Ep.800 - ความแค้นของชูฟ่าน
4/5
Ep.800 - ความแค้นของชูฟ่าน
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ตำแหน่งทางออกของประตูยังถูกซ่อนอยู่กลางลานเพาะปลูก ซึ่งตอนนี้ยังเห็นไฟลุกโชนอยู่จากระยะไกล
ปรากฏว่าประตูทางออกนี้กับเส้นทางที่ฉินเฟิงเพิ่งอพยพไป อยู่ไม่ไกลจากกัน
สีหน้าของฉินเฟิงกลายเป็นเคร่งเครียด “พวกเรารั้งอยู่ที่นี่ไม่ได้ รีบมาเถอะ”
จริงอยู่ว่าพวกเขาสามารถออกมานอกเมืองได้แล้ว และพืชกลายพันธุ์ที่เคยครองที่นี่ก็ถูกฉินเฟิงสังหารไปแล้ว แต่มันยังเหลือพวกสัตว์ร้ายแปลกๆ อย่างงูพิษเขียวอีกเป็นจำนวนมาก
อันที่จริง ฉินเฟิงเพิ่งนึกออก ว่าด้วยคุณสมบัติของมิติแห่งนี้ การที่เขาสังหารพืชกลายพันธุ์ไป อาจเป็นเหตุให้ทุกสรรพสัตว์ในป่าได้รับพลังงานจากมัน และนั่นเองคือเหตุผลที่ฝูงงูพิษปรากฏตัวขึ้น พวกมันน่าจะแอบกินเถาวัลย์ชั้นเลิศที่ฉินเฟิงเหลือทิ้งไว้
หรือความหมายก็คือ ที่นี่ต้องเป็นฐานที่อยู่อาศัยของสัตว์ร้ายอย่างแน่นอน
คราครั้งนี้ชูฟ่านพาเขาเปิดประตูออกมาแหย่รังแตนแท้ๆ
“ฮะ ฮะฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
อย่างไรก็ตาม จู่ๆชูฟ่านกลับหัวเราะลั่น เห็นได้ชัดว่าเขายังเด็กมาก ไม่ได้ปลุกพลังด้วยซ้ำ แต่รอยยิ้มในเวลานี้ แม้แสดงให้เห็นถึงความไร้เดียงสาของเด็ก แต่ยังแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกขนลุก
“สำเร็จแล้ว … ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้สำเร็จ!”
ชูฟ่านแหงนหน้าหัวเราะร่า ก่อนชักอาวุธปืนตรงเอวออกมา ยิงไปทางฉินเฟิง
ปัง!
กระสุนนัดนี้ พุ่งตรงเข้ามายังตำแหน่งที่ฉินเฟิงเคยยืนอยู่
ที่บอกว่าเคยยืนอยู่น่ะถูกต้องแล้ว เพราะอาศัยเพียงความแข็งแกร่งของเด็ก มันไม่มีทางแกร่งไปกว่าฉินเฟิงได้ วินาทีที่ชักปืนออกมา ฉินเฟิงก็ฉีกหลบไปอีกทางแล้ว
ดวงตาของฉินเฟิงกลายเป็นมืดมน ขณะนี้เขามองชูฟ่านด้วยสีหน้าเย็นชา
“นี่เป็นแผนของนายหรือ? จงใจหลอกฉันมาที่นี่?” ฉินเฟิงกล่าวเสียงหม่น
ใบหน้าอ่อนเยาว์ยังไม่บรรลุนิติภาวะของชูฟ่านแสดงออกถึงความบ้าคลั่ง “ก็ใช่น่ะสิ ไอ้สารเลวแซด กับพวกนักวิจัยบ้าๆพวกนั้น พวกมันสมควรตาย แกเองก็เป็นหมารับใช้ของแซด ดังนั้นตายซะเถอะ!”
คลิก คลิก คลิก คลิก คลิก
เสียงลั่นไกดังเป็นชุด อาวุธปืนสมัยเก่า ดินปืนราคาถูก คงมีแต่เฉพาะในมิตินี้เท่านั้น ที่มีโอกาสโค่นศัตรูโดยใช้มัน แม้แต่เด็กก็ยังสามารถยิงได้
อย่างไรก็ตาม กระสุนปืนเหล่านี้ไม่สามารถโจมตีถูกฉินเฟิงได้เลย
ใบหน้าของชูฟ่านเริ่มมืดมน วางอาวุธในมือลง
ฉินเฟิงในตอนนี้ ถึงค่อยหยุดฝีเท้าที่กำลังเคลื่อนไหว เอ่ยปากว่า “ดูเหมือนนายกับแซดจะมีเรื่องไม่ลงรอยกัน บอกตามตรงแม้ฉันจะรับภารกิจจากเขา แต่ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย อีกทั้งยังมีแนวโน้มว่าจะเป็นศัตรูกันซะอีก เขาต้องการสกัดเลือดของฉัน คิดใช้ฉันเป็นหนูทดลอง!”
