ตอนที่ 2 การต้อนรับที่ไม่คาดคิด

“โอ้…!”

"มีคนเยอะแยะเลย!"

“ผู้ชายคนนั้นแปลงร่างเป็นมอนเตอร์ได้!”

“เขายกได้ยังไง!?”

“เธอพ่นไฟออกมา!”

ความประหลาดใจของอีแวนส์ สามารถได้ยินได้แม้จะอยู่ห่างออกไปไกลถึงหนึ่งไมล์ ขณะนี้เขากำลังถูกเจอรัลด์และกลุ่มของเขาพาเดินทางไปที่สำนักงานของอาจารย์ใหญ่

ทุกๆอย่างเป็นสิ่งใหม่ในสายตาของอีแวนส์ เพราะที่ที่เขาจากมาที่นั่นมีเพียงภูเขาของซากของสิ่งต่างๆและขยะ ในบางครั้งก็จะมีผู้ควบคุมระบบเดินผ่านมาให้เห็นบ้าง และทุกครั้งที่เขาเห็นเขาก็อดทึ่งไม่ได้  เขาคิดอยู่เสมอว่ามันจะน่าทึ่งแค่ไหน ถ้าเขาสามารถเป็นเหมือนกันได้

และตอนนี้เขามีโอกาสที่จะเป็นเหมือนผู้ควบคุมระบบที่เขาเคยพบเจอแล้ว

กลุ่มของเจอรัลด์มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของพวกเขา ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่เด็กโง่ที่สกปรกตรงหน้าพวกพวกเขา ซึ่งบางคนกำลังจะหัวเราะ แต่เจอรัลด์เหลือบมองไปที่พวกเขาก่อนที่พวกเขาจะทำเช่นนั้น

นักเรียนทุกคนที่พวกเขาเดินผ่านไปล้วนมีสายตาที่สงสัย และสับสน

'ทำไมถึงมีขอทานในสถาบัน?' พวกเขาทั้งหมดคิดแบบนั้น บางคนต้องการเข้าใกล้อีแวนส์ ไม่ว่าจะอยากถามเขาว่าเขาเป็นใคร หรือต้องการขอให้เขาออกไปจากสถานที่ แต่ทันทีที่พวกเขาเห็นกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาพวกเขาก็หันไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ อีแวนส์!"

เจอรัลด์ตะโกนเรียกความสนใจของอีแวนส์ที่ตื่นตระหนกอย่างรวดเร็ว

“...ครับ!?”

"ไปกันเถอะ อาจารย์ใหญ่กำลังรอเราอยู่"

เจอรัลด์โบกมือเรียกอีแวนส์ให้เดินตามพวกเขาไป

"นายสามารถมองได้มากเท่าที่นายต้องการ เมื่อนายเข้าเรียนในสถาบัน"

เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเช่นนี้อีแวนส์ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว เขาเดินตามเจอราลด์และกลุ่มของเขาอีกครั้ง กลุ่มของเจอรัลด์หัวเราะด้วยความชอบใจและเอามือปิดปากของพวกเขาไว้ ทำให้ได้ยินเสียงอู้อี้จากพวกเขาอย่างเงียบๆ

และอีกครั้ง...อีแวนส์เดินตามกลุ่มของเจอรัลด์เข้าไปข้างในจนกระทั่งพวกเขามาถึงบริเวณลานกว้างซึ่งมีแท่นหินอยู่ตรงกลางเหมือนเป็นเวทีเล็กๆ

“นี่…?”

อีแวนส์สับสน

“...อาจารย์ใหญ่อยู่ที่ไหนหรอ?”

เขาพูดขณะที่หันหน้าไปทางเจอรัลด์

"โอ้ เดี๋ยวเขาจะมาที่นี่"

เจอรัลด์เผยรอยยิ้มที่อบอุ่นอีกครั้ง

"ทำไมนายไม่ปีนขึ้นไปบนเวที เพื่อให้อาจารย์ใหญ่ได้เห็นนาย เมื่อเขามาที่นี่"

เจอรัลด์ชี้ไปที่เวที

“หืม?”

