ตอนที่ 350 เหมาเยซื่อ...คุณกลับมาแล้วเหรอ?

เนื่องจากเธอมีความสัมพันธ์กับทางโรงพยาบาล จึงไม่ยากเลยที่จะได้รับรายงานผลการทดสอบการตั้งครรภ์

เธอไปตรวจสอบตามที่ซูเจ๋อต้องการ

ตราบใดที่รายงานการตรวจสอบออกมา เขาก็จะเลิกสงสัยเธอได้เอง

ซึ่งเป็นโอกาสดีที่จะได้พิสูจน์ตัวเอง

เมื่อคิดเช่นนี้ เฉียวอันซินก็พยักหน้าอย่างมีความสุขและเห็นด้วยทันที เธอพูดเบา ๆ อย่างเชื่อฟัง “โอเค ฉันจะทำตามที่พี่อาซูบอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปตรวจที่โรงพยาบาลตอนนี้เลย โอเคไหมคะ”

ซูเจ๋อตกใจเล็กน้อย

ข้อตกลงอย่างรวดเร็วของเธอ ทำให้เขาสงสัยในตัวเอง

เขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า?

แต่เนื่องจากมีความสงสัยเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าเขาจะคิดมากแค่ไหน เขาก็ต้องพาเฉียวอันซินไปโรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการตรวจ

ถ้าเขาเข้าใจผิดจริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาก็แค่ซื้อของขวัญให้เธอเพื่อเป็นการขอโทษ

ไม่นานภายใต้การคุ้มครองของตำรวจ ทั้งสองก็ออกจากประตูอีกด้านของสถานีตำรวจ พวกเขาหลีกเลี่ยงกลุ่มผู้สื่อข่าวที่รออยู่ ณ ทางเข้าด้านหน้า

*

เหมาเยซื่อขับรถกลับบ้านทันที

เล่ยเอินออกมาต้อนรับเขาเมื่อเขามาถึงสวนลู่ซาน

“คุณผู้หญิงตื่นหรือยัง” เหมาเยซื่อถอดเสื้อคลุมและเนกไทออก ก่อนจะส่งให้เขา

เมื่อรับทั้งสองรายการมาแล้ว เล่ยเอินเดินตามหลังเขาไปสองสามก้าว พร้อมกับตอบอย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิงยังไม่ลงมา เธออาจจะยังนอนอยู่ขอรับ”

เหมาเยซื่อรู้สึกกังวลหลังจากทราบข้อมูลเกี่ยวกับการเป็นประจำเดือนของเธอ

เขากลัวว่าเธอจะอยู่ในห้องทั้งวัน เพราะเธอรู้สึกไม่สบายตัว

เขาเดินตรงไปชั้นบน เดินอย่างรวดเร็วและกระตือรือร้น เมื่อเปิดประตูเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอน และเห็นร่างเล็ก ๆ นอนอยู่บนเตียงใหญ่อย่างนิ่งเงียบ ท่าทางของเธอเหมือนกับตอนที่เขาจากไป เธอยังคงหลับสนิทอยู่

เขาเดินช้า ๆ ไปที่ข้างเตียง พร้อมกับเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มผืนบางอย่างเบามือ

เฉียวเมียนเมียนคลุมศีรษะขณะนอนหลับ

เขาดึงผ้าห่มผืนบางที่คลุมศีรษะของเธอออกเผยให้เห็นใบหน้าที่บอบบางสีชมพู

ขณะนอนหลับผิวขาวของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่เผยให้เห็นสีแดงจาง ๆ เหมือนกันผิวของทารกแรกเกิด

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง เธอพบกับดวงตาคู่ที่คุ้นเคยและมืดมนท่ามกลางแสงสลัว

ตกใจอยู่เพียงชั่วครู่ เธอพูดตะกุกตะกักด้วยน้ำเสียงที่สับสน “เหมาเยซื่อ...คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เหมาเยซื่อก็ยกผ้าห่มออก โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อมองลงไป เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “ใช่ ผมกลับมาแล้ว”

เมื่อหันไปมองนาฬิกา เฉียวเมียนเมียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณไปงานสังคมนี่ กลับมาเร็วจัง”

เวลานี้เพิ่งจะ 5 โมงเย็น

เธอคิดว่าเขาจะกลับมาอย่างเร็วในเวลา ทุ่มหรือสองทุ่ม