ตอนที่ 42 บทสรุป
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 62
[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <<Third Impact>>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 1) ซินเธีย (เลเวล 1)
[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ >>
◇◆◇
[ก็อบลิน] กิก้า
ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก
[ก็อบลิน] กิกูว
อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป
[ก็อบลิน] กิกิ
เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน
[ก็อบลิน] กิโก
ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์
[ก็อบลิน] กิซาร์
ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา
[ก็อบลิน] กิจิ
ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า
◇◆◇
“กูรูวววอาาา!”
เสียงของราชาสามารถได้ยินจากระยะไกล มันเป็นเสียงที่พวกเขาควรไปสนับสนุน
ทั้งกิก้าที่ใช้หอกยาวและอดีตหัวหน้าหมู่บ้านกิกูวอดไม่ได้ที่จะมองกัน
ภายใต้พวกเขามีก็อบลิน 15 ตัวที่กำลังต่อสู้ ขณะพวกเขามุ่งเป้าไปยังด้านข้างของศัตรูที่อ่อนแอ
แม้พวกเขาจะเป็นก็อบลินชั้นสูง แต่ก็อบลินที่พวกเขาดูแลเป็นเพียงก็อบลินธรรมดา มีผู้เสียชีวิตไปแล้วสามรายและไม่มีก็อบลินตัวใดที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
“ราชา…กำลังลำบาก” กิก้าพึมพำขณะที่หมุนหอกเพื่อสะบัดเลือดที่เปื้อนอยู่
“เราต้องไปแล้ว แต่…” กิกูวตอบ เขากำลังมองไปยังฉากตรงหน้า
สิ่งที่ถาโถมคือฝูงออร์คที่ขวางทาง
ในฐานะอดีตผู้นำของหมู่บ้าน กิกูวได้เรียนรู้วิธีการต่อสู้และการจัดการ
หากพวกเขาโจมตีพร้อมกัน แม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็สามารถแยกกองกำลังของออร์คออกจากราชาได้
เมื่อกิกูวคิดกับตัวเอง เขาหันไปหากิก้าที่อยู่ข้าง ๆ
กิก้ากำลังใช้หอกของเขาอย่างชำนาญ ถึงแม้เขาจะมีแขนที่ยาวผิดปกติ
“ไปหาราชากันเถอะ” กิก้ากล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น กิกูวก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา กิก้ามีความภักดี แต่ขาดความรู้ในการเป็นผู้นำ
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาต้องการไปช่วยราชา
“สำหรับเรื่องนั้น เราต้องบุกเข้าไปให้ได้ก่อน” กิกูวตอบ
หลังจากยืนยันจากการพยักหน้าของกิก้า กิกูวจึงสั่งพวกลูกน้อง
พวกเขาค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้จุดศูนย์กลาง โชคดีที่พวกออร์คระวังตัวมากขึ้น พวกมันจึงไม่ได้รุกเข้ามา
เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ศัตรูมากพอ
"ไป! "
ในขณะที่กิกูวใช้ทักษะ <<การร่วมมือ>> ออกมาเต็มอย่างกำลัง เขาจึงฟันดาบยาวออกไป แต่การโจมตีที่สามารถแยกหัวของก็อบลินธรรมดาได้นั้นถูกป้องกันอย่างง่ายดายโดยออร์ค
แต่มันก็อยู่ในขอบเขตของการคาดการณ์ หลังการโจมตีของเขา ก็อบลินที่อยู่รอบ ๆ ก็เคลื่อนไหวเข้าใกล้พื้นดินจนเกือบจะคลานเข้าหาออร์ค
พวกมันโจมตีไปยังเท้าของออร์คแล้วผละออก เสียงร้องอันเจ็บปวดของออร์คดังขึ้นและกิกูวที่โน้มตัวเข้าไปก็จู่โจมศีรษะของออร์คอีกครั้ง คราวนี้เขาสามารถฆ่ามันได้
ทันใดนั้นก็มีลมพัดผ่านจากด้านข้าง มีหอกยาวแทงทะลุร่างของออร์ค เมื่อเขาหันไป นั่นคือกิก้าที่แทงหอกออกมา
“ช่างน่าหวาดกลัว” กิกูวกล่าวชม
เหตุผลที่กิกูวไม่ได้รับการโจมตีจากสภาพแวดล้อม ส่วนใหญ่เป็นเพราะกิก้าที่สู้อยู่เคียงข้างเขา ด้วยระยะการโจมตีของกิก้าที่กว้างกว่าคนอื่น ๆ ทำให้พวกเขาสามารถโจมตีได้อย่างอิสระ
นั่นเป็นเหตุผลที่กิกูวใช้พวกก็อบลินท้าทายพวกออร์คในระยะประชิด
เพราะกิก้า พวกเขาสามารถแสดงประสิทธิภาพของกลุ่มสามคนได้ถึงขีดสุด!
