EP 242 การช่วยเหลือ
EP 242 การช่วยเหลือ
By loop
ภัยพิบัติที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!
ไม่มีใครคาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น!
ดงซูบินมองไปที่รถบัสที่ถูกฝังอยู่และรู้สึกว่าหัวของเขาแทบระเบิด เขาเริ่มโทษตัวเองและวิ่งเข้าหาผู้นำของมณฑล โคลนจากดินถล่มได้ฝังนักท่องเที่ยว 3-4 คนและหน่วยกู้ภัยหลายคนซึ่งรวมถึงเจ้าหน้าที่ของสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน ดงซูบินดูเป็นกังวลและลูกน้องคนหนึ่งของเขาตาย หัวหน้าสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะเหลียงเฉิงเผิงและหัวหน้าทีมที่เหลือของทีมกู้ภัยก็วิ่งไปหานายกเทศมนตรีเสสี่ยว และเลขานุการเฉา
“นายกเทศมนตรีเสี่ยว ตอนนี้เราจะทำอย่างไรดี?”
“สถานที่นี้อันตรายเกินไป ทุกคนควรย้ายไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้!”
"ถูกตัอง. อาจมีดินถล่มมากกว่านี้และที่นี่ไม่ปลอดภัย!”
เจ้าหน้าที่ที่ติดตามหลายคนพยายามแนะนำให้เสี่ยวหลาน ให้อพยพออกจากที่เกิดเหตุ ในช่วงเวลานี้ผู้นำจะต้องได้รับการปกป้องและจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายกเทศมนตรีเสี่ยวอย่างไรก็ตามเสี่ยวหลานกำลังจ้องมองไปที่ตำแหน่งที่รถบัสถูกฝังอยู่และเฉาซูเผิงก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถอยกลับ คนที่ติดอยู่ในรถบัสไม่ได้รับการช่วยเหลือพวกเขาจะออกไปได้อย่างไร?
เหลียงเฉิงเผิงถอนหายใจ “ผมกลัวว่าพวกเขาจะไม่รอกแล้ว” ผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้ก็เริ่มร้องไห้และอ้อนวอน “ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วย! ใครก็ได้…ได้โปรด…” คู่สามีภรรยาวัยกลางคนจับแขนของผู้ช่วยชีวิต “ลูกสาวของฉันยังอยู่ข้างใน! รีบไปช่วยเธอด้วย!” “สามีของฉันยังอยู่บนรถบัส!”
แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยกล้าเข้าไปใกล้และหากต้องการขุดอุโมงค์ช่วยเหลือขึ้นรถบัสพวกเขาจะต้องใช้เครื่องจักรหนักหรือรถกู้ภัย อย่างไรก็ตามจะต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่รถจะมาถึงและสภาพถนนป้องกันไม่ให้ไปถึงจุดเกิดเหตุ ขณะนี้รถบัสถูกฝังอยู่และอากาศภายในจะไม่คงอยู่จนกว่ารถกู้ภัยจะมาถึง หากพวกเขาพยายามล้างโคลนด้วยมือเปล่าหินและโคลนที่ตกลงมาอาจทำให้บาดเจ็บหรือถึงขั้นเสียชีวิตได้ ทุกคนรีบมายังที่เกิดเหตุและไม่ได้นำอุปกรณ์กู้ภัยมาด้วย!
นอกจากนี้ยังเป็นแผ่นดินถล่มครั้งใหญ่และผู้คนบนรถบัสอาจเสียชีวิตจากผลกระทบ
ไปช่วยพวกเขาเดี๋ยวนี้เลยไหม? ที่จะเสี่ยงชีวิต!
เหลียงเฉิงเผิงสั่งให้คนของเขาเรียกรถกู้ภัยและหลังจากที่เขาได้รับคำตอบจากพวกเขาเขาก็รายงานไปยังเสี่ยวหลาน “รถกู้ภัยสามารถมาถึงได้ภายในหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น”
เสี่ยวหลานตอบด้วยใบที่จริงจัง “มันจะสายเกินไป!”
เฉาซูเผิงหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวเสริม "ถูกต้อง. แม้ว่าอากาศภายในรถบัสจะอยู่ได้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่โคลนจะซึมผ่านหน้าต่างและจะมีอากาศน้อยลง อาจใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีด้วยซ้ำ มันจะสายเกินไปเมื่อรถกู้ภัยมาถึง!”
