ตอนที่ 22 ฉันคิดว่าดีนะ
ด้วยรอยยิ้มที่จริงจังบนใบหน้าของเขา เหยาซื่อมองไปที่คุณย่าของเขาที่กำลังพูดคุยด้วยความหลงใหล พยักหน้า เอียงหูไปใกล้ฉีโย่ว
“เร็วสิ!”
ฉีโย่วบีบต้นขาของเหมาซื่อด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าที่ไม่แยแสของเหยาซื่อทำให้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ทว่าในมุมของเจียงเฟิงอี้นั้นถือว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างกัน
“ถือว่า โอเคล่ะนะ?”
แม่ของฉีโย่วมองไปที่เหยาซื่อด้วยความสุขที่เพิ่มมากขึ้น พอใจกับลูกเขยคนนี้มากกว่าลูกสาวของเธอเองเสียอีก!
“แม่ พูดอะไรน่ะ”
ฉีโย่วมองไปที่แม่ของเธออย่างกังวล ดวงตาที่กระตือรือร้นของเธอจ้องมองไปที่เหยาซื่อ
“ลูกรัก โตแล้วนะ แม่คิดว่าอาซื่อเขาเป็นคนดี ลูกควรจะรู้สิว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน”
แม่ของเธฌอมองไปที่ฉีโย่ว พูดพร้อมกับคิดว่าในที่สุด เธอสามารถทำให้การแต่งงานของลูกสาวเกิดขึ้นได้เสียที
ฉีโย่วแทบจะเป็นลม เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ปิติยินดีเมื่อแม่ของเธอพูดถึงเหยาซื่อ
เหยาซื่อมองไปที่ท่าทีกระสับกระส่ายของฉีโย่ว รู้สึกว่ามันน่าสนใจมากขึ้น
“หน่ายนาย โย่วโย่วกับผมเพิ่งจะรู้จักกันเอง จะเร็วไปไหมครับที่จะแต่งงานทั้งที่ยังไม่ได้รักกัน”
เหยาซื่อจับมือเล็ก ๆ ของฉีโย่วไว้ที่ต้นขาของเขา พยายามกลั้นความเจ็บปวด
‘หากผู้หญิงคนนี้ยังไม่หยุด ขาของฉันต้องโดนเธอหยิกจนทั่วเป็นแน่’
ฉีโย่วพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว
“เร็วเกินไปค่ะ”
เธอรู้ว่าเหยาซื่อคงไม่อยู่นิ่งโดยไม่ทำอะไร ผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลา ร่ำรวยเช่นนี้น่ะหรือ จะตกหลุมรักเธอได้อย่างง่ายดาย
“แต่เราสามารถพัฒนาความรู้สึกได้ หลังจากที่เราแต่งงานกัน”
เหยาซื่อพูดแล้วเอนตัวเข้าไปใกล้เธอ
“พัฟ-”
น้ำผลไม้ที่ฉีโย่วเพิ่งเทเข้าปากไป ถูกพ่นลงบนใบหน้าของเหยาซื่อ
“ฮาซื่อ!”
