บทที่ 326

พวกชิงเสี้ยวต่างหลบหนีออกจากบริเวณจุดปะทะอย่างเร่งรีบ ทิ้งให้เนี่ยฟงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรหมาป่าต้าหลัง หมาป่าตัวใหญ่ขนสีแดงมีแผงคอสีขาวจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา เนี่ยฟงเองก็เร่งโคจรลมปราณเตรียมพร้อมอีกทั้งยังแอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้ใต้เท้าด้วยเช่นกัน ทั้งสองจ้องมองกันอยู่นาน ทันใดนั้นเองได้มีหมาป่าอีกสามตัวเดินอ้อมมาด้านหลังพวกมันทั้งสามกระโจมเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว วูป หมาป่าตัวใหญ่จางหายไปเช่นกัน เนี่ยฟงกระทืบเท้าขวาลงพื้นดิน เปรี้ยง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับที่ด้านหลังเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดหมาป่าสามตัวเอาไว้ แส้แข็งสีขาวปรากฏที่มือขวายกต้านรับกรงเล็บที่ตวัดเข้ามา เคร้ง หมาป่าตัวใหญ่ใช้แรงถีบกระโจนไปด้านหลังสังหารหมาป่าสามตัวด้านหลังเนี่ยฟง เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดศีรษะกระเด็นร่วงลงพื้น มันร้องคำรามออกมาเสียงดังลั่นหมาป่าที่อยู่โดนรอบต่างสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวล่าถอยออกมา

มือขวาเนี่ยฟงถึงกับสั่นสะท้านจากแรงปะทะ เขาหันมาจ้องมองเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งถึงหกส่วนฟาดหวดออกไปด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณแส้แข็งพุ่งทะยานเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งรัดตัวหมาป่าเอาไว้ปราณแส้แข็งปะทะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดเหยียบเกราะสายฟ้าเป็นฐานฟาดหวดแส้แข็งไปที่ศีรษะของหมาป่าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง แต่กลับเป็นเนี่ยฟงที่กระเด็นออกมาจากแรงปะทะ เมื่อลงถึงพื้นมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก เข้ารีบใช้มือซ้ายจับมือขวาให้หยุดสั่น พลังปราณมหาศาลแผ่ออกมาจากหมาป่าตัวใหญ่ เนี่ยฟงกระทืบเท้าขวาลงพื้นดิน เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงสว่างสลายแรงกดดัน เขาถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดอีกครั้งใช้ความเร็วจากทักษะเหยียนนภาฟาดหวดแส้แข็งในมือไปที่ร่างกายของหมาป่า เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เกือบยี่สิบลมหายใจเนี่ยฟงก็พุ่งถอยออกมา หมาป่าตัวใหญ่ยังคงยืนอยู่เช่นเดิมเขาหรี่ตามองแส้แข็งในมือถึงกับตื่นตกใจมันคดงอจนผิดรูป

ทันใดนั้นเองได้มีพลังปราณสีแดงพุ่งออกมาจากหมาป่า เสียงสะบัดมือดังแว่วแส้แข็งในมือจางหายกงล้อสะท้านฟ้าปรากฏออกมาหมุนวนรอบกาย หมาป่าตัวใหญ่เมื่อมองเห็นกงล้อถึงกับเดินถอยหลังไปหลายก้าว เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือออกไปกงล้อทั้งสองพุ่งทะยานหมาป่าร้องคำรามระเบิดพลังออกมา ตูม มันใช้ฟันของมันงับไปที่กงล้อทั้งสองพร้อมกับสะบัดกลับมา เนี่ยฟงขมวดคิ้วสะบัดมือขวาเก็บกงล้อพุ่งเข้าประชิดเมื่อเข้ามาในระยะหมาป่าก็ตวัดขาหน้าด้านขวาโจมตี เนี่ยฟงกระโดดหลบเหยียบขาหน้าพุ่งไปที่ศีรษะถีบไปที่ใบหน้า เปรี้ยง เมื่อลงมาถึงพื้นเขากระโดดต่อยไปที่คางของมัน เปรี้ยง หมาป่าใช้ขาหน้าของมันตวัดป้องกันเนี่ยฟงถึงกระโดดถอยออกมา เขาเร่งโคจรลมปราณไปที่หมัดขวาถึงหกส่วนเหยียบเกราะสายฟ้าเป็นฐานวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ออกมาหมัดขวาต่อยเข้าไปที่ศีรษะอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง หมาป่าตัวใหญ่ถึงกับล้มลงไปกับพื้นเสียงดังสนั่น

