เช่นเดียวกับที่เลียมสันเฝ้าสังเกตเฟรย์อยู่ตลอดเวลา เฟรย์เองก็เฝ้าดูการต่อสู้ของเลียมสันสองสามครั้งด้วยกัน ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าทักษะของเลียมสันเป็นอย่างมาก

ลำดับของนักรบเวทย์มนต์นั่นมีด้วยกันถึงห้าระดับ

เด็กฝึกงาน ขั้นสาม ขั้นสอง ขั้นหนึ่ง

และในที่สุดสำหรับคนที่มาถึงระดับเดียวกับราชานักรบเวทย์มนต์ ขั้นราชั่น

อย่างน้อยเลียมสันก็เป็นนักรบเวทมนตร์ขั้นสองจากที่เฟรย์เห็น

การได้ฝึกกับนักรบที่แข็งแกร่งเช่นนี้เป็นวิธีที่ดีในการเพิ่มพูนประสบการณ์

นอกจากนี้หลังจากที่เฟรย์ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากการฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งเดือนเฟรย์ก็รู้สึกเบื่อ

“มาลองดูกันเถอะ”

จากนั้นพวกเขาก็ก้าวไปที่ใจกลางห้องและเผชิญหน้ากัน

ทุกคนที่อยู่ในศูนย์ฝึกหยุดเคลื่อนไหวและหันไปดูการต่อสู้ของพวกเขาแทน

เลียมสันเป็นคนเริ่มก่อน

หวด

ในขณะนั้นร่างของเขาดูเหมือนจะเบลอ

สิ่งแรกที่เฟรย์สังเกตเห็นคือการเคลื่อนไหวอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา มันทำให้เขานึกถึงหิ่งห้อยที่แกว่งไปมาในความมืด

ตูม!

เขารู้สึกหนักที่ข้อมือ

มือขวาของเฟรย์เอื้อมไปข้างหลังเขาและสกัดกั้นการโจมตีของเลียมสันได้อย่างแม่นยำ

แววตาประหลาดใจฉายผ่านใบหน้าของเลียมสัน

‘เขาทำได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?’

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เขาได้เข้ามายังหอคอยเวทมนตร์

ในเวลานั้นเขาได้ต่อสู้กับนักรบเวทมนตร์มากมาย แต่เขารู้สึกว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นพวกขยะ

พูดอย่างตรงไปตรงมาพวกเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีครั้งแรกของเลียมสันได้ด้วยซ้ำ

แต่เฟรย์สามารถทำได้

สิ่งที่สำคัญกว่าคือการกระทำนั้นมันดูง่ายเพียงใดสำหรับเขา

เฟรย์ให้ความรู้สึกเดียวกับตอนที่เขาต่อสู้กับอาจารย์ของเขา

"นายรู้ได้อย่างไร?"

“ก็เนื่องจากที่นี่เป็นสถานที่ที่สว่างและเปิดโล่ง มันคงจะยากกว่านี้หลายเท่าถ้าหากเราต่อสู้กันในที่มืด”

“…”

นั่นเป็นเรื่องจริง

การโจมตีใรเงามืดเป็นทักษะที่น่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อหากใช้ในที่มืด

เลียมสันหรี่ตาและมองลงไปที่มือของเขา

ครู่หนึ่งเขานึกถึงข้อมือซึ่งรู้สึกอ่อนแอเล็กน้อย

“คุคุ…ดีละ เราจะได้สนุกกันแน่”

เลียมสันหัวเราะและพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง คราวนี้เฟรย์เองก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เท้าของเลียมสัน

‘กุญแจสำคัญของการเคลื่อนไหวอยู่ที่เท้าของเขา’

ตราบใดที่เขาไม่พลาดที่จะมองการเคลื่อนไหวของเท้า เฟรย์ก็จะพอเดาได้คร่าวๆว่าเลียมสันจะเคลื่อนไหวแบบไหนต่อ

การต่อสู้รุกกันไปมา

ในขณะการต่อสู้ดำเนินไปเฟรย์ก็รู้สึกว่าเลียมสันยังไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้ด้วยมือเปล่า

ดูเหมือนว่าอาวุธหลักของเขาจะไม่ใช่หมัดของเขา แต่เป็นอาวุธบางชนิด

ด้วยเหตุนี้เฟรย์จึงสามารถป้องกันการโจมตีทั้งหมดของเขาได้ก่อนที่มันจะโดนตัวเฟรย์

เลียมสันรู้สึกงงงวยอย่างเห็นได้ชัด

'เขารับมือได้ยากจริงๆ'

