บทที่ 338

ชิงมู่เทียนนอนกระตุกลมหายใจรวยริน ภายในจิตใจมีแต่ความเคียดแค้นต่อชายหนุ่มตาบอด ทันใดนั้นเองได้มีชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงปรากฏตัวอยู่ด้านข้างจ้องมองชิงมู่เทียนอย่างไม่วางตา เสียงสะบัดมือดังแว่วขวดยาสีดำปรากฏชายผู้นั้นแสยะยิ้มเทเม็ดยาสีดำปนสีฟ้าสองเม็ดออกมา หลังจากเก็บขวดยาเขารีบใช้มือขวาจี้สกัดจุดตามร่างกายของชิงมู่เทียนพร้อมกับป้อนเม็ดยาสองเม็ดให้แก่ชิงมู่เทียน ไม่ถึงสิบลมหายใจร่างกายของชิงมู่เทียนก็กระตุกอย่างรุนแรง ดวงตาสีแดงก่ำเส้นเลือดสีเขียวปูดบวมอย่างน่ากลัว ปราณสีดำพุ่งพวยออกมาจากปากรักษาบาดแผลที่ลำคอและนิ้วมือขวา ชิงมู่เทียนรีบลุกขึ้นพุ่งทะยานออกไปที่ซากศพผู้ติดตาม เขาใช้มือขวาจ้วงแทงไปที่แผลบริเวณจุดตันเพียง ชั่วน้ำเดือดเขาก็ควักเอาเครื่องในออกมากัดกินอย่างหิวกระหาย นานนับชั่วยามที่ชิงมู่เทียนกัดกินเครื่องในของซากศพทั้งหมด ทันใดนั้นเองชายผู้นั้นก็เอ่ยวาจาออกมา

“เจ้าคงพอใจกับชีวิตและพลังใหม่ที่ได้รับนะไอ้หนู”

ชิงมู่เทียนหันไปจ้องมองชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงเขาถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดพร้อมกับกระหน่ำซัดฝ่ามือทั้งสอง เพียงชายฉกรรจ์แสยะยิ้มสะบัดมือขวาชิงมู่เทียนก็ร่วงลงไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“ข้าชอบความบ้าคลั่งอวดดีของเจ้า หวังว่าเมื่อถึงเวลาชิงดาบดับอสูรเจ้าจะให้ความร่วมมือต่อคุณชายเวิ่นเทียน”

“ท่านเป็นใครกัน”

“เรื่องนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

ช่วงจังหวะนั้นเองได้มีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดเกราะเต็มชุดถือทวนเหล็กในมือขวาปรากฏออกมา

“ท่านเก่อมู่ไป๋ตัวท่านช่างร้ายกาจนัก รับรู้อยู่แล้วว่าข้าจะบุกตระกูลชิงจึงแอบนัดข้า อีกทั้งยังสามารถสร้างอสูรฟ้าจากคุณชายชิงมู่เทียนเพื่อเป็นกำลังในการชิงดาบดับอสูร ดูท่าแล้วคุณชายเวิ่นเทียนคงต้องการดาบดับอสูรเล่มนี้ไม่น้อย”

“เป็นอย่างที่เจ้ากล่าวสือตี้จง เอาเถอะตอนนี้ทุกอย่างใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ขอเพียงเจ้าสังหารผู้นำตระกูลชิงแล้วส่งเสริมชิงมู่เทียนขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล ถึงตอนนี้เพียงแค่รอถึงเวลาชิงดาบก็พอ”

เก๋อมู่ไป๋หันไปมองชิงมู่เทียน

“หวังว่าเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่ข้ากล่าวนะไอ้หนู ส่วนเรื่องความแค้นของเจ้าตัวเจ้าเองก็จัดการเองเถอะ”

ชิงมู่เทียนรีบลุกขึ้นยืนก้มคารวะ

“พระคุณครั้งนี้ข้าชิงมู่เทียนจะไม่ลืมอย่างแน่นอน ส่วนเรื่องชิงดาบดับอสูรข้าจะช่วยเหลือท่านอย่างเต็มที่”

“เอาละ เช่นนั้นเรื่องที่นี่คงไม่ต้องห่วงแล้วตัวข้าต้องไปก่อน”

