ตอนที่ 4 บ้านหลังที่ 2
พวกเขาใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงในการเดินทางมาที่ลานจอดรถซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณใกล้หอพัก
จากนั้นจิฮิโระก็เดินออกมาจากรถและนำทางเขาไปที่หอพัก
“ไปกันเถอะ ชิชิโอะ”
“ครับ พี่จิฮิโระ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าพร้อมกับลากกระเป๋าเดินตามจิฮิโระไป
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินกันต่ไปเรื่อยๆจนไปถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขา
“เอาหล่ะเรามาถึงกันแล้ว”จิฮิโระก็จ้องมองใบหน้าชิชิโอะด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “จากนี้ไป ที่นี่คือบ้านหลังที่สองของเธอนะ ชิชิโอะ”
ชิชิโอะก็จ้องมองหอพักที่ดูเก่าแก่ตรงหน้าของเขา เขานั้นยอมรับว่าดีไซน์ของหอพักนี้ไม่ได้แตกต่างจากบ้านแบบดั้งเดิมที่เขาเห็นในเกียวมากนัก
กำแพงของที่นี่ก็ดูค่อนข้างเก่าซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันน่าจะถูกซ่อมมาหลายครั้งแล้ว
ชิชิโอะนั้นคิดว่า สถานที่แห่งนี้ดูค่อนข้างโทรมทีเดียวแต่การอาศัยอยู่ที่นี่ก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง
จากนั้นชิชิโอะก็หันหน้ามามองป้ายชื่อของหอพักที่ดูเหมือนว่าจะหล่นลงได้ตลอดเวลาแถมคำที่เขียนบนนั้นก็ดูไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นักแต่ยังไงเขาก็พอจะอ่านได้
“ซากุระโซว(Sakurasou)?”
“ใช่แล้ว หอพักนี้มีชื่อว่าซากุระโซว”จิฮิโระก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
ชิชิโอะก็พยักหน้าให้เธอพร่อมกับมองสำรวจหอพักนี้
สวนด้านนอกของตัวหอพักนั้นไม่ได้ใหญ่มากนักและสวนนี้ก็ถูกปกคุลมไปด้วยกำแพงที่สร้างขึ้นจากกำแพงหินญี่ปุ่นที่ช่วยป้องกันความปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง
จากตำแหน่งของเขา เขาก็มองเห็นราวตากผ้าที่ใช้ในการตากเสื้อผ้าบนชั้นสอง ส่วนทางด้านขวานั้นก็มีต้นไม้เขียวชะอุ่มแต่เขาไม่รู้ว่าต้นไม้นี้มันต้นอะไรกัน
จากนั้นแล้วชิชิโอะก็จ้องมองทางเท้าที่อยู่ใต้เท้าของเขา ประตูเหล็กที่เป็นสนิมตรงหน้าและสวนหย่อมที่มีขนาดประมาณไม่กี่ตางรางเมตรที่ด้านข้าง เขานั้นรู้เลยว่าจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีก 3 ปี แต่อย่างไรก็ตาม หากว่าเขารู้สึกไม่สบายใจในการอยู่ที่นี่ เขาก็คิดว่าจะเช่าอพาทเม้นท์อยู่เองเนื่องจากเขามีเงินอยู่พอสมควร
‘แต่ว่า ทำไมชื่อหอนี้มันฟังดูคุ้นๆจังแหะ?’
ชิชิโอะก็จ้องมองป้ายหอพักและพยายามนึกดูว่าเขาไปได้ยินชื่อ ‘ซากุระโซว’มาจากใหน
‘จากอนิเมะหรือเปล่านะ?’
