ตอนที่ 23 ชำแหละ
ตอนที่ 23 ชำแหละ
จากนั้นอิมพ์ก็ให้เด็กช่วยเขาและด้วยวิธีการของเขา อิมพ์ก็ต้องการให้เด็กแสดงวิธีการก่อไฟให้เขาดู เพราะเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไง และมันก็เป็นสิ่งที่เขาควรรู้นับจากนี้ เพราะจริงๆแล้วเขานั้นต้องการรู้วิธีทำให้ผ้าอ้อมเด็กเล็กแห้งหลังจากทำความสะอาดแล้วและจากที่อิมพ์รู้ คนนั้นมักจะไม่สามารถรับมือกับความหนาวเย็นได้เหมือนกับอิมพ์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ อิมพ์นั้นไม่รู้สึกหนาวเลย แม้ว่าเขาจะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ อิมพ์รีบดับกองไฟตรงหน้าและหันไปมองเด็กทันที "แสดง. ก่อไฟ." อิมพ์พูดขึ้นในขณะที่เด็กยังคงตกตะลึง
มันเป็นสิ่งที่อิมพ์เข้าใจเขาดีเลยเพราะมันคือความรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาเห็นเอวาลินตาย ดังนั้นอิมพ์จึงถอนหายใจออกมาและเดินตรงไปยังศพทั้งสองและคลุมด้วยเสื้อคลุมที่ขาดหรืออะไรก็ตามที่เขาหาได้ จากนั้นก็หันไปหาเด็กคนนั้น
"ก่อไฟ" เขาบอกมัน จากนั้นเด็กก็ค่อยๆหยักหน้าและเดินไปยังกองไม้ที่อิมพ์เตรียมไว้ ก่อนจะคว้าไม้ชิ้นเล็กแท่งบางรวมทั้งหญ้าแห้งบางส่วนมาวางไว้ด้านบนของชิ้นไม้ จากนั้นก็ปักปลายไม้ลงกับหญ้าแห้งและเริ่มถูมันไปมาให้มันหมุนอย่างรวดเร็ว
หลังจากใช้เวลาสักครู่ ควันก็เริ่มลอยขึ้นมาจากกองหญ้าแห้งเล็กน้อย จากนั้นเด็กก็วางมือของเขารอบๆหญ้าแห้งแล้วค่อยๆพัดเข้าไปทำให้ไฟที่อยู่ด้านในขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะวางหญ้าแห้งและกองไม้เพิ่มไว้ตรงกลาง จากนั้นก็เป่าต่อไปที่หญ้าแห้งก่อนที่เปลวไฟเล็กๆนะลุกโชนไปทั่ว
"นะ - นี่ ... " เด็กคนนั้นพึมพำอย่างประหม่าเมื่อแสดงวิธีจุดไฟให้ดูเสร็จ อิมพ์ค่อยๆพยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะมองไปที่ตะกร้าที่มีเด็กเล็กอยู่ในนั้น จากนั้นก็คว้าไปยังขวดเล็กๆที่วางอยู่ข้างๆ
“นี่คือ” เมื่ออิมพ์ถามขึ้น เด็กคนนั้นก็ย่อตัวลงและส่ายหัว "ข้า ... ไม่รู้ ... " แต่จากนั้นก็พูดอีกครั้ง "มันน่าเป็นนมวัว "
“นมวัว?” อิมพ์ถามอีกครั้งพร้อมกับขมวดคิ้ว เด็กก็หยักหน้าอย่างช้าๆ"เรามีบางส่วนเหลืออยู่ในรถม้า ... แต่ที่เหลือเจ้าสามารถไปหามันได้จากฟาร์มส่วนใหญ่ ... " เด็กตอบและอิมพ์ก็แค่ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ
สถานที่ 'ฟาร์ม' มันเป็นยังไง? เขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่อย่างน้อยที่สุดอิมพ์ก็คงไม่จำเป็นต้องไปหามันเพราะพวกมันยังเหลืออีกในรถม้า
ตอนนี้มีอะไรอีกไหมที่อิมพ์ต้องรู้? เมื่อเขาไม่เห็นว่ามีอะไรต้องรู้อีกเขาก็ไม่ต้องการเด็กอีกต่อไป ดังนั้นอิมพ์จึงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับถือกริชของเขาขึ้นเหนือหัวของเด็ก
แต่เมื่อเขาต้องการแทง เด็กก็รีบถอยไปข้างหลังและส่ายหัวอย่างรุนแรง "ไม่ ไม่ ... ยะ - อย่าฆ่าข้าเลยได้โปรด ... !" เด็กร้องออกมาด้วยความกลัวและขดร่างเหมือนกับลูกบอลก่อนที่จะปล่อยน้ำไหลออกมาจากดวงตา จากนั้นเด็กก็มองไปที่รถม้าด้วยความคิดหนึ่งที่ต้องการจะปกป้องชีวิตตัวเองและเด็กคนอื่นๆไว้
"ข้าขับรถม้าให้เจ้าได้นะ!" เด็กคนนั้นตะโกนออกมาและอิมพ์ก็มองไปที่มันอย่างสับสน เขาเริ่มลังเลที่จะแทงมันเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าสิ่งนี้อาจได้ผล เด็กคนนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนและมองยังอิมพ์ที่อยู่ตรงหน้า "จะ - เจ้ากำลังจะไปไหนใช่มั้ยหละ รถม้าสามารถพาคุณไปที่นั่นได้เร็วกว่านะ!" มันอธิบายและอิมพ์ก็เริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นความจริงที่รถม้าคันก่อนหน้าที่เขาเคยเห็นนั้นเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าเขาเล็กน้อย ถ้าเป็นเช่นนั้นมันอาจจะมีประโยชน์จริงๆก็ได้ อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องการเด็กคนนั้น
"ข้า ขับ ได้." เขาพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว แต่เด็กคนนั้นก็ส่ายหัวอีกครั้ง "ดะ - ได้โปรด พวกเราจะต้องมีประโยชน์แน่ พ่อของข้าเป็นคนขับรถม้าดังนั้นข้าจึงรู้วิธีจัดการกับม้าดี!" มันร้องอุทานออกมาและอิมพ์ก็จ้องมองไปที่เด็กคนนั้นทันทีหลังจากได้ยินคำที่ไม่คุ้นเคยเหล่านี้
อย่างน้อยที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเด็กคนนั้นพยายามจะบอกว่ามันรู้วิธีขับรถม้าและถ้าอิมพ์เป็นคนคนดูแลเองเรื่องนี้เองเขาจะต้งลำบากเป็นอย่างมากแน่ ดังนั้นมันอาจจะดีกว่าหากเขาปล่อยอีกฝ่ายไป และยิ่งไปกว่านั้นเขาอาจจะให้เด็กสอนคำศัพท์ที่เขายังไม่รู้ให้ได้อีกด้วย นี่ก็เป็นสิ่งที่อิมพ์สนใจเป็นอย่างมากเช่นกัน
ดังนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วลึกอิมพ์จึงพยักหน้าตอบรับและหันไปทางรถม้า "เราไปตอนที่มีแดด นอนเถอะ" อิมพ์บอกเด็กพร้อมกับขมวดคิ้วก่อนที่จะก้าวขึ้นไปบนรถม้าและเอาแท่งไม้ที่อยู่ข้างหน้าออกเพื่อให้เด็กกลับเข้าไปข้างในนั้น แม้ว่าจะสับสนและประหลาดใจแต่เด็กก็รีบเข้าไปในนั้นด้วยความดีใจ โดยไม่ลังเลอิมพ์ก็ปิดประตูอีกครั้งและวางแผ่นไม้กลับที่เดิม
แล้วอิมพ์ก็ต้องจัดการกับอย่างอื่น
ก่อนอื่นเขาต้องแน่ใจว่าเด็กตัวเล็กจะต้องไม่เป็นไรจริงๆ เขาคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องเลวร้ายแน่หากมันตาย ดังนั้นเขาต้องมั่นใจว่าเด็กเล็กจะไม่บาดเจ็บ หลังจากไม่เห็นเลือดหรือบาดแผลใดๆเขาก็ค่อยๆพยักหน้ากับตัวเอง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าและก้าวไปหาศพสองร่างที่นอนอยู่บนพื้น และถ้าดมกลิ่นดีๆจะรู้ว่ามีศพที่สามนอนอยู่ไม่ไกลอีกด้วย แต่ว่าเขาค่อยไปจัดการศพนั้นที่หลัง
ก่อนหน้านั้นอิมพ์ต้องจัดการร่างกายเหล่านี้ให้ถูกต้องซะก่อน อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าเขาไม่ควรกินมันเหมือนที่เคย ดังนั้นแทนที่เขาจะใช้ฟันกัดลงไปบนเนื้อพวกนั้นเขาจึงหยิบกริชขึ้นมาและเริ่มหั่นเป็นชิ้นๆ เขาไม่รู้จริงๆว่าต้องทำยังไงแต่โดยพื้นฐานแล้วเขาก็เพียงแค่ฟันที่แขนของชายที่แข็งแกร่งสักพักจากนั้นก็แยกชิ้นเนื้อมาวางไว้บนชิ้นส่วนโลหะจากเสื้อผ้าของชายคนนั้น
แม้ว่าในไม่ช้าจะมีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นตรงหน้าอิมพ์ก็ตาม
[ทักษะการชำแหละระดับเริ่มต้น เรียนรู้แล้ว!]
มันสร้างความรำคาญใจให้กับอิมพ์เป็นอย่างมากที่พวกนี้ยังคงปรากฏตัวตลอดเวลา แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ และพวกมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดนอกเสียจากว่าพวกมันจะเป็นสีแดง แต่ถึงอย่างนั้น 'การชำแหละ' นี่มันคืออะไร? มันน่ารำคาญจริงๆเมื่อมีคำศัพท์ใหม่ๆมากมายปรากฏขึ้นจากศัตรูตัวฉกาจของเขา !
