ตอนที่ 8 เด็กน้อยขี้บ่น!

ในตอนที่ฮัวลี่ลี่จ้องมองไปยังฮัวซุ่ยเฉิงขณะที่เขาก็กำลังจ้องมองมาที่เด็กทารกน้อยเช่นเดียวกัน ทำให้สายตาของพวกเขาประสานกันโดยบังเอิญ

โดยฮัวซุ่ยเฉิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงกำลังเกิดความสงสัยและมองไปที่บุตรสาวของตนเองว่าทำไมเด็กทารกน้อยจึงส่งสายตาเเบบนั้นมาที่เขา

หรือว่าเธอไม่ชอบกินนมผง?

เขาสังเกตเห็นได้อย่างชัดว่าเด็กทารกน้อยคนนี้เพิ่งเกิดมาได้เพียงไม่กี่เดือน แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาสามารถเข้าใจถึงการปฏิเสธในแววตาของบุตรสาวผู้นี้

แม้ว่าฮัวซุ่ยเฉิงจะไม่มีประสบการณ์ในการดูแลเด็กทารกมาก่อน และไม่ใช่คนที่มีความอดทนกับเรื่องที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ แต่ขณะที่เขาจับขวดนมของเด็กทารกน้อยอย่างอ่อนโยนมันทำให้เขาก็รู้สึกดีจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำกล่าวได้

และในขณะที่ริมฝีปากอันอ่อนโยนของฮัวลี่ลี่แตะถูกจุกนมนั้นเธอก็แทบจะอาเจียนออกมา

“แหวะ”

“?”

อืม! ก็ดีเหมือนกันนะ?

ฮัวลี่ลี่รู้สึกว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศและรู้สึกมีความสุขมาก

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเธอนั้นอยู่เหนือการควบคุมของจิตใจ ถึงแม้วิญญาณอันเเข็งแกร่งในร่างของเด็กทารกน้อยจะไม่ต้องการดูดนมมากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานต่อความต้องการของร่างกายตอนนี้ได้

จ๊วบ! จ๊วบ!

เมื่อความปรารถนาอันแรงกล้าของเด็กทารกน้อยได้รับการบรรเทาความหิว ความโกรธก็จางหายไปในทันที

เนื่องจากร่างกายของเธอต้องการมันมากในตอนนี้ฮัวลี่ลี่จึงพยายามถือขวดนมด้วยมือน้อย ๆ ทั้งสองข้าง ขณะที่แก้มอันอวบอ้วนของทารกน้อยเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง จากนั้นเธอค่อย ๆ หลับตาลงด้วยความสบายใจ

เมื่อก่อนเธอเคยเห็นลูกของคนอื่นให้ความสำคัญกับขวดนมมาก โดยเด็กน้อยเหล่านั้นจะร้องไห้งอแงจนไม่ยอมหลับยอมนอนหากไม่ได้ดูดขวดนม แต่เมื่อถึงคราวของตนเองบ้างเธอก็ไม่คิดว่ามันจะมีความสุขมากมายขนาดนี้!

มันทำให้ฮัวลี่ลี่รู้สึกละอายใจ แต่อีกใจหนึ่งยังรู้สึกมีความสุขแบบบอกไม่ถูกเลยจริง ๆ

แต่ทันใดนั้นเสียงกริ่งบริเวณประตูหน้าห้องได้ดังขึ้น ฮัวซุ่ยเฉิงจึงรีบดึงขวดนมที่บุตรสาวกำลังดูดอยู่ออกมาแบบกะทันหัน และการกระทำเช่นนี้มันทำให้ฮัวลี่ลี่รู้สึกงงงวยในขณะที่สายตาหรี่มองตามขวดนมที่หลุดออกจากปากของตนเองไป

“?”

ในที่สุดฮัวลี่ลี่ก็เข้าใจว่าทำไมเด็ก ๆ ถึงร้องไห้เมื่อมีคนมาแย่งหรือดึงขวดนมขณะที่ดูดนมอยู่

เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอรู้สึกสบายตัวมากจนเห็นว่าเท้าของตนเองแกว่งไปมาในอากาศ แต่วินาทีต่อมาความสุขเหล่านั้นได้จางหายไป มันจึงทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

หุย!

มันช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง! อารมณ์เสียเว้ย!

ทำไมคุณฮัว ถึงต้องดึงขวดนมออกด้วย?