โดยปกติการเคลื่อนไหวของดาร์กเอลฟ์จะไม่ส่งเสียงใดๆออกมา แม้แต่ดาร์กเอลฟ์คนอื่นๆก็ยากที่สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าของเลียมสัน

นั่นคือเหตุผลที่วิธีการอ่านการเคลื่อนไหวที่ได้ผลที่สุดคือการใช้สายตา

เลียมสันได้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง

สายตาของชายตรงหน้าเขาเฉียบคมพอจนก้าวข้ามสามัญสำนึก

‘เขามีประสบการณ์ในการต่อสู้กับดาร์กเอลฟ์ไหมนะ?’

เลียมสันเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและซ่อนความคิดอยู่ในใจ

เขาสามารถรู้ได้หลังจากต่อสู้กับเฟรย์มาสักพักว่า

ชายคนนี้ไม่ใช่นักรบเวทมนตร์

ไม่มีทางที่นักรบเวทมนตร์จะมีร่างกายที่อ่อนแอเช่นนี้

เขามั่นใจว่าเขาต้องการเพียงโอกาสในการโจมตีเพียงครั้งเดียวเพื่อคว้าชัยชนะ

แต่ดูเหมือนว่าโอกาสครั้งเดียวนั้นจะหาได้ยากอย่างไม่น่าเชื่อ

‘ผู้ชายคนนี้มีประสบการณ์ในการต่อสู้มาก แต่จากสิ่งที่ฉันบอกได้มนุษย์คนนี้น่าจะมีอายุประมาณ 20 ปีเท่านั้น ’

เลียมสันมีอายุถึง 74 ปี

เป็นเวลา 30 ปีแล้วที่เขากลายเป็นนักรบและในช่วงเวลานั้นเขาได้ต่อสู้มาแล้วหลายหมื่นครั้ง

เขามั่นใจว่าประสบการณ์ของเขาไม่เป็นสองรองใครและไม่เคยเลยในชีวิตเขาที่เขาได้พบกับคนเช่นนี้ที่สามารถอ่านการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาได้

เขารู้สึกกระสับกระส่าย

สิ่งนี้กลายเป็นเรื่องสนุกกว่าที่เขาคาดไว้ในตอนแรก

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ เลียมสัน

* * *

“…มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

“…”

นิกิตาและคนอื่นๆ ที่ฝึกอยู่ในห้องโถงอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างเมื่อพวกเขาเห็นการต่อสู้ที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในระดับที่แตกต่างกัน แต่มันก็ต่างกันมากเกินไป

พวกเขาตระหนักดีว่านี่เป็นการต่อสู้ของจริงระหว่างผู้ที่แข็งแกร่งและพวกเขาเป็นเพียงกบในกะลามาตลอด

‘เขาตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวดังกล่าวได้อย่างไร?’

พวกเขาไม่ใช่คนเดียวที่ประหลาดใจ

ดาร์กเอลฟ์ก็ค่อนข้างตกใจเช่นกัน

ไม่..พวกเขาแปลกใจมากกว่าพวกมนุษย์เสียอีก

"มันเป็นไปไม่ได้"

“เขาสามารถต่อสู้กับเลียมสันคนนั้น ซึ่งกำลังถูกขัดเกลาให้เป็นหัวหน้าเผ่าคนต่อไป”

“นอกเหนือจากอาจารย์ของเราแล้ว ไม่มีใครสามารถยื้อเค้าได้เกินหนึ่งนาที…”

“เขาเป็นมนุษย์จริงๆหรือ?”