เหลียงเฉิงเผิงถาม “แล้ว…เราจะทำยังไงดี”
ฝนยังคงเทลงผู้โดยสารที่ได้รับการช่วยเหลือต่างร้องไห้และตะโกน
เสี่ยวหลานตัดสินใจ “ช่วยพวกเขา! ดำเนินการช่วยเหลือต่อทันที!”
ดวงตาของเหลียงเฉิงเผิงกระตุก “นายกเทศมนตรีเสี่ยว!” นอกจากนี้เขายังต้องการช่วยเหลือผู้โดยสาร แต่เขาเองก็ไม่ต้องการให้ชีวิตของลูกน้องเขาไปแขวนอยู่บนเส้นได้ หินและโคลนยังคงตกลงมาจากภูเขาและหินบางส่วนมีขนาดเท่าลูกฟุตบอล มันอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปในบริเวณนั้นโดยไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัว!
เสี่ยวหลานตอบอย่างมั่นคง “ฉันไม่สนใจว่าพวกคุณจะทำอะไรกัน! แม้ว่าคุณจะต้องขุดรถบัสด้วยมือเปล่า แต่คุณก็ต้องช่วยทุกคนออกจากรถบัสด้วย!”
เฉาซูเผิงกัดฟันและพูด “จำไว้!”
เหลียงเฉิงเผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังคำสั่งผู้นำของเขา เขามองไปที่คนของเขาและสั่งพวกเขา “ หาเจ้าหน้าที่สองคนที่มีสมรรถภาพทางกายแข็งแรง เพื่อช่วยเหลือพวกเขาออกมา
ดงซูบินมองไปรอบ ๆ “หลิวดาไห่อยู่ที่ไหน”
เฉินฟางมองไปรอบ ๆ “หัวหน้าสถานีหลิว ยังอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้”
ทุกคนตะโกนเรียกหลิวต้าไห่ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนไป “พี่หลิวติดอยู่ในรถบัส? เวรเถอะ!” มันเริ่มวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว ในที่เกิดเหตุและทุกคนสวมเสื้อกันฝน เป็นการยากที่จะแยกความแตกต่างของตัวตนของพวกเขาและทันใดนั้นพวกเขาก็จำได้ว่าหลิวดาไห่กำลังเข้าไปช่วยเหลือก่อนที่จะเกิดดินถล่มดงซูบิน ตะโกน “พี่เฉิน! เลือกเจ้าหน้าที่มาสองคนเพื่อช่วยเหลือพวกเขา! เร็วเข้า!”
"รับทราบ!"
เฉินฟางตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่สองคนและชาวบ้านบางคนก็ส่งเสียมให้เจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ทั้งสองเองก็กลัวและมือของพวกเขาก็สั่น แต่เมื่อพวกเขานึกถึงคนที่ติดอยู่ในรถบัสพวกเขาก็ยังคงผลักดันตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้า
นี่ไม่ใช่โคลนถล่มและหินและเศษซากมาจากพื้นผิวของภูเขา เรายังสามารถเดินต่อไปได้
แม้ว่าโคลนจะสูงถึงเข่าเจ้าหน้าที่ก็ยังสามารถเดินต่อไปได้
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเหยียบโคลนหนาและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
ในขณะนี้ดงซูบิยและคนอื่น ๆ กำลังมองไปที่เจ้าหน้าที่ทั้งสองอย่างประหม่า!
ฝนก็ตกไม่หยุดและมีหมอก ไหล่เขาไม่เสถียรอย่างยิ่งหลังจากเกิดแผ่นดินถล่มครั้งใหญ่ก่อนหน้านี้และมีหินจำนวนมากถูกเปิดเผย เมื่อฝนตกลงมาบนโขดหินทำให้หลายคนร่วงหล่นลงมาจากภูเขา ถ้าหินล้มลงจาก 5 ถึง 6 เมตรก็ยังดี แต่หินหลายก้อนร่วงหล่นลงมาจากความสูงหลายสิบเมตรและสูงเพียงไม่กี่ร้อยเมตร! แรงจากหินคิดไม่ถึง!
ก้าวแรก...
ก้าวสาม ...
ก้าวที่ห้า ...
ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะก้าวไปยังรถบัสได้แปดก้าวเกิดอุบัติเหตุ!
