่โชคดี"
จากคำพูดของปาร์คด็อกกู ผู้ชายคนนั้นก็จ้องมองมาที่ผม
‘การพูดจาที่ไร้ประโยชน์…’
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมมีแรงจูงใจแอบแฝงอยู่
เมื่อผมได้พบกับการจ้องมองของเขา ผมรู้สึกราวกับว่าเขากำลังมองทะลุตัวผม
ผมรู้สึกเหมือนกำลังยืนเปลือยอยู่ตรงหน้า นี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก และร่างกายของผมสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
‘มันเป็นแค่จินตนาการของผมหรือเป็นเวทมนตร์อะไรสักอย่าง?’
ผมไม่รู้ว่ามันคืออันไหน แต่มันก็ไม่สำคัญอยู่ดี สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ก็คือมีบางอย่างผิดปกติ
" …"
‘บางทีเขาอาจจะรู้ว่าผมกำลังอ่านหน้าต่างสถานะของเขา…?’
หากคุณดูเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างในอากาศ แน่นอนว่ามันจะดูไม่เป็นธรรมชาติสำหรับคนอื่น
ท่าทีของเขาในหน้าต่างสถานะบ่งบอกคำว่า “ผู้ตัดสินเจตนาที่ดี”
อย่างไรก็ตามหัวใจของมนุษย์ไม่ได้มีแค่ขาวหรือดำ
เขากลับมาเพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่าง แม้มันอาจจะเป็นไปได้ยาก แต่ในช่วงเวลาที่เขาตัดสินว่าเราเป็นศัตรู เขาอาจเหวี่ยงดาบมาที่เรา
ไม่ ผมต้องไม่ทำให้เขาสงสัยในตัวผม
จากนั้นปาร์คด็อกกูก็เปิดปากพูดด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมพี่ถึงเอาแต่จ้องหน้าต่างสถานะล่ะ? หรือพี่ได้คลาสมาแล้วเหรอ?”
‘ยอดเยี่ยม ปาร์คด็อกกู’
“ฉันจะบอกคุณในภายหลัง”
ผมยังรู้สึกไม่สบายใจ
แต่แทนที่จะพูดกับผู้ชายคนนี้ตรง ๆ ผมมองกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อจองฮายัน
ดวงตาของเธอเปิดกว้างและหอบหายใจอย่างหนัก เมื่อเธอเห็นผมกำลังมองไปที่เธอ เธอก็เปิดปากพูด
" ขอบคุณค่ะ"
" ไม่เป็นไรครับ เรากำลังมองหาผู้รอดชีวิตอยู่ด้วย”
" อา…"
" ลุกขึ้นไหวไหม ให้ผมจะช่วยให้คุณเถอะ"
" อย่าเลย ฉันไม่ต้องการสร้างปัญหาเพิ่มแล้ว…”
แต่เธอถึงขีดจำกัดแล้ว
ผมเอื้อมมือไปหาเธอโดยไม่พูดอะไร แล้วเธอก็จับมือของผมราวกับว่าช่วยไม่ได้
ใจของผมรู้สึกเจ็บปวดเพราะคิมฮยอนซึงที่กำลังมองมาทางนี้
ผมพูดกับเขาอย่างเงียบ ๆ
" ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของคุณ ฉันชื่อลีกียองและนั่นเป็นครั้งแรกที่เราปะทะกับมอนสเตอร์สามตัวพร้อมกัน ...ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเราคงลำบากแน่ ๆ ”
“ฉันชื่อคิมฮยอนซึง ฉันว่าฉันจำคุณได้จากที่ไหนสักแห่ง”
“…อ๋อ คุณช่วยฉันไว้ที่จุดเริ่มต้นน่ะ แต่ฉันยังไม่ได้ขอบคุณสำหรับตอนนั้นเลย”
“อา…ตอนนั้นนั่นเอง…”
" ตอนที่วิ่งหนีจากจุดเริ่มต้น มันบ้ามาก…”
อันที่จริงผมจำอะไรไม่ได้มากจากตอนนั้น
แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้น มันไม่มีเหตุผลที่เขาจะจำได้
ทันใดนั้น ฉากของผู้หญิงที่ถูกกินโดยมอนสเตอร์ก็แวบเข้ามาในหัว เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ผมไม่สามารถช่วยชีวิตได้
ผมส่ายหัวและพูด
“คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ? …”
“ตอนนี้คงใช่… แต่ฉันกำลังรวบรวมผู้รอดชีวิตเพื่อเคลื่อนไหวเป็นกลุ่ม”
" กลุ่ม? "
“ตอนนี้ฉันกำลังรวบรวมผู้รอดชีวิตน่ะ …เราตั้งแคมป์ไว้ในที่ปลอดภัย”
ผมเห็นปาร์คด็อกกูมองมาที่ผมเงียบ ๆ ว่าเราจะทำยังไง
คิมฮยอนซึงเปิดปากของเขาอีกครั้งเพราะตระหนักว่าคำพูดของเขานั้นหยาบคาย
“โอ้ ขอโทษด้วย พวกคุณอยากมากับเราไหม?”
