บทที่ 323

กลุ่มชาวบ้านค่อยๆเดินผ่านทหารหลายสิบนายเข้าไปในเมือง แสงไฟจากโคมและตะเกียงสว่างไสวทั่วทั้งเมือง แต่ทว่าเมืองแห่งนี้กลับเงียบไร้ซึ่งผู้คนออกมาประดุจไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ เนี่ยฟงเองก็แปลกใจไม่น้อยคนของตระกูลชิงเมื่อเดินเข้ามาในเมืองหันมองซ้ายขวาประดุจหวาดกลัวบางอย่าง ชายผู้เป็นหัวหน้ายกมือกวักเรียกให้เดินติดตามไปตามทางเดินลัดเลาะเข้าตรอกเล็กๆไม่นานก็พบบ้านหลังหนึ่ง ชายผู้เป็นหัวหน้าเอื้อมมือคว้าเหล็กเคระประตูเป็นจังหวะ ไม่ถึงสามลมหายใจประตูหน้าบ้านก็เปิดออก ทั้งหมดก้าวเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วรวมไปถึงเนี่ยฟงด้วย เมื่อเข้ามาด้านในบ้านบริเวณห้องโถงชายผู้เป็นหัวหน้าก็เอ่ยวาจาออกมา

“คุณชายเนี่ยฟงคงแปลกใจที่นี่ไม่น้อย ข้าจะเล่ารายละเอียดให้ท่านฟังก็แล้วกัน เมืองชงเงียบแห่งนี้เมื่อก่อนเป็นเมืองที่ผู้คนต่างอยากมาเที่ยวชมที่นี่เพราะอย่างที่ท่านเห็นบ้านเรือนมีการประดับตกแต่งสวยงาม ยังไม่รวมไปถึงสาวงามแห่งหอโคมแดงที่จัดแล้วว่าเป็นอันดับหนึ่งของแผ่นดิน สุราขึ้นชื่อส่วนใหญ่ก็ถูกสร้างและผลิตขึ้นที่นี่ จนกล่าวได้ว่าเมืองชงเงียบแห่งนี้ไม่มีวันหลับ แต่ทว่าเหตุทั้งหมดมาจาก เจ้าสำนักสุขาวดีฟ้าดินเผ่ามารต้องการเลือดของหญิงสาวบริสูทธิ์สำหรับฝึกวิชา มันผู้นั้นหมายปองบุตรสาวของท่านเจ้าเมือง แน่นอนว่าท่านเจ้ามีหรือจะยินยอม แต่ก็ไม่สามารถป้องกันบุตรสาวได้หลังจากนั้นเขาก็ตรอมใจหาได้สนใจจัดการบ้านเมืองไม่นานผู้คนก็เริ่มย้ายออกไปจากเมือง ในตลอดระยะเวลาสิบปีมานี้ บ้างก็กล่าวว่าเขาหันไปศึกษามนต์ดำเพื่อคิดจะนำบุตรสาวของตนกลับมา บ้างก็ว่าเขากลายเป็นบ้า แต่ก็ยังมีเหล่าขุนนางที่ยังคงจงรักภักดีต่อเจ้าเมืองติดตามเขาอยู่ ส่วนเรื่องของตระกูลชิง นายน้อยชิงมู่ถังถูกจับตัวเพราะท่านเจ้าเมืองโกรธแค้นตระกูลชิงที่เมื่อครั้งนั้น ได้ส่งจดหมายของกำลังแต่เจ้าตระกูลหาได้ส่งกำลังคนมาที่นี่ เพราะช่วงเวลานั้นในตระกูลชิงเองเกิดสงครามภายใน”

ทันใดนั้นได้มีชายชราผู้หนึ่งก้าวเดินเขามาในห้องโถงชายผู้เป็นหัวหน้าก็เอ่ยวาจาออกมา

“ผู้เฒ่าติงหม่าจัดการไปถึงไหนแล้วขอรับ”

“ครับ ท่านชิงเสี้ยว ตั้งแต่หนึ่งปีก่อนสายของเราได้แฝงตัวเป็นทหารเกณฑ์เมืองชงเงียบ ไม่ว่าจะเป็นคุกขังคุณชายหรือหัวหน้าเผ่ามีการวางเวรยามเท่าไรเราสามารถรับรู้ได้หมดแล้ว รวมไปถึงทางหนีพวกข้าวางแผนมาแล้วอย่างรัดกุม”

“เช่นนั้นก็ดี ว่าแต่คุณชายชิงมู่ถังตอนนี้ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง”

ติงหม่านิ่งเงียบกำหมัดในมือแน่นชิงเสี้ยวถึงกับต้องรีบเอ่ยวาจาสอบถาม

“เกิดสิ่งใดกับคุณชายกัน”

“คุณชายถูกทรมานเส้นเอ็นแขนและขาถูกตัดขาด ทุกวันจะต้องถูกฟาดหวดด้วยไม้และอาบน้ำเกลือ”

ชิงเสี้ยวถึงกับสบถออกมา

“ไอ้ลูกหมาลิชุนฉุย ทำเกินไปแล้ว”

