ตอนที่ 4 ออร์ค II

ในที่สุดพวกผมก็เจอมัน

ออร์คแบกของที่มีขนาดใหญ่กว่าตัว ขณะที่ข้าง ๆ มีกระบองเก่า ๆ แขวนไว้

มันเดินด้วยท่าทีมั่นใจของผู้ล่า

แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้…

เนื่องจากมันกำลังเดินไปทางกับดักที่เราเตรียมไว้

พวกเราซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้าง ๆ ที่ไม่ห่างมากนัก

“กูววว..”

แต่ก่อนที่จะถึงกับดัก ออร์คที่มีสมองอยู่น้อยนิดกลับชะงัก

แขนของมันกระตุก ก่อนจะสำรวจสภาพแวดล้อม

เมื่อคิดว่าเราอาจจะถูกพบ ผมได้แต่หวังว่ามันจะเดินผ่านต่อไปอย่างรวดเร็ว

“กา กา!”

ผมได้ยินเสียงร้องข้าง ๆ หนึ่งในก็อบลินตกใจตกใจเมื่อได้ยินเสียงขู่ ด้วยความหวาดกลัวทำให้มันวิ่งหนีออกจากพุ่มไม้

ทันใดนั้นสายตาของออร์คก็มุ่งความสนใจไปยังก็อบลินตัวนั้น

“กู กาา!”

ผมเดาะลิ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะกระโดดออกมา

“ประจำตำแหน่ง!!”

ผมสั่งให้พวกมันประจำที่ก่อนจะฟันดาบยาวเพื่อปะทะกับกระบอง

ราวกับดาบของผมฟาดไปชนกับต้นไม้ยักษ์ อย่างที่คาดไว้ มันไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยจากการโจมตีของผม

ออร์คคำรามด้วยความโกรธ มันหงุดหงิดและหันมาทางผม

แค่มันจ้องมอง ร่างกายผมก็สั่น …ราวกับว่าผมถูกกดด้วยอะไรสักอย่างที่หนักมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน

ความกดดันที่ทำให้ร่างกายตึงเครียด…

นี่คืออะไร!?

มันฟาดกระบองลงมา …การตอบสนองที่เชื่องช้าของผมไม่สามารถช่วยอะไรมากนัก

สิ่งที่ผมเห็น…คือภาพที่เคลื่อนไหวช้า ๆ

ผมกำลังจะตาย?

ความรู้สึกหวาดกลัวพาดผ่านไปยังผิวหนัง

โดยไม่สามารถขยับตัวได้ เสียงลมจากกระบองดังผ่านเข้ามาในหูของผม

“กูววว!”

ผมพยายามขับไล่ความหวาดกลัวให้หายไป โดยการปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างหมดหวัง

ผ่านการมอง …การกะพริบตาและกัดฟัน ขณะที่กระบองฟาดลงมา ผมพยายามกระโดดถอยหลัง

ผมเคลื่อนไหวไปที่ ๆ กับดักวางไว้

ขณะลากร่างอันหนักอึ้งเพื่อหลบหนี การโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว สมองของผมจะกระจายทันที

เหลือระยะห่างเพียงสามก้าว …แต่ในขณะที่ผมพยายามหลบ กระบองฟาดไปโดนไหล่ของผม

เมื่อความเจ็บปวดเข้าปะทะ ไหล่ซ้ายของผมหักทันที

“กูว”

ความต่างของพลังมันมากเกินไป

“กูรูอาาา!”

ออร์คกู่ร้องขณะฟาดกระบองลงมาอีกครั้ง

โดยไม่สามารถขยับตัวได้ สิ่งที่ผมทำคือจ้องไปที่มัน

ผม –––

ผมจะตายที่นี่?

มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น!?

––– แน่นอนว่าไม่!

“กูว… รูววว!”

ขณะที่กระบองนั่นกำลังจะเอาชีวิตของผม

“กูว…!?”

กระบองนั้นหยุดอยู่เบื้องหน้า ออร์คตัวนั้นส่งเสียงร้องออกมาอย่างกะทันหัน

ความกดดันทำให้ผมหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ จากนั้นดวงตาของผมก็เบิกกว้าง

“กิ กูว!”

มีก็อบลินแทงออร์คด้วยหอกที่ทำจากไม้ไผ่ …มันเป็นก็อบลินตัวที่หนีไปก่อนหน้า

มันหันกลับไปหาลูกน้องของผม ความกดดันที่ส่งมาลดลง แต่ขาของผมกลับไม่มีแรง

ถึงแม้พวกมันจะจ้องกัน แต่ก็อบลินตัวนั้นยังคงสั่นอยู่

ยืนซะ! ยืนขึ้นสิ!

“กูกู ――”

ขณะที่ออร์คเหวี่ยงกระบองไปที่ก็อบลินตัวนั้น

“กูรรรูวววว!”

ผมโจมตีไปที่ไหล่ของมันในเวลาเดียวกัน

ผมรู้สึกถึงความเหนียวหนืดจากเลือดสีแดงที่ไหลออกมา

แขนออร์คลอยขึ้นไปบนอากาศและตกลงมาที่พื้น จากนั้นออร์คก็หันมาทางผมด้วยความโกรธ

มันโกรธเกรี้ยวจนน้ำลายไหลกระเซ็นไปทั่วราวกับคนบ้า

ออร์คที่วิ่งเข้ามากรีดร้องด้วยเสียงที่ไม่เป็นคำพูด

── ดี! เข้ามาแบบนั้นแหละ!

จากนั้นผมก็กระโดดหลบไปสามก้าว

ออร์คที่เข้ามาอย่างบ้าคลั่งก็ตกลงไปในหลุมกับดัก

พื้นดินทรุดลงไปเพราะน้ำหนักของออร์ค ข้างในมีหอกและดาบมากมายทะลุผ่านแขนขาของมัน

เป็นอีกครั้งที่มันกรีดร้อง

แต่คราวนี้มาจากความเจ็บปวด

มีเพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โผล่ออกมา ออร์คส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม มือของมันพยายามตะกุยดินเพื่อดึงตัวเองขึ้น

ผมเดินเข้าไปในหาออร์ค แล้วฟันไปที่ส่วนหัวของมัน

น้ำพุเลือดพุ่งออกมาราวกับเป็นการฉลองสำหรับชัยชนะ

“กูรูอาาา!”

ผมกู่ร้องขณะฟันดาบที่เต็มไปด้วยเลือด

อีกครั้งที่มีพลังปะทุจากภายใน ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะวิวัฒนาการ

◇◆◆

หลังจากการวิวัฒนาการเสร็จสิ้น ผมก็มองไปที่แขนของตัวเอง

มือที่ตอนแรกมีสาม แต่ตอนนี้มีสี่นิ้ว ความหนาของกล้ามเนื้อเพิ่มอย่างผิดปกติและความเจ็บปวดจากการต่อสู้ได้หายไป

สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดคือสีผิว ก่อนหน้าเป็นสีแดงแต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม

หลังผ่านการยืนยัน ผมมองไปรอบ ๆ ตัว ผมเห็นก็อบลินที่เพิ่งผ่านการวิวัฒนาการกลายเป็นก็อบลินแรร์กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม

“ราชา”

พวกก็อบลินที่เหลืออยู่ก็วิ่งออกมาและคุกเข่า

“ราชา!”

เมื่อมองไปที่พวกเขา ความทะเยอทะยานของผมก่อตัวมากขึ้น