ตอนที่ 27 เกรย์วูล์ฟ III
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 26
[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)
[สถานะผิดปกติ] เสน่ห์ของนักบุญ
◇◆◇
ผมเพิ่มข้อบังคับที่ต้องมีดรูอิดในกลุ่มเมื่อออกล่า ในเวลาเดียวกัน ผมก็ได้กิซาร์ช่วยสอนพื้นฐานเวทมนตร์เพื่อเอาชนะเกรย์วูล์ฟ
สำหรับเรเชีย ผมได้รู้สิ่งที่ผมต้องการแล้ว
ขณะที่ผมอยู่ไม่ห่างจากคุกของเรเชียอยู่มากนัก โคโบลก็วิ่งมาก่อนจะหยุดที่ผม
ผมจึงเอาเนื้อแห้งออกมา
มันแกว่งหางไปมา ผมรู้ดีว่ามันต้องการอะไร ผมจึงโยนเนื้อเข้าไปในคุกของเรเชีย
เฮ้อ …นี่คือรางวัลที่เธอเล่าเรื่องให้ผมฟังทั้งคืน
ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงโวยวายของลิลลี่ แต่ผมเดินจากไปโดยไม่สนใจ...
"มันช่างเป็นวิธีที่…" กิซาร์พึมพำขณะมอง
"ช่างมันเถอะ เจ้าสอนเวทมนตร์ที่เจ้าใช้ให้ข้าได้มั้ย?" ผมกล่าวโดยข้ามสิ่งที่เกิดขึ้น
"ได้" กิซาร์ตอบขณะที่เขาพยักหน้า แล้วเขาก็เริ่มการบรรยายเรื่องเวทมนตร์
"ข้าคิดว่าท่านอาจจะรู้เรื่องนี้แล้ว แต่... "
"ช่วยทำให้มันกระชับและเรียบง่ายด้วย"
เขาจึงเริ่มบรรยายเรื่องเวทมนตร์อีกครั้ง
จะให้พูดง่าย ๆ การที่พวกเราใช้เวทมนตร์ได้มาจากการคุ้มครองของพระเจ้า สิ่งที่เราต้องจ่ายเพื่อให้เวทมนตร์แสดงผล เราเรียกมันว่า “อีเธอร์”
สำหรับมนุษย์ พวกเขาจะเรียกมันว่ามานา สำหรับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ พวกเขาเรียกมันว่าอีเธอร์และการใช้อีเธอร์นั้นทำให้กิซาร์เรียกใช้ใบมีดสายลมและพายุทอร์นาโดได้
อีเธอร์คือสิ่งที่อยู่ภายในร่างกายของสิ่งมีชีวิต ทันทีที่มันสัมผัสกับอากาศหรือน้ำ มันจะกระจายออกไปและกลับสู่ร่างกายทันที เวทมนตร์จึงสามารถแสดงผลได้ตราบใดที่อีเธอร์ยังไม่กระจายตัว
เนื่องจากอีเธอร์จะกระจายตัวทันทีเมื่ออยู่ภายนอกร่างกาย การรวบรวมและการหล่อเลี้ยงเวทมนตร์จึงไม่ใช่ง่าย
"ดังนั้นสิ่งที่เจ้าพูดคือ อีเธอร์สามารถใช้ภายในร่างกายเท่านั้น" ผมกล่าว
"นั่นเป็นคำตอบที่ทั้งถูกและผิดเช่นกัน" กิซาร์ตอบเมื่อเขาส่ายหัว
อีเธอร์เป็นเรื่องยากที่จะใช้ภายในร่างกาย
ตัวอย่างเช่น หากใครอยากจะเสริมพลังกล้ามเนื้อด้วยอีเธอร์ เขาจะต้องเติมเต็มทุกส่วนของร่างกายด้วยอีเธอร์และจัดการมันอย่างมีประสิทธิภาพ การควบคุมจึงเป็นเรื่องยาก
อย่างไฟร์บอลที่นักบวชใช้ มันไม่ได้เป็นเพียงแค่การขว้างเปลวเพลิงธรรมดา
ถ้าเขาทำผิดพลาดในการควบคุม ลูกบอลไฟก็จะกระจายตัวออก แต่ถ้าเขาพยายามนำอีเธอร์เข้าไปในร่างกายเพื่อสร้างความแข็งแกร่ง ในสถานการณ์เลวร้ายที่สุด ร่างกายของเขาอาจถูกฉีกขาดจากอีเธอร์ที่อยู่ภายใน
"แต่มันไม่มีทางรู้ได้ นอกจากการใช้จริงใช่มั้ย? " ผมพูดเถียงว่าจะใช้ความสามารถดังกล่าว
ขณะที่กิซาร์ถามกลับ "ท่านอยากจะใช้มันระหว่างการต่อสู้? "
ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความกล้าเหมือนผม?
