ตอนที่ 53 ขาหมูป่า
ตอนที่ 53 ขาหมูป่า
[ชื่อที่เป็นไปได้ถูกเลือกให้คุณ คุณต้องการตั้งชื่อว่า [เออิโระ] หรือไม่]
หลังจากการแจ้งเตือนนี้ปรากฏขึ้นอิมพ์ก็ค่อยๆอ่านมันจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
"แน่นอน "
[ตอนนี้คุณคือ [เออิโระ]]
อย่างช้าๆอิมพ์ก็หันไปหาเด็ก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขาจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน "ขอบคุณที่ตั้งชื่อให้ข้า" อิมพ์บอกพวกเขาและดูเหมือนว่าเด็กๆเหล่านี้เองก็อดดีใจไม่ได้ที่อิมพ์ยอมรับชื่อจากพวกเขา
แต่แล้วมีคนหนึ่งถามคำถามที่สำคัญมากขึ้นมา “แล้ว ... เราจะทำไงกันต่อ” อาร์คถามด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนที่เขาทำเสมอมา จากนั้นทั้งลีออนกับนักบวชน้อยก็เริ่มร้องไห้ออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
"ตอนนี้เรากินอะไรกันก่อนเถอะ" อิมพ์แนะนำและค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนจะเช็ดมือให้แห้งด้วยการโบกมือไปมาจากนั้นเขาและเด็ก ๆ ก็เดินกลับไปที่รถม้าโดยรูดี้ที่รีบคว้าสิ่งของต่าง ๆ จากข้างในออกมา
"มะ- มีอย่างหนึ่งที่ข้าอยากจะลอง... " เขาพึมพำเบา ๆ พร้อมกับถือตำราอาหารไว้ในมือ “ในขณะที่ข้ากำลังเตรียมทุกอย่างอยู่พวกเจ้าสักคนช่วยไปหาฟืนได้ไหม ?” เด็กชายตัวอวบถามด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาดูทั้งตื่นเต้นและกลัวที่จะทำอาหารให้คนอื่นเป็นครั้งแรก
"ข้าไปเอง" อิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและพยายามมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีอะไรที่เขาสามารถใช้งานได้หรือไม่ แม้ว่าเขาจะสังเกตเห็นว่าคนอื่น ๆนั้นกำลังดูกังวล พวกเขากังวลที่จะต้องถูกทิ้งให้อยู่กันเอง แต่โชคดีที่อา์รคปรับตัวได้ไม่นานหลังจากเห็นสิ่งนี้
"เอาล่ะ คุณไปเถอะ แปปเดียวพวกเราคงไม่เป็นอะไรหรอก !" เด็กหนุ่มอุทานและผลักแขนของเขาไปข้างหน้าในขณะที่ยกนิ้วให้อิมพ์ที่รู้จักกันในชื่อเออิโระ
ด้วยการพยักหน้าช้าๆจากนั้นอิมพ์ก็หันกลับมาและออกไปทางพุ่มไม้รอบ ๆเพื่อเดินเข้าไปในป่า หลังจากใช้เวลาไม่นานเขาก็หาฟืนที่เหมาะได้จำนวนหนึ่งแต่ปัญหาคือเขาไม่สามารถถือมันได้ด้วยสภาพมือในตอนนี้ เขาไม่สามารถงอนิ้วมือได้เหมือนปกติดังนั้นเขาจึงใช้มือที่แข็งของเขากดไม้เข้ากับหน้าอกตัวเองเพื่อให้มันมั่นคง
แต่ทันใดนั้นเออิโระก็เห็นท่อนไม้ที่ดูเหมือนสมบูรณ์แบบอยู่! ดูเหมือนว่าจะอยู่นอกสถานที่ส่วนใหญ่และมันก็มีสีที่แตกต่างมากกับไม้ที่อิมพ์ถืออยู่ตอนนี้ แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรไม้ชิ้นนั้นก็ถูกดึงผ่านพุ่มไม้ที่มันยื่นออกไปและอิมพ์ก็ได้ยินเสียงมาจากอีกด้านหนึ่งดังนั้นเขาจึงรีบซ่อนตัวทันที
"อ่านี่มัน ... ข้านึกว่าทำมันหายไปแล้วซะอีก ... " เสียงผู้ชายที่สั่นเครือก็เอ่ยขึ้นก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าช้าๆพร้อมด้วยเสียงหายใจหนัก ๆ ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าสัตว์ซึ่งอิมพ์จำได้ และเขาก็ยืนยันได้ทันทีหลังจากลอบมองระหว่างช่องว่างตรงพุ่มไม้ที่เขาซ่อนอยู่