สิ้นเสียงกล่าวเก๋อมู่ไป๋ก็จางหายไป สือตี้จงแสยะยิ้ม

“ข้าต้องแสดงว่าเสียใจต่อการตายของบิดาเจ้าด้วยก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงหัวเราะจางหายไปพร้อมกับสือตี้จง ชิงมู่เทียนกำหมัดในมือแน่นพุ่งกลับเข้าไปในตระกูลชิง เขาพุ่งทะยานมายังเขตบ้านพักรับรอง เนี่ยฟงที่นั่งโคจรลมปราณอยู่ถึงกับขมวดคิ้วเพราะมียอดฝีมือสองคนปรากฏตัวในเขตพื้นที่ตระกูลชิง คนผู้หนึ่งปรากฏตัวเหนือเขตพื้นที่ตระกูลส่วนคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามายังเขตบ้านพัก เปรี้ยง ประตูบ้านพักถูกทำลายเสียงดังสนั่น เศษไม้กระเด็นเข้ามาด้านใน เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วเมื่อเห็นเป็นชิงมู่เทียนแต่ลักษณะเปลี่ยนไป มีปราณสีดำรอบกาย เส้นเลือดปูดบวมสีเขียวและดวงตาสีแดงก่ำ ชิงมู่เทียนแสยะยิ้มพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดบนเตียงกระหน่ำซัดฝ่ามือทั้งสอง ปราณฝ่ามือสีดำพุ่งทะยาน เนี่ยฟงใช้มือขวาซัดลงไปบนเตียงใช้แรงส่งพุ่งตัวหลบ เปรี้ยง ปราณฝ่ามือสีดำปะทะกำแพงเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งหลบออกไปทางด้านหลัง

“พวกเทพบัดซบถึงขนาดใช้เม็ดยาสร้างอสูรฟ้า”

“อะไรคืออสูรฟ้าขอรับ”

“มันเป็นเม็ดยาที่ถูกปรุงขึ้นมาโดยใช้พลังของผนึกฟ้า ใช้สำหรับเปลี่ยนแปลงมนุษย์ สัตว์อสูร ให้มีพลังมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า มันจึงถูกเรียกว่าอสูรฟ้า แต่ในอดีตผนึกฟ้าถูกทำลายลงไปนานแล้ว ข้าไม่เข้าใจว่าเทพพวกนั้นสร้างเม็ดยาอสูรฟ้าได้อย่างไร”

“เป็นทุกคนรึขอรับที่ได้รับเม็ดยาแล้วจะกลายเป็นอสูรฟ้าอย่างที่ท่านกล่าว”

“ในอดีตหนึ่งพันจะกลายเป็นอสูรฟ้าเพียงหนึ่ง ส่วนที่เหลือตกตายเพราะรับพลังที่มหาศาลไม่ได้”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับพุ่งทะยานออกมาจากตระกูลชิงอ้อมไปทางด้านหลังเช่นเดิมแน่นอนว่าชิงมู่เทียนก็พุ่งติดตามมาประดุจเงาตามตัว

“จะหนีไปไหนไอ้ลูกหมา”

ชิงมู่เทียนสบถออกมาเสียงดังลั่นซัดฝ่ามือทั้งสองไม่ลดละ ปราณฝ่ามือสีดำพุ่งทะยานปะทะต้นไม่น้อยใหญ่ตลอดทาง เนี่ยฟงพุ่งออกมาไกลนับสามลี้ก็หยุดฝีเท้าประกายไฟพุ่งออกมาจากมือขวา เขาหันหลังกลับมาต่อยหมัดขวาออกไปด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณหมัดสีแดงเพลิงพุ่งทะยานปะทะปราณฝ่ามือเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ต้นไม้รอบข้างหักโค่นจากแรงปะทะของพลังปราณ เนี่ยฟงแสยะยิ้มยกมือขวาขึ้นกวักเรียก

“ต่อให้ท่านกลายเป็นสัตว์ประหลาด ทุกอย่างก็เหมือนเดิมอยู่ดี”

ปราณสีดำพุ่งพวยออกมาจากร่างชิงมู่เทียนจ้องมองด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เช่นเดียวกับเปลิวไฟสีแดงพุ่งออกมาจากมือและเท้าทั้งสองของเนี่ยฟง ไม่ถึงครึ่งลมหายใจชิงมู่เทียนก็พุ่งทะยานเข้ามาเห็นเป็นเงาวูบวาบ แต่ทว่ามันใช้กับเนี่ยฟงไม่ได้ผลเพราะเขาหาได้ใช้สายตามองแต่ใช้กระแสลมปราณที่แผ่ออกมาตรวจจับ ฝ่ามือทั้งสองเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เป็นเนี่ยฟงที่กระเด็นออกมาด้านหลังแขนทั้งสองปวดชาเขาเองหาได้ตื่นตกใจเพียงแสยะยิ้มออกมาโคจรลมปราณทั่วร่างใช้ออกด้วยทักษะเหยียบนภาพุ่งเข้าประชิด เปลิวไฟสีแดงลุกโชนที่มือขวาเขาต่อยหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว ชิงมู่เทียนรีบยกมือทั้งสองต้านรับ เปรี้ยง กระดูกแขนแตกดังลั่นชิงมู่เทียนกระเด็นไปด้านหลังหลายสิบก้าว ปราณสีดำพุ่งออกมาจากมือทั้งสองรักษากระดูกที่แตกหัก