หลังจากที่ขบคิดสักพัก ผมก็ถามสิ่งอื่น
"แล้วเจ้าใช้เทคนิคอะไรในการเพิ่มความเร็ว? "ผมกล่าว
สิ่งที่ผมต้องระวังมากที่สุดในการต่อสู้กับเกรย์วูล์ฟคือความเร็วของมัน ถ้าผมสามารถตามความเร็วนั้นได้…
"นั่นเป็นเวทย์ที่ให้อีเธอร์แผ่ออกมาทั่วร่างกายอย่างมีทิศทาง อย่างไรก็ตามการเรียกใช้มันค่อนข้างยาก"กิซาร์กล่าว
แต่ดูเหมือนว่ากิซาร์จะใช้เวทย์นี้บ่อยทีเดียว
"ที่จริงแล้วข้าได้รับการคุ้มครองเทพเจ้าแห่งลม มันทำให้ข้าสามารถกำหนดขอบเขตและทิศทางของเวทมนตร์ได้ ตราบใดที่ข้ายังมีอีเธอร์เหลืออยู่"
ความคุ้มครองของพระเจ้ามีลักษณะพิเศษดังกล่าว?
อืม ...แต่ไม่ว่าในกรณีใด ผมก็ควรลองจะมัน
"เอาล่ะ งั้นไปกับข้าสักหน่อย ข้าอยากที่จะลองมันดู "
"เดี๋ยวนี้เหรอ? " กิซาร์ถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
"แน่นอน ไม่ว่าข้าจะใช้มันได้หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคำแนะนำของเจ้าด้วยไม่ใช่เหรอ? อาจารย์ "
"อาจารย์ ...คำนี้ก็ฟังดูไม่แย่นัก" กิซาร์ตอบด้วยความยินดี
ผมจึงออกจากหมู่บ้านเพื่อไปฝึกฝนเวทมนตร์
◆◇◇
9 วันผ่านไปนับตั้งแต่ที่ผมเริ่มฝึกเวทมนตร์
ในที่สุดผมก็สามารถควบคุมเวทย์เร่งความเร็วพอที่จะใช้ในการต่อสู้จริง
มันใช้เวลานาน แต่ในที่สุดเราก็พร้อมแล้ว
"กิซาร์ เจ้ารู้จักพวกเกรย์วูล์ฟบ้างมั้ย? " ผมถาม
"ไม่มากนัก แต่ข้ารู้ว่ามันศัตรูที่ทรงพลัง" เขาตอบ
"ข้าจะออกไปล่าพวกมัน เจ้าสามารถเลือกได้ว่าจะพาก็อบลินตัวใดไปก็ได้? "
กิซาร์พับมือและขบคิด หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ตอบว่า
"ก็อบลินที่เคยอยู่ภายใต้ข้า แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว"
เขาคงคิดว่าก็อบลินอื่นที่ไม่ใช่ดรูอิดไม่สามารถทำอะไรได้
"ข้าจะทำให้เจ้าเปลี่ยนความคิดนั้นสักวัน" ผมตอบกลับ
ก่อนที่ผมจะสะพายดาบไปข้างหลังและจบการฝึก
เมื่อผมกลับไปที่หมู่บ้านผมเรียกพวกก็อบลินแรร์และสั่งให้พวกเขารวมตัว