“เราจะไปหาราชา!”
ด้วยคำสั่งของกิกูว ทุกคนจึงพยักหน้า
“ลอร์ดกิก้า” ก็อบลินถือหอกยาวกล่าวจากข้างหลัง “…อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปล่ะ” กิก้าบอกเขา
ก็อบลินตัวนั้นเป็นหนึ่งในก็อบลินที่เพิ่งเกิด และภายใต้คำสั่งของราชา เขาเป็นหนึ่งในก็อบลินที่กิก้าเคยสอนหอกให้
ถึงแม้จะมาใหม่แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมในสงคราม โดยธรรมชาติแล้วก็อบลินที่กิก้าเคยสอนมารวมตัวกันภายใต้เขา
“อย่าถอย!”
ด้วยเสียงของกิกูว กิก้าก็พยักหน้าเบา ๆ
“เพื่อราชา” กิกูวกล่าว
“แน่นอน” กิก้าตอบ
กิก้าถือหอกของเขา ส่วนกิกูวจับดาบยาว พวกเขาแต่ละคนจับอาวุธของตัวเอง
◆◇◇
ในที่สุดการต่อสู้ที่แท้จริงก็เริ่มต้น
[ทักษะ] <<การเต้นรำแห่งความตาย>> ขั้น 2 ทำงาน
ความแข็งแกร่งทางกายภาพเพิ่มขึ้น 30% ความว่องไวเพิ่มขึ้น 30%
นอกจากนี้ [ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> ยังเปิดใช้งานด้วย
ในการแลกเปลี่ยนกับการกัดกร่อนทางจิตวิญญาณ ทำให้ความแข็งแกร่งทางกายภาพเพิ่มขึ้น 30% ความว่องไวเพิ่มขึ้น 30% เพิ่มพลังเวทย์เพิ่มขึ้น 30%
“กูรูววววอาาา!”
–––มาเลย!
นำความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นส่งไปยังดาบในถือ
จากนั้นผมก็ก้าวข้ามขีดจำกัดเพื่อเพิ่มแรงกดดันให้กับบาดแผล
มีเลือดไหลออกมาจากปาก แต่ผมก็ยังโจมตี
“... โอ้!”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมสวนกลับโกลโกลได้
ต้องโจมตีอีกครั้ง ผมไม่มีเวลามากังวลกับอาการบาดเจ็บ
“โอ้”
แม้ว่าเขาจะถูกผลักกลับไป แต่ปากของราชาออร์คกลับบิดยิ้มอย่างมีความสุข
…น่ารำคาญ
“กว๊าาาา!”
เหมือนผมจะเข้าใจความรู้สึกของเขา …การต่อสู้กับศัตรูที่เท่าเทียม
แต่สิ่งที่ผมต้องคิดในตอนนี้คือการเอาชนะศัตรูตรงหน้า
ดาบของผมกระแทกกับดาบใหญ่ของเขาทำให้มันกระเด็นไป
ดาบของผมฟาดเข้าที่หน้าอกของราชาออร์ค ทำให้เลือดสีแดงไหลออกมา
“ช่างมีความสุข” ราชาออร์คพูด
นี่เป็นครั้งแรกที่ราชาออร์คล่าถอย
“ข้าเป็นคนบ้าคลั่ง (Berserker Call) ! ราชาผู้แข็งแกร่ง (โกลโกล) !”
ทันทีที่ราชาออร์คพูดคำเหล่านั้น สัญชาตญาณบอกผมว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี
ผมก้าวไปข้างหน้าทันที
“กูรูววอาาาา!”
โกลโกลจ้องมองผมที่ฟาดดาบใส่ ความเร็วของดาบนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถดูถูกได้ แต่มันถูกหยุดลงจากการดาบของโกลโกลด้วยเพียงมือเดียว
“ราชาตัวน้อย ข้าจะไม่ถามชื่อเจ้าอีกต่อไป”
เสียงอันหนักหน่วงของราชาออร์คทำให้ผมนึกถึงความตาย
“แค่…สู้! สู้กับข้า!! ราชาก็อบลิน!!”
ราชา!