ในบรรดาดาร์กเอลฟ์ทักษะของเลียมสันนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ

ยกเว้นคามิลล์น้องสาวของหัวหน้าคนปัจจุบันและเหล่าครูฝึก ไม่มีใครสามารถสู้กับเลียมสันได้เกินหนึ่งนาที

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงไม่เชื่อเมื่อมนุษย์ซึ่งเคลื่อนไหวแปลกๆ อยู่ตรงมุมของศูนย์ฝึกเป็นครั้งคราวสามารถต่อสู้กับเขาได้อย่างเท่าเทียมกัน

คามิลล์หรี่ตา

‘ความสามารถทางกายภาพของเขานั้นแย่มาก’

เธอมั่นใจ

ชายคนนี้ร่างกายของเฟรย์ไม่มีกล้ามเนื้อที่เหมาะสมสำหรับการต่อสู้เช่นนี้

ในตอนแรกเขาบอกว่าเขาเป็นพ่อมดไม่ใช่นักรบเวทมนตร์และจากสิ่งที่เธอเห็นคามิลล์ก็รู้ว่าเขาพูดความจริง

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังสามารถต่อสู้ได้อย่างทัดเทียมกับเลียมสัน

"เข้าสามารถกระจายมานาได้แม่นยำอย่างไม่น่าเชื่อ"

แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้นได้เพราะพรสวรรค์และประสาทสัมผัสตามธรรมชาติ แต่ประสบการณ์ล่ะ?

อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์คือ 100 ปีและไม่ว่าจะดูยังไงอายุของเขาก็จะไม่มีทางเกิน 30 ปี

‘เขาเป็นใครกันแน่?’

การจ้องมองอย่างสงสัยของคามิลล์ไม่ละสายตาห่างจากเฟรย์เลย

* * *

เลียมสันโจมตีอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในขณะที่เฟรย์ป้องกันหรือหลบเท่านั้น

ดูเหมือนจะเป็นการต่อสู้ที่เรียบง่ายและน่าเบื่อ แต่ทั้งสองคนต่างก็ชุ่มเหงื่อราวกับว่าทั้งคู่เพิ่งอาบน้ำมา

‘สิ่งนี้ไม่สามารถตัดสินได้ด้วยในการประลอง’

ในแง่ของความสามารถทางกายภาพเลียมสันรู้ว่าเขาได้เปรียบ

บางทีในอีกประมาณ 10 นาทีเฟรย์อาจจะเหนื่อยเกินกว่าที่จะสู้ต่อไปและเขาก็จะชนะโดยธรรมชาติ แต่เลียมสันไม่ต้องการชัยชนะเช่นนี้

เลียมสันหยุดโจมตี

จากนั้นเฟรย์ก็หยุดเคลื่อนไหวเช่นกัน

ครู่หนึ่งพวกเขาไม่พูดอะไรและเพียงแค่สบตา

เลียมสันเป็นคนทำลายความเงียบโดยพูดขึ้นมา

“นายจะอยู่ที่หอคอยอีกนานแค่ไหน?”

“อีกประมาณ 5 เดือน”

“นายจะมาที่ศูนย์ฝึกอีกไหม?”

"ก็อาจจะ"

"ดี"

ด้วยคำพูดเหล่านั้นเลียมสันจึงหันหลังและปีนขึ้นบันได

ในขณะที่ดาร์กเอลฟ์พูดคุยกันคามิลล์ก็เดินเข้ามาหาเฟรย์

“คุณมีทักษะที่ยอดเยี่ยมมาก ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ในระดับเดียวกับเลียมสัน”

คามิลล์ไม่ได้ดูถูกมนุษย์ แค่มีเพียงไม่กี่คนในหมู่พวกเขาที่สามารถต่อสู้แบบหัวจรดเท้ากับเลียมสันได้

คามิลล์แสดงความชื่นชมชายที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างหมดจด

“ในอนาคตคุณจะฝึกกับเขาเป็นครั้งคราวได้ไหม?”

“ได้หมด ฉันเองก็เริ่มเบื่อกับการออกกำลังกายตามปกติแล้ว”

“ขอบคุณ รบกวนคุณแล้วละ”

เฟรย์พยักหน้าและหันกลับมา

ในขณะนั้นต่างหูที่กระพือปีกของเขาก็ดึงดูดสายตาของคามิลล์

"อา…"

ปากของเธอเปิดออก แต่แล้วก็ปิดอย่างรวดเร็ว

เฟรย์กลับไปที่ห้องของเขาและนั่งลงบนเตียงพลางคิด

'มันเป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ไม่คาดคิดที่จะได้รับโอกาสในการต่อสู้กับพวกดาร์กเอลฟ์'

โอกาสที่จะเพิ่มพูนประสบการณ์การต่อสู้จริงของเขา เขายินดีต้อนรับเสมอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความสามารถในการต่อสู้ของเลียมสันนั้นยอดเยี่ยมมาก

