บทที่ 242 เหล่าสาวกมาถึงแล้ว
“ในที่สุด!” เมื่อไลฟ์สโตนเริ่มสร้างตัวเองตรงหน้าเขา ซอนหยานก็อดไม่ได้ที่จะทรุดลงไปคุกเข่าทั้งน้ำตา ระบายความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอันหาที่เปรียบไม่ได้ เขาเคยคิดว่าเขาเป็นผู้เล่นที่พิเศษ ผู้โชคดีที่ได้รับเควสลับเหมือนดังผู้ถูกเลือก แต่สิ่งที่เขาจำได้คือน้ำตาอันขมขื่นตลอดการเดินทาง… ตามโพสต์สรุปของผู้เล...