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงตะโกนจากระยะไกล เมื่อมองไปผมเห็นฝูงก็อบลินที่ชุ่มไปด้วยเลือดล้อมรอบด้วยออร์ค
จากนั้นก็มีลมพัดพาใส่ผม
พื้นดินถูเจาะทะลุเป็นโพรง ท้องฟ้าฉีกขาดและลมที่หมุนวน
“สู้ด้วยหมัด สู้ด้วยอาวุธสู้ของเจ้า!! กว๊าาาาาาาาา!”
ดูเหมือนราชาออร์คที่อาละวาดในโลกของมนุษย์จะไม่ใช่เรื่องโกหก
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์มัน
ใครก็ตามที่เข้าไปในพยุหะการโจมตีนี้จะถูกบดขยี้เหมือนน้ำแข็งภายใต้เครื่องบด
แต่ถึงยังงั้นก็ตาม!!
ข้างหลังผมมีก็อบลินที่ต่อสู้กับออร์คอย่างสิ้นหวัง
ผมหนีไม่ได้!
“กูรูวววอาาาา!”
ผมหยุดความกลัวที่คืบคลานจากข้างหลัง
ผมเอาชนะออร์คผู้นำ เอาชนะเกรย์วูล์ฟ ผมมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว
จากนั้นผมก็เหยียดดาบออกมาเพื่อต่อสู้กับพายุที่โหมกระหน่ำ
“สู้! สู้กับข้า!”
ราชาออร์คกรีดร้องด้วยร่างกายที่สั่นไปด้วยความสุข
ผมจับดาบที่ถูกกระแทกกลับมาและฟาดลงอีกครั้ง
ดาบของเราปะทะกัน
รวบรวมความแข็งแกร่งทั้งหมด ผมสามารถฟาดดาบของเขากลับไปได้
ตอนนั้นเองที่เลือดทะลักออกมาจากปากของผม มันเกิดขึ้นจากแรงกระแทกที่ระเบิดออกเมื่อดาบของเราปะทะกัน จากนั้นผมก็เอามือที่ไร้ความรู้สึกกวัดแกว่งดาบอีกครั้ง
“กูรูวววอาาาา!”
“กว๊าาาาาาาา!”
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เสียเปรียบ
ราชาออร์คโจมตีผมด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่ที่ผมทำได้คือการทรงตัวขึ้นยืนแม้จะใช้มือทั้งสองข้าง
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผมจะตายในที่สุด
ไม่มีสักอย่างเลยเหรอ!?
บางอย่างที่ช่วยผมได้!!
แม้ชั่วครู่ก็ยังดี
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงร้องมาจากระยะไกล
โดยเพ่งสายตาไปยังคู่ต่อสู้ ผมใช้หูเพื่อคาดเดาที่มาของเสียงนั่น
เสียงร้องค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ –––
“กูรูวววอาาาา!”
--- ชิ!?
ผมควบคุมทักษะ <<นักรบคลั่ง>> ได้อย่างสมบูรณ์แบบและไม่เคยล้มเหลวในการเอาชีวิตศัตรู ยิ่งไปกว่านั้นผมยังมี <<การเต้นรำแห่งความตาย>> ...แต่ราชาออร์คยังเหนือกว่า
ขณะที่โกลโกลปลดปล่อยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้มาพร้อมกับการโจมตีที่เล็งไปยังศีรษะของผม แรงกดดันที่เปรียบเสมือนค้อนยักษ์กำลังตกลงมา
ผมรับการโจมตีแบบซึ่ง ๆ หน้าด้วยดาบ
ผลกระทบจากการปะทะทำให้เท้าของผมจมลงไปที่พื้นและมีเลือดไหลทะลักออกมาจากร่างกาย
"ราชา!! "
ที่นั่นผมได้ยินเสียงร้องของก็อบลิน
เกิดเรื่องร้ายขึ้นเหรอ?
ขณะที่ผมคิดอย่างนั้น ผมมองเห็นเงาขนาดใหญ่ที่ผ่านหน้าผมไป
“อึก!”
โกลโกลร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ ดาบที่อยู่ตรงหน้าผมก็ถูกกวางหอกกระแทกออกไป
––– กวางหอก
––– พวกมันมาแล้ว!! แผนที่ผมให้กิกิไปควบคุมฝูงกวางจากทะเลสาบมาถึงในที่สุด
ยิ่งไปกว่านั้นภายใต้ทัศนวิสัยที่พร่ามัว ผมเห็นราชาออร์คถูกฝูงกวางหอกผลักไปรอบ ๆ
ตอนนี้แหละ!
“ร่างกายของข้าเปรียบเหมือนไต้ฝุ่น (แอคเซล) !”
ไม่สนใจร่างกายที่กรีดร้อง ผมพุ่งไปหาช่องว่างเล็ก ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นโดยกวางหอก
ไม่สนความกดดันที่แข็งตัวหรือกำแพงอากาศโจมตีผมอย่างไร้ปรานี
“เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) !!”
