AC 26: ความผิดหวังและการปกป้อง ฟรี
AC 26: ความผิดหวังและการปกป้อง
“นายพลมิโอริช ท่านพ่อของข้าอยู่ข้างในหรือเปล่า” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาก้าวออกจากท่าขนส่ง ถัดจากเขาเป็นชายอีกคนที่อายุน้อยและหล่อเหลา เมื่อพิจารณาจากเสื้อคลุมของเขาเขาก็เป็นนักเวทย์ระดับสูงแล้ว
“องค์ชาย ฝ่าบาท กำลังรอท่านอยู่แล้ว” มิโอริชก้มหัวลง "และนี่คือ…?"
“นี่คือเพื่อนของข้า บรูฟิต”
“อ่าเพื่อนที่ท่านกล่าวถึงในจดหมายของท่าน คนที่ช่วยชีวิตท่าน”
"ใช่."
มิโอริชลังเลจากนั้นก็เดินออกไป“ทางนี้ องค์ชาย”
เจ้าชายองค์โตของจักรวรรดิมาโฮ เวสเตอร์ยิ้มพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ มิโอริชเดินตามทั้งสองไปอย่างเงียบ ๆ เขาเป็นหัวหน้าองครักษ์ของราชาและต้องคอยคุ้มกันตลอดเวลา เจ้าชายไม่ใช่เป้าหมายของความกังวล แต่เป็นชายหนุ่ม บรูฟิต พวกเขาเคยพบกันเพียงครั้งเดียวและมิโอริชไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาคือใคร
จักรพรรดิแห่ง มาโฮ, ยอนลาธี ดูเหมือนจะเป็นชายหนุ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะริ้วรอยรอบดวงตาและร่างกายที่ป่องเล็กน้อยเขาอาจจะผ่านไปได้ถึงอายุสามสิบปี เมื่อเห็นเวสเตอร์เขาก็ทิ้งคทาและรีบอ้าแขนกว้าง“ลูก! เป็นเรื่องดีที่ได้พบเจ้ากลับมาที่นี่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าประสบปัญหาบนท้องถนน?”
"ท่านพ่อ." เวสเตอร์รีบเข้าไปสวมกอดพ่อของเขา “มันเป็นเพราะความสะเพร่าของข้า ข้าขอโทษสำหรับปัญหานี้”
“เจ้าช่วยลูกชายของข้าหรือ” สายตาของ ยอนลาธี หันไปที่ บรูฟิต “บอกชื่อของเจ้า เจ้าช่วยความหวังของจักรวรรดิไว้และข้าจะตอบแทนเจ้าสำหรับการกระทำที่ดีของเจ้า”
“ท่านใจดีเกินไป ฝ่าบาท” บรูฟิต กล่าว “ใครก็ตามที่มีเกียรติจะไม่ยืนเฉย เป็นเกียรติของข้าที่ได้ช่วยเหลือเจ้าชาย”
"กล่าวได้ดี." ยอนลาธี หัวเราะขณะที่เขานั่งลงบนบัลลังก์ “เกียรติมีชีวิต เจ้าจัดการธุระของเจ้าหรือไม่”
“ไม่ครับท่านพ่อ ข้าได้ยินมาว่า กองทหารเวทย์จันทร์ดับ ของ จักรวรรดิอลิเซน มาถึงแนวหน้าและเรากำลังเผชิญกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ ข้ากังวลและคิดว่าธุรกิจของข้ารอได้”
"จริงๆ?" ยอนลาธี มองไปรอบ ๆ ข้อมูลทางทหารที่เป็นความลับแบบนี้ไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้ตลอดไป แต่ เวสเตอร์ ไม่น่าจะรู้เรื่องนี้เร็วขนาดนี้ คำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือมีคนแจ้งข้อมูล หลังจากยี่สิบปีบนบัลลังก์ไม่มีทาง ยอนลาธี ไม่เข้าใจเรื่องนี้ เวสเตอร์เริ่มรวบรวมผู้ให้ข้อมูลของตัวเองแล้ว
“ท่านพ่อข้ามีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น” เวสเตอร์กล่าวพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้า ยอนลาธี
“กล่าวสิ” ยอนลาธี กล่าวพลางมองไปที่ลูกชายของเขาแล้วยิ้ม
“จักรวรรดิของเรากำลังเผชิญกับภัยคุกคามที่น่าทึ่ง ในฐานะลูกชายคนโตข้าไม่สามารถนั่งเฉยๆได้! พ่อข้าขอไปแนวหน้าทันทีเพื่อที่ข้าจะได้ช่วยแกรนเดนจากภัยคุกคามจากจักรวรรดิอลิเซน”
