ตอนที่ 40 ปะทะ II
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 62
[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <<Third Impact>>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 1) ซินเธีย (เลเวล 1)
[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ >>
◇◆◇
[ก็อบลิน] กิก้า
ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก
[ก็อบลิน] กิกูว
อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป
[ก็อบลิน] กิกิ
เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน
[ก็อบลิน] กิโก
ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์
[ก็อบลิน] กิซาร์
ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา
[ก็อบลิน] กิจิ
ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า
◇◆◇
ฝูงออร์คเริ่มสวนกลับการโจมตีจากด้านข้าง
ผมจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ ในขณะที่พวกมันไปทางหมู่บ้าน
“อย่าส่งเสียงดัง” ผมสั่งขณะที่เราวิ่งผ่านพุ่มไม้
ผมจับไอเอิร์นเซคั่นไว้ที่หลังเพื่อวิ่งไปยังออร์คตรงหน้า
"เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) ! "
ผมห่อหุ้มดาบด้วยเวทมนตร์และฟันไปที่ออร์ค
“กูวว!” ออร์คกรีดร้อง
เราต้องจากไปก่อนที่ออร์คจะมารวมตัวกัน เพราะเสียงกรีดร้องของออร์คตัวนั้น
––– แต่ก่อนหน้า!
เราจะลดจำนวนออร์คจนกว่าทีมของกิโกและกิจิจะถอยกลับมา
“กูรูววว!”
เราฆ่าออร์คไม่ถึง 5 ตัวด้วยซ้ำในการโจมตีครั้งนี้
ยิ่งย้อนกลับไปตอนที่เราซุ่มโจมตี เราฆ่าพวกมันได้เพียง 6 ตัว
แย่มาก
ถึงแม้การต่อสู้ครั้งนี้เราจะไม่ได้สูญเสียมากนัก ผมมีกิกูวและกิก้า สองก็อบลินชั้นสูงนำทีมต่อสู้ แต่จำนวนออร์คที่เราฆ่าได้ต่ำกว่าที่คาดไว้
.
.
.
ราวกับว่าเราต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย
ไม่ว่าพวกเราจะฆ่ามันมากแค่ไหน พวกมันก็ไม่แสดงออกถึงความอ่อนแอ
ผมจึงหยุดการโจมตีออร์ค
เมื่อคืนผมส่งกิกิไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่กลับมา?
ความคิดที่อ่อนแอปรากฏขึ้นภายในใจแต่ผมถือไอเอิร์นเซคั่นกวาดล้างความคิดที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นทิ้งไป
ผมคือราชา
ถ้าคนที่ยึดมั่นกลับไม่เชื่อในตัวเองจะเกิดอะไรขึ้น!?
ผมต้องไม่หวั่นไหว
"อีกครั้ง! "
เมื่อออร์คพุ่งเข้ามา ผมจึงเริ่มโจมตีต่ออีกครั้ง
เราจะฟันพวกออร์คเป็นเสี่ยง ๆ!
◆◇◆
มันเห็นได้ชัดแม้มองจากระยะไกล สถานการณ์ปัจจุบันกำลังมุ่งหน้าไปสู่บทสรุปที่เลวร้าย
หลังจากโจมตีฝูงออร์คเป็นครั้งที่สี่ ผมก็เห็นสภาพของหมู่บ้าน
บ้าเอ๊ย!
กับดักครึ่งหนึ่งถูกใช้ไปแล้ว
พวกมันยังไปไม่ถึงรั้ว
ก้อนหินและเวทมนตร์ถูกยิงใส่ออร์คอย่างต่อเนื่อง แต่นั่นเป็นแค่เรื่องของเวลา เมื่อถึงจุดหนึ่งสถานการณ์จะจบลงจากจำนวนที่มากมายของออร์ค
การโจมตีของพวกมันรุนแรงเกินไป มันอาจจะเป็นเพราะราชาออร์คชักนำ แต่พวกมันกำลังโจมตีอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจแม้แต่จะช่วยออร์คที่ติดอยู่ในกับดัก
พวกมันไม่รู้จักความกลัว!?
ผมอดไม่ได้ที่จะมองทองทัพความตายที่อยู่ตรงหน้า
ไม่นานหลังจากนั้นพวกออร์คก็มาถึงคูน้ำ
บ้าเอ๊ย!
