ตอนที่ 32: เห็ดมัตสุทาเกะย่างเตาถ่าน (1) (ฟรี)

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

--------------------------------------------------------------------------------------------

รถม้าหลายคันเลียบไปตามทางถนนอย่างช้าๆ. เวลาที่คาดไว้ว่าจะถึงเมืองหลวงนั้นก็ประมาณ20วัน เป็นเวลาที่จะเริ่มเรียนวิชาที่สำนักหลวงพอดี. ถึงอย่างนั้นชิยูก็ไม่ได้รีบร้อนเข้าเมืองหลวงแต่อย่างใด. ตลอดทางก็ผ่านเมืองอยู่หลายเมืองและก็แวะที่เมืองเหล่านั้นเพื่อสำรวจอาหารอยู่ตลอด.

 

ส่วนมิติลับของเธอนั้น ชิยูได้ปลูกสมุนไพรและผักที่เก็บมาไว้ด้วย. ตอนนี้ในมิติดูเขียวชะอุ่มมากและค่อนข้างใหญ่กว่าตอนแรกที่เธอเห็นด้วย.

 

แต่ช่วงเมืองหลังๆ ชิยูเริ่มไม่มีเงินแล้ว. ก่อนที่เธอจะออกเมืองชิงฉานมาเธอพกเงินมาแค่แสนตำลึงเงินเอง. แล้วเธอก็เอาตำลึงเงินแสนนั่นทิ้งไว้ให้กลุ่มของหยงหมิงไปแล้วด้วย พอช้อปอย่างบ้าคลั่งเสร็จเธอก็รู้ตัวว่าเหลือเงินนิดเดียวเอง.

 

ด้วยความลนลานนั้น เธอก็เข้าไปในมิติเพื่อหาของมาขายและก็เจออยู่อันนึง. ดอกบัวหยก. ดอกไม้นี้เธอเก็บมันมาจากบึงที่ภูเขาสัตว์ปราณ.

 

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันเป็นดอกไม้แบบไหน แต่ดอกบัวนี้ก็ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมา. ใบของมันก็มีรสหวานด้วย พอกินเข้าไปแล้วผิวของเธอสวยและดีขึ้น. สิ่งที่พิเศษกว่านั้นก็คือบาดแผลบนตัวเธอทั้งหมดก็หายไปด้วย. ดังนั้นเธอจึงคิดว่ามันไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดาๆแน่นอนจึงเก็บมาไว้เป็นวัตถุดิบในอนาคต.

 

ตอนนี้ดอกไม้นั่นเธอเอามาเลี้ยงไว้ที่บ่อในมิติของเธอ รอบๆดอกบัวนั้นมีดอกผุดขึ้นมาเพิ่มอีก4ดอก

 

ชิยูจึงตัดสินใจเด็ดดอกพวกนั้นมาแล้วเอาไปที่ร้านประมูลเพื่อตรวจสอบว่ามันมีค่าแค่ไหน. พอเธอกำลังจะออกไปเธอก็สังเกตุเห็นว่าต้นไม้เล็กๆข้างๆบ่อน้ำนั้นมีผลไม้สีแดงขึ้นอยู่เต็มต้น. ผลไม้นั้นมีสีแดงสด, ลักษณะกลมดิ๊กดูน่ารักมากๆ ชิยูเลยเด็ดมาไว้กินเล่นทีหลัง.

 

พอเธอออกมาจากมิติแล้ว เธอเห็นว่าเจ้าปีศาจหัวไชเท้าที่ซ่อนตัวอยู่ในกระถางดอกไม้มาตลอดกำลังหลับปุ๋ยอยู่จึงไม่รบกวนมันและรอให้พระอาทิตย์ขึ้น.