ทันใดนั้นเนี่ยฟงถีบเท้าถอยหลบออกมา หมาป่าตัวใหญ่ค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆขนสีแดงของมันตั้งชูชันจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตามันยกเท้าหน้าทั้งสองกระทืบลงพื้นดิน เปรี้ยง พื้นดินสั่นสะเทือนขนทั่วร่างเปล่งแสงสีแดงออกมาเนี่ยฟงกระเด็นออกไปด้านหลัง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องถีบเท้าหลบหนีเท้าหน้าทั้งสองที่ตะปบลงมา เปรี้ยง พื้นดินถูกทำลายเป็นหลุมลึก หมาป่าพุ่งเข้าโจมตีเนี่ยฟงอย่างไม่ลดละ เสื้อผ้าสวมใส่ฉีกขาดหลุดลุ่ยเลือดไหลออกมาจากบาดแผล เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บระเบิดพลังออกมาถึงเก้าส่วน ใช้ออกด้วยทักษะทุกอย่างที่มีมองเห็นเพียงเงาวูบวาบพุ่งไปมา เขาพุ่งเข้าประชิดตรงท้องด้านขวา วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏออกมาด้านหน้าประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากหมัดขวาต่อยเข้าไปที่ท้องของหมาป่าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง แสงสีแดงสว่างจ้าเนี่ยฟงแขนขวาปริแตกกระดูกแตกร้าวกระเด็นถอยออกมายืนตัวสั่นสะท้าน

หมาป่าตัวใหญ่ร้องคำรามกระทืบเท้าขวาด้านหน้าลงพื้น รอยแตกบนพื้นดินพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเนี่ยฟงทำได้เพียงถีบเท้าพุ่งหลบหนี เสียงสะบัดมือดังแว่วขวดยาสีขาวนวลปรากฏขึ้นที่มือขวา เขารีบเทเม็ดยากลืนลงท้องพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ เขายืนหลับตานิ่งไม่ไหวติงยกมือทั้งสองขึ้นตั้งท่า ทันใดนั้นหมาป่าตัวใหญ่ก็พุ่งเข้าโจมตีเนี่ยฟงยกมือทั้งสองปัดป้องการโจมตีจากเท้าหน้า แต่ทว่าเพราะกระดูกมือขวาที่ปริแตกไม่นานเนี่ยฟงก็ถูกตวัดโดยกรงเล็บกระเด็นออกมาอีกครั้ง กรงเล็บกรีดไปที่หน้าอกและท่อนแขนเป็นแผลยาวเลือดสีแดงฉานไหลหยดลงพื้นเขารีบจี้สกัดจุดห้ามเลือด ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากร่างเนี่ยฟงเสียงดังลั่น เช่นเดียวกับแสงสีแดงที่สว่างออกมาจากขนของหมาป่า ไม่ถึงสามลมหายใจทั้งสองก็เข้าปะทะกันอีกครั้ง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับกรงเล็บที่ตวัดโจมตีเข้ามาแต่ก็หาได้ต้านทานได้นานเท่าไรก็ถูกทำลายเสียก่อน เนี่ยฟงสุดเข้ามาที่ใต้ท้องของหมาป่า ใช้เกราะสายฟ้าสร้างเป็นฐานเหยียบพุ่งทะยานขึ้นมาด้านบนวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นสองวงทับซ่อนกัน เขากระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองออกไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ปราณหมัดสายฟ้าพุ่งออกมาจากวงอักขระศักดิ์สิทธิ์โจมตีไปที่ศีรษะของหมาป่า เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ทันทีที่เนี่ยฟงลงมาเหยียบพื้นก็ถูกเท้าหน้าตวัด เปรี้ยง กระเด็นออกไปชนต้นไม้ใหญ่ด้านหลัง โครม เนี่ยฟงค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ กระดูกทั่วร่างดังลั่นเสียงดัง ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเอ่ยวาจาดังมาจากด้านหน้า

“สมแล้วที่ข้าเฝ้ารอเจ้าไอ้หนู นับว่าเจ้าแข็งแกร่งไม่น้อย”

เนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจที่หมาป่าด้านหน้าเอ่ยวาจาออกมา

“ท่านรู้อย่างนั้นรึว่าข้าคือผู้ใด”

“แน่นอน เจ้าคือเด็กในคำทำนาย และข้ายังรับรู้ถึงตาแก่ลุ่ยกงภายในตัวเจ้าไอ้หนู”

สิ้นเสียงกล่าวชายหนุ่มผมสีฟ้าดวงตาสีแดงสวมใส่ชุดสีฟ้าก็ปรากฏตัวออกมาด้านหลังเนี่ยฟง

“ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นเจ้าต้าหลัง ไม่พบเจอกันเสียนานเจ้าไม่เปลี่ยนไปเลย”

“พวกท่านทั้งสองรู้จักกัน”

“แน่นอนไอ้หนู เอาเถอะเจ้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใดกันต้าหลัง”

“เป็นพวกเจ้าเสียมากกว่าที่มาทำอะไรในที่แห่งนี้”

“ข้าเดินทางมากับหัวหน้าเผ่าคนยักษ์ฉูเทียนเฉียนขอรับ”

“เด็กน้อยนั้นเป็นหัวหน้าเผ่าแล้วอย่างนั้นรึ”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ

“แต่ข้าก็เปิดทางให้พวกเจ้าไม่ได้อยู่ดี”

“เพราะเหตุใดขอรับ”

“เจ้าต้องรับการทดสอบของข้าไปก่อน”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว

“การทดสอบใดขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟงต้าหลังก็ใช้ขาหน้าตวัดผ่านดวงตาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว ดวงตามืดบอดหาได้มองเห็นสิ่งใด

“การทดสอบของข้าง่ายมากจนกว่าดาบดับอสูรจะปรากฏเจ้าจะมองไม่เห็นสิ่งใด”

เนี่ยฟงขมวดคิ้ว

“เจ้าพึ่งพาดวงตาของเจ้ามากเกินไป หากมันเช่นนั้นแล้วเจ้าคงจัดการข้าได้ไปนานแล้ว”

หมาป่าตัวใหญ่ขนสีแดงสลายหายไปมองเห็นลูกหมาป่าตัวเล็กนิดเดียว ลุ่ยกงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า เจ้าไม่ต่างไปจากเดิมแม้แต่น้อยต้าหลัง”

“ข้าฝากเจ้าดูแลไอ้หนูนั่นก็แล้วกัน ข้าคงต้องไปก่อนแล้วพบกันใหม่ลุ่ยกง”

สิ้นเสียงกล่าวของต้าหลังก็จางหายไปตรงพื้นที่คัมภีร์วางอย่างหนึ่งเล่ม ลุ่ยกงเดินเข้าไปหยิบขึ้นมามองไปที่หน้าปกก็แสยะยิ้ม มีอักษรเขียนเอาไว้ ปราณจิตเก้าสวรรค์ ลุ่ยกงยัดคัมภีร์ใส่ในมือเนี่ยฟงพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ไอ้หนูเจ้ารีบฝึกคัมภีร์เล่มนี้ให้สำเร็จโดยเร็วเถอะ”

“ข้าตาบอดแล้วข้าจะฝึกมันได้อย่างไร”

“เจ้าก็นำมันไปถึงในห้องแห่งนั้นสิไอ้หนู”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับสะบัดมือขวาเก็บคัมภีร์เอาไว้ในแหวนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“เกิดสิ่งใดขึ้นไอ้หนู”

“ข้ามองไม่เห็นแล้วข้าจะไปพบพวกท่านชิงเสี้ยวได้อย่างไร”

“เจ้ารออยู่ที่นี่แหละอีกไม่นานคนพวกนั้นจะตามหาเจ้าเอง”

เนี่ยฟงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ นั่งลงกับพื้นเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ นานเกือบครึ่งชั่วยามหลังจากสิ้นเสียงการปะทะทันทีที่พวกชิงเสี้ยวกลับมาพบเห็นเนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจ

“น้องชายเจ้าเป็นอะไรหรือไม่ แล้วต้าหลังละเจ้าจัดการมันไปแล้ว”

เนี่ยฟงลุกขึ้นยืนหันไปมองตามเสียง

“ดวงตาข้าได้รับบาดเจ็บส่วนต้าหลังได้จากไปแล้ว ตอนนี้เราสามารถเดินทางไปยังดินแดนเผ่ายักษ์ได้แล้วขอรับ”

“เจ้าแน่ใจนะดวงตาเจ้าจะไม่เป็นสิ่งใดมากไปกว่านี้”

“พวกท่านวางใจเถอะ ข้าจะใช้ช่วงเวลานี้ฝึกฝนวิชาบางอย่างเพื่อให้ข้าสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องรบกวนพวกท่านก่อนขอรับ”

ชิงเสี้ยวพยักหน้าตอบรับ

“วางใจเถอะ ข้าจะดูแลเจ้าเองไม่ต้องห่วง”

ไม่นานชิงเสี้ยวก็พยุงเนี่ยฟงขึ้นไปนั่งบนเกวียน หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินทางต่อ