ต่อให้มีเหตุผลอะไรตาม!
ด้วยพลังเวทย์ที่เพิ่มขึ้น ผมร่ายทั้งแอคเซลและเอนชานต์ แล้วเปิดใช้งาน << Third Impact >>
ในขณะที่ผมลากดาบในแนวทแยง ผมยืนยันที่จะโจมตีโดยไม่สนใจทัศนวิสัยที่พังทลาย
ขอบเขตการมองเห็นของผมกลายเป็นว่างเปล่า
“ช่างอวดดี!” ราชาออร์คกล่าว
––– มัน…อยู่ตรงนี้!?
"ราชา! "
ผมได้ยินเสียงของกิโก
“ไม่ต้องรีบ!”
ไปยังทิศทางของเสียง แอคเซล –––
“อก๊าาาาาา!?”
เมื่อผมรู้สึกถึงแรงปะทะ เสียงกรีดร้องของราชาออร์คก็ดังขึ้น
ไล่ตามมันไป
ผมฝืนร่างกายโดยไม่สนใจกล้ามเนื้อที่ฉีกขาด เพื่อขยับดาบที่หยุดเคลื่อนไหวเมื่อครู่
–––– ไม่มีโอกาสอื่นนอกจากตอนนี้แล้ว!
ผมหยิบดาบที่ปักไว้แล้วชูขึ้นเหนือหัว
“อกว๊าาาาา!”
อาศัยทิศทางจากเสียงร้องของศัตรู ผมดึงพลังทั้งหมดออกมา
“อ - ไอสารเลว”
ยังไม่ตายอีกเหรอ---!?
“ร่างกายของข้าเปรียบเหมือนไต้ฝุ่น (แอคเซล) !”
ผมเข้าใกล้ราชาออร์คผมเร่งความเร็วเพื่อฟันผ่านร่างกายเขาให้ลึกยิ่งขึ้น
“อึก…”
ยังไม่ตาย ––– ยังไม่!!?
เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) ––– ชิ!?”
ผมพยายามเปิดใช้งานทักษะ แต่จู่ๆ ความเจ็บปวดก็แล่นผ่านแขนขวาทำให้พลังในร่างกายลดลง
ใช้หมดแล้ว!?
ทันทีหลังจากที่คิดดังนั้น ร่างของผมก็ปลิวไปจากฝูงกวาง
หลังจากเปิดใช้งานทักษะทั้งหมด ในที่สุดอีเธอร์ของผมก็มาถึงขีดจำกัด ร่างกายของผมไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป …แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องสู้
ด้วยความคิดเพียงอย่างเดียว ผมบังคับร่างกายให้ยืนขึ้น
แต่แล้วมันก็เกิดขึ้น
ดาบใหญ่ไม่ได้อยู่ในมือของผมอีกต่อไป
---ไม่ดีแน่ ถ้าผมโดนโจมตีตอนนี้ ผมจะไม่สามารถตอบโต้ได้!
แย่แล้ว!
ทันใดนั้นที่ก้นบึ้งแห่งความสิ้นหวังและตื่นตระหนกก็หายไป การมองเห็นของผมเริ่มชัดเจนขึ้น ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือร่างของออร์คที่แน่นิ่งโดยมีหอกแทงทะลุร่างและมีดาบขนาดใหญ่เสียบอยู่
มันคือราชาออร์คที่ตายไปแล้ว
––– ผม …ชนะแล้วใช่ไหม?
เมื่อผมมองลงไปร่างกายของตัวเอง ผมเห็นบาดแผลลึกที่ลากผ่านจากไหล่ไปจนถึงท้อง เลือดที่ไหลไม่หยุดพุ่งออกมารวมกันอยู่ใต้เท้า
สิ่งที่ทำได้ ผมทำไปหมดแล้ว
"ราชา! "
เมื่อผมได้ยินเสียงของกิโก สติของผมก็หมดลง
◇◆◇◆◇◆◇
ได้รับ [ทักษะ] <<สัญชาตญาณ>>
เมื่อคุณตกอยู่ในอันตราย คุณสามารถหลีกเลี่ยงมันได้โดยอาศัยสัญชาตญาณของคุณ การหลบหลีกเพิ่มขึ้น 20%
หมายเหตุผู้แต่ง:
ดังนั้นการต่อสู้ของออร์คก็สิ้นสุดลง
แต่!
เนื่องจากการต่อสู้อย่างบ้าบิ่นจึงมีบางคน ...