 

เธอเผลอหลับไปและตื่นขึ้นเพราะมีบางอย่างกำลังกดตัวเธออยู่. เธอลืมตาขึ้นแล้วก็เห็นเจ้าปีศาจหัวไชเท้ากำลังกลิ้งไปมาบนตักของเธออยู่และกำลังพยายามสุดตัวเพื่อเอาร่างตัวเองไปบดผลไม้สีแดงในกระเป๋าของเธอ.

 

“ซันผัง ทำอะไรน่ะ?” ชิยูหยิบมันขึ้นมา.

 

(ซัน=3 ผัง (pang) =อ้วน?= 3อ้วน?)

 

“ปล่อยชั้น ปล่อยชั้น!” เจ้าปีศาจหัวไชเท้าร้อง “ชั้นอยากกินผลชาดจอแส!* ขอคำเดียว แค่คำเดียวชั้นก็จะโตขึ้นอีกขั้น!”

“ผลชาดจอแส?” ชิยูหยิบผลไม้สีแดงขึ้นมาดูลูกหนึ่ง “ไอ้นี่หรอ?”

 

“อย่ามัวแต่คุยสิ! รีบบี้มันให้ชั้นกินหน่อย!”

 

ชิยูเอาผลมาใกล้ๆจมูกแล้วดม. ผลไม้นี้มีกลิ่นหอมเฉพาะตัวอยู่. เธอมองลงมาดูเจ้าหัวไชเท้าที่กำลังกลิ้งไปมาอย่างดื้ออยู่แล้วคิด หรือว่าเจ้านี่เป็นของมีค่ากันนะ?

 

“ผลนี้มันมีดีอะไรอะ บอกชั้นก่อน. ถ้านายตอบแล้วเดี๋ยวชั้นจะให้กิน”

 

“จากที่มนุษย์อย่างพวกเธอจัดระดับพลังปราณของตัวเองแล้ว, ผลไม้ชาดจอแสนี่สามารถช่วยให้ผู้มีพลังก้าวข้ามขีดจำกัดไปสู่ระดับต่อไปได้. ปกติแล้วแค่ลูกสองลูกก็ไม่มีอะไรมากหรอก. ต้องกินเยอะๆถ้าอยากจะข้ามขีดจำกัดอะนะ แต่มันมีผลข้างเคียงด้วย. ถึงอย่างนั้นถ้ากินเจ้านี่ไป3ลูกในขณะที่อยู่ระดับสูงๆแล้วล่ะก็ โอกาสที่จะก้าวข้ามขีดจำกัดก็จะเพิ่มขึ้นเยอะมากๆเลยล่ะ”

 

“งั้นก็แปลว่าชั้นใช้เจ้านี่ทำเงินได้สินะ?” ชิยูนึกถึงต้นไม้นั่นในมิติของเธอ มันน่าจะมีอยู่10ไม่ก็100ลูกบนนั้นแน่ นี่แปลว่าเธอรวยแล้วงั้นสิ?

 

“แล้ว นายรู้จักเจ้านี่มั้ย?” ชิยูควักดอกบัวหยกออกมา.

 

“อ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!” รากของเจ้าหัวไชเท้าปีศาจนั่นจู่ๆก็ตั้งตรงราวกับเข็ม. เหมือนมันจะพยายามกระโดดเข้าหาเลย “ดอกบัวหยกอมตะ! เร็ว ให้ชั้นกินมันที! ขอแค่กลีบเดียวก็พอแล้ว! เอามาให้ชั้นเร็วๆสิ! อ้ากกกกๆๆๆๆๆ! ถ้าเธอให้ชั้นกินเจ้านี่ล่ะก็ ชั้นจะยอมเป็นทาสไปตลอดชีวิตเลย”

 

ด้วยความลนลานของเจ้าปีศาจหัวไชเท้า ชิยูก็ยิ้มออก. เธอเด็ดกลีบออกมาหนึ่งกลีบให้มันโดยไม่ลังเลเลย. ทันทีที่เอากลีบดอกไม้ให้ปีศาจหัวไชเท้า กลีบนั่นก็ใหญ่เกินปากของมัน. เธอจึงใช้พลังไฟปราณของเธอเผากลีบให้กลายเป็นผงสีหยกจากนั้นก็เอาผงไปกดกับตัวมันให้ค่อยๆดูดซับเข้าไป.