ผมมองไปที่ฝูงออร์ค
ยังมีกองกำลังต่อสู้มากมายเหลืออยู่จากราชาออร์คที่เป็นผู้นำ แต่เมื่อเทียบกับสิ่ง... ผมมองไปที่ก็อบลินที่อยู่ข้างหลัง พวกเขากำลังเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด
ทุกครั้งที่เราโจมตี พวกก็อบลินต้องหลบการโจมตีของออร์คที่อาจทำให้คนใดคนหนึ่งบาดเจ็บสาหัสได้ในครั้งเดียว แน่นอนว่าเราสามารถลดกองกำลังของออร์คไปได้อย่างช้าๆ แต่ด้วยความเร็วนี้หมู่บ้านจะล่มสลายก่อนที่เราจะชนะ
ถึงกิโก กิจิและก็อบลินแรร์ตัวอื่น ๆ ยังมีความแรงเหลืออยู่บ้าง แต่ก็อบลินที่เหลือใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว
ถึงอย่างนั้น –––
ผมก็ต้องให้พวกเขาเดินทำ ไม่อย่างนั้นหมู่บ้านจะล่มสลาย
“เดินหน้า!” ผมสั่ง
พวกเขาไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ไม่มีแรงแม้แต่จะพยักหน้า แต่พวกเขามีแค่ความหวัง
บ้าเอ๊ย! ราชาอะไรกัน!? ผมเรียกตัวเองว่าราชา แต่สิ่งที่ทำได้มากที่สุดคือพึ่งพาความแข็งแกร่งของพวกเขา!?
ผมย่อตัวลงเพื่อเข้าใกล้ฝูงออร์คจากพุ่มไม้
“กว๊าาา!”
ได้ยินเสียงออร์คคำราม ผมจึงเงยหน้าขึ้นมองชั่วขณะ ที่นั่นผมเห็นออร์ครวมกลุ่มอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้ามายังทิศทางของเรา
พวกมันสังเกตเห็นได้ยังไง!?
"ล่าถอย! " ผมสั่งทันที
เราต้องถอย! ไม่งั้นก็อบลินทั้งหมด!
จากนั้นเพื่อที่จะทำให้ออร์คที่กำลังมาถึงอ่อนแอลง ผมจึงยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาและเหวี่ยงดาบขนาดใหญ่ของตัวเอง
ในขณะที่เราเริ่มถอย มันก็พุ่งเข้ามา
ทิศทางของลมเปลี่ยนไป!
จมูกของออร์คนั้นดีเยี่ยม พวกมันสังเกตเห็นเราเพราะสิ่งนี้?
กระบอกของออร์คโจมตีมาหาผมจากทางซ้ายและขวา หนึ่งในสิ่งที่น่ารำคาญในสงครามคือการโจมตีมาจากหลายทิศทาง มันทำให้คู่ต่อสู้ที่ปกติจะไม่เป็นภัยคุกคามอันตรายมากขึ้น
ไม่ต้องพูดถึงจำนวนพวกออร์คที่มีมากกว่า พวกมันแข็งแกร่งพอที่จะฆ่าก็อบลินได้ในการโจมตีครั้งเดียว
เมื่อรู้เช่นนั้น ผมจึงสั่งให้ก็อบลินระมัดระวังการซุ่มโจมตีและถอยหนี ส่วนผมต้องจัดการกับออร์คที่เหลือ
ผมเหวี่ยงดาบใหญ่เพื่อกันการโจมตีที่กำลังจะมาถึง จากนั้นผมก็เปลี่ยนทิศทางของดาบและเหวี่ยงมันกลับไปเฉือนหน้าอกออร์ค
โดยปกติแล้วออร์คควรจะล้มลงจากการโจมตีนี้ แต่เหมือนว่ามันไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด ในความเป็นจริงออร์คยังโกรธมากขึ้นและโจมตีผมรุนแรงกว่าเดิม
ออร์คพยายามจับผมจากทางขวา ผมหลบมันและในเวลาเดียวกันมีกระบองถูกเหวี่ยงจากด้านซ้าย
ไอ้บ้าพวกนี้ไม่ได้คิดถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นเลย!
ถ้าเมื่อกี้ผมฟันแขนของออร์คที่พยายามจะจับตัวผมแทน กระบองอันนั้นคงฟาดลงบนร่างกายของผม
ชีวิตของผมเกือบจะมีคุณค่าเท่ากับแขนของออร์คตัวนั้น!
ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันทำได้อย่างราบรื่น ... นี่คือความบ้าคลั่งของออร์ค! พลังแห่งราชาออร์ค!
