มังกร1000ปี : ตอนที่21 ผีลามกทั้งสอง

ตอนที่21 ผีลามกทั้งสอง

“เฮ้ นี่มันต้อง....อาฉวน! เกิดเรื่องอะไรขึ้นหล่ะเนี่ย? หรือนี่คือประโยชน์ของการเป็นฮีโร่ช่วยสาวงามเหรอ? ...ไม่ได้ล้ะ ผมก็ต้องทำตัวเป็นฮีโร่บ้างสักครั้ง” หยางเจิ้นยืนบ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าตามสองคนนั้นเข้าไป

ในเวลานี้ที่หลิงฉวนและเพื่อนเข้ามาในร้านอาหารพื้นเมืองก็มีคนเหลือไม่มากนักแล้ว เนื่องจากหลิงฉวนเสียเวลาในห้องทำงานของอาจารย์ไปมาก นอกจากนี้พวกเขาก็ใช้วิธีการเดินมาด้วย จึงพลาดช่วงเวลาที่ลูกค้าเยอะสุดของร้านอาหารพื้นเมืองนี้ไป

“ยินดีต้อนรับ! หือ พวกคุณนี่เอง? ทำไมวันนี้มาช้าจัง?” เมื่อเดินเข้าร้านอาหารพื้นเมืองก็ได้ยินเสียงแหลมคมของโมจื่อหยาน

“วันนี้เรามีธุระต้องทำ เราเลยมาสายหน่อย ยังเหลือข้าวไหม?” หลิงฉวนสอบถาม ขณะที่เดินไปยังโต๊ะว่าง

“อืม ที่นี่เราเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงและคุณสามารถทานได้ตลอดเวลา พวกคุณอยากทานอะไรคะ?”

“งั้นก็ดี อันหนิง! มาดูสิ อยากกินอะไร?” หลิงฉวนรับเมนูจากมือของโมจื่อหยานมาแล้วส่งให้อันหนิงพร้อมกับสอบถาม

โมจื่อหยานสังเกตเห็นอันหนิงมาตั้งแต่ตอนเดินเข้าประตูแล้ว เมื่อวานมากันแค่สองคนคือแค่หลิงฉวนและหยางเจิ้น ทำไมวันนี้พาเด็กผู้หญิงคนนี้มา?

“สาวสวยคนนี้เป็นใครหรอ? เพื่อนใหม่งั้นหรอ?” โมจื่อหยานสอบถามระหว่างที่กำลังเลือกอาหารกันอยู่

“เธอคนนี้และหลิงฉวนเป็นเพื่อนสนิทกัน” หยางเจิ้นรีบตอบกลับทันที เมื่อกี้ตอนที่หลิงฉวนคุยกับโมจื่อหยานเขาไม่สามารถแทรกเข้าไปในบทสนทนาได้เลย แต่ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแล้ว จะทิ้งให้สูญเปล่าไม่ได้

“อ๋อ ๆ แบบนี้นี่เอง! หน้าตาดีจังเลย”

“พี่สาวอย่าล้อเล่นนะคะ... ฉันชื่ออันหนิง พี่สาวโมก็สวยมากเช่นกัน” อันหนิงเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้โมจื่อหยาน

เมื่อหลิงฉวนได้ยินคำพูดของอันหนิงเขาก็หันหน้าไป แล้วแอบมองเห็นรอยยิ้มจาง ๆ ของอันหนิง

หลิงฉวนหยุดนิ่งสงัดทันทีด้วยรอยยิ้มของอันหนิง เขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความสวยงาม

หยางเจิ้นพูดต่อทันที “อืม ใช่ใช่! คุณก็สวยมาก”

“เห่อๆ ปากพวกคุณนี่หวานกันจริงๆ!” โมจื่อหยานก็ยิ้มตอบหยางเจิ้นเช่นกัน

ตอนนี้หยางเจิ้นก็ตกตะลึงติดอยู่ในภวังค์เช่นเดียวกันกับหลิงฉวน พวกเขาสองคนทำได้แต่ละเมออยู่ตรงนั้น

“เว้ย! พวกนายทั้งสองคนจ้องพอหรือยัง?” อันหนิงปลุกหลิงฉวนและหยางเจิ้นด้วยคำพูด

“ขอโทษฮ่า เธอสั่งอาหารหรือยัง?” หลิงฉวนรู้สึกตัวได้ก็สะดุ้งแล้วรีบสอบถามตีเนียนทันที