“ไม่มีทาง!” ฉีโย่วร้องไห้ออกมา โดยลืมไปว่าตัวเองทำเสียมารยาท
“พระเจ้า! ทำไมทำตัวแบบนี้! เช็ดก่อนนะ”
แม่ของเธอรีบเข้าไปหาเหยาซื่อ ดวงตาคมของเธอจ้องมองฉีโย่วอย่างไม่สบายใจ
เหยาซื่อรับทิชชูจากแม่ของฉีโย่ว เช็ดหน้าด้วยความรังเกียจ
“แม่ ฉันหมายความอย่างนั้นจริง ๆ”
ฉีโย่ววางแก้วลงบนโต๊ะ จ้องมองไปที่เหยาซื่อ ท่าทีของเขาดูไม่พอใจ
การปฏิเสธของเธอ ทำให้เจียงเฟิงอี้เจ็บปวดในทันที
“อนิจจา! น่าสงสารเสียจริง ฉันเลี้ยงดูหลานชายมาอย่างยากลำบาก ทว่าเขายังไม่มีภรรยา ในที่สุดเขาตกลงแล้ว แต่ผู้หญิงดันไม่ชอบเขาเสียนี่”
เจียงเฟิงอี้วางตะเกียบใช้มือปิดหน้า ร้องไห้อย่างขมขื่น
ฉีโย่วมองไปที่หญิงชราที่กำลังร้องไห้อย่างเหม่อลอย ไม่รู้จะพูดอะไร
“คุณย่าคะ ไม่ใช่อย่างนั้น คุณย่ากำลังเข้าใจผิด”
ฉีโย่วลุกขึ้นไปหาเขาทันที พร้อมกับลูบหลังเจียงเฟิงอี้ พยายามทำให้เธอสงบ
“แล้วมันคืออะไรกันแน่? ทำไมการมีเหลนมันยากขนาดนี้”
เมื่อเห็นเจียงเฟิงอี้ตีอกของเธอเหมือนเด็กที่กำลังร่ำไห้ ฉีโย่วรู้สึกเสียใจอย่างท่วมท้น ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เหยาซื่อ มองไปที่ฉีโย่วที่กำลังลุกลี้ลุกลนอย่างรู้สึกสนใจ เขาพยายามอย่างยิ่งที่ไม่หัวเราะ กลเม็ดของคุณย่าของเขาเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา
ในวินาทีที่คิดว่าไม่ควรเล่นละครมากเกินไป เหยาซื่อกระแอมในลำคอ และแสร้งทำเป็นอาย
“คุณย่าอย่าร้องไห้เลยครับ”
“ใช่ค่ะ ป้าเจียงอย่าร้องไปเลย มันไม่ดีต่อสุขภาพ อย่าไปสนใจยายเด็กนี่เลย”
เธอจ้องมองไปที่ฉีโย่วด้วยความรำคาญที่ลูกสาวของเธอได้สร้างปัญหาขึ้น
ฉากวุ่นวายทำให้ฉีโย่วปวดหัว
“ได้ ๆ ฉันตกลงก็ได้”
ดวงตาที่สดใสของเหยาซื่อเป็นประกาย เขามองไปที่ฉีโย่วที่ทำอะไรไม่ถูก ด้วยอารมณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นจากใจของเขา
ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมากกว่าที่เขาคาดไว้
“จริง ๆ เหรอ? เธอตอบตกลงใช่ไหม?”
เจียงเฟิงอี้ยิ้มแย้มขึ้น เธอยิ้มให้กับฉีโย่ว
“ค่ะ หนูจะแต่ง.”
ฉีโย่วมองไปที่เหยาซื่อด้วยหางตาของเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ
ตอนนี้เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับเจ้านายใหญ่ เธอจะเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมงานของเธออย่างไร!
“ดี. มา...”
เจียงเฟิงอี้กำมือนุ่มของฉีโย่วแน่น เธอตื่นเต้นกระทั่งเป็นลมทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค
“ย่า!”
เหยาซื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคุณย่าของเขา เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนทันที และรีบออกจากห้องโดยปล่อยให้ฉีโย่วยังคงตัวแข็งอยู่อย่างนั้น
“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ว่าคุณย่าสุขภาพไม่ดี ทำไมแกถึงได้ทำตัวไร้สาระ ทำให้เธอเสียใจอีก” แม่ของฉีโย่วเอื้อมมือไปตีที่ศีรษะของฉีโย่ว จากนั้นก็รีบเดินตามออกไป
ฉีโย่วกระทืบเท้าของเธอด้วยความผิดหวัง หยิบกระเป๋าของเธอเดินตามไป
*
ที่ทางเดินของโรงพยาบาล คุณหมอกำลังตรวจร่างกายเจียงเฟิงอี้
ฉีโย่วยืนอยู่ห่างจากเหยาซื่อไม่กี่ก้าวอย่างเงียบ ๆ โดยไม่กล้าที่จะส่งเสียง
เธอเตะตัวเองเมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของเหยาซื่อ
แน่นอนว่าเธอต้องถูกไล่ออกเพราะทำให้คุณย่าของซีอีโอโกรธ ถึงขั้นต้องหามเข้าโรงพยาบาล!
‘ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ฉันคงตกลงแต่งงานกันเขาไปแล้วล่ะ การเป็นภรรยาของเจ้านาย ยังดีกว่าตกงานเสียอีก’ ฉีโย่วคิด