มีการโจมตีถัดไปที่กำลังจะมาถึงของออร์คจากทางซ้าย ผมจึงเหวี่ยงดาบด้วยความช่วยเหลือจาก <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> เพื่อฟันตรงไปที่ศีรษะของออร์ค มันพยายามป้องกันด้วยกระบอง แต่ดาบของผมเร็วกว่าและหัวของมันก็กระเด็นขึ้นไป
ขณะที่ผมจู่โจม มีออร์คอีกตัวเข้ามาท้าทายผมในระยะประชิด ผมตอบสนองด้วยการฟันดาบลงมาด้วยพลังทั้งหมด
กะโหลกของออร์คแตกออก แต่ก่อนที่ผมจะฟันมันจนขาด ผมกลับหยุดลงเพราะมีออร์คตัวอื่นโจมตีผมจากด้านหลัง
ออร์คแทงหอกออกมาผ่านไหล่ของผมไป
ผมรู้สึกลำบากที่ต้องรับมือกับการโจมตีจากด้านหลัง แต่ผมทำได้แค่กัดฟันและจดจ่อกับการต่อสู้ตรงหน้า
ทันใดนั้นก็มีดาบสั้นถูกขว้างก่อนจะแทงทะลุเท้าของผม
บ้าเอ๊ย!!!
ในขณะที่ผมถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ผมก็ซ่อนตัวเองไว้หลังพุ่มไม้และคลานไป เหมือนกับผมวิ่งหนีจากออร์คอย่างหมดหวัง
ผมเดินตามรอยกลิ่นของก็อบลิน มันเป็นเวลากลางคืนเมื่อผมไปถึงพวกเขา
“ราชา…” กิจิก้มศีรษะอย่างไร้เรี่ยวแรง
เมื่อเห็นเขาพร้อมกับกิโกกำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างเงียบ ๆ มันทำให้ผมรู้สึกโกรธ
ทำไม!? ทำไมผมถึงอ่อนแอ!?
ทำไมเราถึงมีช่องว่างขนาดนี้!?
ผมกำลังจะแพ้!?
ผมกำลังจะพ่ายแพ้!?
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปหมู่บ้านจะถูกทำลาย
…ในสถานที่แบบนี้!
ขณะที่ผมจับไอเอิร์นเซคั่น ผมจำน้ำหนักของมันได้
ไม่มีเวลาแล้ว!
ในกรณีนี้!
“กิโก กิจิ”
ในขณะที่ผมหลับตาลงอย่างเงียบๆ และถอนหายใจ
ผมต้องชนะ ในขณะที่ลดการบาดเจ็บล้มตาย ...
ขณะที่ผมคิดแบบนั้นกับตัวเองผมก็เริ่มพูด
“พวกเจ้าพร้อมรึยัง?”
ผมไม่รู้ว่าพวกก็อบลินรู้สึกผิดหวังเป็นหรือเปล่า แต่พวกเขาเหลือบมองกัน
“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปหมู่บ้านจะถูกทำลาย” ผมกล่าวต่อ
ก็อบลินยังคงเงียบในขณะที่พวกเขาฟังคำพูดของผม
“นี่ไม่ใช่การต่อสู้โดยที่ไม่มีการเสียสละอีกต่อไป” ผมประกาศ
ผมคือราชา ดังนั้น...
เพื่อเอาชีวิตรอด เพื่อป้องกันสิ่งที่ควรปกป้อง
“ถ้าราชาสั่งพวกเราละก็…” กิจิมองมาที่ผม
ใช่ ว่ากันตามตรง …ผมกำลังสั่งให้พวกเขาไปตาย
“ชีวิตของข้าเป็นท่านอยู่แล้ว” กิโกพูดขณะที่ก้มหน้า
ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้อย่างไร
แต่ถ้าผมไม่ไปหมู่บ้านจะล่มสลาย ความฝันของผมจะถูกบดขยี้และเลือดที่กระเซ็นไปทั้งหมดจะสูญเปล่า!
แต่ใช่ ...ในที่สุด ...ผมกำลังจะสั่งให้พวกเขาทุกคนตายเพื่อผม –––
“…ต่อจากนี้ไปเราจะโจมตีพวกออร์ค คราวนี้เราจะไม่หยุดจนกว่าราชาออร์คจะตาย”
“ตามที่ท่านสั่ง!”
ขณะที่ผมยืน กิโกและกิจิออกคำสั่งกับพวกก็อบลิน
ผมไม่มีเวลาแล้ว
ถ้าผมลังเลหมู่บ้านจะพังทลายลง
“ไป!”
ผมพาดไอเอิร์นเซคั่นไว้บนไหล่ แล้วพุ่งไปหาราชาออร์ค
◆◇◇◆◆◇◇◆
จำนวนออร์คทั้งหมด: 85
เกราะหนัก (ดาบ โล่ เกราะ) : 16
กระบอง: 43
หอกยาว: 19
หอกสั้น: 8