"กิก้า กิโก กิซาร์ กิกิ พวกเจ้านำก็อบลินไปด้วยกองละ 10 ตัว เตรียมตัวเพื่อออกล่าซะ ...เป้าหมายต่อไปของเราคือ ...เกรย์วูล์ฟ! "
"พวกมันจะต้องตอบแทนกับสิ่งที่มันทำ! " กิโกกล่าว
สำหรับเขา สงครามครั้งนี้เป็นงานศพของก็อบลินที่เขาไม่สามารถปกป้องได้
พวกก็อบลินคุกเข่า หลังจากเสร็จสิ้นการจัดกองกำลังแล้ว เราก็เตรียมอาหารที่จำเป็นและเดินไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ
นำหน้าโดยผู้ฝึกสัตว์ กิกิ
สิ่งที่เขานำไปครั้งนี้คือนกกระจอกเทศสองหัว (ดับเบิ้ลเฮด) ร่างของมันใหญ่พอที่ก็อบลินแรร์จะขี่ได้โดยไม่สูญเสียความเร็ว
กิกิขี่มันและออกคำสั่งต่อสัตว์เลี้ยงที่เหลือ
กิก้ามีหน้าที่เฝ้าระวัง เมื่อติดตามกองกำลังหลักจากด้านหลัง
กิโกและกิซาร์ปกป้องปีกข้าง
--- มันเงียบเกินไป
เมื่อเหล่าก็อบลินจำนวนมากเคลื่อนไหว ปกติจะมีเสียงนกหรือกระต่าย แต่ตอนนี้เราไม่ได้ยินอะไรแม้แต่นิดเดียว
หรือว่า...
เป็นไปได้ไหมที่เกรย์วูล์ฟจะล่าทุกอย่างในบริเวณนี้ไปแล้ว?
ถ้าเช่นนั้นแล้ว เกรย์วูล์ฟจะปรากฏตัวโดยที่เราไม่ต้องมองหาพวกเขา
--- ถ้าพวกมันล่าเหยื่อในแถบนี้ทั้งหมด ...ไม่มีทางที่มันจะไม่มา
ราวกับว่าจิตใจของผมถูกอ่านไปล่วงหน้า …สัตว์เลี้ยงของกิกิกำลังหยุดลง
--- พวกมันอยู่ที่นี่??
"ระวังตัวไว้ พวกมันกำลังจะมา! " ผมตะโกน
ทันทีที่ได้ยินเสียงของผม กิก้ก็าก้าวไปข้างหน้า ขณะที่กิโกและกิซาร์ก็ผสานกับหน่วยหลักเพื่อป้องกันด้านข้าง
ตามแผนที่ผมต้องการ เราจะสู้กันตรงต้นไม้เล็ก ๆ ที่เป็นทุ่งหญ้า
เกรย์วูล์ฟนำหมาป่าน้ำตาลทั้ง 20 ตัวมา มันจับจ้องมองพวกผมด้วยสายตาของนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ
ใบหน้าของผมบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มขณะถือดาบ งูสีแดงที่อยู่บนแขนตลอดไปจนถึงอวัยวะภายใน เลือดที่ไหลผ่านร่างกาย ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังกรีดร้องให้ผมเผาผลาญความรู้สึกที่เต็มไปด้วยพลัง
“กูรูอาาาารูอาาาาา!”