ชิชิโอะนั้นสงสัยว่านอกจากเขาแล้วที่นี่จะมีตัวละครอนิเมะที่เขาเคยดูเมื่อชาติที่แล้วอาศัยอยู่หรือเปล่านะ ซึ่งในความจริงแล้ว เขานั้นตกใจมากแต่เขานั้นชินไปเสียแล้วเนื่องจากเขาทั้งได้มาเกิดใหม่แถมยังได้ระบบโกงๆอีก ดังนั้นแล้วการที่คิดได้ว่าตนเองได้มีโอกาสมาร่วมอาศัยอยู่กับตัวละครในอนิเมะที่เขาเคยดูนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาตกใจมากนัก
“ชิชิโอะ อย่ามัวแต่ยืนอยู่เฉยๆสิ รีบเข้าไปกันเร็ว”
จิฮิโระก็ผลักประตูเข้าไปพร้อมกับโบกมือเรียกให้เขาเข้าไปในหอพัก
“ครับ พี่จิฮิโระ”
ชิชิโอะจึงพยักหน้าแล้วเดินตามจิฮิโระเข้าไปซึ่งทั้งสองได้เดินผ่านสนามหญ้าแล้วมุ่งหน้าเข้าสู่โถงทางเข้า
“เป็นไงหล่ะ?”จิฮิโระก็ถามออกมาด้วยรอยยิ้ม
“….อืม มันดูเหมือนกับบ้านในเกียวโตมากเลยหล่ะครับ”ชิชิโอะก็พูดออกมาอย่างซื่อตรงเนื่องจกาเขารู้สึกว่าหอพักนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย
เมื่อได้ยินคำพูดของชิชิโอะ จิฮิโระก็กุมขมับแล้วพูดว่า “ให้ตายสิ ฉันลืมไปว่าเธออยู่เกียวโตมาโดยตลอด”เธอนั้นเข้าใจว่าทำไมหลานชายของเธอถึงได้แสดงสีหน้าสงบเงียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมามากนักหลังจากที่เขาเดินเข้ามาในห้อพัก “เอาหล่ะ ก่อนที่จะเข้าไปด้านใน ฉันขอบอกกฏของหอพักนี้ให้ฟังก่อน”
“เชิญเลยครับ พี่จิฮิโระ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าเนื่องจากว่าที่นี่คือหอพักซึ่งแน่นอนว่า เขาจะต้องปฏิบัติตามกฏของหอพัก
“ข้อแรกคือ ห้ามส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเสียงดังเพราะมันจะทำให้คนอื่นรำคาญ แม้ว่าหอพักนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียน แต่มันก็เป็นเปิดให้บริการเป็นการส่วนตัว แถมคนที่อยู่ที่นี่ทุกคนก็ไม่ใช่นักเรียนด้วย”
ชิชิโอะก็พยักหน้าซึ่งภายในใจ เขานั้นรู้สึกประหลาดใจมากเนื่องจากพื้นหลังของที่นี่มันแตกต่างจากอนิเมะที่เขาเคยดูเสียอีก
“เอาหล่ะเข้าไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอทัวร์รอบหอพัก”
จิฮิโระก็ยิ้มออกมาแต่ภายในใจ เธอกลับรู้สึกกังวลว่าหลานชายของเธอจะรังเกียจที่นี่เนื่องจากคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ส่วใหญ่นั้น….
หลังจากทั้งสองเข้าไปข้างใหสน ชิชิโอะก็พบว่าข้างในหอนั้นใหญ่มากเพราะตอนที่อยู่ด้านอกเขากลับไม่คิดว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้ แม้ว่าภายนนอกจะดูเก่า แต่ภายในกลับสะอาดเรียบร้อยมาก จากทางเขา ก็สามารถบอกได้เลยว่าทุกคนที่นี่ต่างทำความสะอาดกันอย่างละเอียดมากแถมทุกอย่างที่อยู่ในนี้ก็จัดวางกันอย่างเป็นระเบียบด้วย
ที่ด้านข้างทางเข้านั้นมีตู้วางรองเท้าขนาดใหญ่ ส่วนข้างประตูทางเข้านั้นมีชั้นวางร่มหลายคัยซึ่งพวกมันถูกสร้างขึ้นในสไตล์ญี่ปุ่น
“ตู้วางรองเท้าหมายเข 6 คือตู้ของเธอ เธอสามารถใช้ได้ตามต้องการและอย่าลืมทำความสะอาดด้วย เพราะเจ้าของตู้คนก่อนได้เรียนจบและย้ายออกไปแล้ว นอกจากนี้ เธอสามารถยืมร่มที่วางอยู่ข้างประตูได้ด้วยแต่เธอห้ามทำชำรุด ขาดหรือหายเด็ดขาดและทุกคนที่นำไปใช้ก็นำมันกลับมาเก็บที่เดิมด้วย มิฉะนั้นแล้ว เธอจะต้องซื้อใหม่มาคืนหากว่าเธอทำชำรุดหรือหาย”จิฮิโระก็พูดออกมาในขณะชี้นิ้วไปที่ชั้นวางร่มพร้อมกับแนะนำของเหล่านี้
ทางชิชิโอะก็พยักหน้าและแสดงให้เห็นว่าเขาจำได้ทุกอย่างพร้อมกับบอกว่าวางใจเขาได้เลย
