บทที่ 337
นานนับชั่วยามที่ชิงเสี้ยวเช็ดพิษร้ายออกจากร่างหัวหน้าตระกูลน้ำในถังถึงกับเป็นสีม่วง ชั่วน้ำเดือดหัวหน้าตระกูลก็กระอักเลือดเสียออกมาเป็นสีดำมีกลิ่นเหม็น เนี่ยฟงเดินเข้ามาตรวจชีพจรไม่นานก็ยกยิ้ม เขาสะบัดมือขวาเก็บเข็มเงินขวดยาสีขาวนวลปรากฏ เม็ดยาสีแดงสองเม็ดถูกเทออกมาจากขวด ชิวเสี้ยวรีบประคองหัวหน้าตระกูลเมื่อทานยา
“ตอนนี้พิษในร่างหัวหน้าตระกูลชิงถูกขจัดหมดแล้ว วันพรุ่งนี้อาการคงดีขึ้น”
ชิงเสี้ยวได้ยินเช่นนั้นถึงกับรีบลงไปคุกเข่า
“ขอบคุณ ขอบคุณคุณชายเนี่ยฟงเป็นอย่างมาก บุญคุณในครั้งนี้ข้าชิงเสี้ยวจะไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน”
“อย่ากล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ”
“คุณชายคงเหนื่อยมากแล้ว ข้าจะให้คนจัดเตรียมห้องพักให้”
ชิวเสี้ยวรีบถือถังน้ำเดินออกไปจากห้อง ชั่วน้ำเดือดก็กลับพร้อมกับชายฉกรรจ์สองคน
“เชิญคุณชายที่ห้องพักรับรองขอรับ”
ชายฉกรรจ์ทั้งสองออกมายืนเฝ้าอยู่หน้าห้องโถง เนี่ยฟงเดินติดตามชิงเสี้ยวไปตามทางขวามือ เหล่าคนรับใช้ภายในบ้านกำลังที่ยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดเศษซากที่พังทลายจากการปะทะ มีหลายคนหยุดยืนจ้องมองชิงเสี้ยวและชายหนุ่มตาบอดผู้หนึ่ง มีชายผู้หนึ่งแสยะยิ้มก้าวเดินออกไปจากบริเวณ เขาพุ่งตรงไปยังสวนบอนไซด้านหลังพบชิงมู่เทียนยืนกอดอกจ้องมองอยู่
“เรียนคุณชายใหญ่หมอตาบอดผู้นั้นออกจากห้องโถงแล้วขอรับ”
“แล้วมันไปที่ไหน”
“ติดตามชิงเสี้ยวไปทางบ้านพักรับรองขอรับ”
“ดี คืนนี้ส่งคนของเราไปจับตัวมันซะ บัดซบนักทำให้ข้าเสียหน้า”
“แต่ว่า”
“หุบปากของเจ้าซะ หากตาแก่นั้นตายข้าจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแทน คืนนี้ยามโฉ่วข้าจะสังหารมัน”
“ขอรับ”
ชายผู้นั้นรีบจากไปอย่างเร่งรีบทิ้งชิงมู่เทียนที่ยืนกอดอกแสยะยิ้มอยู่ในสวนบอนไซ ทางด้านเนี่ยฟงเมื่อมาห้องพักเขาก็แจ้งแก่ชิงเสี้ยวห้ามรบกวนจนถึงพรุ่งนี้เช้า ทันทีที่เข้ามาในห้องเขาก็รีบนั่งบนเตียงโคจรลมปราณ วูบ เนี่ยฟงปรากฏตัวที่ห้องมืดอีกครั้ง เสียงสะบัดมือดังแว่วเขานำคัมภีร์ที่ได้จากชิงมู่ถังมาศึกษากระบวนท่าวิชา
“มาดูกันว่าคืนนี้ชิงมู่เทียนจะลงมือกับข้าอย่างไร”
ย่างเข้ายามจื่อเสียงฝีเท้าย้ำอย่างแผ่วเบาของกลุ่มคนนับสิบ เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวากำชับขวดยาในมือ เขารีบเปิดจุกขวดยาเทผงยาสีแดงลงไปบนเสื้อผ้าสวมใส่หลังจากนั้นสะบัดมือขวาเก็บขวดยา เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเขาก็ล้มตัวลงนอนเพื่อรอเวลา ชั่วน้ำเดือดประตูห้องพักถูกแง้มเปิดออกมาอย่างช้าๆ ชายฉกรรจ์สามคนพุ่งเข้ามาในห้องพักมุ่งหน้าไปที่เตียงนอนอย่างเร่งรีบ ชายผู้หนึ่งพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดจี้สกัดจุดเคลื่อนไหวพร้อมจุดเสียง หลังจากนั้นชายฉกรรจ์ที่เหลือสองคนพุ่งเข้าไปอุ้มชายหนุ่มตาบอดออกไปจากห้องพัก เสียงฝีเท้าชายฉกรรจ์ทั้งหมดพุ่งทะยานไปทางด้านหลังของตระกูลชิง ไม่ถึงครึ่งเค่อชายฉกรรจ์นับสิบก็มาถึงป่าด้านหลัง ชิงมู่เทียนยืนแสยะยิ้มกอดอกก้าวเดินออกมาจากเงาต้นไม้ ชายหนุ่มตาบอดถูกจี้คลายจุดสกัดถูกโยนลงพื้นดิน