ความโกรธที่กู่ร้องคำราม
[ทักษะ] <<คำรามอย่างรุนแรง>> เปิดใช้งาน พวกหมาป่าน้ำตาลทั้งหมดล้มลง แต่ไม่นานนักเพราะ
“โบร๋วววววว!”
เสียงหอนของเกรย์วูล์ฟปลุกพวกหมาป่าให้ตื่นจากอาการมึนงง …แต่นี่คือสิ่งที่ผมกำลังเล็งไว้
ผมถือดาบไว้ข้างตัวและจับมันแน่นเพื่อร่ายเวทย์ด้วยลมหายใจเดียว!
“ร่างกายข้าเปรียบเสมือนไต้ฝุ่น (แอคเซล) !”
อีเธอร์ที่อยู่ข้างหลังรวมตัวกันคล้ายระเบิดส่งผมไปข้างหน้า ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นลดระยะห่างระหว่างพวกเรา 30 ก้าวให้เป็น 0 ทันที จากนั้นผมมุ่งเน้นอีเธอร์ที่มีไปที่ดาบและร่ายเวทย์
"เปลี่ยนร่างกายข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) ! "
“โบร๋วววววว!”
เสียงหอนของเกรย์วูล์ฟดูเหมือนจะสะท้อนก้องในหู ทำให้ผมไม่สามารถจับทิศทางได้ ...แล้วมันก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
--- ชิ!
ร่างกายของผมปะทะกับเกรย์วูล์ฟทำให้พลังของมันอ่อนลงเล็กน้อย ผมล้มลงบนพื้น แต่ทันทีที่แรงปะทะหมดลง ผมก็ลุกขึ้นยืน
---มันอยู่ที่ไหน!?
“โบร๋วววว!”
--- เสียงของมันดังมาจากข้างขวา!?
[ทักษะ] << ความชำนาญการใช้ดาบ B- >> ทำงาน ดาบที่ฟันตามสัญชาตญาณสัมผัสถึงแรงปะทะที่สะท้อนกลับมา มันคือเกรย์วูล์ฟ!
ผมใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต้านมัน
เขี้ยวและกรงเล็บที่แหลมคมทำให้รู้สึกหนาวสั่นวิ่งผ่านทางด้านหลังของผม
----อย่าเข้าใจผิด!
นี่คือสิ่งที่ผมปรารถนา การต่อสู้ที่ผมโหยหา! ศัตรูที่แข็งแกร่ง! โอกาสที่จะล้างความอับอายในวันนั้น!
การเปิดใช้งาน [ทักษะ] <<ดวงตามรกตของงู>> ทำงานหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้าม
ดวงตา เขี้ยว ...หัวใจ ...หือ? ด้านหลังของมัน!?
[ทักษะ] << นักรบคลั่ง >> เปิดใช้งาน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมปล่อยจิตวิญญาณอาละวาดไปตามความรู้สึกของตัวเอง
“ ‘กูรูอาาาารูอาาาาาา!’
ในขณะที่ระงับการกระตุ้น ผมใช้ทักษะของผม!
[ทักษะ] << กบฏ >> และ << นักรบคลั่ง >> ใช้งานในเวลาเดียวกัน!!
ประกายไฟปรากฏขึ้นจากดาบที่ปะทะกับเขี้ยวของเกรย์วูล์ฟ แรงปะทะที่มากพอจะทำให้เท้าของผมจมลงไปกับพื้นดิน …ความกดดันของเกรย์วูล์ฟที่อยู่ตรงหน้า
“กูรูอาาาา!”
"เปลี่ยนร่างกายข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) ! "
ดาบของผมที่ลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิง ผมพยายามฟันดาบเพื่อปะทะกับเขี้ยวเล็บของเกรย์วูล์ฟ
--- โอ๊ะ!? แต่ในวินาทีสุดท้าย ...ผมพลาด
ก่อนที่ดาบใหญ่ของผมจะโดน มันก็กระโดดถอยหลัง
ผมสังเกตเห็นเลือดไหลออกมาจากขาขวาและต้นคอของมัน
มันได้รับบาดเจ็บจากแอคเซลและเอนชานต์ของผม
“โบร๋วววว!”
