บทที่ 324
วูป ความมืดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณแสงสว่างหายไปจมหมด เนี่ยฟงหาได้ตื่นตกใจหลับตายืนนิ่งแผ่ลมปราณตรวจสอบ ไม่ถึงสามลมหายใจเขาก็เตะเท้าขวาออกไปเท้าขวาสัมผัสใบหน้าของลิชุนฉุนอย่าวถนัดถนี่ เปรี้ยง กระเด็นออกไปความมืดที่เข้าปกคลุมจางหายไป ชิงเสี้ยว ฉูเทียนเฉียน มองเห็นลิชุนฉุนคุกเข่าลงกับพื้นใช้มือซ้ายกุมที่ใบหน้าตนเอง ในจังหวะนั้นเนี่ยฟงก็แอบสร้างอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้ที่ใต้เท้า
“ชายหนุ่มผู้นั้นมีความสามารถไม่น้อย สามารถแก้ทางทักษะได้อีกทั้งยังลงมือจู่โจมลิชุนฉุนได้อีกตัว”
ชิงเสี้ยวพยักหน้าตามคำกล่าวของฉูเทียนเฉียน ลิชุนฉุนหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นานนับสิบปีที่ข้าไม่รู้สึกแบบนี้ ข้าจะเล่นกับเจ้าเองไอ้หนู”
เนี่ยฟงหันไปมองชิงเสี้ยวที่ยืนอุ้มชิงมู่ถังก็เอ่ยวาจาออกมา
“ท่านชิงเสี้ยวรีบพาคุณชายและท่านผู้นี้หลบไปก่อนเถอะ ชายผู้นี้ข้าจะจัดการเอง”
“เจ้าแน่ใจรึ”
“แน่นอนขอรับ หากคนผู้นี้มีความสามารถจริงดั่งที่ท่านว่า เขาคงบุกไปที่สุขาวดีฟ้าดินเพื่อสังหารประมุขผู้นั้นแล้ว”
ลิชุนฉุนกำหมัดทั้งสองแน่นรีบลุกขึ้นยืน
“ตอนนั้นวิชาอาคมมนต์ดำของข้ายังไม่แข็งแกร่งพอ เมื่อสูญเสียอำนาจและครอบครัวอันเป็นที่รักข้าจึงสาบานเอาไว้จะต้องฝึกอาคมให้แกร่งกล้าเพื่อล้างแค้นครั้งนี้ให้ได้”
ชิงเสี้ยวได้ยินเช่นนั้นถึงกับเอ่ยวาจาตอบ
“บัดซบ แล้วสิ่งที่เจ้าทำกับคุณชายของข้าเกี่ยวข้องอันใดกับการล้างแค้น”
“เรื่องนั้นเหตุใดเจ้าไม่กลับไปถามฮูหยินใหญ่ของเจ้าละ”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“ท่านชิงเสี้ยว รีบออกไปจากที่นี่เถอะยิ่งปล่อยไว้นานคุณชายของท่านจะเป็นอันตราย”
“คิดหรือว่าจะออกไปจากเมืองของข้าได้”
สิ้นเสียงกล่าวของลิชุนฉุน ความมืดก็เข้าปกคลุมทั่วบริเวณอีกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้ต่างออกไปมีเสียงดังหึ่งแทรกเข้ามา ทั้งหมดลงไปนอนกับพื้นขยับตัวไม่ได้ เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว
“เป็นอย่างไรบ้างไอ้หนู”
“สัมผัสทั้งห้าหายไปขอรับ เพียงแต่ว่าสัมผัสปราณยังคงอยู่”
เนี่ยฟงใช้ออกด้วยเคล็ดหยุนเซ็นรวบรวมลมปราณแล้วแผ่ออกมาสัมผัสลิชุนฉุน ไม่ถึงสองลมหายใจเขาก็สัมผัสถึงลิชุนฉุนที่กำลังก้าวเดินเข้ามาอย่างๆช้าๆ