ทักษะการลอบเร้นของเออิโระนั้นค่อนข้างสูงดังนั้นแม้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้เขาก็สามารถรอดพ้นไปจนถึงตอนที่อีกฝ่ายฆ่าหมูป่าด้วยอาวุธแปลกๆจนเสร็จได้
แต่ที่น่าประหลาดใจคือ ... ชายชราไม่ได้พยายามฆ่าหมูป่าเลย แต่เขากำลังแกะสลักท่อนไม้เท่านั้นและเพียงแค่นั่งอยู่ข้างๆหมูป่าอย่างสงบ นี่ทำให้เออิโระรู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับชายคนนี้ แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่สามารถรู้ตำแหน่งของอีกฝ่ายได้แน่นอน
ถ้าเขาต้องการเขาก็สามารถพยายามเคลื่อนตัวผ่านช่องว่างเล็กๆเพื่อให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนได้และเออิโระก็ได้ทำเช่นนั้น
“การแอบมองชายชราที่อ่อนแอเช่นนี้เป็นเรื่องหยาบคายไม่ใช่รึไง ?” เขาถามและร่างของอิมพ์ก็แข็งขึ้นทันที
"ฮ่า ๆ ไม่จำเป็นต้องซ่อนหลอก ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น " ชายชราหัวเราะเบา ๆ และอสูรหนุ่มก็ขบฟันแน่นพร้อมกับลุกขึ้นยืน "เจ้ารู้ได้ยังไง?"
"ข้าได้ยินเจ้ายังไงหละ?" ชายคนนั้นตอบอย่างรวดเร็วและอิมพ์ก็ถือกริชของเขาไว้แน่นเพราะเขาไม่เชื่อ "แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่าข้าไม่ใช่สัตว์ป่าตัวอื่น เจ้าเห็นข้ารึ ?"
ถ้าเขาเห็นเออิโระจริงเอาก็นับได้ว่าอันตราย ผู้คนในเมืองก่อนหน้านี้เองก็ดูเป็นคนดี แต่แล้วพวกเขากลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวซึ่งไม่สามารถเชื่อถือได้ ถ้าอีกฝ่ายเห็นอิมพ์จริงๆเขาคงต้องฆ่าทิ้งซะ ...
"โอ้ ไม่ต้องห่วง ... " ชายชราพึมพำเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็ค่อยๆหันศีรษะไปทางเออิโระซึ่งทำให้ตอนนี้อิมพ์สามารถมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน และอิมพ์ก็ได้รู้ว่าอีกฝ่ายพูดจริง
เพราะชายชราคนนี้มีแผลเป็นขนาดใหญ่ลากยาวอยู่บนใบหน้า มันลากตั้งแต่จากตาข้างหนึ่งผ่านดั้งจมูกไปถึงตาอีกข้าง
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่เห็นเจ้า ” ด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆอีกครั้งชายคนนั้นก็หันกลับไปหาไม้ในมือและยังคงแกะสลักมันต่อไปในขณะที่เออิโระจ้องไปยังด้านหลังของเขาด้วยความสับสน เขาไม่เห็นข้าจริงๆรึ ?
อิมพ์ที่สับสนก็ก้าวไปด้านหลังชายชราและจับกริชของเขาแน่นอีกครั้ง ไม่สำคัญว่าเขาจะถูก 'เห็น' จริงหรือไม่ ตราบใดที่อีกฝ่ายรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นชายคนนี้ก็นับได้ว่าเป็นอันตรายต่อเออิโระและเด็กๆแล้ว
ดังนั้นอิมพ์จึงถือกริชไว้ในมือซ้ายของเขาและเลือกที่จะดันมันเข้าไปตรงหลังคอของชายชรา ทว่าแทนที่จะมีเลือดสาดกระเด็นใส่เขาเหมือนปกติแต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับมีเพียงเสียโลหะกระทบกันดังออกมาเท่านั้น เออิโระไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนชายชราคนนี้จะป้องกันการโจมตีจุดบอดนี้ได้อย่างสมบูรณ์ด้วยมีดแกะสลักเล็กๆของเขา...
