AC 34: การวางอุบาย ฟรี
AC 34: การวางอุบาย
ทันทีที่อันเฟย์และเออร์เนสต์ก้าวเข้ามาในสถานที่ของซาอูล พวกเขาก็ถูกพ่อบ้านผู้มืดมนพาเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า ด้วยความสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเห็นว่านิยาและลูกศิษย์ของซาอูลทั้งหมดมารวมตัวกันที่นั่นและบรรยากาศก็ดูหนักหน่วง นิยากุมใบหน้าของนางไว้ในมือของนางจ้องมองอย่างว่างเปล่ามีรอยน้ำตายังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง ใบหน้าของคริสเตียนฝังอยู่ในมือของเขาและเขาก็สะอื้นเบา ๆ บลาวีกระซิบบางอย่างกับคริสเตียนเบา ๆ
"เกิดอะไรขึ้น?" อันเฟย์ ถามหัวใจของเขาจม สัญชาตญาณการเป็นนักฆ่าของเขาทำให้เขามองโลกในแง่ร้าย คนเดียวที่สามารถทำให้เกิดความหนักใจนี้ที่เขาคิดได้คือซาอูล
มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาหรือไม่?
“ท่านอันเฟย์ ท่านไม่ได้ยินเสียงคุกเข่าหรือ?”
“เข่า?” อันเฟย์มองไปที่เออร์เนสต์ ระฆังจากบนภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค? แน่นอนว่าทั้งคู่เคยได้ยิน แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร
“ฝ่าบาทถูกเทพเจ้ายึดคืนไปแล้ว” พ่อบ้านชราถอนหายใจ
“โอ้พระเจ้า…” อันเฟย์กล่าวและถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาไม่สนใจ ราชวงค์นี้หรือจักรพรรดิเพียงแค่ว่าซาอูลสบายดี
นิยาถอนหายใจข้างๆพวกเขา นางรู้สึกเสียใจมาก จักรพรรดิได้ปฏิบัติต่อนิยาเหมือนลูกของเขาเอง เท่าที่นางจำได้ หากมีสิ่งใดผิดปกติซาอูลยังคงดุนางอย่างไร้มารยาท แต่ยอนลาธีจะไม่ยอมให้มีการกระทำที่ไม่ดีต่อนิยา
ตอนนี้คริสเตียนสะอื้นหนักกว่าเดิมไหล่ของเขาสั่น อันเฟย์เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่พอใจจึงตัดสินใจว่าเขาจะแสร้งเศร้าเช่นกัน ไม่มีใครที่นี่ดีเท่าเขาเมื่อมันมาถึงการแสดง
ข่าวการเสียชีวิตของ ยอนลาธี เดินทางผ่านเมืองอย่างรวดเร็ว ท่าทางการตายของเขาน่างงงวย ประตูมิติการขนส่งเวทมนตร์ที่เขาใช้อยู่เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันและมันก็หายไปพร้อมกับจักรพรรดิที่อยู่ข้างใน ผู้คุมทั้งสี่ที่รับผิดชอบประตูมิติถูกฆ่าตายในการระเบิดครั้งต่อมา
ราชองครักษ์แห่งนครศักดิ์สิทธิ์ไม่มีผู้นำแล้ว หากสถานการณ์ยังคงดำเนินต่อไป มีการจลาจลอย่างแน่นอน โชคดีที่มิโอริชอยู่ในเมือง ด้วยการใช้ตำแหน่งของเขาในฐานะอัศวินทองคำที่ทรงพลัง เขาสามารถควบคุมราชองครักษ์และออกสถานการณ์ฉุกเฉินเพื่อรักษาเสถียรภาพของสถานการณ์ในเมืองหลวง
ด้านบนของภูเขาเซนต์เบิร์นสวิค เป็นแท่นขนาดใหญ่ บนลานเป็นอาคารที่มีโดมขนาดใหญ่ประดับด้วยงานแกะสลักเหมือนจริง ใกล้ราวบันไดมีบัลลังก์ที่ทำจากหยกอุ่นและด้านหน้าของมันคือนกอินทรีที่แกะสลักจากหิน นี่คือความทะเยอทะยานของ ยอนลาธี แม้แต่นกอินทรีที่ปกครองท้องฟ้าก็ยังต้องก้มหัวต่อหน้าเขา
โดยปกติแล้ว ยอนลาธี ชอบนั่งอยู่บนเก้าอี้และชมทิวทัศน์ แต่ตอนนี้ชายคนนั้นคือเจ้าชายองค์โตของจักรวรรดิ เวสเตอร์
ประตูมิติบนลานสว่างขึ้นและบรูฟิตเพื่อนของเวสเตอร์ก็เข้ามาที่ลานและค่อยๆเดินไปหาเวสเตอร์
“ฝ่าบาท…”
“ข้าบอกว่าอย่ามารบกวนข้า” เวสเตอร์กล่าวเสียงแหบ
ดวงตาของบรูฟิตสว่างขึ้นด้วยความเย็นชาที่ประชดประชัน แต่ในไม่ช้าก็กลายเป็นความเศร้า “ฝ่าบาท ข้ารู้ว่าท่านอารมณ์เสีย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ท่านกำลังลำบาก เจ้านายของข้า ปัญหาใหญ่”
“มันไม่สำคัญ อย่ารบกวนข้า.”
“ฝ่าบาท…” บรูฟิตถอนหายใจ แต่ไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม
หลังจากนั้นไม่นานเวสเตอร์ก็หลับตาลงอย่างช้าๆบนใบหน้าของเขามีสีหน้าระหว่างหัวเราะและร้องไห้ “ตอนที่ข้ายังเด็ก ท่านพ่อมักจะพาข้ามาที่นี่เสมอ เขาเล่าเรื่องให้ข้าฟังดูดวงจันทร์ดวงดาวและแสงไฟของเมืองศักดิ์สิทธิ์ เขาเคยบอกว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะเป็นของข้า ตอนนั้นข้ายังเด็กเกินไป! ข้าถามว่าดวงจันทร์และดวงดาวเป็นของข้าหรือไม่และเขาก็บอกว่าเป็น”
บรูฟิตไม่ได้กล่าวอะไร เขารู้ว่าเขาดีกว่าที่จะฟัง
“จากนั้นข้าก็โตขึ้นและมีน้องชายสองคน ตอนนั้นข้าเริ่มเก็บงำความไม่ชอบต่อ แกรนเดน และ โรดฮาร์ท ข้ากลัวว่าวันหนึ่งสิ่งที่สัญญาไว้กับข้าจะถูกพรากไปจากข้า”
“หลังจากที่ข้าได้ยินว่าท่านพ่อเสียชีวิต ข้าก็รู้ว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้? เราไม่มีทางรู้ว่าเรามีอะไรจนกว่าเราจะสูญเสียมันไป” เวสเตอร์พุ่งขึ้นจากที่นั่งของเขากระแทกพื้นด้วยคทาของเขา "นี่คืออะไร? อะไรคือสิ่งที่ดีในสิ่งนี้? บอกข้า. สิ่งนี้ทำให้ข้ามีอะไรบ้าง”
“ฝ่าบาทโปรดควบคุมตัวเอง” บรูฟิต กล่าว
“ควบคุมหรือ? เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร? กลับไปเป็นหลักการเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือไม่”
“ฝ่าบาท…นี่คือสิ่งที่ข้าไม่รู้ว่าควรกล่าวหรือไม่” บรูฟิตลังเล “ท่านยอนลาธีเป็นราชาที่ยอดเยี่ยมและความฉลาดของเขาไม่มีใครเทียบได้ เป็นเพราะเขาที่ทำให้จักรวรรดิมาโฮกลายเป็นหนึ่งในจักรวรรดิที่มีอำนาจมากที่สุด แต่ท่านรู้ไหมว่าเขาจัดการอย่างไร”
“ว่าต่อไป” เวสเตอร์กล่าวเบา ๆ
“เพราะเขามีความตั้งใจที่จะต่อสู้” บรูฟิต กล่าว “เขามีความตั้งใจที่จะทำต่อไป ฝ่าบาทสูญเสียสิ่งนั้นไป”
“เจ้าหมายถึงอะไร”
“ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปโดยไม่มีเวลาให้ทำ ถ้าท่านบอกทุกคนว่าท่านเป็นราชาใครจะเชื่อท่าน? โรดฮาร์ท รัฐทั้งประเทศจะเชื่อท่านไหม? หรือแกรนเดนผู้ควบคุมกองทัพของจักรวรรดิทั้งหมด? เจ้านายของข้า ท่านมีไฟที่ลุกโชนอยู่ใต้บัลลังก์ของท่านและถ้าท่านไม่ควบคุมตัวเองจากการตายของบิดาผู้ล่วงลับ ท่านจะถูกเผาทั้งเป็น”
เวสเตอร์นั่งลงช้าๆใบหน้าของเขาซีด เห็นได้ชัดว่าคำกล่าวของ บรูฟิต ได้รับผล
“ฝ่าบาทท่านกล่าวเสมอว่า ท่านไม่ชอบพี่น้องของท่าน ใครจะบอกว่าพวกเขาไม่ได้เก็บงำความไม่ชอบท่านไว้”
เวสเตอร์ยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้กฎของราชวงค์ เมื่อมีคนยิ้มให้เขา เขามักจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มและเขาก็รู้ว่าคนอื่น ๆ ก็ทำเช่นนั้นเช่นกัน เขารู้ดีว่าทัศนคติของพี่น้องที่มีต่อเขาเป็นอย่างไร แต่เขาจะกล่าวอะไรได้? เขาทำลายมันด้วยมือเดียวได้หรือ
“ฝ่าบาท ข้าผิดหวังมาก ในฐานะเพื่อน ข้าถามท่าน ท่านไม่รู้ว่าท่านมีอะไรจนกว่าท่านจะสูญเสียมันไป แต่ท่านต้องการที่จะสูญเสียทุกอย่างอีกครั้งหรือไม่?” บรูฟิต กล่าว จากนั้นเขาก็หันและเดินไปทางประตู
"เจ้ากำลังทำอะไร?"
“เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทไม่ต้องการใช้ประโยชน์จากข้าอีกแล้ว” บรูฟิตกล่าวยิ้ม ๆ “งานของข้าเสร็จแล้ว” เขาหันกลับและเริ่มเดินไปที่ประตูอีกครั้ง
"เดี๋ยว! เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?"
บรูฟิต ยิ้มเยาะ เขารู้ว่าเวสเตอร์จะไม่ปล่อยเขาไป เขาต้องการเพื่อนในช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอ
“ฝ่าบาท ท่านพร้อมที่จะรับฟังคำแนะนำของข้าหรือยัง” เขาหันไปช้าๆ
“กล่าวมา ข้าจะทำอย่างไรดี”
“เรียบง่าย. ท่านต้องเติมเต็มความตั้งใจที่จะต่อสู้ คิดดูเจ้านายของข้า ท่านสูญเสียบิดาของท่าน ท่านต้องการที่จะสูญเสียอำนาจและบัลลังก์ที่เขาทิ้งท่านไปด้วยหรือไม่?”
“ไม่!” เวสเตอร์กล่าวมุ่งมั่น
“ตอนนี้ท่านต้องกระจายข่าวเกี่ยวกับการสืบทอดราชบัลลังก์เพื่อขอความเห็นชอบจากประชาชน แน่นอนศัตรูของท่านจะต่อต้านท่าน สิ่งที่ท่านต้องทำคือค้นหาศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดและทำลายพวกมัน”
“ศัตรู…” เวสเตอร์ยิ้มอย่างขมขื่น แน่นอนว่าเขาเข้าใจ บรูฟิต แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
“ฝ่าบาท!” บรูฟิต กล่าวหลังจากศึกษาสำนวนของ เวสเตอร์ “ท่านคิดว่าใครเป็นภัยคุกคามต่อท่านมากที่สุด”
"เจ้าคิดว่าไง?"
“แกรนเดนแน่นอน เขาถือกองทัพได้สองแสนคนและได้รับความช่วยเหลือจากจอมเวทย์ซาอูล เขาเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับท่าน”
"เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร? ตอนนี้มิโอริช สามารถควบคุมกองทัพทั้งหมดในเมืองได้แล้วเจ้าแน่ใจได้ไหมว่าเขาอยู่เคียงข้างเรา”
“ข้าไม่แน่ใจ” บรูฟิตส่ายหัว “ท่านต้องได้รับความไว้วางใจจากเขาด้วยตัวท่านเอง”
“เจ้าหมายถึงอะไร”
“การเสียชีวิตของฝ่าบาท เป็นเหตุการณ์ที่กะทันหันเกินไปสำหรับเราเหมือนอย่างแกรนเดน เขายังไม่ได้เตรียมการ และเจ้านายของข้า อย่าลืมว่าจอมเวทย์ซาอูลมีอิทธิพลแค่ไหนในอาณาจักร”
“นั่นคือสิ่งที่ข้ากังวล แกรนเดนคนเดียวไม่สามารถสั่งการสองแสนคนได้มันเป็นเพียงเพราะซาอูลเท่านั้นที่เขาสามารถจัดการได้”
“ถ้าซาอูลอยู่เคียงข้างท่าน เจ้านายของข้า”
“เป็นไปไม่ได้!” เวสเตอร์กล่าวโดยไม่ลังเลสักครู่ “ซาอูลชอบแกรนเดนมาตลอดและนิยาก็ชอบเขาเช่นกัน ครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน ข้าดุแกรนเดนและนิยาเกือบจะโกรธ”
“คิดดูเจ้านายของข้า นิยา อยู่ที่ไหน แกรนเดน และ ซาอูล อยู่ที่ไหน”
“เจ้าหมายถึง…” ดวงตาของเวสเตอร์เบิกกว้างด้วยความตกใจ