จากนั้นปาร์คด็อกกูก็พยักหน้า
แต่ผมยังต้องการข้อมูลเพิ่มเติม
“พวกคุณมีกันกี่คน?”
“น่าจะประมาณ 30”
“แล้วคนที่ต่อสู้ได้ล่ะครับ…?”
" ไม่มากนัก แต่ถ้าพวกคุณเข้าร่วมสิ่งต่าง ๆ จะดีขึ้น”
‘มันน่าเป็นห่วง…’
ตามที่ผมคาดไว้
ผมไม่รู้ว่าอุปนิสัยในหน้าต่างสถานะสะท้อนให้เห็นถึงหัวใจของคนคนนั้นได้มากเพียงใด แต่เขาเหมาะสมที่จะเป็นผู้ตัดสินเจตนาที่ดีอย่างแท้จริง
‘ช่างเป็นอะไรที่น่ารังเกียจ’
เขาเป็นนางฟ้า เมื่อมองอีกแง่หนึ่งเขาอาจจะถูกผลักออกมา
หากสิ่งเดียวที่คนในค่ายผู้รอดชีวิตทำได้คือการกรีดร้อง สถานการณ์ของเราในตอนนี้จะเลวร้ายลงมาก
การเพิ่มจำนวนคนไม่จำเป็นต้องได้เปรียบเสมอไป
เมื่อคนห้าคนมารวมตัวกัน จะมีคนโง่อยู่ในหมู่พวกเขาเสมอ แต่สำหรับการรวมตัวกว่า 30 คนในนั้น ปัญหาจะยิ่งแย่ลงไปอีก
เห็นได้ชัดว่านั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุด
ถ้ามีวิกฤตที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จะมีคนที่เราต้องปกป้องและมีแต่ความวุ่นวายเพิ่มขึ้นเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า
มันเป็นเพราะผมเต็มไปด้วยคำถาม
การย้อนกลับคืออะไร คลาสได้มายังไง วิธีการใช้เวทมนตร์และวิธีการจบบทช่วยสอนนี้คืออะไร?
คิมฮยอนซึงรู้วิธีโจมตีดันเจี้ยนนี้อย่างถูกต้องและยังมีข้อมูลเกี่ยวกับทวีป
ไม่ว่าคุณจะมองยังไง เราก็ควรทำตามเขาไป
" ฉันจะไป"
" มันเป็นการตัดสินใจที่ดี ไปกันเถอะ มอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ อาจจะมาที่นี่ในไม่ช้า”
" คะ? "
" โอ้ใช่ คนคนนี้คือ…?”
“ฉันชื่อจองฮายันค่ะ…”
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อคิมฮยอนซึง”
เราทักทายกันอย่างคร่าว ๆ
ในขณะที่สนับสนุนจองฮายัน ผมเริ่มอ่านใบหน้าของผู้ชายคนนี้ช้า ๆ
สีหน้าของเขาดูแตกต่างจากตอนที่เขามองผมหรือปาร์คด็อกกูเล็กน้อย
การจ้องมองของเขายังคงอยู่ที่จองฮายันเป็นเวลานาน
มันน่าแปลกใจเล็กน้อย
ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในสายตาของคิมฮยอนซึง ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นการเปรียบเทียบที่ดีหรือเปล่า แต่เขาจะดูเหมือนคนที่ค้นพบโอเอซิสในทะเลทราย
หรือราวกับว่าเขาได้พบสมาชิกในครอบครัวที่หายไปนาน
บางทีเธออาจสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุนแรงของเขา เพราะจองฮายันก็มองกลับไปด้วยความระมัดระวัง
หากคุณจ้องมองใครบางคนในลักษณะเช่นนี้ ใคร ๆ ที่สังเกตเห็นก็จะหวาดระแวง
เขาดูราวกับว่า “ผมกำลังมองหาคุณ” ไม่สิ เขาอาจกำลังมองหาเธออยู่
“คุณเป็นอะไรไหมครับ?”