หินที่บิ่นกลิ้งลงมาจากภูเขาแบม! เจ้าหน้าที่คนนั้นตะโกนด้วยความเจ็บปวดและล้มลงบนโคลนจับขาของเขาไว้ เขาเริ่มจมลงไปในโคลน บางส่วนของบริเวณนั้นลึกกว่าและเมื่อเจ้าหน้าที่คนนั้นพยายามจะลุกขึ้นขาอีกข้างของเขาก็จมลงไปในโคลน!
เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างหลังเขาเห็นมันจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเขาขึ้นมา
แต่ในขณะนั้นก้อนหิน 4 ถึง 5 ก้อนกลิ้งลงมาจากภูเขา!
ก้อนหินก้อนหนึ่งฟาดเจ้าหน้าที่คนที่สองเข้าที่ซี่โครงของเขาและอีกคนหนึ่งฟาดเข้าที่ศีรษะของเขา เจ้าหน้าที่คนนั้นทรุดลงกับพื้นทันที!
ดงซูบินร้องอย่างเร่งด่วน “พาพวกเขากลับมา! ด่วน!”
เหลียงเฉิงเผิงตะโกนเรียกคนของเขา "ไป!"
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงและชาวบ้านสองสามคนเดินไปอย่างรวดเร็วโดยมีของคลุมศีรษะเพื่อช่วยเหลือเจ้าหน้าที่สองคนนั้น บางคนไม่ได้เหยียบโคลนด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าจะโดนหินที่ตกลงมา มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่ไปถึงเจ้าหน้าที่สองคนและพาพวกเขากลับไปที่ปลอดภัย เจ้าหน้าที่มีอาการกระดูกหัก แต่ยังไม่ถึงชีวิต
หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า
นี่ไม่ใช่การเสี่ยงชีวิต เป็นการฆ่าตัวตาย!
ใบหน้าของเสี่ยวหลานเริ่มดูจริงจังขึ้นและตะโกน "ไปอีก!"
เหลียงเฉิงเผิงไม่เห็นใครเคลื่อนไหวเขาก็ตะโกนเรียกคนของเขา “เสี่ยวลี่! นายไป!”
เจ้าหน้าที่จากสำนักของมณฑลกระโดดและหน้าซีด แต่เขาไม่สามารถขัดคำสั่งของหัวหน้าเหลียงได้ เขาผอมและไม่จมลงไปในโคลนหนาสองเมตรเมื่อเขาเดินบนนั้น หนึ่งเมตร…ห้าเมตร…แปดเมตร…เขาเข้าใกล้จุดที่รถบัสอยู่มากขึ้น แต่เมื่อเขากำลังจะไปถึงจุดนั้นเสี่ยวลี่ก็หายไปในโคลน!
“เสี่ยวลี่!”
เสี่ยวลี่ตกลงไปในหลุม!
เหลียงเฉิงเผิงเป็นกังวลและเขาเห็นแขนสองข้างโบกสะบัดอย่างเมามันพยายามปีนออกจากหลุมนั้น แต่พื้นเปียกและลื่นเขาไม่สามารถปีนออกมาได้ด้วยตัวเอง เมื่อดงซูบินและ เหลียงเฉินเผิงตะโกนเรียกคนที่เหลือเพื่อช่วยเหลือเสี่ยวลี่ แขนของเสี่ยวลี่ ก็หยุดดิ้นรนและหายไป
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสาธารณะอีกคนตายไปอีกแล้ว!
ดวงตาของเหลียงเฉิงเผิงเป็นสีแดง เขาเป็นคนสั่งเสี่ยวลี่และถ้าเขาไม่ขอให้ไปเขาก็คงไม่ ...
ใครบางคนจากหน่วยกู้ภัยตะโกน “เราจะต้องไม่ไปอีก!”
มีคนเพิ่ม "ถูกตัอง. คนบนรถบัสอาจจะตายแล้ว!” ทุกคนกลัวถูกสั่งให้ไปที่รถบัส
เฉาซูเผิงได้เข้าไปในรถของเขาเพื่อโทรหาเซียงดาว เลขาธิการพรรคของเมือง เพื่อรายงานสถานการณ์ หลังจากที่เขาออกมาจากรถเขาก็ตะโกน “เลขาธิการพรรคเซียงได้สั่งให้ช่วยชีวิตผู้โดยสาร!” เขาหยุดชั่วขณะและพูดต่อ “เราไม่สามารถเร่งเข้าไปได้และรถกู้ภัยจะไม่มาถึงทันเวลา! รีบคิดหาวิธีแก้ปัญหาอื่น ๆ !”
ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ
พวกเขาสามารถทำอะไร? นอกจากเดินข้ามโคลนและขุดหลุมขึ้นรถทัวร์แล้วพวกเขาก็ไม่มีทางแก้ไขอื่น ๆ !
แต่มีชายสองคนเสียชีวิตในกระบวนการนี้ใครจะกล้าเข้าไปใกล้บริเวณนั้น?
เหลียงเฉินเผิง,ดงซูบินและคนอื่น ๆ มองไปที่เสี่ยวหลาน เสี่ยวหลานคิดสักพักแล้วพูดว่า “อพยพชาวบ้านไปยังเมืองและส่งผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาล ส่วนที่เหลือจะเคลื่อนไปทางทิศใต้ห่างจากภูเขา ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อรอรถกู้ภัย!”
เฉินฟางหยุดชะงัก “ผมได้รับข่าวว่าถนนกลับไปยังเมืองมีต้นไม้ล้มขวางทางอยู่สองสามต้น”
เสี่ยวหลาน ตะโกน “ย้ายรถออกไปจากที่นี่! ก่อนที่รถกู้ภัยจะมาถึงถนนต้องเคลียร์!”
เฉาซูเผิงหยุดเสี่ยวหลาน “นายกเทศมนตรีเสี่ยว! คุณต้องไม่อยู่ที่นี่! คุณควรออกไป!”
เสี่ยวหลานโบกมือทันที "หยุด! เลขาเฉานำพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้!”
“นายกเทศมนตรีเสี่ยว!”
"นายกเทศมนตรี!
"ไป!"
เหลียงเฉิงเผิงเริ่มอพยพชาวบ้านและสั่งให้รถประจำทางที่บรรทุกผู้บาดเจ็บย้ายไปยังที่ปลอดภัยกว่า ถนนด้านหน้าถูกปิดกั้นด้วยต้นไม้และเศษซากปรักหักพังและรถประจำทางสามารถสัญจรผ่านไปมาได้ แต่บริเวณนั้นห่างไกลภูเขาและปลอดภัยชั่วคราว. รถทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายไปที่นั่นและชาวบ้านบางส่วนก็เริ่มเคลียร์ถนน เนื่องจากสมาชิกในครอบครัวของนักท่องเที่ยวจำนวนหนึ่งยังติดอยู่ในรถบัสพวกเขาจึงปฏิเสธที่จะออกไป
เหลียงเฉินเผิง, เฉาซูเผิงและผู้นำคนอื่น ๆ ยังคงอยู่ในที่เกิดเหตุขณะที่นายกเทศมนตรียังคงอยู่ที่นั่นและพวกเขาไม่สามารถจากไปได้โดยไม่มีเธอ
เสี่ยวหลานสั่ง “พี่เฉาเหลียง ! นำผู้คนออกไป!”
เฉาซูเผิงและผู้นำคนอื่นๆนั้นประทับใจในตัวเสี่ยวหลานนั้นน่ารักสง่างามและยิ้มอยู่เสมอ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้พวกเขาเห็นอีกด้านหนึ่งของเธอ เธอมีความเด็ดขาดและกล้าหาญเมื่อเผชิญกับอันตราย เธอปฏิเสธที่จะจากไปก่อนที่ทุกคนจะได้รับการช่วยเหลือและไม่ใช่ทุกคนที่กล้าหาญเท่าเธอ!
ตูม… !!!
ได้ยินเสียงดังก้องสองสามครั้งและพื้นก็สั่นสะเทือน!
ไม่มีใครรู้ว่าด้านใดของภูเขากำลังมีดินถล่มอีกครั้ง
ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงและเจ้าหน้าที่บางคนก็เริ่มถอยกลับไปที่รถประจำทาง พื้นที่นั้นถือว่าปลอดภัยจากดินถล่ม
เสี่ยวหลานตอบอย่างเย็นชา “อย่าต้องให้ฉันพูดซ้ำ! ไปเดี๋ยวนี้!”
หญิงชราเดินโซซัดโซเซ “นายกเทศมนตรีเสี่ยว! หลานชายของฉันยังอยู่บนรถบัส! เมื่อหินกระแทกรถทัวร์ของเราเขาก็ถูกเหวี่ยงไปด้านหลังของรถบัส! ได้โปรด…ฉันขอร้องให้คุณช่วยชีวิตเขา! เขาอายุแค่สิบขวบ! โปรดช่วยเขาด้วย!”
