ตอนที่ 18 เสน่ห์ของนักบุญ

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 12

[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)

◇◆◇

ผมจับโคโบลมาเพื่อทดสอบ แต่ผมไม่ได้วางแผนที่จะให้มันมาเป็นส่วนหนึ่งหมู่บ้าน ใครคิดว่ามันจะเกิดขึ้นล่ะ!

ตอนที่คิดอย่างนั้น โคโบลตัวดังกล่าว …กำลังหมอบนอนอยู่ที่เท้า

ไม่ว่าจะมองยังไง มันก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่น่าอับอาย!

เมื่อเห็นมันหาวและเการ่างกายด้วยขาของมัน …แค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้ผมหงุดหงิด

ผมจึงออกเดินทางไปประมาณครึ่งวัน ผมได้สำรวจและเคลียร์เส้นทางจนได้ข้อมูลดังนี้

ทิศตะวันออกเป็นที่อยู่ของโคโบล

ทิศเหนือเป็นที่อยู่ของฝูงกวางเอเรล

ทิศตะวันออกเฉียงเหนือเป็นทะเลสาบ

ทิศใต้คือที่ที่พวกออร์คบางส่วนอาศัยอยู่

ปัญหาหลักคือทิศตะวันตก

ตามคำบอกเล่าของเรเชีย ป่าแห่งนี้เรียกว่าป่าทมิฬ พวกเราอาศัยอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของป่า ส่วนทิศใต้และทิศตะวันตกยังไม่ได้รับการสำรวจ

ทิศใต้ไม่มีร่องรอยมอนสเตอร์หรือหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นการค้นหาของผมหรือเมื่อสั่งให้ก็อบลินออกสำรวจ

ตอนนี้มีเหตุผลที่ผมพบว่าทิศตะวันตกเป็นปัญหา เนื่องจากพวกออร์คส่วนใหญ่มาจากทิศนั้น โดยทั่วไปออร์คจะอาศัยอยู่เป็นกลุ่ม ๆ ละ 3 - 8 ตัว พวกมันมักจะย้ายที่อยู่เสมอและไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง

มีความเป็นไปได้อยู่สองอย่าง พวกออร์คที่อาศัยในทิศนั้นมีจำนวนเพิ่มขึ้นหรือไม่ก็พวกมันถูกขับไล่จากบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัว

ผมปรึกษาก็อบลินอาวุโสว่าจะสามารถรวบรวมหมู่บ้านก็อบลินอื่น ๆ หรือติดต่อพวกเขาพวกเค้าได้ยังไง

จำนวนกองกำลังในปัจจุบันตอนนี้มี ก็อบลินแรร์ 3 ตัว ก็อบลินโตเต็มวัยที่ต่อสู้ได้ 32 ตัว

นี่เป็นตัวเลขที่น่ากังวล เมื่อคิดย้อนกลับไป ผมเคยถามว่ามีราชาอยู่ท่ามกลางพวกก็อบลินเหล่านั้นหรือไม่

ถ้าผมจำไม่ผิดควรจะมีอีก 3 - 4 กลุ่ม

"ข้าต้องการข้อมูลหมู่บ้านก็อบลินที่คล้ายกับเรา หากได้ข้อมูลหัวหน้าของพวกเขาด้วยจะดีมาก "ผมกล่าว

ผมอธิบายสถานการณ์โดยรวมให้แก่ก็อบลิน พวกเขาได้แต่ตอบสนองตอบด้วยการขมวดคิ้ว

"ราชา มันไม่เป็นการดีนักหากเรารีบร้อนเกินไป ทิศตะวันออกยังไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเรา” ก็อบลินอาวุโสตอบ

แน่นอนว่าเราไม่สามารถเพิกเฉยต่อมนุษย์ได้ เหลือเวลาอีกนานเท่าไรก่อนที่พวกเขาจะบุกมา? ผมจำเป็นต้องเตรียมพร้อม มิฉะนั้น ...อนาคตที่เหลืออยู่คือความพังพินาศ

โดยเฉพาะตั้งแต่ผมจับตัวเรเชียมา มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หากพวกมนุษย์กำลังรวมกองกำลังเพื่อพาเธอกลับไป

หากพิจารณาตามความสำคัญและเหตุผล ทางเดียวที่ผมทิ้งไปได้เลยคือการจัดการกับมนุษย์

"อู้ว"

ผมออกไปพูดกับโคโบลที่อยู่ข้างเท้า "แกจะต้องแจ้งให้ข้าทราบ หากมนุษย์เข้ามาในป่า เข้าใจมั้ย?”

ผมให้เนื้อบางส่วนกับมัน

"เมื่อมนุษย์มาถึง ข้าจะบอกท่าน"โคโบลกล่าว

ผมไม่ทราบว่าพวกโคโบลน่าเชื่อถือแค่ไหน แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรเป็นหลักประกัน

ด้วยเหตุนี้ทางทิศตะวันออกจึงเป็นสถานที่ดีที่สุดในการรวบรวมกองกำลัง

"ทางทิศตะวันออกเหมาะกับการออกล่ามั้ย? "

ผมถามก็อบลินอาวุโส ซึ่งการตอบสนองของเขาดูไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็พยักหน้า

ด้วยคำถามของผมต่อก็อบลินอาวุโส ผมพบว่าหมู่บ้านของพวกเราเล็กที่สุดในหมู่ก็อบลิน

ที่พวกเรารอดมาได้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะโชค

ไปหากลุ่มที่มีจำนวนใกล้เคียงที่สุด ระยะห่างกับพวกมันกับเราใช้เวลาประมาณหนึ่งวันในการเดินทาง พวกเขาอาศัยอยู่ในถ้ำที่แข็งแรงและมีหัวหน้าเป็นเพียงแค่ก็อบลินแรร์เท่านั้น

