ตอนที่ 6 เสียงกระซิบของ...
“...พะ...พ่อ?”
คอของอีแวนส์แห้งอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาจ้องไปที่ดวงตาที่เย็นชาของพ่อของเขา ความทรงจำของความเจ็บปวดที่เขารู้สึกขณะที่พ่อของเขาทำร้ายและลวนลามเขาล้วนปรากฏขึ้นในใจของเขาทันที
การมองเห็นของเขาพร่ามัวในขณะที่เขาเริ่มรู้สึกหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเขาสามารถได้ยินเสียงในความทรงจำของเขาตะโกนและกรีดร้องจากความเจ็บปวด
“แก…ไปไหนมา?”
ลมหายใจพ่อของเขาเต็มไปทั่วบ้านทั้งหลัง อีแวนส์สะดุ้งเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยเข้ามาในจมูก
“แก…ทิ้งฉันไปเหรอ”
พ่อของเขาเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ อีแวนส์ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากหนีจากพ่อของเขา แต่ตอนนี้เมื่อเขาอยู่ตรงหน้าอีแวนส์ราวกับว่าทั้งร่างของเขาถูกแช่แข็ง เขาทำได้เพียงกลั้นหายใจที่สั่นเทาและหลับตาขณะที่พ่อของเขาเดินเข้ามาใกล้และใกล้เขามากขึ้น
เขากัดฟันรอความเจ็บปวดที่จะตามมา
...แต่ความเจ็บปวดนั้นกับยังไม่มาถึง กลิ่นแอลกอฮอล์แรงขึ้นเรื่อยๆ และเขารู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นที่โอบล้อมตัวเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆได้ยินเสียงร้องไห้
“แก…แกก็จะทิ้งฉันไปแล้วใช่ไหม”
พ่อของเขาร้องไห้
"... พ่อ?"
อีแวนส์สับสน
"ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวที่นี่"
อ้อมกอดของพ่อแน่นขึ้นเมื่อน้ำตาไหลลงมาจากใบหน้าของเขา
"ฉันจะตายถ้าแกปล่อยฉันไว้คนเดียว แกคือทั้งหมดที่ฉันเหลืออยู่ในโลกนี้"
“พ่อ...ฉัน”
อีแวนส์ไม่รู้จะพูดอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อของเขากอดเขาแบบนี้ ความอบอุ่นแบบนี้จากพ่อแม่…นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้
“ได้โปรด...ได้โปรดอยู่”
เมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างจริงใจของพ่อ อีแวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมามือของเขาเอื้อมไปหาพ่อของเขาช้าๆ
บางที…แค่บางที…พวกเรายังมีโอกาสที่จะเป็นครอบครัวได้?
แต่ก่อนที่มือของเขาจะโอบหลังพ่อของเขาเขาก็รู้สึกได้ถึงการมองเห็นที่เปลี่ยนไปขณะที่พ่อของเขาผลักเขาไปที่เตียง
"!!!"
จากนั้นเลือดก็ออกจากหน้าของเขาพร้อมกับขาของพ่อที่เตะเขาไปที่ใบหน้าอีแวนส์ทันทีที่เขาล้มลงบนเตียง
"แกจะไปจากฉัน!?"
พ่อของเขาตะโกน
"แกกล้าดียังไง!"
“ฉันเลี้ยงแก ฉันนุ่งผ้าให้แก แล้วแกจะทิ้งฉันไว้คนเดียวเหรอ!?”
เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของพ่อของเขาดังทะลุหูของอีแวนส์
“โอ้ย…”
อีแวนส์พึมพำขณะที่พ่อของเขายังคงเตะเขาไปทั่วร่างกาย แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกเจ็บปวดจากการเตะของพ่อ แต่ใบหน้าของอีแวนส์ก็ว่างเปล่า
คนโง่...
อีแวนส์คิดว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่คิดว่าพ่อของเขาจะเปลี่ยนไป แม้ว่าอีแวนส์จะมีความหวังว่าพวกเขาจะได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้ แต่ความรู้สึกนั้นมันก็หายไปทันที ราวกับเทียนที่อยู่ภายในตัวเขาได้ดับลง ความทรงจำอันเลวร้ายที่พ่อของเขาได้ทำเกี่ยวกับตัวเขา การล่วงละเมิดการทุบตี ทำให้ความหวังทั้งหมดของเขาหายไป
ใบหน้าของพ่อค่อยๆพร่ามัวในความทรงจำของเขา เหลือเพียงคนที่ทำร้ายเขาเท่านั้น
พ่อของเขา…
สิ่งที่เรียกว่าพ่อ...ไม่มีอยู่ในตัวของอีแวนส์อีกต่อไป
จากนั้นอีแวนส์ก็จ้องตรงไปที่ดวงตาพ่อของเขา ดวงตาของอีแวนส์นั้นเรียบเฉยและเย็นชาราวกับมองคนแปลกหน้า ไม่สิมันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้มองใครเลย
"...แก!"