ยอนลาธี ไม่ได้กล่าวอะไร เวสเตอร์เป็นลูกชายคนโตของเขาและเขาเฝ้าดูเวสเตอร์เติบโตขึ้น เวสเตอร์เพิ่งเริ่มต้นบนเส้นทางสู่อำนาจและแผนการของเขาไม่สามารถหลบเลี่ยงสายตาของ ยอนลาธี ได้ เวสเตอร์อ้างว่าเขาต้องการช่วยแกรนเดน แต่เขาต้องการ จำกัด พลังของแกรนเดนจริงๆ
คำขอของเขาน่าประทับใจ แต่ ยอนลาธี ไม่สามารถตกลงได้ แกรนเดนเป็นหัวหน้างาน ด้วยผู้บังคับบัญชาสองคนแนวหน้าจะเต็มไปด้วยการทะเลาะวิวาทและการแย่งชิง
สำหรับ ยอนลาธี เวสเตอร์นั้นยอดเยี่ยมมาก เขาฉลาดเจ้าเล่ห์และรู้วิธีกล่าวในสิ่งต่างๆ เขาเป็นลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายคนโตของ ยอนลาธี เช่นกันและเป็นเวลานานที่สุด ยอนลาธี มีแผนที่จะให้ เวสเตอร์ เข้าครองบัลลังก์ทันทีที่เขาเสียชีวิต อย่างไรก็ตามเขากังวลเกี่ยวกับความทะเยอทะยานของเวสเตอร์ เขาไม่สามารถอดทนต่อพี่น้องของเขาที่ดีกว่าเขาในด้านใด ๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาต้องพิสูจน์ว่าเขาดีกว่า
ก่อนที่ อลิเซน จะส่ง กองทหารเวทย์จันทร์ดับ มา ยอนลาธี ก็ตรวจพบความตั้งใจของ อลิเซน ในการเปิดตัวสงครามเต็มรูปแบบแล้ว เขาจึงส่งเวสเตอร์ออกไปพบใครบางคน ยอนลาธี รู้ดีว่า เวสเตอร์ ไม่เคยประสบกับสถานการณ์ที่รุนแรงอย่างแท้จริงและเขากังวลว่า เวสเตอร์ จะทำผิดพลาดดังนั้นเขาจึงบอกแผนทั้งหมดของเขากับชายที่ เวสเตอร์ กำลังจะได้พบ ยอนลาธี บอกให้เขายุติการแต่งงานระหว่าง เวสเตอร์ และจักรวรรดิซานซา สิ่งนี้จะช่วยบรรเทาความตึงเครียดและดึงกองทัพจากแนวรบด้านตะวันออกเพื่อเผชิญหน้ากับจักรวรรดิอลิเซน
เขาไม่เคยคิดว่าเวสเตอร์จะพลิกกลับกลางคันและพลิกแผนทั้งหมดของเขา หลังจากข้อความนั้น ยอนลาธี รู้สึกผิดหวังและกล่าวน้อยที่สุด
ในฐานะพ่อ ยอนลาธี น่าทึ่งมาก เขาไม่ได้แสดงอารมณ์เสียในการแสดงออกและพยายามทำให้อารมณ์เบาลงแทนเพื่อที่เขาจะได้ไม่ทำร้ายความภาคภูมิใจของเวสเตอร์ แต่สำหรับจักรพรรดิที่ต้องปกป้องลูกของเขามากขนาดนี้เขาเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า
“ท่านพ่อ” เมื่อเห็นว่า ยอนลาธี นิ่งเงียบเวสเตอร์ก็เร่งเร้าเขา
ยอนลาธี ถอนหายใจฉีกไม้ไผ่ท่อนหนึ่งออกจากผ้าม่านที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วโยนให้เวสเตอร์ “ทำลายมัน”
เวสเตอร์กระพริบตา แต่ก็ทำตามที่เขาบอก
ยอนลาธี ขอให้สาวใช้คนหนึ่งม้วนม่านเข้าด้วยกันและโยนให้เวสเตอร์อีกครั้ง “ทำลายมัน”
“ท่านพ่อ” เวสเตอร์ขมวดคิ้ว "มันเป็นไปไม่ได้."
"ทำไม?"
“เพราะมันหนาเกินไป!”
“เจ้าคิดผิด” ยอนลาธี กล่าว “เป็นเพราะพวกเขาสามัคคีกัน ข้าไม่สามารถเปรียบเทียบกับ ไบดาช หรือ มิโอริช ในแง่ของยุทธวิธีทางทหารได้ ข้าเทียบไม่ได้กับซาอูลในเวทมนตร์หรือกับสกอตตี้ในด้านความรู้ และถึงกระนั้นข้าก็เป็นจักรพรรดิ เจ้ารู้ไหมว่าทำไม?”
เวสเตอร์จ้องไปที่พ่อของเขาโดยไม่กล่าว
“เปรียบเทียบกับผู้ที่มีพลังและมีฝีมือข้าอ่อนแอที่สุด” ยอนลาธี กล่าวพร้อมกับเดินไปที่ม่านและแหวกไม้ไผ่ออก “เจ้าสามารถทำลายข้าได้แบบนี้”
"ท่านพ่อ.."