เกรย์วูล์ฟคำรามและดูเหมือนมันกำลังสั่งให้พวกหมาป่าน้ำตาลป้องกันแนวหลัง
แล้วเกรย์วูล์ฟที่อยู่ตรงหน้าผมกำลังจะถอยกลับ
ไม่…
"ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าหนีไป"
"ไล่ตามพวกมัน! "
ด้วยคำสั่งดังกล่าว ผู้กองกำลังของผมเริ่มไล่ล่าพวกมัน หากเกรย์วูล์ฟพยายามขัดขวาง ผมจะใช้ประโยชน์จากช่องว่างดังกล่าวเพื่อสวนกลับ
ทุกครั้งที่เกรย์วูล์ฟพยายามถอย ผมจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อลดช่องว่าง
ด้วยขาที่บาดเจ็บ มันไม่สามารถใช้ความเร็วได้เท่าเดิม
“โบร๋ววว!”
แต่แล้วร่างของเกรย์วูล์ฟก็หายไป
---อะไรกัน!?
โดยที่ไม่มีเวลาพอที่จะร่ายเวทย์ ผมปลิวไปตามแรงปะทะ
แต่พลังการโจมตีของมันอ่อนแอลง …ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะเป็นชัยชนะของผมอย่างแน่นอน!
“ชิ!”
เกรย์วูล์ฟวิ่งหนีไปในช่วงที่ผมกำลังลุกขึ้นยืนได้
"ข้าบอกแล้วว่า ...ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไป! "
ผมไล่ล่าเกรย์วูล์ฟด้วยพลังทั้งหมด
◇◆◆
ขณะที่ผมวิ่งตามเกรย์วูล์ฟ ผมนึกถึงสิ่งที่ผมลืมไปทำให้เหงื่อเย็นไหลลงมา
ทำไมเกรย์วูล์ฟตัวนี้จึงต่อสู้เพียงลำพัง? …มันมีมากกว่าหนึ่งตัวแน่นอน!!
เกรย์วูล์ฟอีกตัวหายไปไหน?
ผมนึกถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เป็นไปได้ไหมว่าเกรย์วูล์ฟจงใจสั่งให้ลูกน้องถอนตัวเพื่อแยกพวกเราออกจากกัน?
ถ้าเป็นอย่างนั้น แสดงว่าผมถูกล่อออกมา!
--- บ้าเอ๊ย!
ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ผมก็จำเป็นต้องเอาชนะเกรย์วูล์ฟให้เร็วที่สุดเพื่อกลับไปรวมกลุ่มกับก็อบลิน
...แต่ยิ่งผมร้อนรนเท่าไหร่ การเคลื่อนไหวของผมยิ่งติดขัด แม้ว่าเกรย์วูล์ฟจะได้รับบาดเจ็บ แต่มันยังเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าผมมาก
แต่ถ้านี่ไม่ใช่กับดัก นี่อาจเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในกำจัดเกรย์วูล์ฟ
ขณะที่ความอดทนค่อย ๆ หมดลง ผมก็ไปถึงจุดสิ้นสุดของป่า โดยขณะที่ผมกำลังจะผ่าน -
“กูรูววววว!”
หนึ่งลูกน้องของเกรย์วูล์ฟโจมตีผมจากข้างบน
“กูรูววววว!”
ผมฟันมันขาดเป็นสองท่อน แต่หมาป่าสีน้ำตาลอีก 3 ตัวก็โจมตีผมจากด้านล่างและทั้งสองข้างในเวลาเดียวกัน
"ร่างกายที่มิอาจถูกล่วงล้ำ (ชิลด์) ! "
ผมสร้างโล่ป้องกันและกวาดดาบเพื่อฟันพวกมัน
--- พวกมันกำลังซื้อเวลา?? เพื่ออะไร?
เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกกำลังถอยและรอการสมทบของอีกกลุ่ม?
ผมจึงใช้ [ทักษะ] <<คำรามอย่างรุนแรง>> ทำให้หมาป่าน้ำตาลอ่อนลงและออกไปจากป่าไป
สิ่งที่ต้อนรับข้างหน้าถ้ำคือเกรย์วูล์ฟที่นอนอยู่
--- มันไม่ตาย
ด้วยการสูญเสียเลือดที่มากเกินไป ขาของมันกำลังสั่นขณะยืนขึ้น
“โบร๋วววววว!”
ผมระวังตัวก่อนจะย่นระยะห่างระหว่างผมกับมัน
แต่แล้ว--
“โบร๋วววววว!”
ผมได้ยินเสียงจากภายในถ้ำ
เกรย์วูล์ฟมองไปที่ถ้ำ จากนั้นสายตาของมันก็กลับมาจ้องที่ผม เป็นความโกรธที่เห็นได้ชัดเจนจากนัยน์ตาของมัน
เกรย์วูล์ฟส่งเสียงคำรามดุร้ายโดยไม่เหมือนครั้งก่อนหน้า เสียงคำรามที่ทำให้เส้นผมของผมลุกชัน
“การูวววววววอาา!”
มันกระแทกตัวคล้ายกับกระสุนพุ่งมาทางผม มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของมัน? หลังจากฟังเสียงภายในถ้ำ?
มีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“กูรูววว!”
หมาป่าน้ำตาลลอบโจมตีผมจากเบื้องหลัง
ผมจึงก้มหัวหลบแล้วฟันมัน
“กูรูวววอาาาา!”
ความโกรธของเกรย์วูล์ฟ ทำให้มันมุ่งโจมตีผมอย่างไม่หยุดยั้ง…สติของมันหายไปแล้ว?
บาดแผลของเกรย์วูล์ฟมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่มันไม่ได้สนใจบาดแผลและยังคงจู่โจมเพื่อฆ่าผม
---- ผมต้องคิดหาวิธีตอบโต้!!
"ร่างกายที่มิอาจถูกล่วงล้ำ (ชิลด์) ! "
“กูรูวววอาาา!!”
เขี้ยวของเกรย์วูล์ฟมีเป้าหมายมายังคอของผม
"เปลี่ยนร่างกายข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) ! "
เลือดของต่างฝ่ายต่างลอยพุ่งขึ้นไปในอากาศ
แต่ในครั้งนี้ [ทักษะ] << Third Impact >> เปิดใช้งาน
--- มันคิดว่าผมจะพ่ายแพ้!?
ผมหลอมรวมอีเธอร์เพื่อสร้างเป็นเปลวไฟแห่งความมืดให้พันรอบดาบ
"นี่คือจุดจบ! "
ผมเอาดาบฟันไปที่เกรย์วูล์ฟ ดาบของผมเจาะผ่านขนที่แข็งและกวาดเอาอวัยวะภายในของมันออกมา
"กู กูรูว! "
แต่เกรย์วูล์ฟที่มีชื่อเสียงในเรื่องพลังชีวิต มันปฏิเสธที่จะปล่อยคอของผม ในขณะเดียวกันที่ครึ่งหนึ่งในพลังชีวิตของผมหายไป ทักษะก็ถูกใช้งาน
[ทักษะ] <<การเต้นรำแห่งความตาย>>เปิดใช้งานขั้นที่ 1
——ความแข็งแกร่งทางกายภาพและความเร็วเพิ่มขึ้น 20%
"กู กูวววรูวววอาาา! "
ดาบของผมจมลึกเข้าไปในร่างของเกรย์วูล์ฟ
เลือดไหลออกจากปากของมันกับเลือดที่ออกจากคอของผมผสานรวมกัน โดยไม่สามารถแยกออกว่าเลือดใครเป็นของใคร
แต่ถึงอย่างนั้นเกรย์วูล์ฟก็ไม่ยอมปล่อยให้เขี้ยวของมัน …สายตาของเราที่จ้องมองและสาปแช่งกันและกัน
"ข้าจะทำจนกว่าเจ้าจะยอม! "
[ทักษะ] <<การเต้นรำแห่งความตาย>> ขั้นที่ 2 เปิดใช้งาน
——ความแข็งแกร่งทางกายภาพและความเร็วเพิ่มขึ้น 30%
ดาบใหญ่จมลงลึกเข้าไปกว่าเดิมและปลายของมันจะเห็นได้อย่างจาง ๆ ผ่านทางด้านหลังของเกรย์วูล์ฟ
“โบร๋วววววว!”