“ท่านชิงเสี้ยวใจเย็นๆก่อนขอรับ ข้ามีบางต้องแจ้งต่อท่าน”

“มีสิ่งใดท่านรีบกล่าวออกมา”

“คนของข้าตรวจพบเมื่อสองเดือนก่อน ลิชุนฉุนและฮูหยินใหญ่แอบติดต่อกันขอรับ และที่เอ็นแขนและขาของคุณชายถูกตัดเป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ เพราะนางคิดว่าพวกท่านต้องแอบมาช่วยเหลือ”

ชิงเสี้ยวกำหมัดในมือแน่นอีกครั้งจนมีหยดเลือดหยดลงมาที่พื้น เนี่ยฟงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยวาจาออกมา

“ข้าพอมีทางรักษาคุณชายของพวกท่านได้”

ผู้เฒ่าติงหม่าถึงกับขมวดคิ้วหันไปมองเนี่ยฟง ชิงเสี้ยวจึงเอ่ยวาจาแนะนำ

“คนผู้นี้คือคุณชายเนี่ยฟง ตัวเขาจะเป็นกำลังหลักสำหรับช่วยเหลือคุณชายในครั้งนี้”

“ข้าขอสอบถามบางอย่างได้หรือไม่ หัวหน้าเผ่าที่ท่านกล่าวถึงคือผู้ใด”

“คนผู้นั้นก็คือ ฉูเทียนเฉียนหัวหน้าเผ่าคนยักษ์ ส่วนรายละเอียดข้าจะกล่าวต่อท่านทีหลัง”

ชิงเสี้ยวหันไปมองผู้เฒ่าติงหม่า

“แจ้งแก่คนของเราอีกสองชั่วยามเริ่มลงมือได้”

ติงหม่าพยักหน้าตอบรับหลังจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องโถงอย่างเร่งรีบ เนี่ยฟงเดินไปนั่งที่มุมห้องนั่งโคจรลมปราณเพื่อรอเวลา สองชั่วยามครบกำหนดเสียงตะโกนดังลั่นมาจากท้ายเมืองเมื่อพวกเนี่ยฟงออกมาก็พบท้องฟ้ายามค่ำคืนแดงฉานติงหม่าได้ให้ลูกน้อยจุดไฟเผาคอกสัตว์อสูรสำหรับใช้ทำนาเปลิวเพลิงลามไปถึงโรงเก็บเสบียงอย่างรวดเร็ว ทหารมากกว่าครึ่งของเมืองมุ่งหน้าไปดับไฟ ชั่วน้ำเดือดติงหม่าก็ทำหน้าที่พาชิงเสี้ยว เนี่ยฟงและพวกที่เหลือไปยังคุกที่คุมขังทางด้านทิศตะวันตกของเมือง ทันทีที่มาถึงคุกที่คุมขังมองเห็นเป็นเพียงบ้านพักธรรมดามีทหารเฝ้ายามปกติ เนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบ

“มีทหารเฝ้ายามทั้งหมดสิบสองคน ด้านหน้าสี่นายส่วนอีกแปดแอบซ่อนตัวอยู่ด้านใน”

ชิงเสี้ยวพยักหน้าตอบรับยกมือขวาขึ้นสั่งการ สี่คนสะบัดมือขวากำชับหน้าไม้ในมือแน่นไม่ถึงสามลมหายใจหน้าไม้ก็ถูกยิงออกไป ฟิ้ว เสียบทะลุศีรษะทหารทั้งสี่อย่างแม่นยำ ชิงเสี้ยวและเนี่ยฟงพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองใช้ความเร็วเข้าประชิดซากศพทั้งสี่ค่อยๆวางลงกับพื้น ติงหม่ารีบไปปลดล็อกกุญแจด้านหน้า เมื่อเปิดประตูทหารอีกแปดคนรีบพุ่งออกมา เนี่ยฟงใช้ลมปราณแผ่เข้ากดทับคนทั่วแปดลงไปคุกเข่ากับพื้น ชิงเสี้ยวรีบพุ่งเข้ากระชิดฟาดฝ่ามือไปที่ศีรษะทหารอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ประตูห้องขังถูกเปิดออกจนหมดเหล่านักโทษต่างหนีออกมา ชิวเสี้ยวยืนอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่งเอ่นวาจาออกมา

“ข้ามีนามว่าชิงเสี้ยว มารับท่านฉูเทียนเฉียน”

สิ้นเสียงกล่าวก็มีเสียงดังของโซ่เหล็กขาดร่วงลงพื้น ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่มีมัดกล้ามผมยาวรกรุงรังสวมเพียงกางเกงตัวเดียวก้าวเดินออกมา

“ลำบากท่านแล้วท่านชิงเสี้ยว”

หลังจากนั้นชิวเสี้ยวก็พุ่งเข้าไปด้านในไม่ถึงสี่ลมหายใจ เขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่งจ้องมองชายหนุ่มผู้หนึ่งสภาพผอมหนังติดกระดูกตามร่างกายมีแต่บาดแผลทั่วร่าง เนี่ยฟงยกมือขวาวางไว้บนบ่าของชิงเสี้ยว