" ฉันสบายดีค่ะ"
" ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกเราได้นะ"
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ”
การปล่อยให้สองคนนั้นคุยกัน… ผมเริ่มใช้ความคิด
" สมมติ"
มันเป็นเรื่องตลกเล็กน้อยที่คิดแบบนี้ แต่สมมติว่า
ถ้าเขาย้อนเวลากลับมาจริง ๆ
ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ลงเอยอย่างไรในชีวิตแรก
บางทีเขาอาจจะมีความสุขหรือไม่มีก็ได้ แต่ถ้าหากมีการย้อนเวลามาเกิดขึ้น มีโอกาสสูงมากที่ผู้ชายคนนี้จะเสียใจจากชีวิตแรก
คนที่ล้มเหลว
มันเป็นหนึ่งในฉายา
แม้ว่านั่นจะไม่ใช่ความตั้งใจของเขาก็ตาม
มนุษย์เป็นสัตว์ที่เต็มไปด้วยความเสียใจ แม้ว่าจะเป็นตัวผมเองก็ยังคิดว่าถ้าผมสามารถช่วยผู้หญิงคนนั้นได้
ถ้าผมมีกำลังพอ ผมอาจเลือกที่จะพาผู้หญิงคนนั้นหนีไปพร้อมกับปาร์คด็อกกู
จะเป็นอย่างไร ถ้าผมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและยังรู้เกี่ยวกับบุคคลที่มีความสามารถทั้งหมดในอนาคต
ในกรณีของผม ผมจะพยายามเปลี่ยนสิ่งที่ผมเสียใจ แต่แน่นอนว่าผมจะไม่ทำแค่นั้น
ผมจะใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งที่ทำได้
ผมจะรวบรวมผู้มีความสามารถ สมบัติ คลาสและสิ่งอื่น ๆ ทั้งหมด
และผมจะกำจัดศัตรูหรือภัยคุกคามที่ผมพบในอนาคต
‘มันตลก แต่…’
ในแง่นี้ถ้าเขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับผมและปาร์คด็อกกู นั่นหมายความว่าพวกเราไม่ใช่ตัวละครสำคัญและเราก็ไม่เป็นภัยต่อคิมฮยอนซึงในอนาคต
เราคงเป็นเพียงผู้ที่สัญจรผ่านไปมา
“ผมขอเรียกคุณว่าฮายันได้ไหมครับ?”
“อ่า…ค่ะ คุณเรียกฉันตามที่ต้องการได้เลย”
แต่ผู้หญิงที่หน้าแดงกับผมในตอนนี้แตกต่างออกไป
จองฮายัน
ผู้หญิงที่มีศักยภาพมากมายในการเป็นวิซาร์ดหรือพรีสท์
ถ้ามันเชื่อมโยงกับสิ่งที่ผมเห็นด้วยดวงตาแห่งจิตใจ มันจะชัดเจนทันที
‘เธอคือขุมทรัพย์’
แม้ตอนนี้เธออาจจะดูไม่เหมือนมันมากนัก
อย่างไรก็ตาม จากการรวบรวมข้อมูลทำให้ผมได้ข้อสรุปที่เป็นไปได้
หญิงสาวคนนี้จะเขย่าโลกในอนาคต
ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะทำอะไร แต่รับประกันได้ว่าตำแหน่งของเธอจะสำคัญมาก
แม้มันอาจจะเป็นเพียงความเข้าใจผิดของผม
บางทีคิมฮยอนซึงอาจเป็นหนี้หรือเสียใจที่ไม่ได้ช่วยเธอในชาติที่แล้ว
เธออาจเป็นเพียงหนึ่งในหลาย ๆ คนที่เดินผ่านไปมาเช่นเดียวกับผมและปาร์คด็อกกู
แต่มันก็คุ้มค่า
'ผู้หญิงคนนี้.'
เธอไม่ได้สร้างความน่ารำคาญอีกต่อไป แต่เธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต้องได้มา …อยู่ภายใต้เท้าของผม