"ตอนนี้อย่างน้อยก็รอจนกว่าข้าจะช่วยเจ้าตัวเล็กนี้ก่อนได้ไหม ?" ชายชราถามพลางหันศีรษะไปยิ้มให้กับอิมพ์ที่จ้องมองมาที่เขาช้าๆ
เออิโระค่อนข้างอยากรู้ว่าชายชรากำลังทำอะไรอยู่เขาจึงปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการส่วนเขาก็เลือกที่จะจ้องมองเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือไม้ที่ถูกแกะสลักเป็นชิ้นต่าง ๆ อย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจซึ่งชายชราเอามันมาต่อกันก่อนจะค่อยๆเทของเหลวสีขาวในขวดลงบนขาของหมูป่าเพื่อใช้มันแทนสิ่งที่หายไปตั้งแต่ตรงเข่า
เมื่อหมูป่าดูเหมือนจะสงบลงแล้วชายชราก็ดึงเชือกบางส่วนพันรอบส่วนบนของขาหมูป่าจากนั้นใช้มีดอีกเล่มที่เขามีอยู่ด้วยเพื่อตัดขาให้ตรง โดยทิ้งสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นตอแบน ๆไว้ใต้เข่า
ในตอนแรกเออิโระคิดว่าหมูป่าจะกระโดดขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แต่ทว่าตอนนี้มันยังคงนอนนิ่งอยู่เงียบๆตรงนั้นจากนั้นชายชราก็ขยับมือไปที่ตอไม้และพึมพำบางอย่างออกมาเบา ๆ
"ไนอาด โลกิน อูตู ครุส ทูล ออกุม จีอาด ฮา วาว เจียดิส ไนอา " ขณะที่ชายชรากำลังพูดอยู่น้ำก็ค่อยๆรวมกันรอบฝ้ามือของเขาและค่อยๆปิดแผลที่ปลายขาของหมูป่า ดูเหมือนว่าเลือดจากบาดแผลจะผสมเข้ากับน้ำเล็กน้อยแต่ในที่สุดบาดแผลก็ค่อยๆปิดลง
ชายชราดูเหมือนจะหมดแรงหลังจากนั้น แต่เขาก็ยังเดินต่อไป และในขณะนั้นเขาก็ดึงมือขวาที่ยังคง 'ถือ' ฟองน้ำเล็กๆที่มีสีแดงปนอยู่เล็กน้อยไว้ไปแนบเข้ากับขาไม้ที่เพิ่งทำเสร็จและดันน้ำเข้าไปตรงจุดที่ไม้กับเนื้อสัมผัสกัน
เพียงไม่กี่นาทีต่อมาชายชราก็เอามือขวาของเขาไปด้านข้างและปล่อยให้น้ำไหลลงนิ้วของเขาลงสู่พื้นในขณะที่มือซ้ายของเขาขยับไปที่ขาไม้อีกสองสามครั้งก่อนที่ชายชราจะดันตัวเองขึ้นและใช้มือทั้งสองข้างคว้าเครื่องมือต่างๆที่วางอยู่ข้างๆเก็บลงใส่ก่องใหญ่ที่ตั้งอยู่ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็เดินไปหาเออิโระ
แน่นอนว่าอสูรนั้นกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาก็พร้อมโจมตีชายชราตลอดเวลา แต่เมื่อชายชรามาถึงเขาก็หันกลับไปทางหมูป่า
"นักล่ามักจะวางกับดักไว้ที่นี่ เจ้าเองก็เห็น " เขาพูดหลังจากนั้นไม่นานอิมพ์ก็ค่อยๆหันมาหาเขาอย่างประหลาดใจ แต่ก่อนที่เออิโระจะถามคำถามชายชราก็พูดต่อ "มันเกิดขึ้นบ่อยมากๆเลยทีเดียว และที่น่าประหลาดใจก็คือผู้คนผ่านที่เดินทางผ่านเส้นทางนี้มักจะวางกับดักไว้เพื่อจับสัตว์มากิน แต่ทว่าหลังจากตั้งแคมป์กันเสร็จแล้วพวกเขากลับไม่ถอนกับดักและทิ้งมันไว้แบบนั้น กับดักพวกนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวเป็นอย่างมากซึ่งข้าไม่มีทางปล่อยให้สัตว์ตัวน้อยที่งดงามเหล่านี้ตกตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ได้ " ชายชราหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะชี้นิ้วไปข้างหน้าช้าๆโดยมองไปยังหมูป่าที่กำลังยืนขึ้นอย่างช้าๆ
ตอนนี้ดูเหมือนมันไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว แม้ว่ามันจะไม่คุ้นเคยกับการเดินด้วยขาไม้ที่แปลกไปก็ตาม แต่ไม่ว่าจะยังไงหมูป่าก็มองไปที่เออิโระและชายชราครู่หนึ่งก่อนที่จะพ่นอากาศออกมาจากรูจมูกเพื่อส่งเสียงฮึดฮัด
ในขณะที่อิมพ์คิดว่ามันจะเข้ามาโจมตีพวกเขา มันกลับหันหน้าไปและเดินเข้าไปในป่าลึกแทน
“ตอนนี้เราก็กลับมาต่อเรื่องที่เราค้างคากันไว้ดีกว่า ว่าแต่เจ้ามีเหตุผลอะไรกันถึงอยากฆ่าข้า ?”
