ตอนที่ 29 ขับไล่อสูร
ตอนที่ 29 ขับไล่อสูร
ในขณะที่กินอาหารของเขาต่อไปอิมพ์ก็จ้องมองเด็ก ๆ แล้วยักไหล่พยายามบอกพวกเขาว่าไม่มีอะไรจะอธิบายเกี่ยวกับเขาหรือเด็กคนนั้น แค่อารค์ก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาเดินเข้าไปจับไหล่ของอิมพ์
"เอาหน่า เราได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับพวกเราให้คุณฟังแล้ว คุณก็ช่วยบอกเรื่องของตัวเองหน่อยเถอะ! เริ่มจากคุณชื่ออะไรกันดีกว่า?" อาร์คถามด้วยรอยยิ้ม แต่อิมพ์ก็เพียงแค่เอียงศีรษะไปด้านข้างอย่างสับสน ชื่อเหรอ? เขาไม่เคยรู้จริง ๆ ว่าเขามีชื่ออะไรและอย่างน้อยในหน้าต่างสถานะของเขามันก็เขียนว่า 'ไม่มี'
"อิมพ์ไม่มีชื่อ" เขาตอบกลับ และอาร์คก็ค่อยๆหันไปหาเด็กคนอื่นๆพร้อมกับยิ้ม "โอ้ แล้วคุณต้องการให้เราตั้งชื่อให้คุณไหมหละ?" เด็กชายถามด้วยความตื่นเต้น แต่อิมพ์กลับจ้องกลับไปที่เขาและส่ายหัว แต่อาร์คไม่ยอมรับคำตอบนั้นและเขาก็เดินไปรวมตัวกับเด็กคนอื่นทันที
และในขณะที่พวกเขากำลังทำสิ่งนั้นกันอยู่ อิมพ์ก็ต้องคิดถึงเรื่องสองสามเรื่อง เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่เด็ก ๆ กำลังทำในตอนนี้ ดังนั้นอสูรน้อยจึงนั่งลงบนพื้นพร้อมกับกริชของเขาก่อนที่จะพยายามทำสิ่งนั้นด้วยการหายใจแรงอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากกินอาหารแล้วเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก!
ดังนั้นอิมพ์จึงหลับตาและจดจ่อกับความร้อนที่อยู่ตรงกลางร่างกายอีกครั้งเพราะสิ่งนี้ทำให้เขาสนใจมากกว่าสิ่งที่เด็ก ๆ เหล่านั้นกำลังทำอยู่ และในไม่ช้าอิมพ์ก็เริ่มหายใจเข้าออกอย่างแรงอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามในครั้งนี้ปากของเขาไม่ได้เปิดออกอีกแล้วและเขาก็สามารถปล่อยอากาศทั้งหมดออกมาจากทางจมูกทางเดียวได้แล้ว นี่คือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของอิมพ์!
นั่นหมายความว่าเขาสามารถควบคุมความร้อนนั้นได้หน่อยนึงแล้ว! แต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยมากกว่าเมื่อก่อนมากดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเล่นกับความร้อนนั้นได้นานนักในตอนนี้ แต่อย่างน้อยที่สุดทักษะ 'เวทย์ลม' ก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งและนั่นก็เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ! อิมพ์รู้สึกได้ว่าเก่งขึ้นจริงๆและดูเหมือนเจ้าสิ่งนี้จะขึ้นอยู่กับ 'ค่าสเตตัส' เหล่านั้นด้วย อย่างน้อยมันก็เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งเมื่อเขามองไปที่พวกมัน ดังนั้นเขาจำเป็นต้องฆ่าสิ่งต่างๆให้มากกว่านี้อีก
"เราควรเรียกเขาว่า คุณเบรตเต้อ ดีไหม ? " คลีเมนไทน์ก็แนะนำขึ้นมา อิมพ์ที่ได้ยินก็ครุ่นคิด แต่อาร์คหัวเราะเบา ๆ และส่ายหัว "อย่าดีกว่า มันน่าขำจะตาย ขนาดข้ายังไม่ได้ทำอะไร เขายังแทงของข้าเลย " เด็กชายกล่าวพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่อิมพ์จะจ้องมองพวกเขาอย่างรำคาญและย้อนกลับไปคิดถึงบางอย่างก่อนจะนึกถึงตอนที่เขาฆ่าผู้หญิงคนนั้น
“ขับไล่อสูร” อิมพ์พูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เขาก้าวขึ้นไปหากลุ่มเด็ก ๆ และอาร์คก็หันมาหาเขา "หือ ? เขาหมายถึงลูกออร์บในรถม้าใช่ไหม ?" เด็กชายถามเด็กคนอื่น ๆ และพวกเขาก็พยักหน้าตอบรับอย่างช้าๆในขณะที่อิมพ์ก้าวเข้าไปในรถม้าเพื่อมองไปรอบๆ มันไม่ยากที่จะเข้าใจว่าพวกเขาหมายถึงอะไรเพราะอิมพ์สัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆที่มาจากจุดหนึ่ง เขารู้สึกไม่อยากจะแตะต้องมัน แต่หลังจากทำใจได้เล็กน้อยอิมพ์ก็ค่อยๆกางนิ้วของเขาโอบไปรอบๆลูกออร์บถึงแม้มันจะทำให้เขารู้สึกแปลกที่ทำเช่นนั้นก็ตาม
มันเหมือนกับว่าเขาอยากจะกำจัดมันออกไปในทันทีเพราะร่างกายของเขาเริ่มมีอาการคันและอึดอัด ดังนั้นอิมธ์จึงรีบนำออร์บออกไปนอกรถม้าและวางมันลงกับพื้น ไม่นานความรู้สึกแปลกๆก็ผ่อนคลายลง
"อิก ... " อิมพ์พึมพำอย่างรำคาญแล้วมองไปที่เด็ก ๆ “ข้าพัง?” เขาถาม แต่เด็ก ๆ มองเขาด้วยความสับสนและเบิกตากว้าง "อะไรนะ! ไม่ๆ ไม่ได้แน่นอน!" แซมมี่อุทานทันทีแม้แต่อาร์คก็ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าสงสัย
"ทำไมคุณถึงต้องการทำลายมันด้วยหละ?" อารค์ถามและอิมพ์ก็ตอบโดยไม่ลังเลว่า "ต้องการอสูรมานี่ อิมพ์ฆ่าอสูร แข็งแกร่งขึ้น ... ฉลาดขึ้น แล้วจะใช้ความร้อนได้ดี" อิมพ์อธิบายด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและอาร์คกอดอกพร้อมพยักหน้า "คุณรู้อะไรมาสินะ! นี่ก็ฟังดูน่าตื่นเต้นเหมือนกันแหะ!" เด็กชายตอบก่อนที่เด็กคนอื่น ๆ จะมองไปที่อาร์คอย่างสับสน
"หมายความว่าไงน่าตื่นเต้น มันน่ากลัวจะตาย!" รูดี้ตอบ แต่อาร์คก็ส่ายหัว "มันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเจ้าและด้วยเด็กคนที่อยู่กับคุณอิมพ์มันจะต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่ เด็กชายชี้ให้ดูและรีบหันกลับไปที่อิมพ์
“ทำลายมันได้เลย” อาร์คบอกกับอิมพ์ จากนั้นอิมพ์ก็คว้ากริชของเขาอย่างรวดเร็วและแทงเข้าไปในทรงกลมที่พื้นตรงหน้าเขาและถึงแม้ว่าเด็ก ๆข้างๆอาร์คจะต้องการหยุดเขา แต่พวกเขาก็ไม่เร็วพอ และลูกออร์บก็ค่อยๆเกิดรอยแตกขึ้นและไม่นานมันก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆต่อหน้าพวกเขา จากนั้นมันก็ส่งคลื่นความร้อนเล็กๆออกมารอบๆอิมพ์ ซึ่งมันดูคล้ายกับความร้อนที่เขารู้สึกจากในร่างกายของเขาซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี !
แต่อย่างหนึ่งที่แน่ชัดก็คือ ตอนนี้ความรู้สึกเหนอะหนะได้หายไปหมดแล้ว อิมพ์จึงหันไปหาเด็ก ๆ "เจ้าอยู่ในรถม้า" เขาบอกกับเด็กๆพร้อมกับยื่นตะกร้าใบหนึ่งที่มีเด็กเล็กอยู่ จากนั้นพวกเด็กๆก็ทำตามอย่างรวดเร็ว รถม้าเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขาหายกังวล ซึ่งนั่นก็เป็นอย่างที่อาร์คกับอิมพ์หวังไว้
จากนั้นเด็กชายก็ให้คำแนะนำว่า "พวกเราไปต่อกันเถอะ ม้าดูเหมือนจะพักผ่อนพอแล้ว" เขาบอกกับอิมพ์ที่ค่อยๆพยักหน้าและนั่งลงที่ด้านหน้าของรถม้าเหมือนก่อนหน้านี้
ขณะที่อิมพ์กำลังนั่งอยู่ที่นั่นเขาก็หยิบหนังสือเล่มใหญ่ออกจากกระเป๋าซึ่งเป็นหนังสือที่เขาเรียนรู้เกี่ยวกับ หนึ่งถ้วย เป็นครั้งแรก เป้าหมายทั้งหมดของเขาในตอนนี้คือพยายามควบคุมความร้อนนี้ให้สามารถเปิดใช้งานไพ่ใบที่สองที่เขาได้มา เพราะมันดูเหมือนจะเป็นอาวุธที่มีประโยชน์สำหรับเขาหลังจากที่เขาได้เห็นมัน บางทึถ้าเขาอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหนังสือเขาก็อาจจะรู้ข้อมูลของมันได้ แต่อิมพ์นั้นไม่รู้ว่ามันคือไพ่อะไร เขาคิดว่าเขาควรจะอ่านบางอย่างเกี่ยวกับ 'ดาบสามเล่ม' ที่ขึ้นในการแจ้งเตือนดู ซึ่งมันน่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี อิมพ์นั้นต้องการอ่านหนังสือทั้งเล่มให้หมดเพราะหากเขาได้ไพ่ใบอื่นๆมาอีกมันจะต้องมีประโยชน์ต่อเขาแน่หากเขารู้เกี่ยวกับพวกมันไว้
เรื่องราวของ 'ดาบสามเล่ม' เองก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจเช่นกัน มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่เติบโตมาในสิ่งที่เรียกว่า 'คณะละครสัตว์' แม้ว่าอิมพ์จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่เด็กคนนั้นรู้จักในนาม 'หุ่นเชิดมีชีวิต' เขาเป็นส่วนหนึ่งของการแสดง และมักจะถูเชื่อมต่อเข้ากับเส้นด้ายจากนั้นชายคนหนึ่งจากนั้นก็จะแสร้งทำเป็นว่าควบคุมเขาไว้ แน่นอนว่าเด็กคนนั้นไม่ได้มีความสุขกับสิ่งเหล่านี้นัก แต่เขาก็ต้องทำแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งเขาเบื่อหน่ายกับเส้นด้ายและชายที่คอยเอาแต่บงการชีวิตของเขา
ดังนั้นเด็กจึงฆ่าชายคนนั้นโดยใช้ด้ายเส้นเดียวกันกับที่เชื่อมต่อเข้ากับวงแหวนซึ่งอยู่คล้องอยู่รอบมือของเด็กเสมอมา และหลังจากที่เขาได้ใช้ชีวิตครั้งแรก ผู้แลกเปลี่ยนเร้นลับ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ทันทีด้ายส่วนใหญ่ที่เด็กคนนั้นมีอยู่ก็พุ่งออกไปในขณะที่เขาดึงมันไปรอบคอของชายคนนั้น แต่ด้วยไพ่ที่ผู้แลกเปลี่ยนเร้นนลับถือไว้เขาจึงไม่เป็น และหลังจากเขามอบไพ่ใบนี้ให้กับเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นจึงสามารถสร้างเส้นด้ายที่ไม่มีวันขาดขึ้นมาได้ จากนั้นเขาก็ใช้เส้นด้ายนี้ควบคุมใบมีดได้ตามใจนึก
แต่อาวุธใหม่ของเขานั้นไม่ใช่สิ่งที่สามารถควบคุมได้ง่ายๆ มันกระจายออกไปทั่วภายในร่างกายของเด็กและค่อยๆทำให้เขาโกรธมากขึ้นตลอดเวลา จนกระทั่งเขาสามารถควบคุมดาบสามเล่มกับเส้นด้ายในที่สุด แต่เพียงเวลาไม่นาน เส้นด้ายก็เริ่มควบคุมเขาอีกครั้งและเขาก็กลายเป็นบ้าคลั่ง
อิมพ์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจำได้ว่าเขาเคยสังเกตเห็นเส้นสีแดงแปลก ๆ เหล่านี้พาดผ่านมือและแขนของชายคนนั้นเมื่อตอนที่ชายคนนั้นใช้ไพ่ สิ่งนี้อาจจะเป็นสิ่งที่ 'กระจาย' ที่ถูกพูดถึงในหนังสือก็ได้ แต่จริงๆแล้วอิมพ์ไม่แน่ใจว่า 'ความบ้าคลั่ง' นี้หมายถึงอะไร ใช่ที่ชายคนนั้นทำตัวแปลก ๆในตอนนั้นหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าเขากำลังทำร้ายผู้หญิง แต่อิมพ์ไม่รู้ว่านั่นใช่ความบ้าคลั่งหรือไม่ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ตายไปแล้วในตอนนี้ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรอีกต่อไป
ถึงแม้จะมีความหวังขึ้นมา แต่อิมพ์ก็บังไม่ได้เข้าใกล้วิธีการใช้อาวุธชิ้นนี้เลย ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าหาวิธีใช้ความร้อนบ้านี่ต่อไป ! แต่เจ้าสิ่งนี้ชอบทำให้เขาเหนื่อยตลอดเวลาดังนั้นอิมพ์จึงไม่ต้องการใช้มันบ่อยๆนัก
ดูเหมือนว่าถ้าเขาต้องการจริงๆ เขาก็สามารถควบคุมอากาศให้ออกจากร่างกายได้แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนัก ดังนั้นเขาลองใช้น้ำในร่างกายแทนดีไหม ? เขามีทักษะ 'เวทย์น้ำ' อยู่พอดี แต่ว่าน้ำที่มันเอ่ยถึงนั้นคือน้ำอะไร ?