 

“ชั้นต้องไปนอนแล้ว” เจ้าปีศาจหัวไชเท้าดูเหนื่อยมากๆ “เธอต้องไม่ให้ใครรู้นะว่ามีดอกบัวหยกอมตะนี่ ไม่งั้นเธอเจออันตรายแน่”

 

พอพูดเสร็จเจ้าปีศาจหัวไชเท้าก็หยุดขยับตัว.

 

“......” ชิยูพูดอะไรไม่ออก, ทำไมเจ้าบ้านี่ถึงไม่บอกเธอว่าดอกบัวนี่คืออะไรก่อนนอนเล่า?

 

พอมองดูซันผังอยู่พักนึง ชิยูก็รู้สึกว่าไม่ควรจะรีบเอามันไปทำซุป. มันอาจจะมีประโยชน์กับเธอในอนาคตก็ได้.

 

หลังจากคิดเรื่องอื่นอีกหน่อยแล้ว ชิยูก็ตัดสินใจเก็บดอกบัวหยกอมตะไปแล้วไปเก็บผลชาดจอแสเพิ่มไว้ขาย. แล้วก็พอได้ยินซันผังพูดแล้ว เธอก็อยากจะลองกินมันดู.

 

เธอเอาผลชาดจอแสหนึ่งลูกเข้าปากแล้วก็รู้สึกว่ามีน้ำรสชาติหวานและหอมที่เป็นเอกลักษณ์ไหลลงคอ. จากนั้นความรู้สึกอุ่นๆก็แผ่ไปทั่วแขนขาทั้ง4ของเธอ ความอุ่นนั้นค่อยๆไหลผ่านไปที่จุดลมปราณทั่วร่างของเธอและค่อยๆร้อนขึ้นเรื่อยๆ.

 

ชิยูลองกินเพิ่มอีกลูกและรู้สึกว่าจุดลมปราณใหญ่ขึ้นอีกเล็กน้อย. พอกินเข้าไปอีกก็ยิ่งใหญ่ขึ้นอีก ทีละลูกๆจนเธอกินเข้าไปครบ10ลูก. จุดลมปราณของเธอรู้สึกพองใหญ่ขึ้นจนรู้สึกเจ็บ เหมือนกับท้องที่กินเยอะเกินไป.

 

หลังจากนั้นชิยูก็ไม่กล้ากินเพิ่มอีกเลย แล้วเธอก็หันไปเพ่งสมาธิกับการไหลเหวียนของพลังปราณเพื่อให้มันหายพอง. แต่ที่แปลกคือเธอไม่สามารถลดความรู้สึกพองนี้ได้เลย. เธอมองลงไปที่ท้องตัวเองเพื่อเช็คจุดตันเถียน, หยดน้ำที่6ยังไม่มีเลย นั่นแสดงว่าเธอยังติดอยู่ที่ระดับ5อยู่.

 

การเพิ่มระดับพลังนี่มันยุ่งยากจริงๆ! เจ้าเด็กบ้าหลินฟ่านนั่นคงอยู่ระดับฝึกหัดแล้วสินะ เห้อ!

 

เธอรู้ตัวว่าพลังปราณของเธอนั้นแตกต่างจากคนอื่น. ถ้าเธออยากเพิ่มระดับให้ไวๆล่ะก็ เธอต้องหาทางพัฒนาเมล็ดอัคคีในตัวเธอให้ดีๆกว่านี้.

 

ถ้าอยากรู้วิธีพัฒนาเมล็ดอัคคี เธอก็ต้องไปดูหนังสือลอยได้ที่อยู่ในมิติลับของเธอ.