“ต่อให้เจ้าเก่งกาจสามารถสัมผัสพลังปราณจากตัวข้าได้ หรือต่อให้เจ้าอ่านจิตของข้าได้แต่ในเมื่อเจ้าขยับตัวไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร ทั้งอาวุธและวิทยายุทธ์ต่างใช้กับข้าไม่ได้ทั้งนั้น จะยังไงก็ช่างเพราะจากนี้ไปเจ้าจะเป็นเพียงคนตายเท่านั้น”
ลิชุนฉุนแสยะสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่น
“จงทิ้งศีรษะของพวกเจ้าไว้ที่นี่เถอะ”
กล่าวสิ้นเสียงก็ฟาดฟันดาบในมือ เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาประกายสายฟ้าพุ่งไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่แอบสร้างไว้ แรงกดดันมหาศาลกดทับทั่วบริเวณเช่นเดียวกับความมืด ลิชุนฉุนตื่นตกใจถีบเท้าพุ่งถอยออกมาความมืดได้จางหายไปอีกครั้ง เนี่ยฟงค่อยๆลุกขึ้นมาสลายแรงกดทับ
“พวกท่านทั้งหมดรีบหนีไปก่อน”
ชิวเสี้ยว ฉูเทียนเฉียนพยักหน้าตอบรับทั้งสองรีบพุ่งออกไปทางประตูเมือง ลิชุนฉุนแสยะยิ้มความมืดเข้าปกคลุมพื้นที่อีกครั้ง
“วิชาของข้าสามารถไปได้ไกลถึงสองลี้ คนที่อยู่ใกล้ข้าอย่าคิดหนีรอดไปได้”
ทั้งหมดล้มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง ลิชุนฉุนกำชับดาบในมือเดินเข้าหาชิงเสี้ยว
“ไม่ต้องห่วงชิงเสี้ยวเจ้าได้ติดตามไปหาครองครัวเจ้าอย่างแน่นอน”
ดาบในมือถูกฟาดฟันอีกครั้ง เคร้ง เนี่ยฟงพุ่งเท้าตวัดแส้แข็งต้านรับประกายสายฟ้าพุ่งออกมาโจมตีไปที่มือขวาลิชุนฉุนตื่นตกใจรีบปล่อยมือจากดาบ เนี่ยฟงถีบเข้าพุ่งเข้าประชิดฟาดหวดแส้แข็งไปที่ขาทั้งสอง แต่ทว่าลิชุนฉุนถีบเท้าพุ่งถอยออกมา
“บัดซบเจ้าหลุดจากวิชาของข้าได้อย่างไร”
เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบแต่ถุยน้ำลายที่ผสมเลือดออกมาถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดฟาดหวดแส้แข็งปราณแส้แข็งสีฟ้าหกเล่มพุ่งเข้าโจมตี ลิชุนฉุนระเบิดพลังซัดฝ่ามือออกมาต้านรับ เปรี้ยง ฝุ่นควันฟุ้งกระจายลิชุนฉุนถึงกับขมวดคิ้วที่ชายหนุ่มด้านหน้าหายไป
“ท่านมองหาข้าอยู่รึ”
เสียงเอ่ยวาจาดังแว่วมาจากด้านหลังลิชุนฉุนรีบหันไปพร้อมกับซัดฝ่ามือขวาออกไป แต่ทว่าไม่พบผู้ใดความเจ็บปวดที่หัวเขาทั้งสองแล่นสู่สมองพร้อมกับเสียงร้องคำรามดังลั่นออกมา เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งไปที่หัวเข่าทั้งสองอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ความมืดจางหายอีกครั้ง
“ลิชุนฉุนล้มลงไปแล้ว”
ทันใดนั้นเองก็มีพลังปราณแผ่ออกมาจากลิชุนฉุนเนี่ยฟงถึงกับถีบเท้าถอนออกมา