“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ ผู้คนในตระกูลข้าต้อนรับท่านดีหรือไม่”
เนี่ยฟงใช้มือทั้งสองปัดฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้าพร้อมกับพิษฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ
“ขอบคุณคุณชายชิงมู่เทียนที่เอ่ยถาม ตัวข้าสบายดีแต่พวกท่านคงไม่แน่”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนตาบอดเช่นท่านช่างมีอารมณ์ขันยิ่งนัก จะตกตายอยู่แล้วใยถึงยังปากดีอีก”
“ข้ามีข่าวดีและข่าวร้ายแจ้งต่อท่านเช่นกัน”
“ข้าให้โอกาสท่านกล่าวมาเถอะ เมื่อท่านกล่าวเสร็จสิ้นข้าจะเป็นคนสังหารท่านเอง ข้ารับปากว่าท่านจะไม่ทรมาน”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ
“เช่นนั้นคุณชายชิงมู่เทียนโปรดฟังข่าวดีคือข้าได้รักษาบิดาหายดีแล้วไม่เกินสามวันคงหายเป็นปกติ ส่วนข่าวร้ายคือตอนนี้พวกท่านทุกคนติดพิษร้ายจากข้าแล้ว”
ชิงมู่เทียนและพรรคพวกขมวดคิ้วด้วยความตื่นตกใจ
“ฮ่า ฮ่า หากคนตาบอดเช่นท่านมีความสามารถถึงเพียงนั้นเหตุใดถึงได้ตาบอดเสียละ เอาเถอะสิ่งท่านจะกล่าวคงมีเพียงเท่านั้น เช่นนั้นก็จงทิ้งร่างไว้ที่นี่เสียเถอะ”
เนี่ยฟงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตัวข้ากล่าวความจริงไปแล้ว หากพวกท่านไม่เชื่อเหตุใดไม่ทดลองโคจรลมปราณดูละ”
สิ้นเสียงกล่าวของชายหนุ่มตาบอดกลุ่มคนของชิงมู่เทียนก็ทดลองโคจรลมปราณ หลายคนล้มตัวลงไปนอนกับพื้นลมหายใจรวยริน ชิงมู่เทียนถึงกับตื่นตกใจก้าวเดินถอยหลังทันทีที่เขาทดลองโคจรลมปราณเพื่อทดสอบ ความเจ็บปวดพุ่งตรงไปที่จุดตันเถียนกล้ามเนื้อทั่วร่างอ่อนแรงไม่ถึงครึ่งลมหายใจเขาก็ร่วงลงไปนอนกับพื้น เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นเล่มหนึ่งปรากฏในมือขวา ลมปราณถูกแผ่ออกมาทั่วร่างเนี่ยฟงก้าวเดินเขาหากลุ่มคนที่นอนอยู่ มีดสั้นถูกจ้วงแทงลงไปที่จุดตันเถียนของแต่ละคนอย่างช้าๆพลังปราณและเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผล แต่ละคนนอนดิ้นไปมาอยู่บนพื้นไม่นานก็นอนตกตายทีละคน ชิงมู่เทียนหรี่ตามองสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำถึงกับมีความหวาดกลัวปรากฏขึ้นที่จิตใจ เขารวบรวมแรงที่มีทั้งหมดเอ่ยวาจาออกมา
“บัดซบนักไอ้ลูกหมา แน่จริงเจ้าต่อสู้กับข้าเยี่ยงลูกผู้ชายสิ”
“หากจะกล่าวเช่นนั้น เหตุใดท่านถึงส่งคนของท่านไปจับตัวข้ามาที่นี่ เหตุใดไม่ท้าประลองข้าเช่นลูกผู้ชายที่ท่านกล่าวอ้าง”
เนี่ยฟงหรี่ตามองชิงมู่เทียนที่ตอนนี้โกรธจนหน้าแดงก่ำ
“หากท่านต้องการเช่นนั้นข้าจะช่วยท่านก็แล้วกัน”
เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นในมือขวาพุ่งเสียบไปที่หัวไหล่ด้านซ้าย ความเจ็บปวดแล่นตรงสู่สมองชิงมู่เทียนเริ่มขยับตัวได้อีกครั้งเขาใช้มือขวาดึงมีดสั้นออกจากหัวไหล่ซ้ายโยนลงพื้นพร้อมกับจี้สกัดจุดห้ามเลือด สายตาจับจ้องมองชายหนุ่มตาบอดด้านหน้าอย่างไม่วางตา หาได้มีคำกล่าวใดๆออกมาจากชิงมู่เทียนเขาระเบิดลมปราณออกมาอย่างสุดกำลัง พุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทักษะวิชาฝ่ามือเทวราชและท่าเท้าแปดทิศถูกใช้ออกอย่างสุดกำลังฝ่ามือทั้งสองปกคลุมทั้งแปดทิศด้านหน้า เนี่ยฟงหาได้ตื่นตกใจใช้ออกด้วยวิชาฝ่ามือเทวราชและท่าเท้าแปดทิศต้านรับเช่นกัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่น ชิงมู่เทียนถึงกับขมวดคิ้วถีบเท้าถอยออกมา
“เจ้ารู้ทักษะของตระกูลชิงได้อย่างไร”
“น่าเสียดายที่หัวหน้าตระกูลชิงมีลูกเช่นพวกท่านนั้นสอง”
“บัดซบเจ้ากล่าวสิ่งใดได้ลูกหมา”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาคัมภีร์สองเล่มร่วงลงพื้น ชิงมู่เทียนตื่นตกใจที่เห็นคัมภีร์ทั้งสอง
“เจ้า เจ้าได้มันมาได้อย่างไร”
“ต้องขอบคุณน้องชายของท่านที่นำมันมามอบให้ข้า”
“ผู้ใดกัน”
“คุณชายชิงมู่ถัง”
“เหอะ แล้วอย่างไร เจ้าแค่ฝึกฝนไม่กี่วันแต่ข้าฝึกฝนมาครึ่งค่อนชีวิต”
ชิงมู่เทียนระเบิดพลังปราณอย่างสุดกำลังใช้ท่าเท้าแปดทิศพุ่งเข้าประชิดซัดฝ่ามือขวา ปราณฝ่ามือขนาดใหญ่พุ่งทะยาน เนี่ยฟงยกมือซ้ายตวัดปัดป้องเพียงแค่นั้นปราณฝ่ามือพุ่งเข้าปะทะต้นไม้ใหญ่ทางซ้ายมือเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งเท้าพุ่งเข้าประชิดซัดฝ่ามือทั้งสองออก เงาปราณฝ่ามือปกคลุมประดุจห่าฝนชิงมู่เทียนทำได้เพียงซัดฝ่ามือเข้าปะทะป้องกัน เปรี้ยง เปรี้ยง เมื่อรู้สึกตัวชายหนุ่มตาบอดก็พุ่งเข้ามาประชิด เขารีบใช้ทักษะท่าเท้าแปดทิศหลบหลีกแน่นอนว่าเนี่ยฟงเองก็ใช้ทักษะท่าเท้าแปดทิศติดตามอย่างไม่ลดละพร้อมกับซัดฝ่ามือโจมตี
“ไม่คิดว่าคุณชายตระกูลชิงจะขี้ขลาดเช่นนี้ น่าผิดหวังยิงนัก”
ชิงมู่เทียนได้ยินเช่นนั้นก็หันหลังซัดฝ่ามือออกมาโจมตี แต่ทว่าเนี่ยฟงเองใช้ทักษะท่าเท้าเหยียบนภาพุ่งอ้อมมาทางด้านหลังซัดฝ่ามือเทวราชไปที่กระดูกสันหลังอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง กระดูกสันหลังแตกดังลั่นชิงมู่เทียนถึงกับกระอักเลือดออกมา เขาสะบัดมืออีกครั้งมีดสั้นที่ร่วงลงพื้นพุ่งเข้าหาผู้เป็นนาย เนี่ยฟงหมุนตัวใช้มือขวาคว้ารับมีดสั้นตวัดผ่านลำคอชิงมู่เทียนอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดชิงมู่เทียนตื่นตกใจใช้มือขวาบีบไปที่ลำคอเพื่อห้ามเลือด มีดสั้นในมือตวัดออกมาอีกครั้งนิ้วนางมือขวาหลุดกระเด็น เนี่ยฟงรีบใช้มือซ้ายคว้ารับนิ้วที่หลุดกระเด็นถีบเท้าถอยออกมาก้มหยิบคัมภีร์สองเล่มที่อยู่บนพื้น ถีบเท้าพุ่งทะยานกลับมายังห้องพักเช่นเดิม