แล้วใครกันนะที่มากดกริ่งเรียกพ่อของเธอ!

ขณะนั้นในห้องนั่งเล่นมีพนักงานหลายคนวางอุปกรณ์สำหรับเด็กที่พวกเขาซื้อมาลงบนพื้น ซึ่งประกอบด้วยนมผง ผ้าอ้อม เสื้อผ้า รถเข็น และอุปกรณ์อาบน้ำ

“คุณฮัว! ขอโทษครับ ผมกลัวว่าคุณฮัวจะรีบใช้ของพวกนี้ก็เลยเลือกซื้อแต่สิ่งที่จำเป็นสำหรับเด็กทารกจริง ๆ คุณฮัวลองตรวจเช็คดูก่อนนะครับว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือมีของอะไรขาดเหลือรึเปล่า?”

ตอนนั้นฮัวซุ่ยเฉิงไม่ทราบว่าขาดอะไรบ้าง แต่คิดว่าสิ่งจำเป็นสำหรับเด็กทารกน่าจะมีครบแล้ว

"ไม่เป็นไร"

“ครับผม  ถ้าอย่างนั้นคุณฮัวจะให้ผมหาพี่เลี้ยงเด็กให้เลยไหมครับ?”

"ไม่จำเป็น"

จากนั้นลูกน้องคนสนิทของคุณฮัวก็ยิ้มกว้างด้วยความยินดีและเดินออกจากห้องไปหลังจากได้รับคำตอบที่พึงพอใจ

ต่อมาฮัวซุ่ยเฉิงได้เหลือบมองสิ่งของต่าง ๆ  ที่วางอยู่บนพื้นแล้วเปิดขวดนมเด็กและตักนมผงใส่ขวดสองช้อน และเนื่องจากเขากลัวว่าลูกจะกินไม่อิ่มเพราะรู้สึกว่าทารกน้อยคนนี้คงหิวมาก ฮัวซุ่ยเฉิงจึงเพิ่มนมผงไปอีกหนึ่งช้อน

โดยที่เขาไม่ทราบว่าต้องใส่นมผงกี่ช้อนสำหรับเด็กทารกในวัยนี้ และไม่ทราบว่าต้องจะใช้น้ำในปริมาณเท่าใดจึงจะเพียงพอ แต่เขาสังเกตเห็นขีดสองสามขีดบนขวดนม ดังนั้นจากประสบการณ์ชีวิตของเขา ฮัวซุ่ยเฉิงจึงเติมน้ำลงไปตามขีดและเขย่านมกับน้ำต้มสุกในขวดให้เข้ากันดีก่อนที่จะถือขวดนมเอาไว้ในมือข้างหนึ่ง

จากนั้นฮัวซุ่ยเฉิงเดินกลับเข้ามาในห้อง ขณะที่เด็กน้อยกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยเสียงต่ำพร้อมกับดวงตากลมโตของเธอที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

ในความเป็นจริงแล้วประสบการณ์ในการเลี้ยงเด็กทารกน้อยของฮัวซุ่ยเฉิงนั้นแทบจะเป็นศูนย์ เนื่องจากเขาไม่มีความอ่อนโยนในการดูแลเด็กทารกเลย ต่อมาฮัวซุ่ยเฉิงจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดว่า

“อย่าร้องไห้!!”

หลังจากที่บุตรสาวของเขาได้ยินบิดาตนเองกล่าวด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ มันจึงทำให้ริมฝีปากของฮัวลี่ลี่โค้งงอลงเหมือนกับเป็ดราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อเห็นว่าบิดาดุ

ชายหนุ่มจึงเอาขวดนมยัดเข้าไปในปากของเธอ

“?”

ต่อมาฮัวลี่ลี่รู้สึกอดใจไม่ไหวจึงรีบจับขวดนมมาดูดอย่างมีความสุขอีกครั้ง

“!!!”

ทันใดนั้นดวงตาของฮัวลี่ลี่พลันสว่างสดใสและเบิกกว้างขึ้นอย่างพึงพอใจ

โอ้!...มันไม่ใช่น้ำต้มสุกนี่หว่า แต่มันคือนมผงผสมน้ำอุ่น!

แม้ว่าพ่อจะเป็นคนใจร้าย! แต่เขาชงนมให้ฉันดื่มด้วยตนเอง!

นี่คือความรักของพ่อใช่หรือเปล่า?

*******