“บัดซบ บัดซบ ข้าจะสังหารเจ้า”
ตูม พลังปราณถูกระเบิดออกมาความมืดมิดแผ่ออกมาจากลิชุนฉุน เนี่ยฟงถึงกับถอนหายใจออกมา
“ท่านคิดว่าวิชาของท่านข้าจะดูไม่ออกรึ”
“เจ้าว่าอย่างไรนะไอ้หนู”
“เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านดูก็แล้วกัน”
ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือขวาของเนี่ยฟงแผ่ออกมากลืนกินความมืด ลิชุนฉุนระเบิดพลังออกมาแต่ความมืดก็ถูกสายฟ้ากลืนกินจนหมดไม่นานความมืดก็จางหายไปสายฟ้าพุ่งเข้าโจมตีลิชุนฉุนอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงไม่ปล่อยโอกาสทองหายไป พุ่งเข้าประชิดประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากแส้แข็งเขาฟาดหวดไปที่ศีรษะอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นเช่นเดียวกับไขสมองสีเหลือง เสียงย้ำเท้าหนักๆพุ่งเข้ามา กองกำลังทหารหลายร้อยนายพุ่งเข้ามาในบริเวณดาบและหอกถูกกำชับในมือแน่น ฉูเทียนเฉียนแสยะยิ้ม ต่อยหมัดขวาออกไปปราณหมัดพุ่งเข้าปะทะกองกำลังทหารเพื่อเปิดทาง เปรี้ยง ทหารหลายสิบนายกระเด็นออกไปด้านหลังนอนแน่นิ่งบนพื้น จังหวะนั้นเองติงหม่าก็นำกำลังที่เหลือมาที่หน้าประตูเมืองเข้าปะทะกองกำลังทหาร เนี่ยฟงหันไปมองชิงมู่ถังที่อาการเริ่มทรุดลง ขวดยาสีขาวนวลปรากฏในมือขวาเขารีบเทเม็ดยาสีแดงสองเม็ดป้อนให้แก่ชิงมู่ถัง
“พวกท่านรีบถอยไปจากที่นี่”
เนี่ยฟงสะบัดมือขวาดาบ กระบี่ปรากฏออกมาหมุนวนรอบกาย เขาโบกสะบัดมือร่ายรำดาบและกระบี่พุ่งเข้าปะทะกองกำลังทหารชิงเสี้ยวตะโกนเสียงดังลั่น
“พวกเราถอยก่อน”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงพุ่งเข้าปะทะกองกำลังทหาร ติงหม่ารีบนำคนที่เหลือพุ่งติดตามชิวเสี้ยวออกมา เนี่ยฟงหรี่ตามองเมื่อเห็นทั้งหมดถอยลับสายตาเขาก็ใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกรออกมา วูป ทหารทั้งหมดร่วงลงไปนอนกับพื้นแน่นิ่ง เขารีบเข้าไปปลดแหวนในมือซากศพลิชุนฉุน หลังจากนั้นก็พุ่งติดตามชิงเสี้ยวออกจากเมือง ไม่ถึงครึ่งเค่อเนี่ยฟงก็ติดตามมาทันชั่วน้ำเดือดทั้งหมดก็พบสัตว์อสูรหลายสิบตัวด้านหน้า ติงหม่ารีบเป่าปากเสียงดังหวีดหวิวสัตว์อสูรทั้งหมดรีบพุ่งเข้ามา
“รีบใช้พวกมันหลบหนีเถอะขอรับ”
ไม่นานขบวนสัตว์อสูรก็เร่งเดินทาง เนี่ยฟงนั่งอยู่บนหลังพยัคฆ์ตนหนึ่งเขารั้งอยู่ท้ายขบวนนำแหวนของลิชุนฉุนออกมาตรวจสอบเขาพบคัมภีร์เล่มหนึ่งเกี่ยวกับวิชาแปรเปลี่ยนเส้นเอ็นวิชาการแพทย์เขานั่งอ่านอยู่นาน จนแสงอรุณทอแสงขบวนสัตว์อสูรก็หยุดพัก เนี่ยฟงรีบเข้าไปตรวจชิงมู่ถังอย่างรวดเร็ว