หากใครสักคนต้องการอ้างว่าเขาเป็นนักรบเวทย์ เขาจะต้องมีทักษะในระดับนั้นเป็นอย่างน้อย

นี่เป็นระดับความสามารถที่เฟรย์หวังว่าจะได้เห็นจากขุนนางในสถาบันเวสต์โร้ด

แน่นอนตอนนี้เขารู้แล้วว่าความคาดหวังของเขาที่มีต่อนักเรียนในสถาบันนั้นสูงเกินไป

นอกจากนั้นยังมีข่าวดีอีก

เฟรย์หลับตาและตรวจสอบห้องมานาของเขา

นั่นคือตอนที่เขาตระหนักได้ว่า

อากาศเยือกแข็งของโฟรเซินริฟเวอะถูกละลายจนหมด

ผมของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอีกครั้งเมื่อประมาณสองสัปดาห์ก่อน มันเป็นสัญญาณที่กำลังบอกเขาอะไรสักอย่าง

ด้วยเหตุนี้ผมของเขาจึงกลายเป็นส่วนผสมที่แปลกประหลาดระหว่างสีเทาและสีขาว

“แล้วตอนนี้…”

เขาต้องย่อยหัวใจของทอร์กุนทา

เฟรย์หยิบขวดแก้วออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะมองไปที่มัน

เขาอ่านหนังสือหลายเล่มในหอคอยด้วยความหวังว่าจะหาทางปรับแต่งให้เป็นยาอายุวัฒนะแต่เค้าไม่มีดวงเลย

แน่นอนว่าความปรารถนาในการที่เขาได้เรียนรู้นั่นเป็นที่น่าพอใจแต่ก็ยังไม่เพียงพอ

เฟรย์ออกจากห้องของเขาและมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง

เมื่อเขาไปถึงที่นั่นเขาก็ไปหาบรรณารักษ์ที่รับผิดชอบ

“หนังสือทั้งหมดในหอคอยเวทมนตร์ที่ 3 อยู่ในห้องสมุดนี้หรือเปล่า?”

“ไม่แน่นอน หนังสือที่หาได้ในห้องสมุดชั้นนี้คือหนังสือระดับ 3”

“ระดับ 3?”

"ใช่ หนังสือในหอคอยเวทมนตร์จะแยกออกเป็นสามระดับ ระดับ 3 สามารถหาได้ง่ายในตลาดและคนทั่วไปสามารถอ่านได้โดยไม่มีผลกระทบ ระดับ 2 สามารถอ่านได้โดยพ่อมดที่ช่วยบริจากเท่านั้น และระดับ 1 สามารถอ่านได้โดยผู้ที่ได้รับการอนุมัติจากการผ่านการทดสอบในหอคอยเวทมนตร์ที่ 3 เท่านั้น”

จากนั้นเขาก็กล่าวเสริม

“หนังสือระดับ 1 มักเรียกว่ากริมโมส”

“ฉันควรทำอย่างไรหากต้องการอ่านกริมโมส”

“ในหอคอยมีมาสเตอร์หอคอยอยู่และหัวหน้าชั้นอยู่อีก10คน ในการอ่านกริมโมส คุณต้องได้รับการอนุมัติจากหัวหน้าชั้นอย่างน้อยสามคนหรือจากรองหัวหน้าหอคอยหรือไม่ก็มาสเตอร์หอคอยคนใดคนหนึง”

จากนั้นเขาก็ดูปฏิทินก่อนที่จะพูดต่อ

“การทดสอบจะถูกจัดขึ้นทุกๆสองเดือน จะมีหัวหน้าชั้น5คนเป็นผู้ตัดสิน คุณต้องได้รับการอนุมัติจากพวกเขา ... การสอบครั้งต่อไปใกล้เข้ามาแล้วอีกเพียงสามวันเท่านั้น”

เขาหันไปมองตาของเฟรย์

"คุณต้องการที่จะเข้าสอบมั้ย?"