“ใจเย็นๆพี่ชายไม่ถึงสองเดือนคุณชายของท่านต้องหายเป็นปกติแน่ข้ามั่นใจ แต่ตอนนี้รีบพาเขาออกมาก่อนเถอะ”

ชิงเสี้ยวยกยิ้มรีบเข้าไปอุ้มชิงมู่ถังออกมา ทั้งหมดรีบพุ่งทะยานไปตามทางติดตามติงหม่าไปทางทิศเหนือเพื่อหลบหนีออกจากเมือง คนของติงหม่าสังหารทหารยามที่ประจำอยู่ป้อมรอไว้อยู่แล้วมีชายผู้หนึ่งสวมผ้าปิดหน้าสีดำยืนยกมือเรียก ทันใดนั้นเองฉูเทียนเฉียนก็เอ่ยวาจาออกมา

“คนของท่านจัดการได้ดีไม่น้อย”

“คนของข้าเตรียมการมาแล้วกว่าหนึ่งปี”

“เป็นอย่างนั้นเอง แต่ข้ามีเรื่องประหลาดใจอยู่อย่างหนึ่ง”

“ประหลาดใจสิ่งใดรึท่าน”

“มันง่ายเกินไป ข้าเข้าใจแล้ว”

ฉูเทียนเฉียนหยุดฝีเท้าอย่างรวดเร็ว

“ท่านชิงเสี้ยวท่านลองมองดูซากศพตรงพื้นนั้นเถอะว่าเป็นคนของผู้ใดกันแน่”

ชิงเสี้ยวหรี่ตาจ้องมองซากศพถึงกับตื่นตกใจ

“บัดซบนั้นคนของข้า”

“เช่นนั้นกลิ่นความตายหาได้มาจากซากศพทหารแต่มาจากชายหนุ่มด้านหน้า”

สิ้นเสียงกล่าวของฉูเทียนเฉียนทหารชุดดำด้านหน้าก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นร่างกายถูกฝ่าด้วยของมีคมค่อยๆร่วงลงพื้นเลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบาดแผล ปรากฏร่างชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งผมสีดอกเลามีหนวดเครายาวสวมชุดสีดำพร้อมผ้าคลุมยาวไปถึงด้านหลัง

“ลิชุนฉุน”

“ไม่พบเจอกันเสียนานชิงเสี้ยว แผนการของเจ้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก วางเพลิงคอกสัตว์อสูรและกองเสบียง อาศัยช่วงที่ทหารเข้าไปดับไฟเจ้าก็แอบเข้าไปช่วยเหลือชิงมู่ถัง”

“เจ้าทราบแล้วอย่างไร ตอนนี้ที่นี่มีเพียงเจ้าผู้เดียวความแค้นที่เจ้าสังหารครอบครัวข้าชำระที่นี่เสียเถอะ”

สิ้นเสียงกล่าวผู้ติดตามของชิงเสี้ยวก็พุ่งเข้าหาทันใดนั้น วูป ความมืดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณแสงสว่างหายไปแม้แต่มือของตนก็หาได้มองเห็น เสียงร้องดังแว่วทันใดนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเพียงแต่ว่าผู้ติดตามที่พุ่งออกไปถูกสังหารจนสิ้น ชิงเสี้ยวถึงกับตื่นตกใจ

“ฮ่า ฮ่า ต่อหน้าวิชาของข้าถึงแม้จะมีพลังฝีมือสูงเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ และข้าที่มารอพวกเจ้าที่นี่ต่อให้พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกันก็ตกตายอยู่ดี ช่างน่าเสียดายยิ่งนักชิงเสี้ยวในเมื่อเจ้าบุกช่วยเหลือบุตรชายของผู้เป็นนายไม่ได้ก็จงทิ้งร่างของเจ้าเอาไว้ที่นี่เสีย”

ลิชุนฉุนกล่าวออกมายังไม่ทันเสร็จสิ้นก็ต้องขมวดคิ้วหันไปด้านหลังซัดฝ่ามือขวาออกไป เนี่ยฟงที่ปรากฏตัวด้านหลังโยกตัวหลบฝ่ามือขวาไปทางซ้ายพุ่งเข้าประชิดต่อยหมัดขวาไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง พร้อมกับพุ่งถอยออกมา ลิชุนฉุนเสียหน้าไม่น้อยหันมาจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา ผู้คนทั้งหมดก็ตื่นตกใจเช่นกัน

“เจ้าเป็นใครกันไอ้หนู”

“ข้าเป็นเพียงนักเดินทางผู้หนึ่ง พบเจอท่านชิวเสี้ยวระหว่างทางจึงติดตามมาด้วย ข้าเห็นท่านอวดอ้างวิชาความสามารถแต่ก็ไม่เห็นเก่งกาจอย่างที่กล่าวอ้างเลย น่าเสียดายยิ่งนัก”

“ดี ดี เช่นนั้นข้าจะสังหารเจ้าเป็นคนแรกไอ้หนู”

“หากท่านทำได้ก็เข้ามาเถอะ”