น่าเสียดายที่ข้อมูลนี้เก่าเกินไป นี่เป็นเพียงข่าวที่นานมาแล้วของก็อบลินอาวุโส

การขาดข้อมูลเป็นเรื่องที่น่าหนักใจ แต่ก็เราไม่มีเวลาเหลือมากนัก ดังนั้นสิ่งที่ต้องจัดการ…

"กิกิ ไปเตรียมตัวซะ ข้าต้องการก็อบลิน 10 ตัวไปกับข้า ส่วนกิก้า เจ้าต้องอยู่ปกป้องหมู่บ้านในช่วงที่ข้าไม่อยู่"

หลังจากนั้นเราจึงเตรียมอาหารเพื่อออกเดินทาง

◇◆◆

เราเอาเนื้อดิบบางส่วนไปรมควันในโรงเก็บของขนาดเล็ก

ผมระดมความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เคยจำได้ ก่อนจะรมควันเนื้อไปถึง 2-3 ชั่วโมง

ผลลัพธ์คือ …มันไหม้

ผมทำอะไรผิดไป?

"คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ" เสียงนั้นมาจากเรเชียที่อยากรู้อยากเห็นซึ่งอยู่ใกล้โรงเก็บของ

"ข้าจะทำเนื้อที่เก็บเอาไว้กินตอนออกเดินทาง"

"คุณจะไปที่ไหนเหรอคะ? " เธอถาม

"ข้าจะไปบุกหมู่บ้านก็อบลินที่อยู่ใกล้ ๆ " ผมตอบ

ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับคำพูดของผม แต่เธอก็ตบมือแล้วพูดขึ้น

"ถ้าคุณเพิ่มผลไม้ในมื้ออาหารของเราได้ ฉันจะสอนวิธีถนอมอาหารให้คุณเองค่ะ"

เรื่องผลไม้ไม่ใช่ปัญหา พวกเราสามารถหาเคจูซึ่งเป็นผลไม้ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อสุกได้

"ได้ ข้าตกลง"

ก็อบลินรักในการกินเนื้อ แม้พวกมันสามารถในการกินอะไรก็ได้ ทั้งหญ้า รากและแม้กระทั่งผลไม้ แต่พวกมันยังชอบกินเนื้อมากที่สุด

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม พวกเขาถึงไม่กินผลไม้มากนัก

หรืออย่างน้อยตราบเท่าที่ผมไม่ได้สั่ง พวกมันก็ยังจะกินแต่เนื้อต่อไป ...

"คุณชินอสคะ" เรเชียพูด

"ท่านนักบุญ มีอะไรรึเปล่าครับ? " ชินอสตอบ

"เขาต้องการจะเรียนรู้วิธีถนอมอาหาร คุณพอจะสอนพวกเค้าได้มั้ยคะ? " เรเชียถาม

"ถ้านั่นเป็นคำขอร้องของคุณแล้ว ... " ชินอสสั่นในขณะที่มองมาทางผม มันไม่มีคำถามอื่นอีกเมื่อเขาเริ่มอธิบาย

หลังจากได้ยินคำอธิบายของเขาแล้ว ผมก็สั่งให้ก็อบลินเริ่มทำตามคำแนะนำและจุดไฟในเวลาเดียวกัน

ผลลัพธ์ …มันสำเร็จ

"ทำไม? " ผมถาม

ความรู้สึกงุนงงเต็มไปในหัวใจ ขณะที่ผมถามชินอสที่กำลังสั่น

ปรากฏว่าความลับอยู่ที่การควบคุมไฟ

“อืม ...”

บางทีมันอาจจะเรื่องของประสบการณ์? ผมจึงทำได้เพียงแต่ยอมแพ้และให้รางวัลเขา

หลังจากหมดปัญหา ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าก็อบลินจะสามารถทำงานที่ละเอียดอ่อนได้มากแค่ไหน พวกก็อบลินแรร์และก็อบลินดยุคอาจจะทำได้ แต่มันไร้สาระเกินไป หากจะให้พวกเขาทำงานเหล่านี้

แต่ถ้ามนุษย์ทำได้ ทำไมเราไม่ปล่อยให้พวกเขาทำแทนล่ะ?

"อย่าลืมคำสัญญาของคุณด้วยล่ะ" เรเชียเตือนผมอย่างร่าเริง

ผมพยักหน้า

แต่เกือบจะทันที หลังจากนั้นผมก็ตกใจและหันกลับไปมองเธอ

ทำไม? เพราะเรเชียถึงพูดกับผมในทันทีที่คิด!

ไม่มีทางใช่มั้ย?

เมื่อกี้สิ่งที่ผมรู้สึกจากผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาที่ขออาหารจากผม ความรู้สึกแปลก ๆ จากเธอนี่มัน…

"ข้าจะเพิ่มเคจูให้ในอาหารมื้อถัดไป"

เธอเป็นใครกันแน่ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นแค่นักบวชธรรมดาเหรอ?

มันอาจจะเป็นเพราะว่าเสน่ห์หรือว่าความสามารถที่น่ากลัวเกินกว่าผมในตอนนี้จะเข้าใจ

◆◇◇◆◆◇◇◆

ผู้ติดตามของเทพธิดาแห่งการรักษา ซีโนเบีย ได้แสดงให้เห็นถึง [ทักษะ] << เสน่ห์ของนักบุญ >>

จิตใจของคุณได้รับผลกระทบเล็กน้อย

เป็นเรื่องยาที่คุณจะทำอันตรายต่อนักบุญ