EP 244 บาดเจ็บสาหัส!
EP 244 บาดเจ็บสาหัส!
By loop
ดงซูบินดึงผู้โดยสารที่ติดอยู่ออกจากรถบัสขึ้นมาด้านบน
ในขณะเดียวกันหลายคนในรถสองแถวก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากระยะไกล
“พวกเขากำลังจะออกไป! มีคนออกไป!”
“พวกเขาติดกับดักผู้โดยสาร! หัวหน้าซูบินช่วยพวกเขาไว้!”
ทุกคนในรถสองแถวต่างส่งเสียงเชียร์เสี่ยวหลาน และ เฉาซูเผิงยืนอยู่ที่ท้ายรถบัสมองไปที่ดงซูบิน เหลียงเฉิงเผิงตบต้นขาของเขาอย่างตื่นเต้น “ซูบินช่วยพวกเขาไว้แล้ว!”
“นั่นเสี่ยวฮวนนิ! ภรรยาของผมรอดแล้ว!”
“เล่ย! ฉันเห็นเล่ยเล่ย! เขายังมีชีวิตอยู่!”
“สะอื้น…เมียจ๋าไม่เป็นไรแล้วนะ!”
เสี่ยวหลานสั่งทันที “หัวหน้าสถานีเฉิน! เลี้ยวกลับรถบัสเพื่อช่วยเหลือพวกเขา!”
เฉินฟางรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นดงซูบินมีชีวิตอยู่ แต่เขากล่าว “นายกเทศมนตรี เสี่ยวเลขานุการเฉา ทุกท่านควรลงจากรถที่นี่ ที่นั่นอันตรายเกินไป!” เฉาซูเผิงตะโกนขึ้นมาทันที “เงียบได้แล้วแล้วขับรถย้อนกลับไปที่นั่น!” เฉินฟางหมุนพวงมาลัยแล้วเหยียบคันเร่ง! หกคนได้รับการช่วยเหลือ หลิวดาไห่ เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุยเทียน ผู้ช่วยชีวิตอีกคนจากหน่วยกู้ภัยหญิงสาวเด็กผู้ชายและชายวัยกลางคน ทุกคนแทบร้องไห้หลังจากที่พวกเขาได้รับการช่วยเหลือ แต่เมื่อพวกเขามองไปรอบ ๆ และเห็นเพียง ดงซูบินยืนอยู่ที่นั่นพวกเขาก็ตกใจ หลิวดาไห่ ถาม “เหลือหัวหน้าซูบินคุณอยู่คนเดียวเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถาม “รถกู้ถัยอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มีใครมาเลย” “พวกเขา…”
ก่อนที่ดงซูบินจะพูดอะไรก็ได้ยินเสียงดังก้องและพื้นก็สั่นสะเทือน ก้อนหินขนาดใหญ่สองสามก้อนกลิ้งลงมาจากภูเขาและทำให้หญิงสาวและชายวัยกลางคนพลาดไปอย่างหวุดหวิด ก้อนหินก้อนหนึ่งเกือบจะกระแทกเด็ก แต่ดงซูบิน ดึงเขาออกจากอันตราย ทุกคนหน้าซีดและรู้ว่าพวกเขายังไม่พ้นเขตอันตราย!
พวกเขายังคงตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายและอาจตายได้ทุกวินาที!
หลิวดาไห่ถึงกับตะลึง “หัวหน้าซูบินคุณ…คุณมาที่นี่ได้อย่างไร”
ดงซูบินตอบ “ฉันเคยเดินผ่านจุดนี้มาแล้ว”
พวกเขามองไปที่พื้นโคลนหินที่กลิ้งลงมาจากภูเขาและที่ดงซูบินด้วยความตกใจ คุณเคยเดินเดินผ่านมันมาแล้ว? มันอาจจะอยู่ที่ประมาณยี่สิบเมตรเท่านั้น แต่คุณอาจสะดุดหินล้มตายได้ทุกเมื่อ! คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? คุณยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพวกเรา?!
ดงซูบินมองไปที่ภูเขาและพูด “ไปก่อนที่แผ่นดินถล่มครั้งใหญ่จะเกิดขึ้นอีก!” เขาชี้ไปด้านหน้า “เห็นพื้นดินที่ไม่เท่ากันไหม? นั่นคือเส้นทางที่ฉันเคยมาที่นี่ เดินตามเส้นทางของฉันและวิ่งโดยไม่หยุด อย่ามองไปที่ภูเขาและอย่ากลัว หากมีอันตรายฉันจะตะโกนบอกพวกคุณทุกคน!”
หญิงสาวตื่นตระหนก “ยังมีหินตกลงมา! เราไม่ควรไปจุดนั้น!”
พัง! ก้อนหินและกิ่งไม้ร่วงหล่นจากภูเขา!
ชายวัยกลางคนหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ไม่! เราจะไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น! จนกว่ากู้ภัยจะมาถึงที่นี้!”