“ข้าตรวจสอบแหวนของลิชุนฉุนแล้ว มีสมุนไพรบางอย่างที่สามารถรักษาคุณชายชิงมุ่ถังได้ ท่านยินยอมให้ข้ารักษาหรือไม่”
ชิงเสี้ยวพยักหน้าตอบรับ
“ใกล้ที่สุดมีหมู่บ้านหรือเมืองหรือไม่ ช่วยพาข้าไปที่นั่นที”
ติงหม่ารีบเอ่ยวาจาออกมา
“ห่างจากที่นี่ สิบลี้มีหมู่บ้านอยู่เราสามารถพักที่นั่นได้มีคนของข้าอยู่”
“เช่นนั้นท่านนำทางเถอะ ข้าไม่อยากให้ผู้คนแตกตื่น”
ติงหม่าพาเนี่ยฟง ชิงเสี้ยว ชิงมู่ถังและฉูเทียนเฉียนติดตามเข้าไปที่หมู่บ้าน เมื่อเข้ามาถึงติงหม่าก็พาทุกคนเข้ามาด้านในติงหม่ารีบเข้าไปพูดคุยกับชายผู้หนึ่งไม่นานเขาก็พาทั้งหมดมาบ้านหลังหนึ่งท้ายหมู่บ้าน ติงหม่ารีบเข้าไปตรวจสอบหลังจากนั้นก็ออกมาจากบ้าน
“เชิญพวกท่านด้านใน บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคนรู้จักข้าเอง”
ชิวเสี้ยวรีบอุ้มชิงมู่ถังเข้าไปด้านใน เสียงสะบัดมือดังแว่ววงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏบริเวณกลางห้องโถง
“นำคุณชายชิงมู่ถังวางตรงกลางห้องขอรับ”
ชิวเสี้ยวรีบวางชิงมู่ถังตรงกลางห้องโถง ไม่นานวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าก็พุ่งออกมากลายเป็นโดมครอบชิงมู่ถังเอาไว้ทั้งสามตื่นตกใจกับสิ่งที่เนี่ยฟงทำ เขาเดินเข้าไปด้านในโดมสะบัดมือขวานำกล่องไม้และมีดสั้นสีดำมาถือไว้ เขาหันมามองชิวเสี้ยว
“สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายต่อนั้นเป็นวิธีเดียวที่จะรักษาเขา”
ชิวเสี้ยวพยักหน้าตอบรับ เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่มีดสั้นประกายสายฟ้าพุ่งออกมา เขาใช้มือซ้ายคว้าแขนข้างขวาขึ้นมาหลังจากนั้นก็ใช้มีดสั้นในมือกรีดไปที่ข้อแขน เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดมีดสั้นถูกวางลงพื้นเขารีบใช้มือขวาจี้สกัดจุดหลังจากนั้นค่อยๆเปิดกล่องไม้ออกมา นำบางอย่างคล้ายดินเหนียวมาพอกเอาไว้ที่บาดแผล หลังจากนั้นเขาก็ทำจนครบทั้งแขนและขา ห่อเข็มเงินถูกนำออกมาพร้อมขวดยาสีขาวนวลสองขวด เม็ดยาสีแดงและสีดำถูกนำมาป้อนชิงมู่ถังอย่างละสองเม็ด เข็มเงินถูกนำมาจ้วงแทงตามร่าง ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงก็ขมวดคิ้วขึ้นเอ่ยวาจาออกมา
“มีกลุ่มคนกำลังมาที่นี่ พวกท่านทั้งสามออกไปต้อนรับได้หรือไม่”
