บทที่ 321
เป็นดั่งที่เนี่ยฟงครุ่นคิดเมืองแห่งนี้ได้มีการจัดงานเทศกาลฤดูหนาวขึ้น ชาวเมืองออกมาเฉลิมฉลองแสงไฟจากโคมที่ติดสว่างไปทั่วทั้งเมือง ลานกว้างกลางเมืองมีหญิงสาวจากหอโคมแดงออกมาร่ายรำ หลายร้อยโต๊ะถูกจับจองด้วยชายหนุ่มมากหน้าหลายตา ส่วนบรรดาหญิงสาวจะไปรวมตัวกันที่ทางฝั่งซ้ายของเมืองมีบุรุษหน้าต่อหล่อเหลาออกมาขับกล่อมด้วยเสียงเพลง และทางฝั่งขวาของเมืองมีการจัดแสดงโชว์กายกรรมของคณะละครเร่และมีการจัดการประมูลสิ่งของให้บรรดาผู้มีอำนาจ ผู้สูงอายุ และเด็กน้อยได้ชม หลังจากทานอาหารเสร็จสิ้นและจับจ้องห้องพักเขาก็ออกมาเดินเล่นเพื่อชมความสวยงามที่เสี่ยวเอ้อกล่าวโอ้อวดในโรงเตี๊ยม เขาเลือกที่จะไปดูการจัดแสดงโชว์กายกรรม เมื่อมาถึงก็พบเห็นหญิงสาวและเด็กชายสองคนกำลังถือไม้ยาวเดินไต่เชือกอยู่บนท้องฟ้า มีเสียงตะโกนโห่ร้องจากด้านล่างเป็นระยะ ส่วนด้านล่างมีชายฉกรรจ์เก้าคนต่อตัวกันเดินไปมา
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากด้านหน้า ผู้คนที่แสดงอยู่หยุดการแสดงเดินหายเข้าไปที่กระโจมขนาดใหญ่ด้านหลัง ไม่นานได้มีหญิงสาวผู้หนึ่งสวมชุดสีขาวก้าวเดินออกมาจากกระโจม ด้านหลังมีชายฉกรรจ์สองคนถือกล่องไม้เดินติดตาม กล่องไม้ถูกวางลงพื้น ทันทีที่ฝากล่องไม้ถูกเปิดเหล่าผู้มีอำนาจภายในเมืองต่างจ้องมองดวงตาลุกวาว เพราะสิ่งของด้านในเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง เนี่ยฟงที่มองเห็นว่าเป็นสิ่งใดถึงกับขมวดคิ้ว เพราะสมุนไพรที่นำออกมาตัวเขาเองมีจำนวนไม่น้อยเพราะเก็บมาจากดินแดนพฤกษา ราคาของสมุนไพรถูกประมูลในราคาที่สูงเกือบสามพันก้อนทอง เป็นชายชราผู้หนึ่งผู้คนที่นี่เรียกขานว่าหมอเทวดาหวังเก๋อ ระหว่างนั้นเนี่ยฟงเดินเข้าไปสอบถามชายหนุ่มผู้หนึ่งที่เป็นคนของคณะละครเร่
“สอบถามพี่ชายขอรับ หากข้าจะนำของมาประมูลต้องติดต่อผู้ใดขอรับ”
“เจ้าต้องการนำของสิ่งใดเข้าประมูล”
เนี่ยฟงหันมองซ้ายขวาพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา
“มันคือสมุนไพรขอรับ เพียงแต่ว่าหากข้านำมันออกมาให้ท่านดู ผู้คนที่นี่ต้องแตกตื่นเป็นแน่ แต่ข้าสามารถนำมันออกมาให้ท่านตรวจสอบได้”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงนำสมุนไพรออกมาถือไว้ที่มือขวายื่นมันให้แก่ชายหนุ่ม
“เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะนำไปสอบถามหัวหน้าก่อน แต่หากสิ่งของที่เจ้านำออกมาหาได้มีผู้ใดสนใจข้าจะเป็นคนทุบตีเข้าเองที่ทำให้ข้าเสียหน้า”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นชายผู้นั้นก็เดินหายเข้าไปยังด้านหลังของกระโจม ไม่นานชายผู้นั้นก็รีบพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟงอย่างเร่งรีบ
“ต้องขออภัยคุณชาย เชิญท่านด้านในขอรับ”
เนี่ยฟงยกยิ้มก้าวเดินติดตามชายหนุ่มด้านหน้าเข้าไปด้านหลังกระโจม พบเห็นกระโจมตั้งอยู่หลายหลัง ชายหนุ่มพาเนี่ยฟงเดินไปหยุดที่ด้านหน้ากระโจมหลังหนึ่งมีชายฉกรรจ์สวมชุดสีดำมือหอกเหล็กปลายแหลมเอาไว้ในมือขวา เมื่อเข้ามาด้านในพบชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลามัดผมหางม้าสวมชุดสีเทานั้งจ้องมองสมุนไพรของเนี่ยฟงในมืออย่างไม่วางตา
“ท่านหัวหน้า เจ้าของสมุนไพรมาถึงแล้วขอรับ”
ชายชราเงยหน้าขึ้นมามองเนี่ยฟงพร้อมกับผายมือขวา
“ตัวข้ามีนามว่าเฉียงผิงเป็นหัวหน้าคณะละครเร่ เชิญนั่งก่อนคุณชาย”
เนี่ยฟงก้มคารวะ
“คารวะท่านหัวหน้าเฉียงผิง ข้าน้อยมีนามว่าเนี่ยฟงเป็นนักเดินทางขอรับ”
ชายหนุ่มที่นำตัวเนี่ยฟงมาที่นี่ก้าวเดินออกไปจากกระโจม เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงนำสมุนไพรออกมาถือไว้ในมือขวามีลักษณะคล้ายเห็ดก้อนเท่ากำปั้นมีสีดำส่งกลิ่นหอมออกมา เฉียงผิงจ้องมองอย่างไม่วางตา
“ข้าต้องการนำสมุนไพรออกมาขายเพื่อเป็นค่าเดินทางไปที่เขาอู่ไถ”
“เจ้าต้องการชิงดาบดับอสูรเช่นนั้นรึ”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“ข้าเป็นเพียงนักเดินทาง ข้าเพียงต้องการชมดาบดับอสูรเพียงแค่นั้น”
เฉียงผิงพยักหน้าตอบรับ
“เจ้าต้องการนำสมุนไพรออกประมูล”
“ขอรับ”
“แน่นอนหากเจ้าต้องการนำสมุนไพรออกประมูล ทางข้าสามารถจัดการให้แก่เจ้าไก้เพียงแต่ว่าต้องมีค่าจัดการเพียงเล็กน้อย”
“เรื่องนั้นข้าทราบ เชิญท่านจัดการเถอะ”
เฉียงผิงยกยิ้มเอ่ยวาจาออกมาเสียงดัง
“ใครอยู่ด้านนอก”
สิ้นเสียงกล่าวของเฉียงผิงมีชายหนุ่มคนเดินรีบเดินเข้า เนี่ยฟงยื่นสมุนไพรให้แก่ชายหนุ่ม
“เจ้าจงนำมันไปมอบให้แก่บุตรสาวข้า แล้วจัดการนำมันออกประมูลโดยเร็ว”
ชายหนุ่มผู้นั้นพยักหน้าตอบรับรีบนำสมุนไพรออกไปด้านนอกกระโจม ไม่นานเฉียงผิงก็พาตัวเนี่ยฟงเดินออกไปจากกระโจมเพื่อชมการประมูลสมุนไพร ทันทีที่เนี่ยฟงมาถึงการประมูลก็ได้เริ่มขึ้นแล้วราคาของมันเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วถึงสามพันทอง เหล่าผู้มีอำนาจต่างอยากได้สมุนไพร เกือบครึ่งเค่อในที่สุดสมุนไพรของเนี่ยฟงก็ถูกประมูลโดยชายชราผู้หนึ่งในราคาสูงถึงเก้าพันก้อนทอง เฉียงผิงนำเนี่ยฟงกลับมาที่กระโจมอีกครั้ง เมื่อเข้ามาถึงได้มีหญิงสาวผู้หนึ่งนำกาน้ำชาเข้ามาได้ใน เฉียงผิงรีบรินน้ำชาออกมาใส่ถ้วยเคลือบยื่นให้แก่เนี่ยฟง
“ชานี้มีนามว่าเซียงชุนข้าได้มาจากทางใต้ รสชาติขมนำหวานตามทำมาจากสมุนไพรเซียงชุน เหมาะแก่การดื่มในฤดูหนาว”
เนี่ยฟงยกขึ้นดื่ม เฉียงผิงแอบหรี่ตามอง
“เป็นชาที่ดี”
ชั่วน้ำเดือดชายหนุ่มคนเดิมก็เดินเข้ามาที่กระโจมพร้อมกับนำแหวนสีเทายื่นให้แก่เฉียงผิง ทันทีที่ยื่นมือขวาคว้ารับก็นำแหวนยื่นให้แก่เนี่ยฟง
“ก้อนทองทั้งหมดอยู่ในแหวนวงนี้แล้ว”
เนี่ยฟงนำมาตรวจสอบหลังจากนั้นก็สวมมันไว้ที่มือซ้าย
“หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าน้อยขอตัวกลับโรงเตี๊ยมก่อนขอรับ”
