ตอนที่ 33 นักล่ามอนสเตอร์ อ่านฟรี

ตอนที่ 33 นักล่ามอนสเตอร์

หลังจากผ่านเกณฑ์ในการเรียนรู้ดาบออร่า หยวนและเสี่ยวฮัวยังคงล่ามอนสเตอร์ต่อไปอีกสองสามชั่วโมง

“ตอนนี้ฉันฝึกการใช้ดาบมาห้าชั่วโมงแล้ว แต่ดูเหมือนว่าฉันยังไม่เข้าใกล้การเข้าใจเทคนิคดาบออร่านี้เลย…” หยวนถอนหายใจ

“มันจะน่าตกใจกว่านี้อีก ถ้าพี่หยวนเรียนรู้ออร่าดาบได้ในเวลาอันสั้นกระนี้ แม้แต่อัจฉริยะระดับสูงในสวรรค์ชั้นสูงก็ยังต้องฝึกฝนเป็นเวลาหลายปีก่อนที่พวกเขาจะสามารถเรียนรู้ออร่าดาบได้” เสี่ยวฮัวพูดกับเขา

“ไม่จำเป็นต้องใจร้อนไปพี่หยวน พี่น่ะเป็นอัจฉริยะที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ในการจับดาบอยู่แล้ว หากพี่ฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆ อีกไม่นานพี่ก็จะได้เรียนรู้ เทคนิคดาบออร่าแล้ว”

หยวนพยักหน้าและพวกเขาก็กลับไปล่าพวกมอนสเตอร์ต่อ

หลังจากฆ่ามอนสเตอร์ไปสองสามตัวการแจ้งเตือนก็ปรากฏต่อหน้าหยวน

�ขอแสดงความยินดีคุณสังหารมอนสเตอร์ครบ 1,000 ตัว»

�คุณได้รับฉายาปรมาจารย์นักล่ามอสเตอร์»

�เนื่องจากชื่อเสียงของคุณเพิ่มถึงระดับปรมาจารย์นักล่ามอสเตอร์ ความเสียหายทั้งหมดของคุณที่ทำกับมอนสเตอร์จะเพิ่มขึ้น 10% มอนสเตอร์จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดมากขึ้นจากการโจมตีของคุณ ทำให้เกิดความเสียหายต่อมอนสเตอร์ป่าเพิ่มขึ้น»

'นี่เป็นฉายาที่สองของฉันและมันยังมาพร้อมกับบัฟที่เป็นประโยชน์มากด้วย' หยวนเริ่มสงสัยว่าในเกมคัลติเวชั่นนี่ การมีชื่อขึ้นบนบอร์ดเป็นเรื่องที่ปกติหรือเปล่า แน่นอนว่าเนื่องจากไม่มีคำแนะนำในการเล่นเกมนี้ เขาจึงไม่สามารถรู้หากเขาไม่ได้พูดคุยกับคนอื่นหรือหามันทางอินเตอร์เน็ต

ในเวลาต่อมาเสี่ยวฮัวก็หยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันและหันมากระซิบว่า "พี่หยวนมีคนอยู่ข้างหน้าเรา"

"อ้าวเขาทำอะไรน่ะ?" หยวนถาม

“ดูเหมือนว่าเขาจะเดินไปมาหน้าทางเข้าถ้ำนี้ด้วยอารมณ์บูดๆนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวฮัว หยวนก็ครุ่นคิดทันทีว่า 'นี่เขาเป็น NPC หรือผู้เล่นกันนะ?'

"ไปดูสถานการณ์กันเถอะ ถ้าเขากำลังตกในที่นั่งลำบากจริงๆ อาจมีอะไรที่เราช่วยเขาได้นะ" เขากล่าวอย่างเป็นห่วง

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและพวกเขาก็เดินไปที่ทางเข้าถ้ำนี้

ไม่กี่นาทีต่อมาชายวัยกลางคนที่มีผิวซีดก็เดินผ่านมาในทางของพวกเขา และนั่นเป็นครั้งแรกที่ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็สังเกตเห็นพวกเขาเช่นกัน

"อา! ดูเหมือนว่าในที่สุดคำขอร้องของข้าก็ส่งถึงสวรรค์แล้ว! ได้โปรดผู้ฝึกฝนที่น่านับถือ ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!" ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็วด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและสีหน้าสิ้นหวัง

"เกิดอะไรขึ้น?" หยวนถาม

"ลูกสาวของฉัน... เธอถูกจับโดยสัตว์ป่าที่น่ากลัวและดุร้าย มันลากเธอเข้าไปในถ้ำ! ได้โปรดช่วยข้าด้วย ได้โปรดพาเธอกลับมา! ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความช่วยเหลือของเจ้า ได้โปรด... ได้โปรดช่วยพวกข้าด้วย!" ชายวัยกลางคนถึงกับคุกเข่าและกราบไหว้หยวน

�คุณได้รับเควส»

�เควส: คำอ้อนวอนของชายนิรนาม»

�สถานที่: ถ้ำเงียบของแมงมุมปีศาจ»

�ระดับความยาก : ปานกลาง»

�คำอธิบายเควส: ช่วยชายคนนี้ด้วยการพาลูกสาวของเขาออกจากถ้ำแมงมุมปีศาจ »

'ภารกิจ?' หยวนรู้สึกทึ่งในทันทีเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับภารกิจ

"เสี่ยวฮัว แมงมุมปีศาจคืออะไร" เขาตัดสินใจถามเธอก่อน

"มันคือสัตว์ประหลาดที่ฉลาดและเปี่ยมไปด้วยเล่ห์กล ซึ่งจะชอบอาศัยอยู่ในถ้ำแบบนี้ และโดยปกติแล้วพวกมันจะอยู่ในระดับนักรบวิญญาณเลยล่ะ" เสี่ยวฮัวตอบเขา

"เธอคิดว่าฉันสามารถเอาชนะเจ้านี้ที่อยู๋ในระดับเดีย่วกับฉันได้หรือไม่?"

เสี่ยวฮัวพยักหน้า

“ตราบใดที่ฐานการฝึกฝนของมันต่ำกว่าระดับที่สาม ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับพี่หยวน”

หยวนถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ เขามองไปที่ชายวัยกลางคนแล้วกล่าว "โอเคเราจะช่วยท่านช่วยลูกสาวของท่าน"

�คุณรับเควส 'คำขอร้องของชายที่ไม่รู้จัก' »

"โอ้ขอบคุณขอบคุณมากนักรบผู้กล้า!"

“ท่านค่อยมาขอบคุณฉันหลังจากที่ฉันพาลูกสาวของท่านกลับมาเถิด” หยวนยิ้มให้กับเขาก่อนที่เขาจะตรงดิ่งไปยังปากถ้ำ

�คุณกำลังข้าสู่ถ้ำเงียบของแมงมุมปีศาจ »

�ระดับที่แนะนำ: นักรบวิญญาณระดับสามขึ้นไป»

"ไปกันเถอะเสี่ยวฮัว"  หยวนพูด เสี่ยวฮัวพยักหน้าพร้อมกับแสดงสีหน้าที่เขาอ่านไม่ออก

เมื่อหยวนและเสี่ยวฮัวเข้าไปในถ้ำในเวลาต่อมาไม่นาน ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างนอกก็ร้องบอกว่า 'ในที่สุด! ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระ! '

“ที่นี่ไม่มืดอย่างที่ฉันคาดไว้” หยวนพูดหลังจากที่ตระหนักว่าเขาสามารถมองเห็นข้างในได้อย่างชัดเจนแม้ว่าจะดูมืดแค่ไหนจากภายนอกก็ตาม

"นั่นเป็นเพราะประสาทสัมผัสทั้งหมดของพี่หยวนดีขึ้นอย่างมากหลังจากกลายเป็นผู้ฝึกฝน" เสี่ยวฮัวกล่าว แล้วเธอก็พูดต่อว่า "ยังไงก็ตามพี่หยวนอย่าประมาทเด็ดขาด"

"หือ แล้วเธอรู้สึกได้ถึงแมงมุมปีศาจแล้วหรือยัง?"

เสี่ยวฮัวส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่หยวนมิอาจเข้าใจ "ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ข้างนอก ... เขาโกหกเรา"

ดวงตาของหยวนเบิกกว้างด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้ของเธอ

"เธอหมายความว่าอย่างไร ทำไมเขาถึงโกหกเรา? และเธอรู้ได้อย่างไรกัน?"

"เพราะเสี่ยวฮัวได้ใช้สัมผัสทั้งหมดของเสี่ยวฮัวแล้วน่ะสิ ซึ่งเสี่ยวฮัวสัมผัสถึงจิตวิญญาณของเธอไม่ได้เลย นั่นหมายความว่าไม่มีคนอยู่ในถ้ำแห่งนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ที่นี่นั้นมีแมงมุมปีศาจอยู่จริง"

"แต่ความสิ้นหวังในดวงตาของเขาดูเหมือนจะเป็นของจริงนะและน้ำตาของเขาก็เช่นกัน ... เป็นไปได้มั้ยว่าไอแมงมุมปีศาจนี่จะกินลูกสาวของเขาไปแล้ว?" หยวนถามโดยยังคงเชื่อง่ายผู้นั้นจะพูดความจริง

"เป็นไปไม่ได้ เพราะถ้ามันกินเธอเข้าไปจริงๆ เสี่ยวฮัวคงสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดของเธอแล้ว บางทีคนที่อยู่ข้างนอกนั่นแท้จริงแล้วอาจทำงานให้กับแมงมุมปีศาจโดยหลอกล่อผู้คนให้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ อย่างไรก็ตามแมงมุมปีศาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ้าเล่ห์และฉลาดมาก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกมันจะใช้มนุษย์ล่อลวงมนุษย์คนอื่น ๆ เข้ามาในที่อยู่อาศัยของพวกเขา”

“ไม่มีทาง…” หยวนหยุดเคลื่อนไหวและยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้างุนงง เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่วินาทีเดียวเพราะภารกิจ ถ้าชายคนนั้นหลอกพวกเขาจริงๆทำไมเควสถึงปรากฏขึ้นทั้งที่ขอให้เขาช่วยลูกสาวของเขาด้วย? มันไม่สมเหตุสมผลเลย

"ถ้าอย่างนั้นเราควรหันกลับไปและออกจากที่นี่หรือไม่" หยวนถามเธอ

“เราทำได้ แต่ไม่ใช่ว่าพี่หยวนต้องการต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับนักรบวิญญาณนี่หรือ เพราะนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับพี่นะ  อย่างน้อยเสี่ยวฮัวก็คิดเช่นนั้น”

“เธอคิดอย่างนั้นใช่ไหม?”

หยวนครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนตัดสินใจว่าควรจะไปต่อ ไปตามกับดักที่เควสสร้างไว้ หรือจะพอแค่นี้?