เมื่อเห็นสายตาแปลกๆที่ลูกชายกำลังมองมา พ่อของอีแวนส์ก็เริ่มโมโหทันที
"แกคิดว่าเพราะแกรอดชีวิตมาได้ 2 วันโดยไม่มีฉัน แกก็เลยมองฉันแบบนั้นหรอไอ้เนรคุณ!?"
จากนั้นพ่อของเขาก็หยุดเตะเขาทันทีและรีบดึงกางเกงลง
"ฉันจะทำให้แกเห็นเอง!"
สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวขณะเดินเข้าไปหาอีแวนส์ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างช้าๆ แต่เพียงเขาเดินเข้าไปหาอีแวนส์ได้เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็หยุด
ไม่...ไม่ใช่การหยุด ถ้าจะพูดให้เหมาะสมกว่าคือเขาชะลอตัวลงจนเกือบจะถึงจุดที่เขาไม่ได้เคลื่อนไหวเลย ผมของเขาโบกสะบัดในอากาศอย่างช้าๆ
[การรับรู้เวลา]
เสียงเรียกที่ดังและเจ็บปวดดังก้องอยู่ในหัวของอีแวนส์ ขณะที่เขาลุกขึ้นจากเตียง อีแวนส์จ้องมองพ่อของเขา ซึ่งตอนนี้ลิ้นของพ่อเขาแลบออกมาและเลียริมฝีปากของเขาเอง มันดู…
“... น่าขยะแขยง”
อีแวนส์กระซิบ เสียงดังในใจของเขาดังขึ้น และแรงขึ้นเรื่อยๆ จมูกของเขาเริ่มมีเลือดออกมาก
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ เพราะการจ้องมองของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป จากนั้นมือของเขาก็ค่อยๆจับไปที่ใบหน้าของพ่อ
อีแวนส์ค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้พ่อของเขา และกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของพ่อ
"..."
และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทลง
“อีแวนส์…เป็น…ใช่แล้ว!”
“เดี๋ยวก่อน...ใกล้...หมอ”
“ช่วย…พ่อ”
อีแวนส์รู้สึกได้ว่าสติของเขาหลุดลอยออกไป แต่เขายังคงได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกลากออกไปราวกับว่าเขากำลังลอยอยู่ในอากาศ
แล้วทุกอย่างก็มืดลง
…
…
…
เสียงหอบดังมาจากอีแวนส์ในขณะที่เขาลุกขึ้นจากเตียง
“อีแวนส์ นายตื่นแล้ว!”
จิตใจของอีแวนส์ยังคงขุ่นมัว แต่เขารู้สึกได้ถึงแขนที่กอดเขาไว้ เขากระพริบตาสองสามครั้งขณะมองไปรอบๆสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
“นี่…”
เขากระซิบอย่างแผ่วเบา นี่ไม่ใช่บ้านของเขา เตียงเพดานและผนังทำจากอิฐและหิน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมของบางสิ่งบางอย่างที่หวาน แต่ก็มีรสขม กลิ่นที่จะไม่มีทางพบได้ในละแวกบ้านของเขา
“เธอ…แอนเดรีย?”
เขาเรียกผู้หญิงที่กำลังกอดเขาอยู่
“เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อได้ยินคำพูดของอีแวนส์แอนเดรียค่อยๆ ปล่อยอีแวนส์ออกจากอ้อมกอดของเธอ ขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความเศร้า
“พ่อของนาย…”
แอนเดรียส่งเสียงแผ่วเบา
“เขาคือ...ไม่...พวกเขา…จะบอกนายเองว่าเกิดอะไรขึ้น”
"...พวกเขา?"
อีแวนส์มองไปที่แอนเดรียด้วยความสับสน
แอนเดรียพยักหน้าจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและออกจากห้องอย่างรวดเร็วเรียกหาคนที่ดูเหมือนจะรออยู่ข้างนอก
หลังจากนั้นไม่นานแอนเดรียก็กลับมา ด้านหลังเธอมีคนสามคนเดินตามมา สองคนสวมชุดเกราะและอีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงสวมเสื้อคลุมของนักวิชาการ
"สวัสดี คุณอีแวนส์"
ผู้หญิงคนนั้นพูด
"คุณสบายดีไหม?"
“เธอเป็นใคร…?”
ใบหน้าของอีแวนส์เต็มไปด้วยความสับสน เขาอยู่ที่ไหนและคนเหล่านี้เป็นใคร?
"อ่า เรามาจากสมาคมนักสำรวจ..."
หญิงสาวนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงของอีแวนส์
"ก่อนอื่น...เราขอแสดงความขอโทษอย่างจริงใจ"
จากนั้นหญิงสาวก็ก้มศีรษะเล็กน้อย
“อะ...ขอโทษ?”
อีแวนส์กวักมืออย่างเชื่องช้าเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นหยุดก้มหน้า
“พ่อของคุณ…”
ผู้หญิงคนนั้นหายใจเข้าลึกๆแล้วหลับตา
“พ่อของคุณ...ตายไปแล้ว”