 

ไม่รู้ว่าโชคเธอหมดแล้วรึป่าว เมืองต่อไปที่แวะเป็นเมืองเล็กมากๆ. ถึงจะไม่ใหญ่โตแต่ก็ดูมีชีวิตชีวา. เขาว่าเนื่องจากมีร้านดังๆมาตั้งอยู่ข้างๆ พวกจอมยุทธจึงพากันมาบ่อยกว่าเมืองทั่วๆไป.

 

ชิยูไม่สนใจรายละเอียดมากนัก เธอกำลังหาร้านค้าที่จะซื้อผลชาดจาดแสของเธอ. แน่นอนว่าเธอก็เลือกร้านแรกที่เห็นทันที. หลังจากตกลงราคากับเจ้าของร้านใจดีคนนึงว่า “ผลชาดจอแส1ลูกต่อตำลึงเงิน5หมื่น” เธอจึงเอาออกมาจากกระเป๋า3ลูกแล้วบอกว่าจะขายแค่นี้.

 

เจ้าของร้านตะลึงไปเลย เขาเห็นสีของผลไม้ดูสวยแปลกดีจึงเริ่มต่อราคากัน. สุดท้ายผลชาดจอแส3ลูกก็ขายได้1แสนตำลึง. พอเธอเก็บเงินเข้ากระเป๋าแล้วชิยูก็กลับไปที่รถม้าอย่างเงียบๆ.

 

แต่ว่า….ขณะที่กินมื้อกลางวันที่ร้านหนึ่งตามคำชวนของหลิวยี่ เธอก็ได้ยินเสียงดีใจของโม่หยินดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของโต๊ะ. ดูเหมือนว่าเธอซื้ออะไรดีๆมา จากนั้นเธอก็หยิบผลชาดจอแสอันเดียวกับที่ชิยูเพิ่งขายไปออกมา. อีหยังวะะะ….

 

“เธอซื้อมาเท่าไหร่อะ?” คนรอบๆเธอถาม.

 

“ไม่แพงหรอก 3ลูกก็2แสนเอง”

 

ชิยู “....”

 

“ผลชาดจอแสนี่ดีต่อการพัฒนาพลังมากๆเลยนะ แต่แพงไปปะเนี่ย!” เฟ้ยเหย่กล่าว.

 

“ผลชาดจอแสพวกนี้พิเศษมากๆ แค่ดูสีพวกนายก็รู้แล้วว่ามันต้องดีกว่าอันทั่วๆไปแน่”

 

โม่หยินไม่ติดใจเรื่องจำนวนเงินที่ใช้ไปเลยแม้แต่น้อย “ตราบใดที่มันช่วยให้ชั้นพัฒนาพลังได้ เสียเงินแค่นี้จะเป็นไรไป?”

 

พอพูดเสร็จแล้ว เธอก็ทำท่า ‘อ๊ะ’ แล้วหันมาทางชิยูด้วยสีหน้ามีความสุข “น้องยู เห็นว่าพลังของน้องด้อยมากๆเลยหนิ น้องน่าจะไปซื้อมาบ้างนะ. ถ้าไม่มีเงินล่ะก็ยื่นมือไปขอหลิวยี่สิ. เขาเป็นคนใจบุญมากๆเลยนะใครก็รู้ เขาชอบให้เงินกับพวกขอทานข้างถนนน่ะ. ขอแค่เอ่ยปากเขาก็ให้อยู่แล้ว”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*ตอนนี้แปลมาได้แปลกมาก eng*

***ผลชาดจอแสนั้นต้นฉบับแปลมาเป็นคำว่า "Cinnabar Fruit" ครับ พอลองค้นหาดู ซินนาบาร์เป็นแร่ธาตุชนิดนึงที่ใช้ในตำหรับยาจีนครับ โบราณเรียกว่าชาดจอแส ผมเลยใช้ตามครับ****

***ตอนหน้าบอกเลย มันส์ตั้งแต่เริ่ม****