ตอนที่ 9 มาจีบฉันแล้วก็เดินหนีไปอย่างงั้นเหรอ?

ฉีโย่วตาเปียก ขาสั่นแทบจะยืนด้วยตัวเองไม่ได้ เหยาซื่อใช้นิ้วหัวโป้งแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเธอ ดวงตาของเธอมืดลงแล้วหันไปเดินออกจากลิฟต์

“ราตรีสวัสดิ์.”

ฉีโย่ว เห็นประตูลิฟต์ปิด เต็มไปด้วยความสับสน

“อะไรกัน? มาจีบฉันแล้วก็เดินจากไปงั้นเหรอ?”

หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืน ทำให้มีรอยคล้ำเกิดขึ้นใต้ตาของเธอ ฉีโย่วก่นบ่นเหยาซื่อหลายต่อหลายครั้งในใจ จากนั้นเธอก็เก็บข้าวของเพื่อไปสนามบิน

*

ฉีโย่วเพิ่งกลับมาจากปารีสพร้อมกระเป๋าเดินทาง กลับยังไปหอพัก เพื่อนร่วมงานที่อาศัยอยู่ห้องข้าง ๆ บอกกับเธอว่าผู้จุดการโทรหาเธอ

เธอวางของลงและรีบไปที่บริษัท ไม่ได้คาดหวังว่าจะถูกต่อว่า

“ฉีโย่วเธอมีปัญหาอะไร เธอคิดว่าเธอเป็นเจ้าของสายการบินนี้เหรอ เธอสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการงั้นเหรอ? ถ้ากล้าขนาดนั้นทำไมไม่ใช้โอกาสนี้ไล่ฉันออกซะล่ะ”

ฉีโย่วงงงวยกับคำต่อว่าของผู้จัดการ จึงถามด้วยเสียงต่ำกลับไปว่า “ผู้จัดการค่ะ ฉันทำอะไรลงไปค่ะ”

“เปิดโทรศัพท์ของเธอ แล้วก็ดูในกลุ่ม wechat ดูสิ!”

กลุ่ม wechat ของบริษัท เป็นกลุ่มใหญ่ มีคนอยู่ร่วมหลายร้อยคน เป็นกลุ่มสำหรับแจ้งกำหนดการและเรื่องต่าง ๆ และแต่ละทีมก็จะมีกลุ่มย่อยของตัวเอง

ฉีโย่วไม่รู้ว่าผู้จัดการหมายถึงอะไร เธอหยิบโทรศัพท์เปิดดู wechat

มีการแชทเป็นกลุ่มหลายพันครั้ง และเธอไม่รู้ว่ามีคนพูดถึงกี่ครั้ง แม้แต่รองประธานหลินยังถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ฉีโย่วเลื่อนขึ้นและเห็นภาพแรกแทบจะเป็นลม

ถูกถ่ายรูปตอนออกจากห้องน้ำ!

คนถ่ายต้องอยู่ใกล้มากพอที่จะถ่ายภาพใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน แต่เหยาซื่อออกไปก่อน จึงเห็นเพียงด้านหลังเบลอ ๆ

ผู้จัดการชี้ไปที่โทรศัพท์ของเธอ ตะโกนว่า “อย่าบอกนะว่านั่นคือน้องสาวของเธอ ไม่ใช่เธอ!”

“เป็นฉันเองค่ะ แต่ฉัน...” ฉีโย่วอธิบายเรื่องนี้ได้ยากมาก เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

‘ดูสิค่ะ ผู้ชายคนนี้เขาเป็นซีอีโอของเรา เขาเป็นฝ่ายลากฉันเข้าไป’ ใครจะไปเชื่อเธอ?

“เธอเตรียมเหตุผลไว้เลยนะ ไม่งั้นก็รอการลงโทษของเธอได้เลย!” ผู้จัดการทิ้งคำพูดไว้

“โอ้ ไม่มันจบแล้ว”

ฉีโย่วเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ถ้าทำได้เธออยากจะมัดชายคนนั้นไว้ที่ไม้กางเขน เพื่อตึงเขาไปบนนั้น!!

เมื่อเจอเรื่องน่าขนลุก ฉีโย่วรีบกลับบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอ

แม่ของเธอแปลกใจเล็กน้อยที่เธอกลับมา

“วันนี้ เธอไม่ได้บอกว่ายุ่งหรอกเหรอ”

“เอ่อ ที่ทำงานเขาให้หนูพักค่ะ” ฉีโย่วตอบอย่างเกียจคร้านจากนั้นก็ลังเล ก่อนจะพูดเสริมขึ้นว่า

“หนูกับหลี่ซือเฉิงเลิกกันแล้วนะคะ เพราะเขาให้หมวกสีเขียวแก่หนู(นอกใจ) แค่นี้แหละ!”

จนกระทั่วฉีโย่วปิดประตูห้อง แม่ของเธอก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความสงสัย

“หมวกสีเขียว เกี่ยวอะไรกับการเลิกกันหะ?”

ไม่มีใครรู้ว่าฉีโย่วพอใจแค่ไหน เธอนอนตั้งแต่บ่ายถึงเที่ยงวัน ดื่ม กิน เล่นเกม เมื่อเบื่อไม่นานก็ทิ้งสิ่งที่ไม่ต้องการเหล่านั้นไว้ข้างหลัง

แม่ของเธอคิดว่าเธอปิดกั้นตัวเองอยู่แต่ในห้อง เพราะอกหัก สองวันต่อมา แม่ของเธอนั่งนิ่งไม่ได้แล้ว จึงเดินตรงเข้าไปในห้องของฉีโย่ว

“โย่วโย่ว ว่างไหม?”

เมื่อเห็นแม่ของเธอลังเล จึงพูดว่า “แม่มาเปิดอกคุยกันเถอะ”

“เธอก็เลิกกับหลี่ซือเฉิงแล้ว งั้นก็ลองออกเดทกับคนอื่นดูไม่ล่ะ” แม่ของเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอัลบั้มโชว์ให้ฉีโย่วดู

“นี่ ครูสอนคณิตศาสตร์ของลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาดูเป็นไงบ้าง? คนนี้ล่ะ เป็นผู้จัดการโครงการในบริษัทเดียวกันกับคุณลุงข้างบ้าน อายุมากกว่าเธอ 5ปี...”

แล้วฉีโย่วก็เข้าใจ “แม่อยากให้ฉันไปนัดบอดเหรอ?”

“เธอนี่จริง ๆ เลย... ไม่ใช่นัดบอด แค่ดื่มกาแฟด้วยกันสักแก้วแล้วก็คุยกันเท่านั้นเอง”

ฉีโย่วกลั้นหัวเราะ

“แม่ดูฉันสิ ฉันคิดว่าผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอย่างฉันต้องนัดบอดหรือเปล่า? แบบนี้มันสำหรับคนที่ไม่นับถือตัวเอง โอเค๊?”

แม่ของเธอกลอกตาไปที่ฉีโย่วและวางโทรศัพท์ลง

“รับคำแนะนำของฉันและเลือกมาสักคนเถอะน่า! ผู้ชายเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนซื่อสัตย์ มุ่งเน้นอยากจะมีครอบครัว มันก็ต้องเริ่มจากการออกเดทนี่ล่ะ”

“แม่! ฉันไม่ต้องการ.”