EP 235 ความห่วงใย

EP 235 ความห่วงใย

By loop

ในช่วงเย็น.

ณ บ้านหัวเหมยมันมีเสียงดังคึกคักที่เต็มไปด้วยเสียงจิ้งหรีดและแมลงต่างๆ

ในห้องครัว หยูเหมยเซียวกำลังปลอกผลไม้ในชุดสีขาวและ หยูเซียวเซียวกำลังจัดผลไม้อยู่

"แม่." หยูเซียวเซียวถาม “พี่ใหญ่ไม่ได้มาเยี่ยมพวกเราหลายวันแล้ว เขา…เขาจะไม่มาหาเราแล้วอย่างงั้นหรอ”

หยูเหมยเซียวนิ่งไปชั่ววินาทีและถอนหายใจ เธอส่งแอปเปิ้ลที่ปลอกแล้วให้ลูกสาวแล้วพูดว่า “ไม่หรอก ช่วงนี้หัวหน้าซูบินอาจจะงานยุ่งมาก ลูกไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เมื่อวันก่อนอย่างงั้นหรอที่เขาเพิ่งไขคดี การแหกคุกและยังได้รับรางวัลเกียรติยศ? หัวหน้าซูบินจะมาเยี่ยมแน่นอนตอนที่เขาไม่ยุ่งมาก เขาสัญญาว่าจะให้ของขวัญกับลูกถ้าลูกสอบได้ในอันดับดีๆ”

จากคำพูดพวกนั้นทำให้หยูเซียวเซียวดูอารมณ์ดีขึ้นและพยักหน้าตอบรับในทันที

หยูเหมยเซียวล้างมือของลูกสาวด้วยความรัก “อ่ะเพื่อนของลูกมารอแล้ว ไปคุยกับเธอบ้างสิ”

หยูเซียวเซียวพยักหน้าและนำถาดผลไม้ไปที่ห้องนั่งเล่น “มาทานผลไม้กัน…นี้”

“ฮ่าฮ่า…ฉันอยากกินกล้วย” หยูอี้คว้ากล้วยและกัดมันทันที “ฉันอยากทานแอปเปิ้ล ขอบคุณนะเซียวเซียว” เฉิงเฉิงหยิบแอปเปิ้ลฝานด้วยไม้จิ้มฟัน หยูเซียวเซียวถึงกับหน้าแดงและตอบกลับเบา ๆ “นาย…หลิวหยางมาสิ …ทานผลไม้ไหม” หลิวหยาง อยู่บนโซฟาและเล่นโทรศัพท์ของเขา “ผมเพิ่งทานอาหารเย็นและยังอิ่มอยู่เลย” หยูอี้หัวเราะคิกคักขึ้นมา “เขาชอบเล่นโทรศัพท์ เนื่องจากเขาไม่อยากกินเราจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จ”

เด็กหญิงสองคนและเด็กชายหนึ่งคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหยูเซียวเซียวนอกเหนือจาก ดงซูบินแล้วหยูเซียวเซียวนั้นก็ยังคงเป็นคนขี้อายที่จะสนทนากับเด็กผู้ชาย พวกเขาได้พบกับหลิวหยางระหว่างทางไปบ้านของหยูเซียวเซียว และหยูอี้ก็ลากเขามาด้วย หยูเซียวเซียวเองเป็นเพื่อนกับ หยูอี้ และ เฉิงเฉิง เมื่อไม่นานมานี้ เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนและพวกเธอชอบทำการบ้านด้วยกันที่บ้านของกันและกัน พวกเขาอยู่ที่บ้านของ เฉิงเฉิงเมื่อวันก่อนและบ้านของหยูอี้ เมื่อวานนี้ วันนี้ถึงตาของ หยูเซียวเซียวแล้ว

หยูเหมยเซียวรินชาให้พวกเขาและดูแลพวกเขาอย่างอบอุ่น

หยูอี้มองไปที่ หยูเหมยเซียวและพูดอย่างอิจฉา “คุณ น้าคุณสวยมาก คุณและเซียวเซียวหน้าตาเหมือนกันเลย”

หยูเหมยเซียวตอบอย่างเขินอาย “ไม่หรอก…แม่ของเธอน่าจะสวยกว่าฉันเสียอีกนี้”

หยูอี้พึมพำ “แม่ของหนูไม่สวยเท่าคุณน้าหรอก เฮ้อ…ทำไมหน้าตาของฉันถึงแน่ขนาดนี้!”

เฉิงเฉิงหัวเราะ “เธอก็รู้จักตัวเองดีนิ”

"อยากมีปัญหากับฉันหรอ!" หยูอี้พุ่งเข้าหาเฉิงเฉิงเพื่อจี้เธอ

หลิวหยางมองไปที่แม่ของหยูเซียวเซียวและจำเธอได้ ตอนที่หยูเซียวเซียวถูกย้ายไปที่โรงเรียนมีนักเรียนหลายคนก็ดูสนใจเธอ เธอเองเป็นชาวบ้านทั่วไปจากชนบทที่ไม่รู้เรื่องดนตรีป๊อปและไม่เคยเห็นเทคโนโลยีบางอย่างมาก่อน แต่ตอนนี้ความประทับใจของหลิวหยางที่มีต่อหยูเซียวเซียว เปลี่ยนไปหลังจากเห็นว่าเธออาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่หรูเช่นนี้

เด็กสองสามคนพยายามหยอกล้อกัน

หยูเหมยเซียวมองไปที่ลูกสาวของเธอยิ้มให้เพื่อนร่วมชั้นและมีความสุข แต่เมื่อเธอจำได้ว่า ดงซูบินไม่ได้ไปเยี่ยมพวกเขามาระยะหนึ่งแล้วและดูเหมือนว่าจะลืมพวกเขาไปแล้วเธอก็ถอนหายใจ ทะเบียนบ้านของเธอโรงเรียนของเซียวเซียวเงินและอพาร์ทเมนต์นี้นั้นได้มาจากหัวหน้าซูบิน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เธอจะตอบแทนเขาได้หยูเหมยเซียว ต้องการโทรหาดงซูบินแต่เธอกลัวว่าจะรบกวนเขา

ดิ๊งด็อง, ดิ๊งด็อง …

เสียงออดดังขึ้น

หยูเหมยเซียวรู้สึกประหลาดใจที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเธอในเวลานี้ เธอรีบไปเปิดประตู “หัวหน้า…ซู…หัวหน้าซูบิน”

หยูเซียวเซียวได้ยินแม่ของเธอและรีบวิ่งไปที่ประตู "พี่ชาย!"

วินาทีต่อมาแม่และลูกสาวเห็นแขนของดงซูบินและอ้าปากค้าง “เกิดอะไรขึ้นกับแขนของคุณ”

ดงซูบินหัวเราะ “ฉันบาดเจ็บขณะทำงานและไม่สามารถขยับแขนได้หน้าจะพักฟื้นสัก 2 สัปดาห์ พี่สาวหยูฉันอาจจะต้องอยู่ที่นี่สักสองสามวัน”

"พี่ชาย!" ดวงตาของ หยูเซียวเซียวเป็นสีแดงและกำลังจะร้องไห้

ดงซูบินปลอบเธออย่างรวดเร็ว “อ่า…ฉันสบายดี อย่าร้องไห้…เอ๊ะ? มีแขกอยู่อย่างงั้นหรอ”

หยูเหมยเซียวคุกเข่าเพื่อช่วยดงซูบินถอดรองเท้าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ “เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเซียวเซียวค่ะ”

ดงซูบินยิ้ม เป็นการดีที่เซียวเซียวจะมีเพื่อนและนิสัยขี้อายของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

หยูอี้และ เฉิงเฉิงยืนขึ้นและทักทายดงซูบินพวกเขาพูดกับเขาในฐานะพี่ชายเช่นเฉียนเฉียน

ดงซูบินพยักหน้า “ไม่ต้องยืน นั่ง…เซียวเซียวไปเล่นกับเพื่อนเถอะ ไม่ต้องร้องหาย…นี่เป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อยและฉันสบายดี ไปรินเครื่องดื่มให้เพื่อนร่วมชั้น” ดงซูบินกลั้นฉี่มาตั้งแต่บ่ายและกระเพาะปัสสาวะของเขากำลังจะแตก

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างขณะที่เธอมองไปที่แขนของดงซูบิน “ฉัน…ฉัน…ช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าได้นะ”

ดงซูบินส่ายหัว "ไม่เป็นไร. ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาล โอ้…สองสามวันนี้ฉันยุ่งมากเลยลืมถาม วันหยุดฤดูร้อนของเซียวเซียว มาถึงหรือยัง? ผลการเรียนของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” หยูเซียวเซียวเพิ่งถูกย้ายมาที่โรงเรียนนี้และในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเธอขอทานตามถนนกับหยูเหมยเซียวและไม่ได้เข้าโรงเรียนดงซูบินกลัวว่าเธอจะตามคนที่เหลือไม่ทัน

หยูอี้ตอบอย่างร่าเริง “เซียวเซียวได้อันดับที่ 5 ในคลาสของเราและอยู่ใน 30 อันดับแรกของระดับของเรา”

หยูเซียวเซียวน้าแดงและก้มหัวลง เธอกำลังรอให้ดงซูบินสรรเสริญเธอ

ดงซูบินยิ้มและมองไปที่หยูเซียวเซียว "ไม่เลว. ฉันบอกได้เลยว่าเธอคงจะเรียนหนักมาก ฮ่าฮ่า…ฉันสัญญาว่าฉันจะซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการถ้าเธอได้ผลการเรียนทีดี บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร”

หยูเซียวเซียวส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “หนู…หนูไม่ต้องการอะไรเลย”

เฉิงเฉิงมองไปที่หยูเซียวเซียวและกระซิบ “เครื่องเล่นเพลงเอ็มพี 4 …ขอเครื่องเล่นเพลงเอ็มพี 4!”

หยูอี้หัวเราะออกมา “เอ็มพี4 มันสู้กับสมาร์ทโฟนเอสทีซี รุ่นล่าสุดมีราคาแพงกว่าเล็กน้อยไม่ได้หรอก และมีราคาประมาณ 4 ถึง 5,000 หยวน”

หยูเซียวเซียวมองไปที่โทรศัพท์ของหลิวหยาง ด้วยความอิจฉา เมื่อเธอเรียนอยู่ในหมู่บ้านเพื่อนของเธอส่วนใหญ่มีฐานะยากจนและไม่ค่อยเห็นนักเรียนใช้โทรศัพท์มือถือ แต่หลังจากเริ่มเรียนในโรงเรียนมัธยมต้นมณฑลหยูเซียวเซียวสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างเธอกับคนอื่น ๆ เพื่อนร่วมชั้นของเธอทุกคนเช่นหลิวหยาง, เฉิงเฉิง และ หยูอีเ เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือ

ดงซูบินมองไปที่หยูเซียวเซียวและเข้าใจ "ตกลง. รับโทรศัพท์มือถือกันเถอะ”

หยูเซียวเซียวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "ไม่จำเป็น. หนูไม่ต้องการมันเลย มันแพงมาก."

หยูเหมยเซียวกล่าวเสริม "ถูกต้อง. เธอยังเด็กและมันมากเกินไปที่จะซื้อของพวกนั้นให้เธอ…"

“พี่สาวหยู” ดงซูบินชี้ไปที่กระเป๋าของเขาด้วยคางของเขา “กระเป๋าเงินของฉันอยู่ที่นี่ ช่วยฉันเอาออกมาหน่อย อืม ... น่าจะมีเงินอยู่ราว ๆ 5,000 หยวน ใช้เงินทั้งหมดและพาเซียวเซียวปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อรับโทรศัพท์เครื่องใหม่ ให้เธอเลือกของที่เธอชอบ หากเงินไม่เพียงพอให้ใช้เงินพี่สาวหยูไปก่อน และเดียวฉันคืนเงินส่วนนั้นให้” เขาเห็นหยูเหมยเซียวยังคงยืนอยู่ที่นั่นและจ้องมองเธอ “เร็วเข้า!”

หยูเหมยเซียวปฏิเสธคำขอนี้ไม่ได้ "ได้ค่ะ."

หยูเซียวเซียวรู้สึกตื่นเต้น "พี่ชาย! หนู…หนู…”

ดงซูบินหัวเราะ “เรียนให้หนักขึ้นและถ้าเธอสามารถอยู่ในห้าอันดับแรกของห้องได้ ถ้าได้ฉันจะให้รางวัลมากกว่านี้ ..”

หยูอี้เห็นดงซูบินหยิบเงิน 5,000 หยวนเพื่อซื้อโทรศัพท์ให้เซียวเซียวและร้องอุทาน “เซียวเซียวพี่ชายของเธอนั้น ดีมากเลย!”

เฉิงเฉิงยังอิจฉาหยูเซียวเซียวโทรศัพท์ของเธอไม่ใช่สมาร์ทโฟนและมีราคาประมาณ 800 หยวน

หยูเซียวเซียวเขินอายและพูดว่า "ใช่. พี่ชายของฉันก็ซื้อคอมพิวเตอร์มาให้ฉันด้วย”

หลิวหยางถามอย่างตื่นเต้น “คอมพิวเตอร์อะไร”

หยูเซียวเซียวชี้ไปที่แล็ปท็อปสีขาวบนโต๊ะทำงานในห้องของเธอ

หยูอี้ถึงกับกรีดร้องอย่างตื่นเต้น “นี่คือแล็ปท็อปของยี่ห้อแอปเปิ้ลใช่ไหม! พระเจ้าช่วย! นี่คือแล็ปท็อปเครื่องโปรดของฉัน!”

เฉิงเฉิงจ้องมองไปที่แล็ปท็อปเครื่องนั้นซึ่งมีราคาประมาณ 10,000 “ไปดูแล็ปท็อปกันเถอะ”

หยูอี้วิ่งเข้าไปในห้อง “ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันจะไปก่อน!”

เฉิงเฉิงและหลิวหยางเดินตามหลังและกำลังชื่นชมแล็ปท็อป เฉิงเฉิงกล่าว “เซียวเซียวพี่ชายของเธอบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม แล็ปท็อปเครื่องนี้มีราคาแพงมาก หยูอี้ขอร้องพ่อแม่ของเธอเป็นเวลาสองเดือน แต่พวกเขาไม่ได้ซื้อให้เธอ” หลิวหยางรู้สึกประทับใจหยูเซียวเซียว ในตอนนี้

หยูอี้ตะโกน “อา…เซียวเซียว…เธอให้ฉันยืมสักสองสามวันได้ไหม ได้โปรด…”

หยูเซียวเซียวรู้สึกดีและเธอพยักหน้า "ได้สิ."

ณ ห้องนั่งเล่น.

หยูเหม่ยเซียวเห็นเด็ก ๆ เข้าไปในห้องนอนเธอจึงหยิบถ้วยน้ำชาและป้อนอาหารดงซูบิน แม้ว่าหยูเหมยเซียว จะเงอะงะในบางครั้งเธอก็ห่วงใย ดงซูบินมาก

ดงซูบินจิบไม่กี่ครั้งใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป!

หยูเหมยเซียวตกใจและตื่นตระหนก “ชาร้อนเกินไปหรือเปล่า? ฉันขอโทษ…”

“ไม่ใช่อย่างนั้น!” ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และพูดกับหยูเหมยเซียวอย่างเข้มงวด “เร็วเข้า! มากับฉัน!”

หยูเหมยเซียวรู้สึกงงงวยและรีบเดินตามดงซูบินไป ดงซูบินเข้าไปในห้องน้ำและเธอก็เดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว ภายในห้องน้ำเธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมดงซูบินจึงขอให้เธอเดินตามเขาไป หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็รู้ว่า ดงซูบินต้องการอะไร เธอเขินและเหลือบมองไปที่กางเกงของหัวหน้าซูบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ตงซู่ปิงยิ้มอย่างเจื่อนๆ “พี่สาวหยูฉันขยับแขนไม่ได้และต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินและปิดประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ดงซูฐินรู้สึกอายขณะที่เขายืนอยู่หน้าโถชักโครก

หยูเหมยเซียวเองเป็นผู้หญิงหัวโบราณจากการแต่งตัวของเธอ นอกจากการนอนแล้วเธอไม่เคยสวมกระโปรงหรือชุดเหนือเข่าเลย เธอมีลูกสาว แต่เธอยังคงทำตัวเหมือนเด็กสาว ตอนนี้เธอต้องช่วยผู้ชายอีกคนถอดกางเกงของเขา ... มันเป็นเรื่องน่าอึดอัดเกินไปสำหรับเธอ

แต่หยูเหมยเซียวไม่ปฏิเสธคำขอของดงซูบินเธอกัดฟันและก้มไปข้างหน้าเพื่อรูดซิบลงมา ดงซูบิน

ซิปป…. การบินของดงซูบินถูกเปิดออก

หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและถาม “หัวหน้าซูบิน…ฉัน…ฉันจะเอามันออกมายังไง?”

ดงซูบินเหงื่อออกและคิดกับตัวเอง เร็วเข้า! ฉันไม่สามารถอดทนได้แล้ว “โอเคโอเค…”

หยูเหมยเซียวไม่สามารถมองออกไปได้ในขณะที่เธอช่วยหัวหน้าซูบินเล็งไปที่โถชักโครก ใบหน้าของเธอแดงและกัดริมฝีปากขณะปรับทิศทาง “โอเค…คุณ…เริ่มได้แล้ว”

ในที่สุด ดงซูบินก็สามารถผ่อนคลายได้

ห้าวินาที…

สิบวินาที…

ยี่สิบวินาที…

บางทีดงซูบินอาจกลั้นฉี่นานเกินไปและตอนนี้เขาไม่สามารถฉี่ได้!

หยูเหมยเซียวไม่พูดอะไรสักคำและไม่กล้าที่จะทำร้ายเขา เธอยืนอยู่ข้างๆดงซูบิน โดยถืออวัยวะเพศของเขา

ด้วยความที่มีสาวสวยที่เป็นผู้ใหญ่คอยจับอวัยวะของเขาดงซูบินสังเกตเห็นว่าเขาเริ่มลำบาก เขาอยากจะฉี่และรีบใส่กางเกงกลับ แต่มันก็ควบคุมไม่ได้

หยูเหมยเซียวก็รู้สึกได้เช่นกันและมือของเธอก็เริ่มสั่น

ดงซูบินรู้สึกว่าวันนี้เขาเสียศักดิ์ศรีของตัวเองและเสียหน้าด้วย

หนึ่งนาที…

สองนาที…

ร่างกายของ หยูเหมยเซียว อไปข้างหน้าเล็กน้อยและหลังของเธอก็เริ่มปวด

ด้านนอกห้องน้ำ หยูเซียวเซียวตะโกน "แม่? แม่? พี่ชาย? อยู่ที่ไหนกัน?"

เฉิงเฉิงกล่าว “พวกเขาออกไปข้างนอกหรือเปล่า”

หยูเหมยเซียวตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าจะตอบลูกสาวของเธออย่างไร

ดงซูบินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เราอยู่ในห้องน้ำ แม่ของคุณกำลังช่วยเปลี่ยนผ้าพันแผลของฉันอยู่ ทุกคนไปดูทีวี เราใกล้จะเสร็จแล้ว”

หยูเซียวเซียวรับทราบ “เพื่อนของหนูกำลังจะกลับแล้ว หนูจะออกไปส่งพวกเขาเองนะ”

ดงซูบินตะโกน "ตกลง. กลับก่อนและระวัง ถามเพื่อนของคุณว่าพวกเขาว่างเมื่อไหร่“หยูอี้, เฉิงเฉิง และหลิวหยาง กล่าวคำอำลากับ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวจากนอกห้องน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบิน ก็ได้ยินเสียงปิดประตูและรู้สึกโล่งใจ เขามองไปที่ หยูเหมยเซียวอย่างขอโทษ” ขอโทษนะพี่หยู ช่วยรออีกหน่อยนะ”

หยูเหมยเซียวทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้น

ดงซูบินด่าตัวเองในใจ เร็วเข้าพี่!

หลังจากนั้นไม่นาน 'อ๊าห์ ……' ในที่สุด ดงซูบินก็ฉี่ออกมา

หยูเหมยเซียวกดชักโครกแล้วยืดหลังให้ตรง เธอเอาอวัยวะเพศของ ดงซูบินกลับเข้าไปในกางเกงของเขาแล้วรีบล้างมือด้วยสบู่หลาย ๆ ครั้ง

ดงซูบินกระแอมในลำคอ "ขอบคุณนะ."

หยูเหมยเซียวไม่ตอบเขาและช่วยเขาออกไปที่โซฟา

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียวเงียบและรู้สึกแย่ ก่อนที่แขนของเขาจะฟื้นตัวสิ่งนี้จะเกิดขึ้นหลายครั้งและเขาไม่สามารถแม้แต่จะอึหรือแต่งตัวได้ แม้แต่เรื่องง่ายๆเช่นการกินอาหารหรือการสวมรองเท้าเขาก็ต้องการความช่วยเหลือจากหยูเหมยเซียว “เอ่อ…ทำไมฉันไม่กลับไปล่ะ”

หยูเหมยเซียวหยุดชั่ววินาทีและถาม "คุณกำลังจะไปไหน?"

“โรงพยาบาล”

“งั้น…งั้นรอฉันไปจัดเสื้อผ้าก่อนน ฉันจะไปอยู่โรงพยาบาลด้วย จะสะดวกกว่าในการดูแลคุณ”

“อา…ฉันกลัวที่จะทำให้คุณลำบากใจ…เพราะคุณเป็นผู้หญิงและฉันก็…”

หยูเหมยเซียหน้าแดง “ฉัน…ฉันยินดี”

"ฮะ? คุณโอเคกับสิ่งนี้ไหม”

"ได้"

ดงซูบินตอบ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่จากไปและฉันจะต้องทำให้คุณลำบากในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

หยูเหมยเซียวตอบเบา ๆ “หัวหน้าซูบิน คุณปฏิบัติกับลูกสาวและฉันเป็นอย่างดี นี่ไม่ใช่อะไร…จริงๆ ฉันสบายใจกับเรื่องนี้บ้าง”

“ทำไมคุณถึงยังเรียกฉันว่าหัวหน้าซูบิน? คุณสามารถเรียกฉันว่าซูบิน, เสี่ยวตง หรือ เสี่ยวบิน”

“ได้… ซู … ซูบิน”

ดงซูบินหัวเราะ "นั้นแหละ. พี่สาวยูนั่งลงและพักก่อน”

หยูเหมยเซียวโบกมือให้เธอ "ฉันไม่เหนื่อยเลย. มีผลไม้คุณอยากทานมันไหม”

ดงซูบิย หิว "ขอบคุณ."

หยูเหมยเซียวนั่งลงข้างๆ ดงซูบินและใช้ไม้จิ้มฟันป้อนส้มให้เขา หลังจากที่ตงซู่ปิงเคี้ยวส้มแล้วเธอก็เอามือทั้งสองข้างปิดปากรอให้เขาคายเมล็ดออก จากนั้นเธอให้อาหาร ดงซูบิน ด้วยแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งและใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดปาก จากนั้นเธอก็หยิบบุหรี่ออกมาแล้ววางลงบนริมฝีปากของดงซูบินก่อนจะจุดไฟให้เขา หลังจากจุดบุหรี่แล้วเธอก็ถือที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ ดงซูบิน เพื่อรอให้ขี้เถ้าลดลง

ดงซูบินเองก็รู้สึกประทับใจกับความห่วงใยของหยูเหมยเซียว

ไม่มีใครจะทำเช่นนี้กับเขาแบบนี้เหมือนหยูเหมยเซียวแล้ว