เฟรย์รีบพยักหน้า

* * *

สามวันผ่านไป

การทดสอบถูกกำหนดให้จัดขึ้นที่ชั้นใต้ดินของหอคอย

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟรย์รู้ว่าหอคอยมีห้องใต้ดิน

พ่อมดและแม่มดจำนวนไม่น้อยรวมตัวกันอยู่ที่ห้องใต้ดิน แต่ละคนรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆ สองหรือสามคน

ในหอคอยเฟรย์มักจะอยู่คนเดียวโดยไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

นิกจากแผนกต้อนรับเป็นหนึ่งในพ่อมดไม่กี่คนที่เขาเคยคุยด้วย แต่ส่วนใหญ่ไม่ก็แต่เรื่องที่จำเป็น

แน่นอนว่าพ่อมดคนอื่นๆ ไม่ได้สนใจเฟรย์

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพวกเขาจะให้ความสำคัญกับเฟรย์มากขึ้น

“นั่นเขาเหรอ? คนที่สู้มือเปล่ากับดาร์คเอลฟ์?”

“เขาดูไม่ค่อยเหมือนในตอนแรก…”

“พูดอะไรกัน เขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนดูไม่เหมือนมนุษย์เลยด้วยซ้ำ”

“แล้วทำไมนักรบเวทมนตร์ถึงมาเข้ารับการทดสอบละ?”

ดูเหมือนว่าพวกเขาเข้าใจผิดว่าเฟรย์เป็นนักรบเวทมนตร์

แต่เฟรย์ไม่มีเหตุผลที่จะเคลียร์ความเข้าใจผิดเขาจึงยืนเงียบๆอยู่ที่มุมๆหนึ่ง

จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามาหาเขา

เขามองขึ้นไปและพบว่านั่นคือคามิลล์และเลียมสัน

“พวกคุณมาที่นี่เพื่อทำการทดสอบเหรอ?”

“มีกริมโมสที่ฉันอยากจะอ่านนะ”

“แล้วชายข้างๆคุณล่ะ?”

คามิลล์หัวเราะแล้วแหย่เลียมสันที่อยู่ข้างๆ

“ฉันพาเขามาเพราะเบื่อที่จะมาคนเดียว”

จากนั้นกลุ่มคนที่มาเข้าสอบก็เข้าไปในห้องใต้ดิน

เฟรย์เหลือบมองพวกเขา

ทุกคนสวมเสื้อคลุมสีขาวสะอาดและดูเหมือนจะผ่านวัยกลางคนมาแล้ว

เฟรย์ตระหนักว่าพวกเขาเป็นหัวหน้าชั้นของหอคอยที่บรรณารักษ์บอกเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน

“มีคนเข้าสอบมากกว่าที่ฉันคาดไว้”

“มันไม่สำคัญหรอกเพราะคนที่เข้าสอบจะถูกจำนวนลงไปอย่างรวดเร็ว”

"ใช่ ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายมากดังนั้นเรามาเริ่มการทดสอบกันเลยดีกว่า ก่อนอื่นเราต้องกำหนดคุณสมบัติขั้นต่ำ ทุกคนร่ายลูกบอลพลังงาน”

ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นลูกบอลพลังงานก็เริ่มปรากฏขึ้นที่นี่และที่นั่น

เฟรย์สร้างลูกบอลพลังงาน

สายตาของเหล่าพ่อมดหันไปหาหัวหน้าชั้นอีกครั้ง หนึ่งในนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

“เอาละบีบอัดมันซะ”

จู่ๆใครบางคนก็ส่งเสียงดังออกมาอย่างหยาบคาย

เป็นไปได้ไหมว่าการทดสอบจะง่ายขนาดนี้?

อาจเป็นเพราะมันเหมือนกับการทดสอบในครั้งแรก ทุกๆคนจึงค่อนข้างผ่อนคลาย นี่เป็นความคิดที่พ่อมดแม่มดส่วนใหญ่มี

จากนั้นหนึ่งในหัวหน้าชั้นก็หยิบลูกปัดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า ลูกปัดมีขนาดเล็กกว่าข้อนิ้ว

คนในกลุ่มอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ลูกปัดด้วยสีหน้าสับสน แต่ผู้ที่มีไหวพริบเริ่มรู้สึกได้แทนที่จะสงสัย

“ข้อกำหนดขั้นต่ำคือทำให้มันเล็กกว่าลูกปัดนี้ ใครที่ไม่ประสบความสำเร็จโปรดกลับขึ้นไปข้างบน”

ใบหน้าของเหล่าพ่อมดแข็งกระด้าง

มันเหมือนพวกเขากำลังแบ่งปันความคิดเดียวกัน

ความยากของการทดสอบนั้นสูงมากจนไม่น่าเชื่อ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด