Ep.793 - โกลาหล
1/4
Ep.793 - โกลาหล
ฉินเฟิงคลายมือจากเถาวลัย์ เหยียบย่ำใบของต้นหยกขาว กำมีดกษัตริย์ครามเตรียมพร้อม
เขาย่อตัว ทิ้งน้ำหนักลงบนสองเท้า อาศัยเพียงพละกำลังกระโดดขึ้นไปสูงกว่า 7 - 8 เมตร ก่อนตวัดมีดในมืออย่างโหดเหี้ยม
ฟุฟฟฟ
กลุ่มก้อนเถาวัลย์ใจกลางต้นหยกขาวมีความหนาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อฉินเฟิงเฉือนไปสุดแรง มันก็แยกออกจากกันทันที
เถาวัลย์ที่ถูกตัด แยกออกเป็นสองซีก เถาวัลย์บางส่วนกระเด็นออกไปตามแรงตัดของฉินเฟิง บางส่วนเต้นเร่าและเริ่มขดตัว อย่างไรก็ตาม มันได้เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ใจกลางออกมา
ใจกลางต้นหยกขาว เหมือนจะเป็นเกสรดอกไม้ ประกอบไปด้วยสารเยลลี่โปร่งแสง
ฉินเฟิงพอมีความรู้เกี่ยวกับพืชกลายพันธุ์อยู่บ้าง อะไรทำนองนี้ คงเป็นส่วนสำคัญที่สุดของอีกฝ่าย ไม่ต่างจากหัวใจของต้นไม้เพลิง
มีดกษัตริย์ครามกวาดเป็นแนวนอน ตัดเบลลี่โปร่งแสงนี้ทันที
ฉับบบ!
เถาวัลย์นับไม่ถ้วนที่สะบัดไปมา กลายเป็นอ่อนปวกเปียกทันที
ใบของกะหล่ำปลีที่อยู่รอบๆของพืชกลายพันธุ์ ทยอยกันแห้งเหี่ยวลง สูญสิ้นพลังชีวิตไปในพริบตา
ยังไงก็ตาม เยลลี่ในมือเขา ยังคงส่งกลิ่นหอมเย้ายวน
ฉินเฟิงไม่มากมารยาท ก้มลงกัดคำหนึ่งอย่างไม่ลังเล
เจ้าสิ่งนี้ละลายในปากเขา ช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางกายภาพของฉินเฟิง ช่วงเวลานี้เจ้าตัวรู้สึกว่าสามารถระเบิดพละกำลังออกมาได้ทุกเมื่อ เทียบกับตอนที่เขาถูกมัดและลากมาที่นี่แล้ว มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“เอิ๊ก!” ฉินเฟิงเรอเสียงยาว กระบวนการ ‘ดูดกลืน’ ในครั้งนี้ช่างยากลำบากซะจริงๆ
อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงเริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวเขา เจ้าตัวพบว่าแม้เถาวัลย์จำนวนมากจะเฉาไปแล้ว แต่พืชอีกหลายชนิดยังคงเติบโต สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ฉินเฟิงไม่สามารถบอกได้ว่าสถานที่ใดเป็นปลายขอบของมิติทับซ้อน
ฉินเฟิงตัดสินใจเดินย้อนกลับไปทางเดิม ต้องการที่จะดูว่านอกจากประตูทางทิศเหนือที่ตนเพิ่งออกมาแล้ว ทิศอื่นๆจะถูกขวางกั้นไว้ด้วยป่าทึบเหมือนกันรึเปล่า แต่ยังไงซะ เขาเชื่อว่าตอนนี้ไป๋หลีกำลังเฝ้ามองตนอยู่แน่ๆ ตราบใดที่เขาสามารถไปถึงขอบปลายมิติได้ ไป๋หลีจะสามารถเปิดช่องว่าง เพื่อพาเขาออกไป
ในเวลานั้นเอง จู่ๆก็ปรากฏช่องว่างขนาดเท่าฝ่ามือบนท้องฟ้า ปัจจุบันฉินเฟิงไม่มีพลังการรับรู้ ดังนั้นไม่ทันตระหนักถึงมัน แต่วินาทีต่อมา บังเกิดดอกไม้ไฟปะทุขึ้นบนท้องฟ้า ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นมองทันที
ตูม!
หลังดอกไม้ไฟระเบิด ก็มีขวดแก้วตกลงมาจากท้องฟ้า มันถูกผูกติดไว้กับร่มชูชีพขนาดเล็ก
ร่มชูชีพค่อยๆลดระดับลงอย่างช้าๆ ทำให้ฉินเฟิงมีเวลามากพอที่จะวิ่งไปยังตำแหน่งที่มันตกลง
ฉินเฟิงทำลายขวดแก้ว ปรากฏแผ่นกระดาษที่เขียนด้วยลายมืออยู่ข้างใน อธิบายถึงงานวิจัยและการคาดเดาของแซด --เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งเมืองถูกกลืนกินโดยพืชกลายพันธุ์ พวกเขาแนะนำให้ฉินเฟิงรวบรวมชาวเมืองทั้งหมดไว้ใจกลางเมือง จากนั้นค่อยพาออกมาในคราวเดียว
กระนั้น เนื่องจากฉินเฟิงได้สังหารพืชกลายพันธุ์เลเวล B ไปแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ประตูทิศเหนือน่าจะปลอดภัยชั่วคราว คนกลุ่มนี้ฉินเฟิงพาออกจากเมืองแล้ว ทั้งหมดต้องฟันฝ่าการถูกสัตว์ร้ายโจมตีมาอย่างหนักหนาสาหัส หากเอ่ยปากให้พวกเขาย้อนกลับไปในเมืองอีกครั้ง ไม่เท่ากับการเดินทางที่ผ่านมาสูญเปล่าหรอกหรือ?
เพราะแบบนี้เอง ไป๋หลีเลยตัดสินใจ สื่อสารกันว่าหลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง จะเปิดช่องว่างมิตินำชาวเมืองออกมา
ฉินเฟิงยกมือโบกไปมาหลายครั้ง ส่งสัญญาณว่าเขาเข้าใจ และเดินย้อนกลับไปยังประตูเมือง
ขณะนี้ ผู้คนที่อยู่บนกำแพงเมือง ทั้งหมดต่างกรูกันลงมา
“นายพลฉิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีจริงๆ ดีจริงๆที่คุณไม่เป็นอะไร” กวนฉานกล่าวลิ้นแทบพัน ทั้งยังมีท่าทีดูลำบากใจเล็กน้อย นั่นเพราะในตอนที่ฉินเฟิงถูกลากเข้าไปในป่า เขาไม่คิดจะช่วยอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ทั้งยังฉกหางเสือมาเป็นของตัวเอง พอได้ลองย้อนมองการกระทำ ก็พบว่ามันน่าอายขนาดไหน
“อืม” ฉินเฟิงตอบรับคำหนึ่ง ไม่ได้ใส่ใจ เขามีความแข็งแกร่งมากพอที่จะเอาชนะเถาวัลย์ได้ เลยไม่คิดเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ดังนั้นจึงไม่ใส่ใจความผิดของกวนฉาน
คนอื่นจะคิดอย่างไร ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา
ฉินเฟิงกล่าว “หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง ทุกคนจะเริ่มออกเดินทางกันต่อ แต่เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย และกระจุกตัวกันแบบนี้ ฉะนั้นขอให้เริ่มจัดแถวทันที!”
ชาวเมืองทั้งหลายเป็นธรรมดาที่ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ใช้พลัง ตอนนี้พวกเขาอ่อนแอมาก ใครจะรู้ว่าผู้โชคร้ายคนต่อไปคือใคร
ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าต้องรออีกครึ่งชั่วโมง คนเหล่านี้ก็เริ่มร้อนใจ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะบ่น เกิดเสียงฮือฮาไปทั่ว
ฉินเฟิงตวาดขึ้นทันใด “จัดแถวกันเสร็จแล้วหรือ? แหกปากกันดังขนาดนี้พวกคุณไม่กลัวว่าจะเป็นการดึงดูดสัตว์ร้ายมาทีนี่รึไง? หุบปากซะ!”
กระนั้น เนื่องจากผู้คนที่ฉินเฟิงนำออกมามีอย่างน้อย 1,000 - 2,000 คน บวกกับเรื่องที่ฉินเฟิงไม่มีกำลังภายใน ดังนั้นเสียงตะโกนของเขา เลยมีเพียงไม่กี่ร้อยคนที่ได้ยิน
แต่โชคยังดีที่ทุกคนกำลังหวาดกลัว หลังจากบางส่วนได้ยินเสียงตวาดด้วยความโกรธของฉินเฟิง ทุกคนต่างปิดปากเงียบ ผลกระทบนี้คล้ายลูกโซ่ ทำให้คนอื่นๆที่ไม่ได้ยิน ต้องหุบปากเงียบลงตามโดยสัญชาตญาณเช่นกัน มีบ้างที่ไม่หยุดแต่ก็ถูกคนอื่นเตือนให้เงียบซะ มิฉะนั้นหากสัตว์ร้ายถูกดึงดูดเข้ามา พวกเขาคงตกเป็นอาหารของมัน
คำสั่งนี้ถูกส่งต่อออกไปเป็นทอดๆ จนในที่สุดทุกคนก็เงียบลง
“ฝากให้คุณจัดการต่อ!” ฉินเฟิงสั่งกวนฉาน กวนฉานพยักหน้ารับ เดินไปจัดขบวนแถวละร้อยคน และไม่อนุญาตให้ผู้ใดเคลื่อนไหวเกินจำเป็น ภายในระยะเวลาครึ่งชั่วโมง ในที่สุดกลุ่มฝูงชนที่แต่เดิมวุ่นวาย ก็ถูกจัดระเบียบ
ทันใดนั้นเอง เบื้องบนท้องฟ้า จู่ๆก็มืดลงทันใด ฝูงชนเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเห็นจานสีเงินขนาดใหญ่โผล่ออกมา
จากนั้น ภายในจานสีเงิน เริ่มปรากฏสีดำสนิท ยังไม่พอ วัตถุทรงเหลี่ยมคล้องกล่องเหล็กอะไรสักอย่าง ผลุบออกมาจากมัน ถูกทิ้งลงเบื้องล่าง
โครมม!