“โธ่เว้ย เจ้าเป็นใครกันไอ้บัดซบ”

“คนตายไม่จำเป็นต้องรู้”

เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดหมุนตัวไปทางซ้ายเพื่อหลบฝ่ามือขวาที่ซัดออกมา เขาใช้มือทั้งสองคว้าจับมือขวาเตะเท้าขวาออกไปทุ่มชิงมู่เทียนลงพื้นดิน ตูม เท้าซ้ายยกขึ้นกระทืบลงมา ชิงมู่เทียนหมุนตัวหลบออกไปทางขวาซัดฝ่ามือทั้งสองลงพื้นเพื่อลุกขึ้น เปรี้ยง เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดอีกครั้งใช้เท้าซ้ายเหยียบเท้าขวาชิงมู่เทียนกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เลือดสีแดงปนเขียวกระอักออกมาจากปากทุกครั้งที่ถูกหมัดปะทะ ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงต้องถีบเท้าขวาหลบออกมา ทวนเหล็กพุ่งมาเสียบพื้นดินพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากท้องฟ้า ชิงมู่เทียนร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

“ท่านสือจี้จงช่วยข้าด้วยขอรับ”

“ไอ้หนูยอดฝีมืออีกคนมาที่แห่งนี้แล้ว”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ เร่งโคจรลมปราณสะบัดมือขวาซัดมีดสั้นสีดำสี่เล่มออกไปพุ่งเสียบหน้าอกของชิงมู่เทียนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกำชับดาบเล่มใหญ่ฟาดฟันออกไปด้วยทักษะฝ่าธรณีไปบนท้องฟ้า ปราณดาบสีแดงพุ่งทะยาน ทวนเหล็กสั่นสะท้านพุ่งทะยานขึ้นบนท้องฟ้าสือตี้จงยกมือขวาคว้ารับทวนเหล็กพร้อมกับฟาดหวดลงพื้น ปราณทวนสีม่วงส่งกลิ่นเหม็นพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง พิษร้ายฟุ้งกระจายบนท้องฟ้า ในจังหวะนั้นเองเนี่ยฟงพุ่งเข้าหาชิงมู่เทียนเปลิวไฟลุกโชนที่ดาบใหญ่เขาฟาดฟันออกไป ฉับ คมดาบผ่าร่างชิงมู่เทียนเป็นสองซีกเปลิวไฟลุกเผาไหม้ร่วงลงพื้น หลังจากนั้นเขาก็จับดาบเล่มใหญ่หมุนรอบกายขว้างออกไปบนท้องฟ้า ดาบเล่มใหญ่พุ่งผ่านม่านควันพุ่งเข้าหาสือตี้จง ทวนเหล็กในมือถูกฟาดหวดเข้าปะทะ เคร้ง ดาบเล่มใหญ่พุ่งลงพื้นเนี่ยฟงสะบัดมือขวาพร้อมกับร่ายรำ ดาบเล่มใหญ่หยุดนิ่งบนท้องฟ้าพุ่งทะยานเข้าหาสือตี้จงอีกครั้ง

สือตี้จงแสยะยิ้มใช้ทวนเหล็กปัดป้องดาบใหญ่ เคร้ง พร้อมกับพุ่งทะยานลงมาจากท้องฟ้าฟาดหวดทวนเหล็กในมือขวาหาชายหนุ่มตาบอด เนี่ยฟงโยกตัวหลบไปทางขวาใช้เท้าซ้ายกระทืบลงทวนเหล็กต่อยหมัดขวาออกไป สือตี้จงขมวดคิ้วรีบปล่อยมือจากทวนเหล็กซัดฝ่ามือขวาต้านรับ เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกดังลั่นต่างฝ่ายต่างกระเด็นแยกจากกัน เนี่ยฟงที่กระอักเลือดออกมาหมัดขวาเริ่มเป็นสีม่วง ส่วนสือตี้จงนิ้วมือทั้งสี่หักงอเหลือเพียงนิ้วโป้ง

“ข้าจะฆ่าเจ้า ไอ้บัดซบ”

ปราณพิษสีม่วงมากมายพุ่งออกมาจากร่างสือตี้จง เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บชี้มือขวาขึ้นบนท้องฟ้า ทันทีที่สือตี้จงพุ่งเข้ามาประชิดเขาสะบัดมือขวาลง ดาบเล่มใหญ่พุ่งทะยานลงพื้นดินอย่างรวดเร็ว สือตี้จงหาได้สนใจซัดฝ่ามือซ้ายออกมา เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาด้านหน้าสามวงต้านรับอย่างทันท่วงที เปรี้ยง เนี่ยฟงแสยะยิ้มเถาวัลย์สีฟ้าสามเส้นพุ่งรัดแขนซ้ายเอาไว้ ฉับ คมดาบวาดผ่านแขนซ้ายขาดสือตี้จงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด