AC 36: เส้นทางหลบหนี ฟรี

AC 36: เส้นทางหลบหนี

อันเฟย์ พุ่งไปข้างหน้าด้วยดาบในมือพุ่งเข้าหานักเวทย์เหมือนเสือดาวที่กำลังล่าเหยื่อ ปฏิกิริยาของนักเวทย์เป็นไปตามที่ อันเฟย์ คาดไว้ - เขาก้าวออกไปข้างๆลอยจากนั้นก็ยิงใบมีดลมสองสามโหลมาทางอันเฟย์ นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่านักเวทย์ระดับกลางคนนี้สามารถร่ายเวทย์ได้สองครั้งติดต่อกันความสามารถในการสร้างใบมีดลมจำนวนมากพร้อมกันนั้นแสดงให้เห็นถึงความสามารถทางเวทมนตร์ที่เป็นเอกลักษณ์และทรงพลังของเขา

อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ มองข้ามใบมีดลมโดยสิ้นเชิงและยังคงพุ่งต่อไป คริสเตียนและคนที่เหลือตัวเย็นด้วยความกลัวต่ออันเฟย์ พวกเขาส่วนใหญ่ยังคงตกตะลึง มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถขยับหัวของพวกเขาไปรอบ ๆ สถานการณ์ก็ไม่สามารถช่วย อันเฟย์ ได้ กำไลต่อต้านเวทมนตร์ได้ จำกัด เวทมนตร์ของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถทำอะไรได้

เมื่อใบมีดลมอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสองเมตร อันเฟย์ ก็งอไปข้างหลัง ใบมีดกัดกินร่างของเขาและปักตัวเองไว้ที่ผนังด้านหลังเขา

นักเวทย์ดูเหมือนจะไม่กังวลหลังจากที่ใบมีดพลาดเป้าหมาย เขาเริ่มร่ายคาถา ใบมีดลมเหล่านั้นมีไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูเข้าใกล้ ทักษะที่คุกคามที่สุดของเขาจะพร้อมหลังจากการร่ายเสร็จสิ้น

อันเฟย์ ยังคงพุ่งไปข้างหน้าและถึงความเร็วสูงสุดแล้ว หลังจากหลบใบมีดแล้วเขาก็ไม่ได้ลดความเร็วลง เขาเคยชินกับการเคลื่อนไหวประเภทนี้ เพื่อรักษาโมเมนตัมของเขา เขายังคงร่อนไปข้างหน้าในขณะที่ทำให้ร่างกายของเขาแนบชิดกับพื้น

แม้ว่าความเร็วของเขาตอนนี้ไม่สามารถเปรียบเทียบกับความเร็วของเขาในขณะที่เขากำลังวิ่งได้ แต่ก็ยังเร็วกว่าการลอยของนักเวทย์ระดับกลาง เมื่ออันเฟย์ไปถึงนักเวทย์ซึ่งลอยได้สูงเพียงชายคนหนึ่งจากพื้นเขาก็กระโดดขึ้นและเฉือนขาของชายคนนั้นออกราวกับมีดร้อนที่จะผ่านเนย ไม่มีใครสามารถควบคุมเวทมนตร์ของพวกเขาได้ภายใต้ความเจ็บปวดเช่นนี้ นักเวทย์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้นเหมือนหิน อันเฟย์ดึงดาบขึ้นและทิ้งบาดแผลฉกรรจ์ไว้ที่คอของชายคนนั้น

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและตวัดดาบไปที่คอของ นิยา ราวกับว่าเขาต้องการที่จะตัดหัวของนางออก

นักดาบอาวุโสที่อยู่เบื้องหลัง นิยา รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เขาลาก นิยา ไปข้างหลังในขณะที่ถือดาบขึ้นเพื่อป้องกัน อันเฟย์ แต่เขาจะมองเห็นการโจมตีที่มีเล่ห์เหลี่ยมของอันเฟย์ได้อย่างไร? ในเวลาไม่นาน อันเฟย์ เปลี่ยนจากการปัดไปที่ นิยา เป็นการชี้ไปที่นักดาบ เขาเล็มต้นคอของ นิยา และปักปลายดาบลงในลำคอของนักดาบ

คนของ ซีด้า ตกใจกลัว พวกเขาเคยเห็นการฆ่ามาก่อน แต่ไม่มีอะไรเช่นนี้ ในพริบตาการต่อสู้ก็สิ้นสุดลงแล้ว ผู้บังคับบัญชาของพวกเขาถูก อันเฟย์ สังหารอย่างเลือดเย็น แต่ไม่มีใครจำได้ว่าพวกเขาเสียชีวิตไปอย่างไร อย่างไรก็ตามไม่มีใครสนับสนุน ซีด้ายังคงกุมใบหน้าของเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พวกเขาต้องดึงซีด้ากลับมาหากพวกเขาต้องการมีชีวิตอยู่

คนเหล่านั้นถือดาบของพวกเขาขึ้นเป็นวงกลมครึ่งวงกลมรอบ ๆ อันเฟย์ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้เขา เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมากเพราะเขาคาดหวังว่าอย่างน้อยจะมีคนถูกส่งไปขอความช่วยเหลือ หากพวกเขาทำเช่นนั้น อันเฟย์ จะมีปัญหามากขึ้นในอนาคต โชคดีที่สถานการณ์เอื้ออำนวยต่อ อันเฟย์

นิยา ยังคงตกตะลึงและหวาดกลัวกับสิ่งที่ อันเฟย์ เพิ่งทำ นางเชื่อโดยไม่รู้ตัวว่า อันเฟย์ ต้องการฆ่านางเพราะนางเคยทำให้เขาขุ่นเคืองในอดีต

อันเฟย์ ผลัก นิยา ออกไปและเขย่าดาบของเขารออย่างเงียบ ๆ คนของ ซีด้า ได้ล้อมรอบ อันเฟย์ และพวกเขาทั้งหมดจ้องมองมาที่เขา พวกเขาไม่มีใครต้องการที่จะทำการเคลื่อนไหวครั้งแรก พวกเขาทั้งหมดหวังว่าเพื่อนของพวกเขาจะเริ่มการโจมตี

ทันใดนั้นเสียงร่ายของนักเวทย์ก็ดังขึ้นในห้องนั่งเล่น อันเฟย์รู้สึกประหม่าชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่จะจำเสียงของคริสเตียนได้ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว สร้อยข้อมือต่อต้านเวทมนตร์บนข้อมือของคริสเตียนหลุดออกไป ตอนนี้ นิยา ยุ่งอยู่กับสร้อยข้อมือของ ริสกะ เห็นได้ชัดว่านิยาเป็นคนที่ปลดปล่อยคริสเตียน

อันเฟย์ เคยชินกับการอยู่คนเดียวและลืมไปว่านักเวทย์หลายคนจะทรงพลังเพียงใด โชคดีที่พวกเขาไม่ลืมเกี่ยวกับตัวเอง หลังจากที่ นิยา ถูกผลักออกไป คริสเตียน ก็ขอให้ นิยา ช่วยกำจัดสร้อยข้อมืออย่างเงียบ ๆ

กลุ่มของ ซีด้า ดูหมดหวัง อันเฟย์เองก็น่ากลัวพอสมควรและตอนนี้เขามีทีมนักเวทย์ทั้งหมดอยู่กับเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ!

คริสเตียนถือไม้กายสิทธิ์ของอันเฟย์แล้วทุบลงกับพื้น สายฟ้าครึ่งวงกลมเริ่มกระจายไปทั่ว เมื่อสายฟ้ากำลังจะมาถึงอันเฟย์มันได้สร้างช่องว่างให้เขาราวกับว่ามันรู้จักเขาจากนั้นก็ปิดช่องว่างเพื่อทำให้คนของซีด้าตกตะลึง โชคดีที่แม้ว่าไม้กายสิทธิ์ของอันเฟย์แทบจะไร้ประโยชน์ แต่คริสเตียนเองก็เป็นนักเวทย์รุ่นเยาว์ที่มีเวทมนตร์ที่ทรงพลังแม้ว่าจะไม่มีไม้กายสิทธิ์

คนของ ซีด้า ดิ้นในสายฟ้าแลบ พวกเขามีพลังต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง แต่คริสเตียนไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายพวกเขาด้วยเวทมนตร์ เป้าหมายของ อันเฟย์ คือ ซีด้า และหน้าที่ของ คริสเตียน ก็เพียงแค่ทำให้ผู้พิทักษ์ของ ซีด้า ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้

อันเฟย์ ยิ้มด้วยคำชม เขากระโดดขึ้นอย่างเงียบ ๆ และกวาดไปทั่วคนด้วยดาบของเขา ขณะที่อันเฟย์กำลังเดินทางกลับไปหาคริสเตียนคนเหล่านั้นก็ล้มลงกับพื้นแล้ว เวทมนตร์สายฟ้าทำให้พวกเขาล่าช้าเพียงไม่กี่วินาที แต่มันก็เกินพอ

อันเฟย์ ทิ้งดาบลง ดวงตาของเขาเป็นประกายและเขาเตะไปที่ด้ามดาบ ดาบยาวแทงทะลุอากาศและปักลงในซีด้า ในที่สุดโลกก็เงียบ ...

การเคลื่อนไหวของ อันเฟย์ นั้นสง่างามมาก เขาไม่ได้ตั้งใจจะอวด นี่เป็นเพียงวิธีที่เขาจะทำตามปกติ โดยปกติแล้วหลังจากการลอบสังหารผู้ลอบสังหารจะนำอาวุธออกไป อย่างไรก็ตามบางครั้ง อันเฟย์ จะทิ้งอาวุธหากจำเป็น หากตำรวจตรวจสอบโดยอาศัยอาวุธพวกเขาจะพบว่าพวกเขาเป็นของใครบางคนที่มีพลังมากพอที่จะพ้นมือตำรวจ จากจุดนั้นมันจะไม่ใช่ธุรกิจของ อันเฟย์

อันเฟย์ ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ซีด้า หลังจากที่เขาทิ้งดาบลง นั่นคือเหตุผลที่เขาเลือกที่จะเตะดาบและจบซีด้า

ห้องเงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มหมุดหล่น สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ อันเฟย์ พวกเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ดังนั้นพวกเขาจึงนิ่งเงียบ

"เจ้าบ้าไปแล้ว!" ศิษย์คนหนึ่งร้องไห้ “เจ้าฆ่าทหารองครักษ์! ทหารรักษาพระองค์! พวกเราจะเป็นที่ต้องการของจักรวรรดิ!”

“โทรอิค ข้าทำไปแล้ว เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรตอนนี้” อันเฟย์ ตอบอย่างไม่แยแส

“อันเฟย์นี่คือปัญหาของเจ้า” โทรอิคตะโกน “ไปมอบตัวเถอะ ข้าไม่อยากทำอะไรกับเรื่องนี้”

“ขยับ” ริสกะ กล่าวพร้อมกับผลัก โทรอิค ออกไป “อันเฟย์ทำได้ดีมาก” เขากล่าว“แต่ข้าอยากรู้ว่าเจ้าเป็นอะไรบนโลกนี้? นักเวทย์หรือนักดาบ?”

“ทั้งสองอย่าง” อันเฟย์ ยิ้มและมองไปที่ ริสกะ คริสเตียนร่วมมือกับ อันเฟย์ เป็นอย่างดีและเขาก็สงบเช่นกัน ริสกะ สนทนากับเขาเหมือนเพื่อนแม้ว่าจะรู้ว่าเขาฆ่าผู้ชายไปแล้วหลายสิบคนก็ตาม เขาไปที่หนึ่งในศพคุ้ยกระเป๋าหาแหวนที่ขโมยมาและใส่กลับเข้าไปที่นิ้วของเขา อันเฟย์ สามารถบอกทั้งสามเรื่องที่เขาไม่รู้ ศิษย์คนอื่น ๆ ยังคงงุนงงตัวสั่นด้วยความสยองขวัญหรือมองไปที่ อันเฟย์ ด้วยความสยองขวัญ อันเฟย์ ประหลาดใจว่าทั้งสามคนจัดการกับอารมณ์ของพวกเขาได้อย่างไร