เสี่ยวหลานปลอบใจหญิงชรา “รถกู้ภัยมาแล้ว! ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะปลอดภัย!”
คู่รักวัยกลางคนวิงวอน “รถกู้ภัยจะมาไม่ทันเวลา! ได้โปรดช่วยคนของคุณให้รอด! อย่าไป! เราขอร้องทุกท่าน…. ได้โปรด!” ทั้งคู่คุกเข่าบนถนนที่เปียกและกอดเสี่ยวหลานพวกเขาเขวสองครั้งและมีเลือดไหลออกจากหน้าผาก!
“ฉันจะคุกเข่าด้วย!” หญิงชราและสมาชิกในครอบครัวอีกสองสามคนคุกเข่าบนถนนเพื่อขอร้องเสี่ยวหลาน!
“จำไว้! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาวของฉัน ฉันจะยอมตายไปกับเธอ!”
“เสี่ยวฮวนยังอยู่บนรถบัส! เสี่ยวฮวน….”
“นายกเทศมนตรีเสี่ยว! เราขอร้องให้คุณช่วยชีวิตพวกเขา!”
ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บคุกเข่าขอร้องให้ เสี่ยวหลานสั่งให้ดำเนินการช่วยเหลือต่อไป แต่เจ้าหน้าที่สองคนตายแล้ว และหินยังคงตกลงมาจากภูเขา หากฝ่ายช่วยเหลือยังคงเดินทางต่อไปยังรถทัวร์จะมีคนสังเวยมากขึ้น
ที่เกิดเหตุมันวุ่นวาย!
เสี่ยวหลานกำลังพิจารณาขอให้ใครบางคนขับรถบัสไปบนโคลนใกล้เชิงเขาเพื่อปิดกั้นก้อนหินและเศษซากที่ตกลงมา แม้ว่าการซ้อมรบครั้งนี้จะยาก แต่อย่างน้อยพวกเขาก็พยายาม นี่เป็นเหตุผลที่เสี่ยวหลานยืนยันที่จะอยู่ที่นั่น แต่ เสี่ยวหลาน ไม่ได้ย้ายออกจากที่เกิดเหตุและผู้นำที่เหลือไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวและต้องอยู่ที่นั่นเพื่อช่วย แต่ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บไม่สามารถรอได้และต้องการให้ เสี่ยวหลานส่งคนไปขุดเส้นทางหลบหนีสำหรับคนที่ติดอยู่ในรถทัวร์ ขณะที่พวกเขากำลังอ้อนวอนเสี่ยวหลาน ที่คุกเข่าอยู่นั้นก็สามารถได้ยินเสียงดังกึกก้องจากภูเขา การถล่มครั้งใหญ่อีกครั้งอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ!
ความโกลาหลเกิดขึ้น!
มันวุ่นวายเกินไป!
ดงซูบินเองก็โกรธมากและตะโกน “ทุกคนจากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน! มาเลย!”
เฉินฟางได้ยินดงซูบินและนำเจ้าหน้าที่ของเขาไป “หัวหน้าซูบินตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? เราควรฟังใคร” นายกเทศมนตรีเสี่ยวสั่งให้พวกเขาล่าถอยผู้โดยสารขอร้องให้พวกเขาช่วยญาติของพวกเขาและหัวหน้าเหลียง ก็ไม่ยอมให้พวกเขาออกไป!
ดงซูบินจ้องไปที่เฉินฟาง “พี่คิดอย่างไง?”
เฉินฟ้าตอบทันที “เราจะฟังคำสั่งของคุณ!” เจ้าหน้าที่ทุกคนตอบกลับ
"ดี!" ดงซูบินชี้ไปที่ด้านข้างของเขา “ผู้โดยสารเหล่านั้นร้องไห้อยู่ที่พื้น! ผู้ที่มาจากพรรคช่วยเหลือ! ผู้ที่มาจากสำนักรวมทั้งผู้นำจากรัฐบาลมณฑล! ฉันให้เวลาคุณทั้งหมด 5 นาทีในการพาพวกเขาขึ้นรถและพาพวกเขาออกไปจากที่นี่! ทุกคนต้องออกไปจากที่นี่! ไปรอที่รถสองแถวที่นั่น! ตั้งใจฟัง! ทุกคนต้องออกจากที่นี่!”
เฉินฟางหยุดชั่วคราว “นายกเทศมนตรีเสี่ยว และเลขาธิการพรรคเฉา …”
ดงซูบินมองไปที่เฉินฟาง “คุณไม่เข้าใจคำสั่งของฉันเหรอ! ฉันอยากให้ทุกคนออกไปจากที่นี่!”