ดงซูบินจ้องไปที่ชายคนนั้น “อย่านะ นาย! มันไม่ปลอดภัย? แล้วฉันมาที่นี่ได้อย่างไร? ฉันเดินไปตามทางเพื่อมาที่นี่ด้วย! รอ?! หากมีดินถล่มอีกพวกเราจะต้องตายทั้งหมด! หยุดพูดคำที่ทำให้ท้อใจเหล่านี้! ฉันบอกว่าเราสามารถเดินออกไปได้อย่างปลอดภัย! รีบวิ่งให้เร็วที่สุด! แค่ประมาณยี่สิบเมตรและจะจบลงในพริบตา!” ในขณะนี้พวกเขาต้องรักษาขวัญและกำลังใจ
หลิวดาไห่ยังรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะปลอดภัย แต่เขาก็ยังพูด “ได้เลย! เตรียมตัวให้พร้อมและเข้าแถว!”
ไม่มีใครกล้าเป็นคนแรก
หลิวดาไห่เห็นสิ่งนี้และตะโกน “เสี่ยวอัน! นายจะต้องไปก่อน!”
เจ้าหน้าที่จากหมู่บ้านฮุ่ยเทียนกัดฟันแน่นและเริ่มวิ่ง
ดงซูบินตะโกนอยู่ข้างหลังเขา “อย่ามองย้อนกลับไป! แค่มุ่งเน้นไปที่ฝีเท้าของฉันและไม่สนใจส่วนที่เหลือ! คุณต้องไม่พลาดทุกขั้นตอน! ด่วน!” แต่เสี่ยวอันขยับได้เพียงสามเมตรก้อนหินก็ตกลงมาที่ไหล่ของเขา เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ!
ดงซูบินก่นด่าและตะโกน ย้อนกลับ 5 วินาที!
ย้อนกลับ!
ดงซูบินตะโกนใส่เสี่ยวอัน “เสี่ยวอัน! หยุด! นอนราบไปกับพื้น! ตอนนี้!”
เสี่ยวอันพุ่งลงบนพื้นทันทีและในวินาทีถัดมาแปรงหินผ่านหลังของเขาไปทำให้เขาหายไปอย่างหวุดหวิด
ดงซูบินตะโกนอีกครั้ง “วิ่งต่อไป! เร็วเข้า!”
เสี่ยวอันลุกขึ้นอย่างเงอะงะและเริ่มวิ่งไปข้างหน้า!
หลิวดาไห่ ผลักชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆเขา “คุณเป็นคนต่อไป! เร็วเข้า! ไม่ต้องกลัว! หัวหน้าซูบินอยู่ใกล้ ๆ !”
ดงซูบินกล่าวเสริม “พวกคุณโฟกัสแค่การวิ่งตรงไปเท่านั้น! ฉันจะคอยเฝ้าดูพวกคุณทุกคน!”
ดงซูบินเป็นคนดังในเมือง และผู้ที่อ่านข่าวจะรู้ว่าหัวหน้าซูบินทำให้มันมีชีวิตขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ในสองเหตุการณ์ นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนเชื่อใจเขาและเริ่มวิ่งตามเสี่ยวอัน!
เศษหินหล่นลงมาจากภูเขาและคร่าชีวิตผู้โดยสารที่ได้รับการช่วยเหลือบางคน
"ผู้หญิงคนนั้น! ก้มหัวลง!”
“เด็ก! หยุดแค่นั้น! หยุด!”
"ผู้ชายคนนั้น! นอนลงโดยให้แขนคลุมศีรษะ! ตอนนี้!”
ดงซูบินใช้ย้อนกลับครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อนำคนเหล่านั้นกลับมาจากความตาย! หลิวดาไห่พูดไม่ออกขณะที่มันยังคงหลั่งไหลและทัศนวิสัยไม่ดี หินจะตกลงมาจากภูเขาด้วยความเร็วที่รวดเร็วและไม่ตกลงไปในเส้นทางที่แน่นอน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าดงถึงสามารถคาดเดาได้ว่าหินจะมาถึงที่ใด!
“พี่หลิว! ตาของคุณแล้ว!” ดงซูบินตะโกน
หลิวดาไห่มองไปรอบ ๆ มีเพียงหัวหน้าซูบิน และเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ “หัวหน้าซูบินคุณไปก่อน!”
ดงซูบินผลักหลิวดาไห่ “หยุดเสียเวลาวิ่ง! ฉันจะอยู่ข้างหลังคุณ!”
ดวงตาของหลิวดาไห่เป็นสีแดง “หัวหน้าซูบิน!”
“เร็วเข้า!”
ตอนนี้หินน้อยกว่ากำลังตกลงมาจากด้านบน มีเพียงหินและเศษเล็กเศษน้อยเท่านั้นที่ตกลงมาจากภูเขาและเนื่องจากพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงใด ๆดงซูบินจึงไม่ใช้ย้อนกลับ เขาไม่ได้ติดตามว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่และคาดว่าจะเหลือน้อยกว่ายี่สิบวินาที!
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงยางรถยนต์ดังขึ้นขณะที่รถสองแถวมาถึง!
เฉินฟางและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ กระโดดออกไป “หัวหน้าซูบิน! หัวหน้าสถานีหลิว!”