กล่องเหล็กร่วงลงกับพื้น คำนวณดูคร่าวๆพบว่ายาวและกว้างสิบเมตร
“แถวที่หนึ่ง , สอง , สาม และสี่ขึ้นไปได้!” ฉินเฟิงไม่รอช้า สั่งการทันที
พื้นที่ขนาดหนึ่งร้อยตารางเมตร ฉินเฟิงกลับบังคับให้คนกว่า 400 คนเบียดกันเข้าไป แต่คนเหล่านั้นไม่โต้แย้งแม้แต่น้อย แห่แหนกันขึ้นไป
เมื่อกล่องถูกยัดจนเต็ม มันก็เริ่มยกขึ้น และหายเข้าไปในความมืดมิดของช่องว่างมิติ จากนั้นกล่องใบอื่นก็ตกลงมา
ฉินเฟิงปล่อยให้กวนฉานรับผิดชอบที่นี่ ส่วนตนมองไปยังป่าทึบด้านนอกอย่างระมัดระวัง
นับตั้งแต่ทำการเคลื่อนย้ายชาวเมือง ก็ไม่มีอะไรที่ดูผิดสังเกตเกิดขึ้นในป่าทึบอีก แต่ไม่นาน เสียงกรอบแกรบก็แว่วออกมา ต้นไม้เริ่มสั่นไหว
ฉินเฟิงเฝ้ามองอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ต้องตกใจเพราะต้นไม้พวกนี้มันเติบโตขึ้นจริงๆ!
ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น ตอนนี้ใต้ต้นไม้ใกล้กับขอบชายป่า ปรากฏดอกเห็ดงอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งสีของเห็ดเหล่านั้นยังแดงสดใส บ่งบอกชัดเจนว่าข้างในอัดแน่นไปด้วยพิษ!
ณ ขณะนี้ ต่อให้เป็นฉินเฟิง ก็ไม่กล้าย่างกรายเข้าไปในป่าอีก
“เร็วเข้า รีบเร่งมือ!”
ฉินเฟิงกระตุ้น พวกชาวเมืองเองก็อยากรีบไปอยู่หรอก แต่สุดท้ายมีคนเยอะมากเกินไป ขณะเดียวกันยกขึ้นได้ทีละ 400 คน แบบนี้คงต้องใช้เวลาอีกหลายครั้ง ไม่เพียงแค่นั้น เนื่องจากช่องว่างมิติเปิดขึ้น ทำให้ผู้คนที่อยู่ใกล้กับประตูเมืองทางทิศเหนือเห็นมันได้อย่างชัดเจน เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะตระหนักได้ว่ามีคนเข้ามาช่วยเหลือ ดังนั้นผู้คนมากมายที่ซ่อนอยู่ในอาคาร จึงกรูกันออกมาอย่างรวดเร็ว
คนพวกนี้วิ่งตรงเข้ามา ปากอ้าร้องตะโกน
“พาฉันไปด้วย! ได้โปรดพาฉันไป!”
“ฉันกำลังไป! ให้ฉันขึ้นไป ฉันเป็นผู้ใช้พลัง!”
“เกะกะ! หลีกทางไปให้พ้น!”
คนกลุ่มใหม่นี้ทำให้ขบวนแถวที่เป็นระเบียบไว้กลายเป็นยุ่งเหยิงทันที ทุกคนตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปบนกล่องโลหะ เกิดเหตุวุ่นวายไปทั่ว
“ทำอะไร? พวกคุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?” ฉินเฟิงคำรามด้วยความโกรธ
แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครฟังเขาอีกแล้ว กลุ่มคนที่ตามมาทีหลัง แทรกตัวเบียดเสียดกับคนอื่นๆ
ฉินเฟิงหัวเราะเย็นชา มีดกษัตริย์ครามในมือเขา ตวัดวูบอย่างรุนแรง ไอ้คนที่แหกปากว่าตัวเองเป็นผู้ใช้พลัง หัวบินหลุดจากคอทันที!
เลือดสดๆ กระเซ็นไปทั่ว