อันหนิงไม่คิดว่าใบหน้าของหลิงฉวนจะหนาได้ขนาดนี้ แบบนี้แล้วเขายังกล้าพูดคุยกับได้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เมื่อเห็นหลิงฉวนยังคงมองตัวเองอยู่ อันหนิงก็ก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจและตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาเหมือนยุง “อืม ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรดี?.... แต่พี่โมแนะนำมาสองสามอย่าง”

“ดีแล้ว!” พูดตามตรง หลิงฉวนก็ยังรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังต้องแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นจะกินอาหารมื้อนี้อย่างไร

แต่หยางเจิ้นนี่สิ “หยางเจิ้น นายเป็นอะไรรึเปล่า?” หลิงฉวนหันหน้าไปมองหยางเจิ้น

“อันหนิง เขาเป็นอะไรไปงั้นหรอ?”หลิงฉวนถาม

อันหนิงได้ยินเสียงของหลิงฉวน เงยหน้าขึ้นและเห็นหลิงฉวนชี้ไปที่หยางเจิ้นและมองดูตัวเองด้วยความงงงวย?

“ไอผีลามกสองคน เมื่อกี้นายทำอะไรเขาก็กำลังทำเหมือนกับนายนั่นแหละ? เข้าใจแล้วหรือยัง?”

“ไม่ใช่สิ? เขากำลังมองเธออยู่เหรอ? แต่ทิศทางไม่ถูกต้องนะ เขาไม่ได้มองที่คุณ!” แล้วหลิงฉวนก็กล่าวออกมาอีกแบบไม่คิด “เอิ่ม! ไม่สิ เมื่อกี้ผมไม่ได้มองคุณ จริงๆแล้วผมกำลังคิดถึงเรื่องที่จริงจังมาก ซึ่งเกี่ยวกับ ..”

อันหนิงมองบน ผู้ชายคนนี้ช่างแถเก่งจริงๆ! แต่ก็มีความสุขเล็กน้อยในใจ “ใครจะสนใจว่านายกำลังทำอะไร ฉันขี้เกียจที่จะฟังเรื่องไร้สาระของนายแล้ว!”

“อ๋อ..เขากำลังจ้องมองพี่สาวโม ไม่รู้จะพูดอะไรกับนายจริงๆ” เมื่อกี้ที่อันหนิงมองบน เกือบจะดึงดูดสายตาหลิงฉวนอีกครั้ง แต่หลิงฉวนก็บ่ายเบี่ยงไปทางเพื่อนของเขาแทน

 

หลิงฉวนตบหน้าอกตัวเองและบ่นพึมพำคนเดียว ‘ยังดีที่ตัวเองควบคุมสติได้ ไม่งั้นต้องโดนแบบนั้นอีกแน่!’

ถ้าอันหนิงรู้ว่าหลิงฉวนกำลังคิดอะไรอยู่ ก็ไม่รู้เลยอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง!

หลิงฉวนใช้มือตีหยางเจิ้น “พี่โมไปแล้ว นายกำลังคิดอะไรของนายอยู่?”

ร่างกายของหยางเจิ้นกระตุก “เอิ่มอะไรหรอ ผมกำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่? เรื่องสำคัญมาก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ...”

“ฮ่าฮ่า พวกนายสองคนกำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่เหมือนกันเลยเนอะ พวกนายกำลังคิดเรื่องสำคัญในชีวิตอยู่ใช่ไหม?” อันหนิงหัวเราะเบา ๆ

“เอาล่ะอาฉวน อยู่กับผมมาหลายปี อย่างอื่นที่มันดีๆ ไม่ได้เรียนรู้ไปจากตัวผมเลยงั้นหรอ เรียนแต่เรื่องแบบนี้เหรอ?” หลิงฉวนที่ได้ยินแบบนี้ก็เหลือบมองหยางเจิ้นเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

หยางเจิ้นก็รู้สึกงุนงง กำลังจะถาม แต่โมจื่อหยานก็นำอาหารมาเสริฟแล้ว

“ยังไม่ไปช่วยเธออีก ไอโง่เอ้ย!” หลิงฉวนหรี่ตาไปทางหยางเจิ้นและพูดด้วยเสียงต่ำ

หยางเจิ้นก็ตระหนักได้แล้วรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปในทิศทางของโมจื่อหยาน “อืม? ได้ ผมกำลังไป ผมต้องไปเอาชนะใจเธอ!”