อีแวนส์เอียงศีรษะ

"ใช่ นายต้องผ่านการทดสอบก่อนจึงจะสามารถลงทะเบียนได้"

เจอรัลด์เหยียดมือ

"เอากระสอบของนายมาให้ฉัน นายไม่จำเป็นต้องใช้มันที่นี่"

"โอ...โอเค"

ในตอนแรกอีแวนส์ลังเล แต่เจอรัลด์เป็นคนช่วยเขาตั้งแต่แรกเขาก็ยื่นกระสอบให้กับเจอรัลด์ จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนลานกว้าง เขามองไปรอบๆและสิ่งที่เขาเห็นคือที่นั่งว่างๆรอบตัวเขา

เขาหลับตาลงขณะจินตนาการถึงผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์ และเรียกชื่อเขา

อีแวนส์! อีแวนส์! อีแวนส์!

เขาสงสัยว่าระบบของเขาจะให้พลังแบบไหนแก่เขา มันจะทำให้เขากลายร่างเป็นมอนเตอร์ขนาดยักษ์ได้หรือไม่? เขาจะสามารถพ่นไฟได้เหมือนอย่างที่เห็นก่อนหน้านี้หรือเปล่า? หรือจะสามารถยกของที่หนักกว่าเขาได้ร้อยเท่า?

อีแวนส์ส่ายหัว ไม่สำคัญว่าระบบจะให้พลังอะไรแก่เขา แต่ตราบเท่าที่เขาสามารถหลบหนีจากสถานที่ที่เขาเรียกว่าบ้านได้ ตราบใดที่เขาสามารถหนีจากเงื้อมมือของพ่อของเขาได้ พลังใดๆก็ดีทั้งนั้น

อีแวนส์หายใจเข้าลึกๆอีกครั้งในขณะที่เขาลืมตา

"เอ่อ คือเมื่อไหร่อาจารย์ใหญ่จะมาถึง..."

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นใต้เท้าเปล่าของเขา และในไม่ช้ามันก็อุ่นขึ้นและอุ่นขึ้น

"อ๊ะ!"

อีแวนส์อดไม่ได้ที่จะกระโดดออกจากตรงนั้น ในขณะที่ความอบอุ่นใต้เท้าของเขาทวีความรุนแรงขึ้น แต่ทันทีที่เท้าของเขาเหยียบลงบนแท่นอีกครั้ง ผิวหนังของเขาก็เหี่ยวทันทีเนื่องจากอุณหภูมิที่สูงมาก

"อ๊าาาาาา!"

อีแวนส์คุกเข่าบนพื้น ความเจ็บปวดกระจายไปที่แขนของเขาเช่นกัน แต่ไม่นานแท่นเดือดก็เย็นลง ร่างกายของอีแวนส์พยายามคลานออกไปจากเวทีโดยสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะลงจากเวทีวิสัยทัศน์ของเขาก็เปลี่ยนไป

เขารู้สึกเจ็บที่แก้มของเขามันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยเหมือนกับในตอนที่พ่อของเขากำลังทุบตีเขา ภาพเหล่านั้นปรากฏขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง เขากลิ้งไปบนลานกว้างและกลับไปที่จุดศูนย์กลางอีกครั้ง

“อะไร...เกิดอะไรขึ้น…”

อีแวนส์พูดติดอ่างอย่างอ่อนแรงขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์

และที่นั่นความอบอุ่นบนรอยยิ้มของเจอรัลด์ก็หายไปหมดแล้วแทนที่ด้วยความชั่วร้าย

“ขอโทษทีนะ…”

เจอรัลด์หัวเราะเบาๆในขณะที่เขาปล่อยหมัดใส่อีแวนส์

"...เราต้องการหุ่นฝึกหัดพอดีเลยหนะ"