ตอนที่ 2 การโอนย้าย
“ฉันอยู่ที่ไหนเกิดอะไรขึ้น”
”
เดเมียนกล่าวขณะที่เขาลืมตาและรู้สึกราวกับว่าถูกดูดเข้าไปในพื้นที่ว่างเปล่า
“ตอนนี้คุณอยู่ในความว่างเปล่าที่วิญญาณของคุณถูกกักขังโดยข้า”
”
ร่างสีขาวที่กำลังส่องแสงสว่างจ้ากล่าวขึ้น
" พระเจ้าหรอ !? "
”
เขาอุทานออกมา เมื่อเห็นร่างที่เปล่งประกาย พูดคุยกับเขาหลังจากการตายของเขา
"ก็ไม่เชิง แต่นั่นไม่สำคัญ ข้าได้เอาวิญญาณออกจากร่างของเจ้าก่อนที่เจ้าจะตายซึ่งข้าอาจจะมีปัญหาได้ เจ้าจะยินยอมหรือไม่"
”
ร่างที่กำลังเปล่งประกาย กล่าวขึ้น
เดเมียนไม่สนใจเขาและเคยชินกับการอยู่อย่างสงบภายใต้แรงกดดันเมื่อเขาเคยอายหรือถูกรังแกต่อหน้ากลุ่มคนและไม่เคยเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงเลยสักครั้ง
[เขาน่าจะเป็นเป็นสิ่งมีชีวิตบางอย่าง แต่ไม่ใช่พระเจ้าและมีผู้ควบคุมเขาอยู่และดูเหมือนว่าต้องการบางสิ่งบางอย่าง] เดเมียนคิดกับตัวเอง
ด้วยสภาพจิตใจที่สงบและจินตนาการที่ไร้ขีดจำกัด เนื่องจากการจมอยู่กับความทุกข์ภายใต้ความบังเทิงของผู้อื่น เดเมียน จึงสามารถรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย
แต่เดเมียนรู้ดีว่าเขาอยู่ในสถานะที่ดีกว่า คนที่กำลังพูดคุยกับเขาและเขาเองก็รู้สึกสบายใจที่ได้พูดคุย ไม่เหมือนกับการพูดคุยกับมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงต้องการข้อมูลต่างๆ จากร่างที่เปล่งประกายนี่
“คุณเป็นใครและใครคือเจ้านายของคุณและคุณต้องการอะไรจากฉัน”
”
เดเมียนถาม
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ร่างที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงก็หรี่ลงทันทีจนกลายเป็นชายวัยกลางคนที่หน้าตาธรรมดา
เขามีผมสีดำสั้นและมีความสูงและขนาดเหมือนชายวัยกลางคนปกติ อย่างไรก็ตามเขามีผ้าปิดตาที่ปิดตาซ้ายของเขาและสวมเสื้อคลุมยาวสีดำพร้อมเสื้อคลุมสีแดง
“ข้าคิดว่าแสงจะทำให้ข้าดูมีพลังมากขึ้น แต่ดูเหมือนว่าข้าจะหลอกเจ้าไม่ได้”
”
เขาพูดด้วยรอยยิ้มขณะเกาหัว
"ข้าไม่สามารถให้ข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับนายของข้าได้ แต่ข้าจะบอกเจ้าได้ว่าเจ้ากำลังจะถูกส่งไปในโลกแห่งเวทย์มนตร์และเจ้าจะได้รับร่างใหม่ แต่จิตวิญญาณที่วิเศษของเจ้าจะยังคงเหมือนเดิม"
”
เขากล่าว ถึงเดเมียน
เมื่อได้ยินดังนั้นเดเมียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและหัวเราะด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่ามีคนต้องการและให้ความสำคัญกับเขา
"ฉันพิเศษ ฉันพิเศษ"
”
เขากรีดร้องด้วยความดีใจขณะที่เขาลอยไปรอบ ๆ ในความว่างเปล่าอย่างมีความสุข
"หยุดเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเฉลิมฉลอง มีร่างหนึ่งที่เหมาะสำหรับเจ้าที่จะรับช่วงต่อและข้าจะส่งเจ้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้"
”
ชายคนนั้นตะโกนอย่างลนลาน
"ฉันกำลังครอบครองอีกร่างหนึ่งในโลกเวทมนตร์งั้นหรอ!!"
”
เขากรีดร้องอีกครั้งด้วยความสุข
“เจ้าต้องการเก็บความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาของเจ้าหรือไม่”
”
ชายคนนั้นขัดจังหวะขณะที่เขาเริ่มมองไปรอบ ๆ ตัวเขาด้วยความกังวลว่าอาจจะมีใครบางคนแอบดูอยู่
“ไม่เลย”
”
เดเมียนตอบทันทีขณะนี้สัญญาว่าจะใช้ชีวิตอย่างสุดความสามารถและไม่ต้องการจดจำชีวิตที่เลวร้ายของเขา
"เจ้าจะได้รับความทรงจำก่อนหน้านี้ทั้งหมด ของโฮสต์ก่อนหน้านี้และจะเก็บความรู้ทั้งหมดของร่างกายนั้นไว้ แต่จะไม่จดจำการเผชิญหน้ากับข้าในครั้งนี้และเนื่องจากการถ่ายโอนจิตวิญญาณของเจ้า เจ้าจะรักษาเจตจำนงของเจ้าไว้"
”
ชายลึกลับกล่าว
"ตอนนี้เจ้าจะถูกเคลื่อนย้าย"
”
เขาประกาศขณะที่ผ้าปิดตาของเขาเริ่มเรืองแสง
ด้วยคลื่นที่แขนของชายคนนั้นเดเมียนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเดียวกันกับการถูกดูดเข้าไปในพื้นที่อื่น
"อ้าาาาาา"
”
เดเมียนกรีดร้องขณะที่ร่างกายและจิตใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก
และเขารู้สึกว่าเขาได้อยู่ในร่างใหม่จากนั้นเขาก็หมดสติไป
[ตอนนี้ฉันมีโอกาสครั้งที่สองในชีวิต แต่ฉันจำไม่ได้ว่าฉันมาที่นี่ได้อย่างไรและจำชีวิตเก่าของฉันไม่ได้ แต่ดูเหมือนฉันจะมีความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับร่างกายนี้]
เขาคิดว่าตัวเองค่อนข้างสับสน
เขารู้สึกถึงแรงผลักดันที่ปฏิเสธว่าร่างนี่เป็นร่างที่มีความยอดเยี่ยม
[ร่างกายนี้มีญาติเพียงคนเดียวคือแม่ และฉันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แม็กเวลล์ ไฟเออร์ ที่ขึ้นชื่อเรื่องของวิญญาณเพลิง]
ยิ่งเขาพูดกับตัวเองมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตระหนักว่าเขารู้เรื่องที่เขาไม่คิดว่าเขาจะรู้ในขณะที่เขากำลังท่องไปในความคิด
[พลังวิญญาณคือการรวมกันของวิญญาณและปัญา จะสามารถสร้างความสามารถหรือไอเท็มเพื่อใช้เป็นนักเวทย์หรือนักสู้เป็นหลัก]
เดเมียนยังคงย้อนความทรงจำและความคิดกับตัวเองอย่างต่อเนื่องภายในจิตใจของเขา เขากำลังรวบรวมความทรงจำของเขาเพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของโลกใหม่ที่เขาเข้ามาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
[ตอนนี้ฉันอายุ 9 ขวบในร่างนี้และกำลังจะอายุ 10 ปีเมื่อคุณปลุกวิญญาณของคุณในหินที่อยู่ใจกลางของตระกูล แต่ถึงแม้ว่าฉันจะมาจากตระกูลที่มีอำนาจในเมืองอาเรีย แต่ฉันก็ถูกรังแกและไม่มีใครอย่างยุ่งกับฉันเนื่องจากฉันเป็นลูกครึ่ง และไม่มีพ่อ].
[ฉันเพิ่งถูกลูกพี่ลูกน้องในครอบครัวรังแกและแม่ของฉันที่เป็นลูกสาวของหัวหน้าครอบครัว ที่กำลังป่วยและไม่สามารถควบคุมดูแลครอบครัวได้ แม่ของฉันที่จึงทำหน้าที่นี้แทน แต่เธอก็ถูกพี่น้องคนอื่นๆ รังแก เนื่องจากเธอไม่ได้แต่งงานกับราชวงศ์ ถึงแม้เธอจะมีรูปโฉมที่งดงาม]
ในขณะที่เขาคิดเช่นนี้เขารู้สึกถึงความเกลียดชังอย่างสุดขั้วจากส่วนลึกในจิตใจของเขาที่มีต่อครอบครัวแม็กซ์เวลล์เนื่องจากเขาและแม่ของเขาถูกรังแกโดยคนในครอบครัว
หลังจากรวบรวมความทรงจำของเขาได้ครบถ้วน เขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว แต่เขารู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในร่างกาย แต่ไม่สามารถลืมตาและขยับได้
เวลาผ่านไปและเดเมียนไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าดวงตาของเขาคลายลงและตอนนี้เขาสามารถลืมตาได้เล็กน้อย
ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหญิงสาวสวยที่เฝ้ามองเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเขาด้วยความกังวล
"แม่"
”
จัดการเปล่งเสียงเดเมียน
"เดเมียน"
”
เธอกรีดร้องด้วยความดีใจที่เห็นเดเมียนตื่น
“พวกเขาบอกว่าลูกตายไปแล้ว แต่ลูกกลับมาอย่างน่าอัศจรรย์”
”
เธออุทานด้วยความยินดีขณะกอดร่างที่เจ็บปวดของเขาไว้แน่น
[ถึงเวลาใช้ชีวิตใหม่และปกป้องแม่ที่รักคนใหม่ของฉัน] เขาพูดกับตัวเองขณะที่ดิ้นด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากแม่ของเขากำแน่น