“แต่” ยอนลาธี กล่าวพลางคลี่ม่าน เขาวางท่อนไม้ไผ่ไว้ข้างในและมัดรวมกัน “ใครสามารถทำลายข้าได้ตอนนี้”
เวสเตอร์มองไปที่ม่านแล้วกลับไปหาพ่อของเขาและจมดิ่งลงไปในห้วงความคิด
“ในฐานะจักรพรรดิ เจ้าต้องเรียนรู้วิธีการรวมกันและยอมรับ ยอมรับข้อผิดพลาดที่ให้อภัยได้และรวมทุกสิ่งที่ทำได้ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะกลายเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด” ยอนลาธี ไม่ต้องการยอมแพ้ เวสเตอร์ และต้องการช่วยให้เขาเข้าใจสถานการณ์ด้วยคำกล่าวของเขา
“ตอนที่แบร์รี่กลายเป็นนักดาบชั้นยอด ข้าทิ้งคทาและเสื้อผ้าดีๆไว้ข้างหลังและเราก็ดื่มหมดสติในโรงเตี๊ยม เมื่อมิโอริชกลายเป็นอัศวินทองคำข้า…”
“ฝ่าบาท!” มิโอริชหยุดชะงักและกระพือปีก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำอะไรที่น่าอาย
"เจ้ากลัวอะไร?" ยอนลาธี ยิ้ม
มิโอริชมองไปยังหน้าแดงและไม่ได้สบตา
ดวงตาของ ยอนลาธี หันไปที่ เวสเตอร์“เด็กอย่าอิจฉาความสำเร็จของอาสาสมัครของเจ้า อย่าตัดความความดีงามของพวกเขาออกไป มิฉะนั้น” เสียงของเขาแหลมคมคทาของเขาหันไปหาลูกชายของเขา “มิฉะนั้นเจ้าไม่มีสิทธิ์นั่งบนบัลลังก์นั้น”
เวสเตอร์จ้อง แต่ไม่กล่าวอะไร
“แกรนเดนชอบทหารมาตลอดและเขาแข็งแกร่งในสายงานนั้นมากกว่าเจ้าและข้าปล่อยให้เขากังวลเกี่ยวกับสงคราม อย่าขัดจังหวะเขา” ยอนลาธี ลูบขมับของเขา “เมื่อสงครามสงบงานของข้าก็เพิ่มขึ้น ตอนนี้ข้าแก่แล้ว อยู่ช่วยข้า”
“ข้าเข้าใจ” เวสเตอร์กระซิบ
ยอนลาธี โบกมือของเขา เวสเตอร์ก้าวออกจากห้องโถงเช็ดคิ้ว ในความทรงจำของเขาพ่อของเขาใจดีและรักเสมอ แต่วันนี้คำกล่าวของเขาชี้ให้เห็นจนเวสเตอร์ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร
“เจ้านายของข้า พวกเรายังไปแนวหน้าอยู่หรือเปล่า” บรูฟิต ถาม
"เจ้าคิดอย่างไร?"
“แล้วก็ยื่นคำร้อง…”
“หยุดเถอะ หยุดทั้งหมดนั้น” เวสเตอร์คำราม “ข้ารู้สึกได้ ท่านพ่อโกรธข้า ตอนนี้ข้าประมาทไม่ได้แล้ว”
"ข้าเข้าใจ." บรูฟิตพยักหน้า
ทั้งสองก้าวเข้าสู่ประตูมิติและเปิดใช้งาน เวสเตอร์ที่ยืนอยู่ด้านหน้ามองไม่เห็น แต่นิ้วซ้ายของ บรูฟิต ก็กลายเป็นเศษกระดูก ของเหลวสีดำหยดหนึ่งตกลงบนประตูมิติอย่างเงียบ ๆ และหายไป เมื่อพวกเขาโผล่ออกมาจากประตูมิตินิ้วของเขาก็กลับมาเป็นปกติ
“เจ้านายของข้าเราจะไปไหน”
“หาท่านแม่ของข้า ท่านพ่อรับฟังท่านแม่เสมอ นางจะกล่าวความรู้สึกบางอย่างกับเขา”
“อา” บรูฟิต กล่าว “เจ้านายของข้าฉลาด”
“จากสิ่งที่ข้าบอกได้…ท่านพ่อชอบข้ามาตลอด ถ้าข้ารู้เรื่องนี้ข้าคงไม่กลับมา”
“เจ้านายของข้าปัญหาเล็ก ๆ เหล่านี้จะได้รับการแก้ไขโดยความฉลาดของท่านในไม่ช้า”
"หวังว่า." เวสเตอร์ถอนหายใจ
อีกด้านหนึ่งของประตูมิติมีเงาสีเทาปรากฏขึ้นทันที มันจ้องไปที่ประตูมิติและในที่สุดก็ถอนหายใจ