มีสามอย่างที่อิมพ์คิดได้ทันที อย่างแรกก็คือฉี่ของเขา แต่เขายังไม่อยากฉี่ในตอนนี้ดังนั้นเขาควรรอให้นานกว่านี้อีกหน่อย ส่วนอย่างที่สองคือน้ำลายของเขา อิมพ์ได้แสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญในการควบคุมวิถีของการถ่มน้ำลายแล้วตอนที่เขาอยู่ในฝูง แต่มันก็ยังต่างกับความร้อนในร่างกายของเขาเกินไปจนเขาไม่แน่ใจว่าเขาจะทำได้จริงๆ
แต่อย่างที่สามเป็นสิ่งที่อิมพ์มั่นใจว่าถ้าเขาพยายามเขาก็สามารถควบคุมมันได้ ซึ่งนั่นก็คือเลือดของเขา เขามีมันอยู่ในร่างกายและมันอาจจะอยู่รอบ ๆ สถานที่ที่เจ้าความร้อนนั่นอยู่ด้วยเช่นกัน! และหลังจากนึกย้อนไปถึงตอนที่อิมพ์กินพี่น้องของตัวเอง เขาก็ได้รู้ว่ามีจุดหนึ่งในร่างที่มีเลือดจำนวนมากอยู่ซึ่งความร้อนเองก็รวมอยู่ที่นั่น
นั่นก็หัวใจของเขา! ดังนั้นโดยไม่ต้องกังวลอีกต่อไป อิมพ์จึงพยายามตั้งสมาธิไปที่ก้อนเนื้อตรงนั้นโดยทำแบบเดียวกับที่เขาเคยทำมาก่อน ระหว่างนี้อาร์คก็เคลื่อนรถม้าอีกครั้ง อิมพ์นั้นหลับตาลงช้าๆและเอามือแนบไปที่หน้าอกของเขาซึ่งเขาสัมผัสได้ถึงการกระแทกเล็กน้อยเป็นระยะๆซึ่งมันดูเหมือนจะมาจากหัวใจของเขาเช่นกัน
ดังนั้นอิมพ์จึงจดจ่ออยู่จุดนั้นในร่างกายของเขาและพยายามสังเกตการเต้นอย่างต่อเนื่องของมัน และก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว ความร้อนก็ได้แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาอย่างช้าๆ ในตอนแรกมันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นราวกับนั่งอยู่หน้ากองไฟ แต่ไม่นานความร้อนนี้ก็เริ่มแผดเผาเขาราวกับว่าเขาถูกใครผลักเข้าไปในกองไฟแทน
มันเกิดขึ้นเร็วมากจนอิมพ์ไม่รู้ว่าเขาควรทำอะไร เขาจึงทำเพียงจับหนาอกของเขาไว้เช่นนั้นและพยายามกลั้นความเจ็บปวดไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างช้าๆอิมพ์ก็จ้องไปยังการแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า
[มานาของคุณกระจายไปทั่วร่างกาย]
[ร่างกายของอิมพ์เล็กนั้นไม่สามารถควบคุมมานาจำนวนมากได้ ตราบใดที่ท่านยังอยู่ในสภาวะนี้ท่านจะสูญเสียพลังชีวิต 1 HP ต่อวินาที]
