ตอนที่ 11 เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์!
ไม่เคยคิดว่าจะมีสองสาวสวยขนาดนี้เข้ามาทักทาย คุณหลินยืนขึ้นและทักทายพวกเธอทันที เมื่อได้ยินว่าเขามาเดทกับฉีโย่ว ทั้งจีหมานชิงและลู่เสี่ยวหลินรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น
นายหลินใช้นิ้วดันแว่น “ผมเพิ่งจะคุยกับคุณฉีโย่วเสร็จแล้วครับ”
ลู่เสี่ยวหลินอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น “อะไรนะคะ? อย่างฉีโย่วนี่ไม่ใช่สเปคคุณเหรอคะ?”
“เธอโกหกผม เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์”
จีหมานชิงและลู่เสี่ยวหลินตะลึง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจีหมานชิงที่ตกใจมากหันไปมองฉีโย่วเงียบ ๆ
“โย่วโย่วจริงเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอโกหกอาเฉิงตอนที่คบกับเขาด้วยหรือเปล่า?”
“อ่า พี่หมานชิง พี่ทำให้ฉันคิดอะไรบางอย่างออก” ลู่เสี่ยวหลินโพล่งออกมาเมื่อคิดถึงภาพถ่ายในกลุ่ม wechat
“ฉีโย่วแม้เธอจะเป็นพนักงานฝีมือดีอันดับหนึ่ง แต่เธอก็ไม่สามารถทำให้บริษัทเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ ไม่มีใครตาบอดหรอกนะ เห็น ๆ กันอยู่ว่าบริษัทก็ไม่ได้อยากให้เธออับอาย”
ใบหน้าของนายหลินเข้มขึ้นและเขามองไปที่ฉีโย่วด้วยความรังเกียจ “แม่ของคุณบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ดี... เป็นความผิดของผมเองที่เชื่อเธอ!”
ตั้งแต่ที่จีหมานชิงปรากฏตัว ฉีโย่วก็ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอหันไปจ้องนายหลิน
“คุณเป็นใครมาตัดสินฉัน ดูคุณสิ งกมาตั้งแต่เด็กและยังทำตัวโอหังอีก ดีแต่ว่าคนอื่น ทำไมไม่รู้จักส่องกระจกมองดูตัวเองเสียบ้างหะ”
“เธอ...” นายหลินชี้ไปที่เธอ ปากของเขาสั่นด้วยความโกรธ
“มองอะไรหะ? ฉันมีดีกว่านายเสียอีก!!!” ฉีโย่วเข้าไปใกล้และใกล้นายหลิน กะทั่งนายหลินอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง ล้มนั่งลงบนโซฟา
“คุณก็ไม่ใช่ผู้ชายบริสุทธิ์ แล้วทำไมต้องหวังให้คนอื่นบริสุทธิ์ด้วย คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? แม้แต่คนที่รวยที่สุดในดลกก็ยังไม่หยิ่งผยองเหมือนคุณ ยิ่งไปกว่านั้นคุณมีรายได้เพียงหกพันหยวนต่อเดือน”
“มันเป็นโชคไม่ดีจริง ๆ ที่ผู้หญิงคนไหนจะต้องแต่งงานกับคุณ!”
ไม่เพียงแต่จีหมางชิงและลู่เสี่ยวหลิน แขกคนอื่น ๆ ในร้านกาแฟต่างหนาวสั่นไปด้วย
แม้ว่าฉีโย่วจะดูเงียบ ๆ แต่เธอเต็มไปด้วยคำพูดที่เฉียบคมเมื่อเธอโกรธ
“แล้วเธอ จีหมานชิง!” ฉีโย่วหันกลับมาและทำให้จีหมานชิงนิ่งเงียบ “ฉันควรจะขอบคุณเธอจริง ๆ ที่ทำให้เห็นว่าผู้ชายเลวนั่นเป็นยังไง!”
“คงไม่มีอะไรผิด ถ้าจะมีคืนแรกกับแฟนคนปัจจุบันของฉัน แต่เธอเสียความบริสุทธิ์ไปตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอได้ไปรีแพร์เยื่อพรหมจารีของเธอก่อนทีจะมามีอะไรกับหลี่ซือเฉิงแล้วหรือยัง?”
ฉีโย่วเลิกคิ้วและยิ้มด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายตรงเข้ามาหาเธอ “ฉันต้องเตือนความทรงจำให้เธอไหม ว่าเมื่อไหร่ ที่ไหนที่เธอนอนกับรุ่นพี่ปีสุดท้ายคนนั้นน่ะ”
จีหมางชิงพูดไม่ออกเป็นเวลานาน ประหลาดใจกับสิ่งที่ฉีโย่วรู้
เหยาซื่อผู้ซึ่งนั่งโต๊ะด้านหลังฉีโย่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
คุณยายแกล้งป่วยเพื่อหลอกให้เหยาซื่อไปนัดบอด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมา เขาตั้งใจจะแลกเปลี่ยนคำพูดเพียงสองสามคำกับหญิงสาวและจากไป แต่เมื่อเห็นฉีโย่ว เขาจึงนั่งรอเธอ
ใกล้ ๆ พวกเขา เหยาซื่อได้ยินที่ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามฉีโย่วพุดรัวและเห็นปากของฉีโย่วกระตุก
เขาคิดว่าฉีโย่วจะทำอะไรบางอย่าง โดยไม่คาดคิดฉีโย่วโยนเงินสดลงบนโต๊ะและยืนขึ้นเพื่อออกไป แล้วก็เจอกันหญิงสาวสองคนที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกัน แต่คำพูดของพวกเขาคมแดกดันกันและกันเป็นอย่างมาก
เหยาซื่อกำลังสงสัยว่าเธอจะจากไปอย่างเงียบ ๆ อีกครั้งหรือไม่ นายหลินแทบจะไม่พูดอะไรเลย หลังจากที่ฉีโย่วระเบิดอารมณ์ออกมา เขานั่งเป็นอัมพาตที่โซฟาอย่างเงียบ ๆ
“น่าสนใจนี่” เหยาซื่อลูบคางของเขาด้วยนิ้วเรียว ดวงตาที่หัวเราะเยาะของเขาวางอยู่บนร่างของฉีโย่ว
ดูเหมือนว่าสัตว์ประหลาดน่ารักตัวนี้จะน่าสนใจกว่าที่เขาคิด