สถานที่แห่งนี้คือหอพักของโรงเรียน หากว่าเขาไม่ทำตามกฏ เขาก็อาจจะทำให้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เดือดร้อนเอาได้ นอกจากนี้ คนที่พาเขามาที่นี่ก็คือน้าของเขาที่เป็นผู้จัดการหอ หากว่าเขาสร้างความเดือดร้อนหล่ะก็ น้าของเขาก็คงจะเดือดร้อนและเสียหน้ามากแน่ๆ
แม้ว่ามันจะฟังดูน่ารำคาญแต่กฏหอพักก็ไม่ได้มากอะไรเท่าไหร่ ยังไงซะ กฏก็ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเป็นสุข ซึ่งเขานั้นเคยเจอกฏที่มันรำคาญมากกว่านี้มาก่อนแล้วด้วย ฉะนั้นแล้ว เขาจึงไม่ได้สนใจมากนัก
จากนั้นแล้วทั้งสองคนก็เปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะแล้วเดินผ่านทางเข้าไป
ชิชิโอะนั้นก็มองเห็นโถงทางเดินทั้งฝั่งซ้ายและขวาซึ่งเขาพบว่าแต่ละฝั่งนั้นมีประตูอยู่ นั่นจึงทำให้เขาคิดว่าบางทีมันอาจจะเป็นห้องของผู้เช่าคนอื่น ต่อมา เขาก็มองเห็นภาพแขวนอยู่บนกำแพง แต่มันเพราะภายในไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ เขาจึงไม่รู้ว่ามันเป็นภาพอะไร
จากนั้นชิชิโอะก็มองเห็นลานกว้างที่อยู่ตรงกลางหอพักซึ่งมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับหอพักนี้มากเมื่อครุ่นคิดถึงราคาและพื้นที่ที่มีอยู่อย่างจำกัดของที่ดินในประเทศนี้ โดยเฉพาะกับราคาและขนาดพื้นที่ในโตเกียว
“อะแฮ่ม ฉันขอเตือนอะไรเธออย่างหนึ่งนะ”
ทันใดนั้นจิฮิโระก็จ้องมองชิชิโอะด้วยสีหน้าจริงจัง
“ได้ครับ พี่จิฮิโระ”
ชิชิโอะจะรู้สุกแปลกๆเนื่องจากจู่ๆจิฮิโระแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา
“น้ารู้ดีว่าเธอเป็นนักเรียนม.ปลาย น้าเข้าใจว่าเธอเป็นวัยรุ่นที่สนใจในเพศตรงข้ามแต่เธอจะต้องจำไว้ว่าห้าเมธอข้ามเส้นนั้นไปเด็ดขาดเข้าใจใหม? พื้นที่ส่วนนั้นคือหอพักหญิง หากว่าเธอพยายมมล่วงล้ำเข้าและถูกจับได้หล่ะก็ ฉันคงทำได้พียงไปรับเธอที่สถานีตำรวจแล้วหล่ะ”
จิฮิโระก็ชิ้ไปที่เส้นแบ่งที่อยู่ตรงโถงทางเดินซ้ายและในขณะที่เธอบอกเขาเรื่องนี้ เธอก็แสดงสีหน้าจริงจังออกมาตลอดซึ่งเธอนั้นต้องการให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นเนื่องจากเธอไม่อยากไปรับหลานชายของเธอที่สถานีตำรวจ
“….”
เมื่อได้ยนิคำพูดของจิฮิโระ ชิชิโอะก็อึ้งจนพูดไม่ออกแต่เขาก็พยักหน้าด้วยใบหน้าจริงจังออกมา
“ไม่ต้อห่วงไปหรอ พี่จิฮิโระ ผมจะจำใส่สมองขึ้นใจแน่นอน”
ชิชิโอะก็ตอบออกมาโดยไม่ลังเลซึ่งเขานั้นมองเห็นเส้นแดงที่อยู่บนทาเงดินด้านซ้ายเป็นอย่างดีและเมื่อเขาสงสัยว่ามันคืออะไร ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ถึงอนิเมะเรื่องหนึ่งที่เขาเคยได้ดูมา
ชิชิโอะนั้นจำไม่ค่อยได้นักเนื่องจากเขาดูเมื่อเนิ่นนานมาแล้วและโดยเฉพาะหลังจากที่เขาเข้าสู่สังคมการทำงาน เขาก็เริ่มใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำงานและเข้าสังคม
“เยี่ยม”
จิฮิโระก็รู้สึกพึงพอใจในคำตอบของชิชิโอะ จากนั้นเธอก็พูดว่า “เอาหล่ะ ตอนนี้ผู้เช่าหอพักคนอื่นก็คงอยู่กันด้านนอกหรือไม่ก็นอนพักในห้องตัวเอง เอาไว้น้าแนะนำพวกเขาให้เธอรู้จักในวันนี้พรุ้งนี้ วันนี้ ฉันจะพาเธอไปที่ห้องอื่นเพื่อที่เธอจะได้คุ้นเคยกับที่นี่”ยังไงเสีย เธอก็เป็นถึงผู้ดูแลหอ แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นหลานชายของเธอ เธอก็ไม่สามารถให้สิทธิพิเศษกับเพื่อบรรลุความฝันของเหล่าชายหนุ่มวัยกลัดมันได้
“ครับผม นำทางเลยครับ พี่จิฮิโระ”
