อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ ตอนที่ 45 ค่าหัว [อ่านฟรี]

ในเวลาต่อมาหลัวลี่ได้พาหยวนไปร้านอาหารที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองของเขา

“ร้านร้อยสไตล์หมูกระทะ?”

หยวนมองป้ายเหนือประตูด้วยปากที่เปียกเล็กน้อย

“ตามชื่อร้านต้องเชี่ยวชาญเรื่องเนื้อหมูแน่นอน มีอาหารอื่นๆในร้านนี้ แต่เมนูที่ขึ้นชื่อที่สุดคือเรื่องเนื้อหมู”

หลัวลี่พูดกับหยวนก่อนจะพาเข้าไปข้างใน

“ยินดีต้อนรับสู่ร้านร้อยสไตล์หมูกระทะ ท่านหญิงหลัว!”

พนักงานจำได้ทันทีและทักทาย

“โต๊ะสำหรับสามคน”

“ตามข้ามาเลย”

จากนั้นพนักงานต้อนรับก็พาพวกเขาไปยังโต๊ะที่ใหญ่ที่สุดในห้อง ซึ่งสามารถนั้งได้ทั้งครอบครัวใหญ่

“นี่คือเมนู”

“ขอบคุณ ช่วยส่งบิลไปให้ครอบครัวข้าด้วยนะ”

หลัวลี่กล่าวกับพนักงานต้อนรับ

“เอ๋? แน่ใจหรอ”

หยวนถามเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ใช่ แม้ว่ามันจะไม่มาก แต่ได้โปรดให้ครอบครัวเราเลี้ยงหยวนเถอะ ในมื้อนี้ถ้าพ่อข้าอยู่คงจะพูดแบบเดียวกัน ยังไงเจ้าก็ยังเป็นแขกที่เรานับถือ เราไม่สามารถทำอะไรตอบแทนเจ้าได้ อย่างน้อยก็ให้เลี้ยงอาหารเถอะ ไม่อย่างนั้นครอบครัวเราคงน่าอับอายแย่”

หลัวลี่กล่าว

“เจ้าก็พูดเกินไป”

หยวนพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัด ซึ่งเขาไม่คุ้นเคยกับการปฏิบัติเช่นนี้

“อย่างไรก็ตามสั่งอะไรที่เจ้าอยากกินได้เลย ครอบครัวข้าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยงาม หยวนก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับข้อเสนอของเธอ

ไม่กี่อึดใจหยวนก็เริ่มสั่ง

“ข้าเอาหมูตุ๋นปรุงรสนี่ หมูนี่ นี่ นี่ และก็นี่”

“…”

ทั้งพนักงานต้อนรับ และหลัวลี่มองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้าง ในขณะที่เขาสั่งอาหารต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบครบทั้งหมดที่มีอยู่ในเมนู

ในขณะเดียวกันเสี่ยวฮัวที่นั่งอยู่ข้างๆก็มีสีหน้าสงบ ราวกับว่าเธอคุ้นชินกับการเห็นฉากแบบนี้เสียแล้ว

“ข้าจะแจ้งพ่อครัวทันที”

พนักงานต้อนรับรีบลุกไปจากโต๊ะ ไม่กี่นาทีต่อมามือของเธอก็รู้สึกชาเล็กน้อยกับการเขียนเมนูทั้งหมด

“หยวนคงจะอดอยากจากการเดินทางสินะ”

หลัวลี่พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มที่แข็งกระด้างบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอสงสัยว่าหยวนสามารถกินอาหารได้มากขนาดนี้เลยจริงๆหรอ

“ใช่ ข้าค่อนข้างเหนื่อยล้าจากกการขี่ดาบบิน”

หยวนพยักหน้า

“อ๋อ เจ้าวางแผนจะไปที่ไหน หลังจากมาพักที่เมืองแปงนี้?”

หลัวลี่ถามหยวน

“จะไปที่ป่าไผ่ม่วงเพื่อฝึกฝนหน่ะ”

เขากล่าวด้วยสีหน้าสงบ

“ป่าไผ่ม่วงหรอ?”

หลัวลี่ปิดปากของเธอด้วยความตกใจหลังจากได้ยินแบบนั้น

“ทำไม? มีอะไรงั้นหรอ?”

หยวนประหลาดใจ

“ป่าไผ่สีม่วงมีชื่อเสียงในเรื่องของการเลี้ยงดูมอนสเตอร์ดุร้ายที่ทรงพลังในระดับนักรบวิญญาณ เป็นสถานที่ที่อันตรายและมอนสเตอร์ดุร้ายทรงพลังพอๆกับที่จ้าวแห่งภูเขาอยู่ และมีเพียงนักรบที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่กล้าฝึกฝนในสถานที่แห่งนี้”

หลัวลี่มองหยวนด้วยความกลัวในสายตา

“ไม่คิดว่าหยวนจะไปสถานที่อันตรายแบบนี้เพื่อฝึกฝน เจ้าอยู่ในระดับที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับข้าที่ไม่สามารถไปได้ หากไม่มีผู้คุ้มกัน ตอนนี้ข้าละอายใจที่อยู่ร่วมโต๊ะเดียวกับเจ้า...”

“มันอาจจะเป็นที่ที่อันตราย แต่ถ้าข้าไม่ไปที่อันตราย ข้าจะแข็งแกร่งได้ยังไงกันล่ะ?”

หยวนหัวเราะ

“อันที่จริงแม้ว่ามันอาจจะอันตราย แต่โลกแห่งการฝึกฝนก็เต็มไปด้วยอันตรายอยู่แล้ว มีเพียงแต่ผู้เต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตแบบหยวนเท่านั้นที่จะไปถึงจุดสูงสุดได้ ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ”

หลัวลี่พูดด้วยสายตาที่ชื่นชม

ในเวลาต่อมาพนักงานต้อนรับก็มาเสิร์ฟอาหารบางส่วน

“จะให้เรานำอาหารออกมาเลย หรือจะรอให้ทานให้หมดแล้วเก็บจานก่อนดี”

พนักงานถามพวกเขา

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอพี่หยวนกินอาหารให้เสร็จก่อน ค่อยนำจานใหม่ออกมา”

เสี่ยวฮัวพูดกับเขา

ในเวลาต่อมาเมื่อโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหยวนก็เริ่มกินอย่างรวดเร็ว

“โอ้โห อาหารนี่มันสุดยอดจริงๆ เนื้ออร่อยมากกกกกกก ข้ารู้สึกเต็มไปด้วยความสุขเลย”

“…”

หลัวลี่เฝ้ามองดูหยวนที่กินอาหารโดยไม่หยุด ด้วยสีหน้างุนงงและสงสัยว่า อาหารจำนวนมากนั้นเข้าไปในร่างกายของหยวนได้ยังไงกัน?

ไม่กี่นาทีต่อมา หลัวลี่ก็เริ่มกินอาหารเช่นกัน แต่เธอก็กินอาหารอย่างช้าๆ และสง่างามที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะเธอกลัวว่าเครื่องสำอางของเธอจะเลอะ

และเช่นเดียวกันกับที่เสี่ยวฮัวคิดไว้ หยวนจัดการอาหารบนโต๊ะเสร็จก่อนที่จะนำอาหารรอบต่อไปมา ทำให้พนักงานตกใจอย่างมาก

“เฮ้ เจ้าได้ยินไหม เขาเพิ่มข้อเสนอสำหรับผู้เล่นหยวนอีกแล้ว”

ทันใดนั้นขณะที่เขาเคี้ยวอาหาร หยวนก็ได้ยินคนข้างหลังเอ่ยชื่อเขา ทำให้เขากินช้าลง

“ข้าเห็นแล้ว มันสูงถึง 50 ล้านดอลล่าร์ใช่ไหม?”

“พวกเขาจะมอบรางวัลให้กับทุกคนที่สามารถระบุตัวตนของหยวนด้วยเงิน 5 ล้าน”

“5 ล้าน?! ข้าจะอยู่อย่างสบายด้วยเงินจำนวนนั้น!”

“มันเป็นเพียงเรื่องที่ต้องแข่งกับเวลา ก่อนที่เพื่อนของเขาหรือครอบครัวของเขาจะเผยตัวตนแล้วรับเงินไป”

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนจ่ายเงินจำนวนมากขนาดนั้นให้กับผู้เล่นอย่างหยวน”

“เจ้าไม่มีวันเข้าใจคนรวยหรอก”

“ยังมีบางคนที่ให้รางวัลกับผู้ที่ฆ่าผู้เล่นหยวนได้ ข้าคิดว่าตอนนี้ค่าหัวเขาอยู่ที่ประมาณ 10 ล้าน”

“ฮ่าๆๆๆ ให้รางวัลหรอ ถ้าข้าเจอผู้เล่นหยวนข้าจะต้องฆ่าเขาแน่ ๆ!”

“…”

หยวนค่อยๆหันไปมองกลุ่มคนที่คุยเสียงดังอยู่ข้างหลังเขาด้วยสีหน้าตะลึง แก้มกลมของเขายังคงเต็มไปด้วยอาหาร แน่นอนว่าพวกเขาคงพูดชื่อคนที่มีชื่อเดียวกับเขาใช่ไหม? เพราะเขาจำไม่ได้ว่าเขาไปทำอะไรให้ผู้เล่นคนอื่นเกลียดเขาจนถึงขั้นมีเงินรางวัลในการล่าเขา! เขายังไม่เคยพบกับผู้เล่นคนอื่นเลยจนถึงตอนนี้