“เช่นนั้นให้คนของข้าไปส่งเจ้าก็แล้วกัน”
เนี่ยฟงยกมือขวาห้าม
“ไม่เป็นไรขอรับ เพราะคนที่รู้ว่าข้ามีก้อนทองจำนวนมหาศาลอยู่ในตัว มีเพียงพวกท่านทั้งสอง”
สิ้นเสียงกล่าวเขาก้มคารวะแก่ชายชราพร้อมกับเดินออกไปจากกระโจม หลังจากเนี่ยฟงเดินออกไปไม่นานชายชราเฉียงผิงก็เอ่ยวาจาออกมา
“ส่งคนของเราติดตามชายหนุ่มผู้นั้นไป ข้าต้องการของทั้งหมดในแหวนของมัน สมุนไพรจำนวนมากต้องอยู่ในแหวนในมือขวามันแน่”
“หากเป็นเช่นนั้นจริงพวกเราคงร่ำรวยกันแล้ว”
“เจ้ารีบไปจัดการเถอะ”
“ขอรับ”
สิ้นเสียงกล่าวชายผู้นั้นรีบพุ่งออกไปจากกระโจมอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงเมื่อออกจากบริเวณคณะละครเร่หาได้กลับไปที่โรงเตี๊ยมแต่เดินเข้ามายังบริเวณตรงกลางเมือง ด้านหน้ามีหญิงสาวแปดคนร่ายรำไปมาบนพื้นไม้ยกสูง รอบด้านมีชายฉกรรจ์นั่งดื่มสุราอยู่เต็มบริเวณ เมื่อเดินเข้ามาในบริเวณก็มีชายหนุ่มเดินเข้ามา
“เรียนคุณชาย ตอนนี้โต๊ะของเราเต็มหมดแล้วคงต้องเชิญคุณชายกลับไปก่อนขอรับ หากท่านต้องการโต๊ะนั่งพรุ่งนี้เช้าท่านต้องมาตั้งแต่ยามซวีขอรับ”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นก็เดินกลับไปยังโรงเตี๊ยม ชั่วน้ำเดือดเขาก็ตรวจพบมีผู้ติดตามตนมาสี่คน เขาเดินเลี่ยงกลับโรงเตี๊ยมหลังเดิมแต่ทว่าเขาเดินเข้าโรงเตี๊ยมอีกหลังหนึ่งแทน เมื่อเดินเข้ามาด้านในเขาก็รีบแจ้งเสี่ยวเอ้อสำหรับเข้าพักหลังจากจ่ายเงินค่าห้องพักเสี่ยวเอ้อก็พาเนี่ยฟงเดินขึ้นไปชั้นสาม ทันทีที่เข้ามาด้านในห้องเขาก็สะบัดมือขวาถือขวดยาเอาไว้ในมือ เมื่อเปิดจุกเขาสะบัดมือขวาผงยาด้านในสาดกระจายเต็มห้องส่งกลิ่นห้องออกมา เขารีบออกมาทางหน้าตาห้องพักพุ่งทะยานไปตามทางเพื่อกลับโรงเตี๊ยมเดิม ชายหนุ่มและพวกอีกสามคนที่แอบติดตามเนี่ยฟงมาถึงโรงเตี๊ยม เขารีบเรียกเถ้าแก่มาสอบถามทันทีที่รู้ว่าห้องพักของเนี่ยฟงอยู่ที่ใดทั้งสี่ก็รีบเดินขึ้นไปชั้นสามอย่างเร่งรีบ เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นแต่ทว่าหาได้มีผู้ใดกล่าวตอบ ชายหนุ่มแสยะยิ้ม
“ยาของท่านหัวหน้าคงออกฤทธิ์แล้ว”
ชายหนุ่มเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาซัดออกไปที่ประตู เปรี้ยง ประตูไม้ถูกทำลายทั้งสี่รีบพุ่งเข้าไปในห้องหมายจับตัวชายหนุ่ม ผงยาที่เนี่ยฟงโรยเอาไว้ฟุ้งกระจายอีกครั้งพร้อมกลิ่นหอม คนทั้งสี่หาได้สนใจรีบเข้าไปตรวจค้นที่เตียงนอนเมื่อไม่พบผู้ใดนอนอยู่บนเตียงชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้ว ทั้งสี่รีบตรวจค้นภายในห้องไม่พบผู้ใดซ่อนตัวอยู่ ทันใดนั้นเองผงยาของเนี่ยฟงก็ออกฤทธิ์เสียงร้องคำรามดังมาจากท้องของทั้งสี่ ไม่ถึงสิบลมหายใจทั้งสี่ก็พุ่งทะยานออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรีบเร่งพร้อมกับกลิ่นเหม็นโชยออกมาจากร่างกาย มีของเหลวสีเหลืองไหลเปรอะเปื้อนที่ก้นของทั้งสี่