ฉินเฟิงมีเป็นหมื่นวิธีที่จะใช้ควบคุมชูฟ่าน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงวัยรุ่นอ่อนแอ เขาก็พาลนึกไปถึงตัวเองก่อนเกิดใหม่
พูดก็พูดเถอะ การทดลองของแซดน่ะมันโหดร้าย ไม่ได้ทำลายเพียงชีวิตของฉินเฟิง แต่ยังมีผู้คนมากมายได้รับผลกระทบ
ชูฟ่านกล่าวแสยะยิ้มเย็นชา “คุณเป็นแค่ผู้ใช้พลังเลเวล B ตัวเล็กๆ กล้าพูดได้อย่างไรว่าเป็นศัตรูกับแซด ไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากที่ไหน?”
ฉินเฟิงไม่สามารถหาคำอธิบายคำพูดนี้ได้ เนื่องจากปัจจุบันเขาอยู่ในพื้นที่ต้องห้าม ทำให้ไม่สามารถสำแดงความแข็งแกร่งของตนได้
“ในเมื่อนายไม่ต้องการจะออกไป งั้นฉันก็ไม่ขัด แต่จงมอบสัตว์ร้ายจอมเขมือบมา และถ้าจะให้แนะนำ นายควรไปที่เมืองกับฉันก่อนเพื่อหาสถานที่ปลอดภัยกว่านี้”
น่าเสียดาย ที่ชูฟ่านแสดงออกชัดว่าไม่เชื่อฉินเฟิง
สีหน้าเคร่งเครียดของเขา จู่ๆก็แหงนมองฟ้าแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้ง “คุณคิดว่ากำลังหลอกใครอยู่ หือ? คุณว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยตรงไหนกัน? รู้ไว้เถอะว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้ว มันคือมิติอันยอดเยี่ยม เป็นโลกในอุดมคติของผม ชิปที่พวกมันฝังไว้ในร่างกายของผมใช้งานไม่ได้ พลังสมาธิและวรยุทธได้หายไป มีแค่ผม … ผมเพียงคนเดียวที่สามารถเป็นผู้ปกครองมิติแห่งนี้!”
สิ้นเสียง ทันใดนั้นชูฟ่านยกสองมือขึ้น คล้ายปรากฏพลังที่มองไม่เห็น กระจายไปทุกสารทิศ จากนั้น ก็เริ่มมีเสียงกรอบแกรบตรงเข้ามา
“ระวัง! นั่นเป็นเสียงเลื้อยของฝูงงูพิษ!” ฉินเฟิงรีบร้องเตือน แต่วินาทีต่อมา เขาก็ค้นพบว่า งูพิษฝูงนั้นมาจากด้านหลังของชูฟ่าน เมื่อเข้าใกล้เขาพวกมันแยกซ้ายปาดขวา ไม่สนใจเด็กน้อยเลย
ตรงกันข้าม ทั้งหมดเลื้อยมายังทิศทางของฉินเฟิง
เห็นฉากนี้ ฉินเฟิงฉุกคิดได้ทันที
--ว่าสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้า ทั้งหมดคงถูกควบคุมโดยชูฟ่านไปแล้ว
บางที ด้วยพลังสมาธิอันแปลกประหลาดของอีกฝ่าย คงสามารถกระทำอะไรแบบนี้ได้ โดยไม่จำเป็นต้องมีพันธสัญญา ก็สามารถควบคุมสัตว์ร้ายได้
ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ พลังดังกล่าวเป็นอะไรที่แข็งแกร่งมาก
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉินเฟิงคงไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของชูฟ่านแล้ว
เพียงแต่ว่า เด็กน้อยตรงหน้า เหมือนจะไม่คิดเมตตาเขาเลย สั่งการงูพิษมากมายตรงเข้ามาแบบนี้ ตั้งใจจะฆ่าเขาให้ตายชัดๆ
ใบหน้าเคร่งเครียดของฉินเฟิงสงบลง ตั้งใจจะสอนบทเรียนให้ชูฟ่านสักสองสามคำ
อายุยังน้อย แต่คิดฆ่าคนเสียแล้ว เช่นนั้นในภายหลัง หากมีพลังมากกว่านี้ ต่อให้ไม่ถูกแซดกักขังไว้ แต่คงไม่พ้นกลายเป็นคนขององค์กรมืด!
“ฟ่อ!!”
งูพิษกรูกันเข้ามารุมฉินเฟิง มีดกษัตริย์ครามในมือเขาตวัดไหว พริบตานั้นสัตว์ร้ายมีพิษถูกตัดเป็นชิ้นๆ
ครั้งนี้ ไม่มีชาวเมืองให้ต้องคอยพะวง ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามใดๆ ก็สามารถสังหารพวกมันได้ ฝีเท้าของเขาหนักแน่นมั่นคง ย่ำไปทีละก้าวตรงไปยังทิศทางของชูฟ่าน
เพียงไม่กี่ก้าวใหญ่ เขาก็สามารถประชิดชูฟ่านได้ พยายามเอื้อมมือไปคว้าตัวอีกฝ่าย
“ว๊ากกกก!”