อย่างช้าๆอิมพ์เพียงแค่มองเขาจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาสองสามครั้ง "ไม่มี มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าขอโทษ " เออิโระพูดอย่างชัดเจนก่อนที่จะมองไปที่ไม้ในอ้อมแขนของเขากับชิ้นส่วนไม้ขนาดใหญ่ที่ยังคงวางอยู่บนพื้นที่ชายชราแกะสลักก่อนหน้านี้
“ข้าขอไม้นั่นได้ไหม” เขาถามและชายชราก็พยักหน้าด้วยความประหลาด"เอาไปได้เลยเจ้าหนุ่ม"
ด้วยความพึงพอใจกับคำตอบนั้นอิมพ์ก็ค่อยๆก้าวไปที่นั่นและหยิบทุกอย่างขึ้นมาวางลงบนแท่งไม้ในอ้อมแขนของเขาก่อนที่เขาจะได้ยินชายชราพูดขึ้นอีกครั้ง
"เสียงเด็กพวกนั้นที่ข้าได้ยินมากับเจ้ารึเปล่า" ชายชราถามอย่างสงสัยและอิมพ์ก็หันกลับมาทันที "พวกเขามากับข้า เจ้าห้ามเข้าใกล้พวกเขาเด็ดขาด " เออิโระเตือนเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แต่ชายชราก็กลับหัวเราะออกมา
"โทษทีๆ ข้าแค่อยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยๆหน่ะ ไม่ใช่ว่าข้าจะได้เห็นเด็กๆเดินทางกับอสูรทุกวันเสียหน่อย "
ช่วงเวลาที่ชายคนนี้กำลังจะบอกว่าตัวเองเป็นใครหรืออะไร เออิโระก็ทิ้งไม้ลงกับพื้นโดยไม่ลังเลและส่งมานาของเขาไปที่ดาบสามเล่มทันทีเพื่อพยายามโจมตีชายชรา เพราะดูเหมือนว่าคนๆนี้จะอันตรายเกินไป
แต่แทนที่มันจะเจาะเข้าไปคอของอีกฝ่าย ชายชรากลัหลบการโจมตีของอิมพ์ได้เพียงแค่ก้าวออกไปด้านข้างก้าวเดียว เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาอิมพ์ก็พยายามโจมตีออกไปด้วยกริชและดาบสามเล่มพร้อมๆกัน แต่อีกครั้ง …. ชายชรากลับสามารถหลบการโจมตีของเขาได้ด้วยความว่องไวอย่างน่าเหลือเชื่อ
ในช่วงเวลาสั้น ๆ อิมพ์ก็เกือบจะใช้พลังที่เหลืออยู่เล็กในน้อยในร่างจนหมด หลังจากคิดได้เขาก็มองไปที่ชายคนนั้นด้วยความสั่นไหว
"เจ้าเป็นใคร..?" เออิโระถาม แต่ชายชราก็เพียงแค่เอามือไพล่หลังแล้วส่ายหัวพร้อมกับเดาะลิ้นออกมา
"เด็กสมัยนี้ ... ไม่มีมารยาทเลยสักนิด ก่อนจะถามชื่อคนอื่นควรจะแนะนำตัวเองก่อนไม่ใช่รึไง ... " ชายชราพึมพำอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่อิมพ์ตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาตระหนักได้ถึงความรู้สึกแปลก ๆที่มาจากชายชราคนนี้
"ข้าชื่อจูร่า ข้าคือผู้เชี่ยวชาญด้านขาเทียม"
ชายชราคนนี้เป็นผู้ครอบครองไพ่เช่นกัน