มันกัดลงไปที่ไหล่ของผมแรงขึ้น ในขณะที่มันยังคายเลือดออกมา …ความบ้าคลั่งและความตั้งใจที่จะฆ่าผสมย้อมกันเป็นน้ำพุโลหิตสีแดงเข้ม
--- แต่ถึงอย่างนั้น!
ชัยชนะนี้จะเป็นของผม!
[ทักษะ] <<การเต้นรำแห่งความตาย>> ขั้นที่ 3 ใช้งานในเวลาเดียวกับที่ << นักรบคลั่ง>> เปิดใช้งาน
——ความแข็งแกร่งทางกายภาพและความเร็วเพิ่มขึ้น 40%!
พร้อมกับการเพิ่มขึ้นของพลังอำนาจอันรุนแรง ความรู้สึกที่เผาไหม้เพิ่มขึ้นจากส่วนลึกของร่างกาย
--- ในที่สุดผมก็ตัดร่างของเกรย์วูล์ฟออกเป็นสองส่วน
จากนั้นราวกับว่าผมได้เข้าสู่ความเงียบ ทุกเสียงรอบตัวผมเริ่มจางหายไป
ไม่มีเกรย์วูล์ฟ ไม่มีหมาป่าน้ำตาล ไม่มีใครอื่น ที่นี่มีแค่เพียงผมและกองเลือดที่ไหลจากบาดแผล
"ราชา! "
แล้วผมก็ได้ยินกิก้า …อ่า พวกเขาปลอดภัย
แทงดาบลงไปที่พื้น ผมพิงมันเหมือนไม้เท้าเพื่อพยายามลุกขึ้นยืน
ผมไม่ต้องการแสดงภาพลักษณ์ที่อ่อนแอให้พวกเขาเห็น แต่ผมเสียเลือดมากเกินไป
"กิกิ ไปพาเรเชียมาที่นี่ เดี๋ยวนี้! "
ผมได้ยินเสียงของกิก้า
"กิก้า" ผมพูด
"ราชา! " เขาตอบอย่างตื่นตระหนก
"ตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกก็อบลินคนอื่น ๆ ปลอดภัย ส่วนข้าจะนอน ...สักพัก "
เช่นเดียวกับผมที่สูญเสียแรงไปในขณะที่พิงดาบของตัวเอง
◆◇◇◆◆◇◇◆
เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น
[เลเวล] 26 → 60
หลังจากได้รับความชำนาญจาก [ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> ท่านได้ปลดล็อกทักษะที่ซ่อนอยู่
[ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> โจมตีจิตใจคุณ
เพิ่มพลังกาย 30%, เพิ่มความว่องไว 30%, เพิ่มพลังเวทย์ 30%
นอกจากนี้คุณยังจะไม่ได้รับผลกระทบจากการโจมตีทางจิตใจอื่นนอกจาก [ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>>
จิตวิญญาณของคุณจะเพิ่มขึ้นเมื่อต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่เคยแพ้คุณมาก่อน ลดความเสียหายลง 20%