ชูฟ่านตื่นตระหนก ในที่สุดก็พบว่าฉินเฟิงไม่ง่ายที่จะยั่วยุ เขาดึงระเบิดมือออกจากกระเป๋าเสื้อ และขว้างมันทิ้งลงกับพื้นทันที
พริบตานั้นควันโขมงพวยพุ่ง ที่แท้เป็นระเบิดควัน ฉินเฟิงไม่เผลอสูดเข้าไป แม้เขาจะกลั้นหายใจทันทีก็ตาม แต่วิสัยทัศน์ถูกบดบัง ต้องอาศัยเสียงในการแยกแยะตำแหน่ง กำจัดงูพิษทุกตัวที่รุมล้อมเขา
เนื่องจากไม่มีพลังสมาธิและพลังการรับรู้ กว่าฉินเฟิงจะสลัดหลุดจากที่นี่ ชูฟ่านก็หายตัวไปแล้ว
เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของฉินเฟิงดูน่าเกลียดยิ่ง
แบบนี้ภารกิจของแซด ไม่เท่ากับล้มเหลวหรอ?
ฉินเฟิงขมวดคิ้ว แต่เมื่อเทียบกับเจ้าหนูตัวน้อยตัวนั้น บางทีสิ่งมีชีวิตในโลกใบนี้ แซดอาจสนใจที่จะทดลองมันมากกว่า!
ไม่ต้องกล่าวถึง เรื่องที่ว่าฉินเฟิงได้ยินโปรเจ็คงานวิจัยจากฐานทดลองของแซดแล้ว ขณะนี้บังเกิดความคิดอันไร้ขอบเขตขึ้นในหัวใจเขา
“ถ้างานวิจัยของพวกเขาเป็นเรื่องจริง นั่นหมายความว่ากลไกของโลกใบนี้ จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง!” ฉินเฟิงคิดในใจ และไม่ได้ไล่ตามชูฟ่านต่อ เนื่องจากภารกิจของแซดไม่สามารถบรรลุได้ในตอนนี้ ดังนั้นก็เหลือแค่คำขอร้องของเจียงเฮ่าหลิน ตอนนี้ก็ควรแก่เวลาแล้ว
เมื่อได้ข้อสรุปในใจ ฉินเฟิงก็เดินย้อนกลับเข้าไปในเมือง
…
พอฉินเฟิงจากไป ชูฟ่านก็ออกมาจากป่าเช่นกัน รอบตัวเขารายล้อมไปด้วยงูพิษเขียว เขาเดินผ่านสถานที่ที่ฉินเฟิงเพิ่งกลับไปอย่างระมัดระวัง ตรงเข้าใกล้ทิศทางของประตูเมือง
ที่นี่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นระคายจมูก เต็มไปด้วยหมอกและฝุ่นควันที่เกิดจากการเผาไหม้ แต่หากสูดดมดีๆ จะได้กลิ่นของเนื้อย่างอันหอมหวาน
“มาเถอะ”
ชูฟ่านสั่งฝูงงูเบื้องหลังเขา งูพิษเหล่านั้นส่งเสียงฟ่อ แต่สุดท้ายภายใต้การโน้มน้าวของชูฟ่าน พวกมันก็กระโจนเข้าไปในกองไฟ และไม่นานก็เลื้อยกลับมา ปรากฏงูพิษหลายตัวนอนตายรอบตัวเขา
เนื้อของงูพิษเหล่านี้ถูกย่างจนสุก
ชูฟ่านหยิบกริซออกมา ถลกหนังงูพิษ กลิ่นหอมๆระเบิดออกมา
เด็กน้อยดั่งคนอดอยากมาเจ็ดแปดวัน ก้มลงกัดกินอย่างมูมมาม และในแววตาของเขา ได้เผยให้เห็นถึงประกายของความตื่นเต้น
สิ่งที่เขากินลงไป มันไม่ใช่เนื้องู หากแต่เป็นพลัง!
จากนั้น เขาได้ตัดชิ้นเนื้ออีกหนึ่งชิ้น และเปิดฝาขวดใยแก้วที่ห้อยไว้ตรงเอว
“อาหารมาแล้ว เด็กน้อยกินมันสิ”
สัตว์ร้ายจอมเขมือบอ้าปากกว้าง คล้ายได้กลิ่นของอร่อย ทันใดนั้นมันยกหัวขึ้นจากน้ำทันที งับเนื้องูในมืออย่างรวดเร็ว เคี้ยวกินมัน
ในชั่วพริบตาเดียว เนื้อชิ้นนี้ ก็ถูกอีกฝ่ายกลืนลงท้องไป
ปัง!
ขวดใยแก้วห้อยเอวของชูฟ่านระเบิดออก สัตว์ร้ายจอมเขมือบ ได้มีขนาดใหญ่ขึ้นเป็นเท่าฝ่ามือ ช่วงพุงอวบอ้วน
“กินมัน กินอีกสิ กินเข้าไป ฮ่าฮ่าฮ่า!”