"ครับท่าน!"
หลังจากได้รับคำสั่งจาก ดงซูบิน เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน ก็ย้าย หนึ่งในนั้นขึ้นรถมินิบัสในบริเวณใกล้เคียงและขับรถไปหาผู้นำมณฑลเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ก็เริ่มจับและโยนคนเข้าไปในรถบัส ผู้โดยสารคนหนึ่งไม่ยอมขยับและพยายามกระโดดออกจากรถมินิบัส แต่เฉินฟากลับตอบสนองอย่างรวดเร็วและจับเขาขึ้นรถบัส!
เหลียงเฉิงเผิงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “หัวหน้าซูบิน! คุณกำลังทำอะไร?!”
ดงูบินไม่สนใจเขาและคำรามใส่คนของเขา “พาทุกคนขึ้นรถ! ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง!”
เพื่อช่วยทุกคน เหมือนเหลียงเฉิงเผิงและเฉาซูเผิงถูกตรึงไว้และถูกบังคับขึ้นรถมินิบัส!
ในอดีตดงซูบินปฏิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเป็นอย่างดีและเมื่อใดก็ตามที่มีปัญหาเขาจะเป็นเป็นคนที่เผชิญหน้าของเขา ตอนนี้เจ้าหน้าที่ทุกคนจากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนภักดีต่อดงซูบิน และเคารพเขามากกว่าหัวหน้าสำนักเหลียงและผู้นำจากรัฐบาลมณฑล นี่คือเหตุผลที่เมื่อ ดงซูบินสั่งให้พวกเขานำทุกคนออกไปด้วยกำลัง หากเป็นเจ้าหน้าที่จากสถานีอื่นพวกเขาจะไม่สามัคคีกันและไม่กล้าที่จะนำเหลียงเฉิงเผิงและเฉาซูเผิงออกไปด้วยกำลัง
พวกเขาเป็นคนของดงซูบิน!
นี่คือสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน!
เสียงร้องและออดอ้อนดังขึ้นจากรถมินิบัส!
“ฉันไม่อยากไป! เสี่ยวฮวน!”
“ลูกชายของฉันยังอยู่ที่นั่น! พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่! เล่ยยยยยย !!!”
“ช่วยพวกเขา! กรุณา! ฉันขอให้ทุกคนช่วยชีวิตพวกเขา! อย่าออกไป!”
"โอ้พระเจ้า! ใครก็ได้ได้โปรดช่วยหลานชายของฉันด้วย!”
ในท้ายที่สุดแม้แต่ เสี่ยวหลานก็ถูกเจ้าหน้าที่หญิงบังคับให้ขึ้นรถบัส!
เสี่ยวหลานหรี่ตาและมองไปที่ดงซูบิน “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไร”
ดงซูบินตอบอย่างมั่นคง "ผมรู้! ขอโทษที่ทำแบบนี้กับคุณทุกคน!“เขาหันไปหาคนขับและตะโกน” เฉินฟาง! ขับรถ!”
รถสองบัสและรถตำรวจอีกสองสามคันเริ่มเคลื่อนตัวออกไป
เฉินฟางสังเกตเห็นว่าดงซูบิน ไม่ได้ขึ้นรถตำรวจและยื่นหัวออกมา “หัวหน้าซูบินรีบขึ้นเครื่อง!”
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และโบกมือ "เพียงแค่ไป!"
เฉินฟางและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนตะลึง “หัวหน้าซูบินคุณกำลังทำอะไรอยู่!”
เสี่ยวหลานหันกลับมาและจ้องไปที่ดงซูบิน เหลียงเฉินเผิง และ เฉาซูเผิงสามารถเดาได้ว่าดงซูบินกำลังพยายามทำอะไรและตะลึง “ซูบิน!”
ดงซูบิน มองไปที่พวกเขาอย่างไร้ความรู้สึก “เร็วเข้า!”
เฉินฟางกัดฟันและคิดในใจ “เอาว่ะ! ไปกันเถอะ!”
จากในรถของพวกเขาทุกคนสามารถเห็น ดงซูบินก้มตัวเพื่อหยิบพลั่วด้วยแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลและเดินช้าๆไปยังรถทัวร์ที่ถูกฝังไว้!
ฉากนี้สะเทือนใจทุกคนเป็นอย่างมาก!