“ทำไมเจ้าไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้” ริสกะ กล่าวพร้อมกับหันไปมองเพื่อนของพวกเขา บลาวี ซึ่งนอนกอดอยู่บนพื้นหมดสติ

อันเฟย์เดินไปวางมือบนคอของเขา “เขายังมีชีวิตอยู่”

"จริงๆ?" คริสเตียนกระโดดขึ้นและวางมือของเขาไว้นอกริมฝีปากของบลาวี “เขากำลังหายใจ มีคนไปหาหมอ!”

“เดี๋ยวก่อน” อันเฟย์กล่าวช้าๆ “เออร์เนสต์ มีใครเห็นเขาบ้าง”

พวกเขาชำเลืองมองกันและกัน นิยากล่าวอย่างหวาดกลัว“เปล่าไม่มีใครเห็นเขามาสักพักแล้ว”

นิยาเปลี่ยนไปมาก ที่ผ่านมาทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้นางพอใจและรองรับนางและนางไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน นางจะไม่มีวันลืมว่า อันเฟย์ น่ากลัวเพียงใด

"นานแค่ไหน?"

“ตั้งแต่เที่ยงวัน” คริสเตียนกล่าว

“รู้หรือไม่ว่าเขาไปไหน?”

“ไม่ใช่ว่าข้าจะรู้” คริสเตียนส่ายหัว

อันเฟย์กดริมฝีปากเข้าหากัน “เราต้องตัดสินใจ ข้ากำลังออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ ใครก็ตามที่ต้องการติดตามก็ยินดี แต่ไม่จำเป็นต้องทำ”

“อย่าไปฟังคนบ้านั่น! เขาจะพาพวกเราไปสู่ความตาย!” บางทีอาจเป็นเพราะการปลอมตัวของ อันเฟย์ ประสบความสำเร็จมากเกินไป โทรอิค จึงกล้าตะโกนใส่ อันเฟย์ โดยคิดว่า อันเฟย์ จะไม่ทำร้ายเขา

“เร็วเข้า” อันเฟย์กล่าวโดยไม่สนใจเขา “ข้าจะไม่ไปไหนมาไหนอีกแล้ว”

"ข้าจะไปกับเจ้า" คริสเตียนเป็นคนแรกที่เข้าร่วม

“และข้า” ซูบินกล่าวเบา ๆ

ในไม่ช้าทุกคนยกเว้น โทรอิค ได้ตัดสินใจที่จะจากไปกับ อันเฟย์ สิ่งต่าง ๆ ค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว หลังจากฆ่าคนจำนวนมากแล้วจักรวรรดิก็ไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ ยกเว้น อันเฟย์ ทุกคนรู้ว่า ซีด้า คือใคร การมีชีวิตอยู่หมายถึงการเกือบตาย

หลังจากเห็น บลาวี ถูกโจมตีทุกคนก็โกรธแค้น แม้ว่าวิธีการฆ่าของ อันเฟย์ จะโหดร้ายและน่ากลัว แต่ก็ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นและคลายความโกรธลง นอกจากนี้คริสเตียนและเมลินดายังเป็นศูนย์กลางของความสนใจของศิษย์ทุกคนมาโดยตลอด หลังจากเมลินดาออกจากซาอูล คริสเตียนก็กลายเป็นจุดโฟกัสเพียงจุดเดียว การตัดสินใจของคริสเตียนมีอิทธิพลอย่างมากต่อคนอื่น ๆ ในกลุ่ม

“และข้า” นิยากล่าวอย่างตกใจ เมืองศักดิ์สิทธิ์คือบ้านของนางที่หลบภัยของนาง แต่ตอนนี้นางรู้สึกหวาดกลัวและไม่แน่ใจ นางจำเป็นต้องจากไปและเป็นการดีที่สุดที่จะทำกับคนที่นางรู้จัก!