ตอนที่ 40 สายเลือด. อ่านฟรี

ตอนที่ 40: สายเลือด

ในตอนเช้าก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกข้างๆหยูรุดังขึ้น ปลุกเธอจากการหลับใหล

หลังจากตื่นนอนและจัดเตียงของเธอแล้วหยูรูก็เข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอย่างรวดเร็ว ล้างหน้าและแปรงผมก่อนที่จะไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า และใช่ เธอไม่ได้ทำให้ตนเอง

เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ยูรุก็ถือชามซุปที่เธอเพิ่งปรุงไปยังห้องขนาดใหญ่ที่อยู่โดดเดี่ยวท้ายห้องโถง

“พี่ตื่นแล้วเหรอ” หยูรุเคาะประตูก่อนจะเข้าไปในห้อง

“ฉันตื่นแล้ว” หยวนพูดด้วยเสียงแหบ

"ให้ฉันแปรงฟันให้นะ"

หยูรุพยุงหยวนขึ้นสู่ท่านั่งก่อนจะแปรงฟันและเช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนูอุ่น ๆ

ไม่กี่นาทีต่อมาเธอเริ่มป้อนซุปที่เธอปรุงเองให้เขา

"รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง" เธอถามเขา

"สมบูรณ์แบบ"

หยูรุมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอป้อนอาหารให้เขาทีละช้อนๆ

"พี่ชายวันหยุดสี่วันจากโรงเรียนของฉันจะเริ่มในอีกสามวันแล้ว ในที่สุดฉันก็จะได้เล่นกับพี่เร็วๆนี้"

“เยี่ยมมาก…ฉันอยากให้เธอเจอเพื่อนฉันในเกม เขาทำให้ฉันนึกถึงยูรุเลย…” หยวนพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

"เพื่อนของพี่…?" ใบหน้าของหยูรุขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเธอรู้ว่าหยวนมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง

"เธอน่ารักไหม" เธอตัดสินใจถามเขา

"น่ารักมาก ฉันมั่นใจว่าเขาจะเข้ากับเธอได้อย่างง่ายดาย" หยวนกล่าวโดยไม่ลังเล

หน้าของหยูรุสั่นระริกกับคำพูดของเขาและเธอก็พูดว่า

"ฉันหวังว่าจะเป็นอย่างงั้นนะพี่"

"ทำไมละ เขาก็เป็นเหมือนน้องคนที่สองของพี่เนียแหละ"

“น้องคนที่สอง?!” หยูรุอุทานด้วยน้ำเสียงตกใจและเธอก็รีบพูดต่อ "ฉันหวังว่าพี่จะไม่โดนเธอหลอกนะพี่ชาย พี่ไม่ค่อยมีประสบการณ์กับเรื่องแบบนั้นมากนัก"

หยูรุกังวลว่าหยวนอาจถูกแม่เสือสาวเจ้าเล่ห์หลอกล่อด้วยเจตนาที่ไม่ปรานี เนื่องจากปัจจุบันมีคนประเภทนี้อยู่จำนวนมาก

"ฟังนี่นะพี่ชาย พี่อาจยังอ่อนต่อเรื่องแบบนี้ พี่อาจจะยังไม่เคยจอ แต่มีหลายคนที่เต็มใจแกล้งเป็นพันธมิตรของพี่เพื่อนเพียงเพราะหวังผลประโยชน์อย่างอื่น  และเมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการจากพี่ เขาก็จะเทพี่ลงถังขยะ!  แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เกม แต่พี่ต้องระวังตัวไว้นะคะ โดยเฉพาะกับผู้หญิง ! พวกนี้หน่ะเก่งที่สุดในเรื่องแบบนี้ ! แต่ถ้าพี่เจอ คงจะบอกได้ยากว่าจะโดนอะไรบ้าง อาจโดนปอกลอกจนหมดตัว... " หยูรุเตือนเขาอย่างกังวล

“ฮ่าฮ่า…เธอก็พูดเกินไป…” หยวนหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของเธอและเขาก็พูดว่า“เสี่ยวฮัวไม่ใช่คนแบบนั้น เมื่อเธอได้เจอเขา เธอก็จะเข้าใจเอง”

"ไม่ต้องห่วงพี่ชายนั่นจะเป็นสิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อฉันล้อคอินเข้าเกม!"

หลังจากคุยกันต่อสักพัก หยูรุก็บอกลา "พี่ชายถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว เดี่ยวไว้คืนนี้ฉันมาหาพี่ใหม่นะ "

"ขอให้เป็นวันที่ดีนะ" หยวนพูดกับเธอก่อนเข้าเกม เมื่อหยูรุออกจากห้องของหยวน เธอก็ไปทานอาหารเช้าที่คนอื่นเตรียมไว้

"นายหญิง สำหรับอาหารเช้าเรามี ... " หญิงวัยกลางคนสวมชุดแม่บ้านเริ่มอธิบายอาหารบนโต๊ะใหญ่หรูหราให้เธอฟัง

หลังจากหยูรุทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว สาวใช้ก็พาเธอไปยังรถสุดหรู

"รถพร้อมแล้วค่ะนายหญิง"

หยูรุเช็ดริมฝีปากด้วยผ้าเช็ดปากอย่างสง่างามก่อนจะพยักหน้า

หลังจากที่รถหยูรุออกมาจากตัวบ้านได้สักพัก...

“โถ่ๆๆๆ …ทำไมนายหญิงต้องมาเสียเวลาอันมีค่าของเธอไปกับพี่ชายที่คนพิการเธอด้วย ฉันได้ยินมาว่าการเรียนของเธอที่โรงเรียนนั้นต่ำลงกว่าเดิม เธอต้องนอนไม่เพียงพอเพราะต้องดูแลพี่ชายที่พิการนั้นของเธอแน่ๆ”

สาวใช้คนหนึ่งถอนหายใจด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดหลังจากที่หยูรุจากไป

"ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้เลย นายหญิงยืนยันที่จะดูแลเขาด้วยตัวเอง ถึงขั้นห้ามไม่ให้เราเข้าไปในห้องของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต" สาวใช้อีกคนกล่าว

“เธอดูแลเขาดีมากขนาดนี้ ฉันสงสัยว่าเขาจะทำอะไรให้เธอได้ด้วยร่างกายที่ไร้ประโยชน์นั้น”

“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้จากคนรับใช้ที่มีอายุมาว่านายน้อยเคยมีร่างกายที่แข็งแรง”

"แล้วยังไงละ ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นเพียงคนพิการและจะยังคงเป็นคนเดียวกันกับในอนาคต ฉันไม่สามารถเข้าใจความคิดของนายหญิงได้ เธอสามารถใช้เวลาเหล่านี้กับชายหนุ่มรูปงามจำนวนนับไม่ถ้วน แต่เธอกลับเลือกใช้เวลาอยู่กับคนพิการบนเตียงที่ซึ่งอาจตายได้ทุกเมื่อ "

“แกควรจะระวังปากของแกไว้ ถ้านายหญิงได้ยินเช่นนั้น การตกงานจะไม่ใช่เรื่องเดียวที่แกต้องกังวล…”

ในขณะที่สาวใช้ต่างพากันนินทาหยวนในบ้านของเขา หยวนก็กำลังเพลิดเพลินกับการใช้ดาบบินล่องลอยบนท้อง

"วู้วฮู้ววววววววววว ~~! นี่คือความรู้สึกที่ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลย !" หยวนตะโกนด้วยความตื่นเต้นในขณะที่เขาบินไปผ่านภูเขาและต้นน้ำ เขารู้สึกเป็นอิสระราวกับเป็นนก

“ระวังนะพี่หยวน เดี๋ยวพี่จะหล่นเอาได้ถ้าพี่สูญเสียการควบคุมจิตวิญญาณ” เสี่ยวฮัวเตือนเขาจากด้านหลัง เธอกำลังบินอยู่ในอากาศด้วยพลังวิญญาณของเธอ

"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมใคร ๆ ถึงยังเดินอยู่อีก ในเมื่อพวกเขาสามารถขี่สิ่งเหล่านี้ได้ ถ้าเป็นฉันน้ะ ฉันจะบินไปยังทุกๆที่ แม้กระทั่งในบ้านของฉัน ! "

"การบินนั้นใช้พลังงานอย่างมาก หากพี่บินนานเกินไป และมันใช้พลังงานทางจิตวิญญาณด้วยเช่นกัน  คนส่วนใหญ่จึงอยากจะเก็บพลังงานทางจิตวิญญาณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เผื่อไว้ในกรณีที่พวกเขาไปประสบปัญหาอื่นๆ และเนื่องจากมีไม่กี่คนที่ก้าวไปถึงระดับปรมาจารย์วิญญาณได้ ในสถานที่นี้เราแทบจะไม่พบเจอกับผู้ฝึกฝนที่บินได้เลย” เสี่ยวฮัวอธิบายให้เขาฟัง

“ฉันเข้าใจล่ะ…แล้วอีกนานแค่ไหนก่อนที่เราจะไปถึงจุดหมาย?” หยวนถามเธอ

"อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วค่ะ แต่เราจะหยุดพักช่วงสั้น ๆ เพราะพี่หยวนไม่สามารถอยู่บนดาบได้นาน"

"อื้ม เห็นด้วย" หยวนพยักหน้า