เสี่ยวหลาน, เฉาซูเผิง, เหลียงเฉินเผิง และสมาชิกในครอบครัวลงจากรถ ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างตื่นเต้นและโล่งใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าหัวหน้าดงจะช่วยเหลือทุกคนในสถานการณ์ที่เลวร้ายนั้น นอกจากนี้หัวหน้าดงได้รับบาดเจ็บและเขาสามารถขุดทุกคนออกมาได้! นี่คือปาฏิหาริย์!
“เสี่ยวฮวน!”
“เล่ย! สะอื้น… เล่ยเล่ย ของฉัน!”
หญิงสาวและเด็กชายวิ่งผ่านโคลนเข้าไปในอ้อมแขนของครอบครัว
"แม่! ฮือๆ…."
“ต้าหยู! แม่รู้สึกกลัวมาก!”
“พบแล้ว! ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว!”
พวกเขากลับมารวมตัวกับสมาชิกในครอบครัวและร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน
เสี่ยวหลานตะโกน “เร็วเข้า! ด่วน!”
เหลียงเฉิงเผิงพับแขนเสื้อขึ้นและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยผู้โดยสารที่ติดอยู่ลงจากโคลนและเศษขยะ ทุกคนได้รับความปลอดภัยและมีเพียงดงซูบินและ หลิวดาไห่ เท่านั้นที่เตรียมพร้อมที่จะหลบหนี
แต่ในขณะนี้แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงกว่าก่อนหน้านี้ สามารถได้ยินเสียงดังก้องและฟังดูเหมือนแผ่นดินจะฉีกออกเป็นชิ้น ๆ Dong Xuebing และคนอื่น ๆ หน้าซีดและมองไปที่ภูเขา พวกเขาสามารถเห็นต้นไม้ล้มลงและภายในเสี้ยววินาทีต้นไม้ที่ถูกถอนก็มาถึงระดับกลางของภูเขา ต่อให้ต้นไม้ถอนรากถอนโคนก็ต้องถล่มอีก!
เฉินฟ้าตะโกน “หัวหน้าดง! วิ่ง!”
ทุกคนเริ่มตะโกน “เร็วเข้า! ไม่มีเวลาอีกแล้ว!”
“หัวหน้าซูบิน!”
การถล่มครั้งนี้ใหญ่กว่าครั้งก่อน ๆ ถ้าใครโดนจับได้ถล่มทลายขนาดนี้ตายแน่!
หลิวดาไห่ตะโกนอย่างกังวล “หัวหน้าซูบิน! คุณไปก่อน!”
ดงซูบินคำรามกลับมาที่หลิวดาไห่ “หยุดเสียเวลาวิ่ง! ถ้าไม่พวกเราไม่มีใครจะหนีได้!”
“หัวหน้าซูบิน!”
"ไป!"
ทันใดนั้นก้อนหินขนาดประมาณลูกฟุตบอลกลิ้งลงมาจากภูเขาและกระแทกเข้าที่หน้าอกของหลิวดาไห่! หลิวดาไห่ ไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียงและเขาก็ทรุดตัวลง!
“พี่หลิว!” ดงซูบินกรีดร้องออกมา “ย้อนกลับ 10 วินาที!”
ฉากเริ่มเปลี่ยนแปลงไป!
ดงซูบินต้องการเตือนหลิวดาไห่ ให้หลบ แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเหงื่อแตก!
หินก้อนนั้นอยู่ใกล้พวกเขามาก แปดเมตร…หกเมตร…สี่เมตร…มันกำลังจะชนหลิวดาไห่!
ดงซูบินรู้ดีว่าถ้าก่อนหน้านี้สักสิบวินาทีหินก้อนนี้ควรจะยังอยู่บนภูเขาและเขาจะมีเวลาเพียงพอที่จะให้หลิวดาไห่หลีกเลี่ยงได้ แต่ตอนนี้เวลาไม่ได้ย้อนกลับไปเมื่อสิบวินาทีก่อน มันควรจะประมาณสามวินาทีและคำอธิบายเดียวคือ ดงซูบินมีพลังพิเศษ เหลือเพียงสามวินาทีและไม่มีโอกาสใช้ พลังพิเศษ อีกต่อไปในตอนนี้!
“พี่หลิว!”
“หัวหน้าหลิว!”
ไม่ไกลนักทุกคนเห็นก้อนหินบินมาหาหลิวด่าไห่และทุกคนตะโกนเรียกเขา!
มันเป็นไปไม่ได้เลยว่าที่หลิวดาไห่จะหลบได้และเขาก็ยืนอยู่ที่นั่นอย่างช่วยไม่ได้
ดงซูบินไม่มีเวลาคิดและกระโจนไปข้างหน้าผลักหลิวดาไห่ล้มลงกับพื้น!
เสียงดัง 'ดังขึ้น' ขณะที่หินกระทบหลังของดงซูบิน!
ดงซูบินกระอักเลือดออกมาตามแรงกระแทก เขาปิดกั้นหินไม่ให้ชนหลิวด่าไห่ด้วยหลังมือ!