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอิมพ์ก็ยังคงทำงานต่อไปอย่างรวดเร็วและทักษะใหม่ที่เขาได้เรียนรู้มาก็เพิ่มเลเวลขึ้ยอีกเล็กน้อย ดังนั้นอิมพ์จึงค่อนข้างเข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ และดูเหมือน 'ความแม่นยำ' ของเขาก็เพิ่มขึ้นเกือบสองสามเท่าด้วยเช่นกันในขณะที่เขากำลังแยกร่างของคนออกจากกัน เมื่อเป็นเช่นนี้อิมพ์ก็นึกขึ้นมาได้
เขาควรจะมี 'แต้มสเตตัส' ใหม่อีกมากมาย ดังนั้นอิมพ์จึงคิดว่าเขาควรลองเปิดสถานะดูอีกครั้งเพื่อดู
"สถานะ."
[ชื่อ - ไม่มี] [เผ่าพันธุ์ - อิมพ์เล็ก] [เลเวล - 80]
[พลังชีวิต - 920] [มานา - 1200]
[ความแข็งแกร่ง - 12] [ร่างกาย - 12] [ต้านทาน - 13]
[ความคล่องตัว - 12] [การหลบหลีก - 20 ] [ความแม่นยำ - 11]
[ความฉลาด - 44] [สติปัญญา - 20]
[การรับรู้ - 10] [พลังจิต - 20] [ความสามารถพิเศษ - 1]
[มีแต้สเตตัสเหลือ 35 แต้ม]
[ทักษะ]
- [ความเข้าใจภาษาทั่วไปฝึกหัด] [ระดับ - 73]
- [ ลอบเร้นระดับฝึกหัด] [เลเวล - 56]
- [ความเชี่ยวชาญกริชเริ่มต้น] [ระดับ - 6]
- [สมาธิเริ่มต้น] [ระดับ - 18]
- [กินจุระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 13]
- [การต้านทานการอ่อนเพลียเริ่มต้น] [ระดับ - 34]
- [การทำอาหารเริ่มต้น] [ระดับ - 6]
- [การชำแหละระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 13]
- [เวทย์มนต์น้ำเริ่มต้น] [ระดับ - 1]
- [เวทย์มนต์ลมเริ่มต้น] [ระดับ - 1]
- [ต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์ระดับเริ่มต้น] [เลเวล - 78]
[พร]
- [พรจากไนอาดผู้โดดเดี่ยว]
อิมพ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองผ่านการแจ้งเตือนขนาดใหญ่นี้ จากนั้นเขาก็พยายามคิดว่าเขาควรจะทำอะไรกันแน่ เขาควรใช้แต้มสเตตัสยังไงดี
ในท้ายที่สุดอิมพ์ก็คิดว่าเขาควรจะใช้แต้มสเตตัสที่เหลือกับค่าสถานะอีกสองสามอย่างที่แตกต่างกัน เพราะเขาคิดว่าพวกมันล้วนแต่สำคัญ ค่าสถานะแรกก็คือ 'สติปัญญา' ยิ่งมันสูงมากขึ้น มันก็ยิ่งทำให้เขาจดจำสิ่งต่างๆได้ง่ายขึ้น เขานั้นยังต้องจดจำสิ่งใหม่ๆอีกมากมายในทุกๆวัน ดังนั้นมันจะต้องเป็นประโยชน์อย่างแน่นอน
ในทางกลับกันเขาจะสามารถใช้กริชของเขาได้ง่ายยิ่งขึ้นหาก 'ความแม่นยำ' ของเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนว่ามันยังช่วยแยกสิ่งของออกจากกันได้ง่ายๆอีกด้วย นอกเหนือจากนั้นค่าสถานะ 'การรับรู้' ของเขาก็มีประโยชน์ไม่น้อย ที่จริงแล้วค่าสถานะทั้งหมดดูเหมือนจะมีประโยชน์เป็นอย่างมาก ยกเว้นค่าความสามารถพิเศษซึ่งอิมพ์ไม่เห็นว่ามันจะทำอะไรได้เลย
เมื่อคิดว่าค่าสถานะสามอันนี้ล้วนแต่สำคัญไม่ต่างกัน อิมพ์จึงพยายามแบ่งแต้มไปลงค่าสถานะทั้งสามพอๆกัน ทั้ง สติปัญญา การรับรู้และความแม่นยำ
ทันทีหลังจากที่อิมพ์เพิ่มค่าสถานะการรับรู้เสร็จ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกายของเขา แม้ว่าส่วนใหญ่จะอยู่บนใบหน้าของเขาก็ตาม ดวงตาของเขาเจ็บเพราะแสงที่ออกมาจากไฟ หูของเขารู้สึกเหมือนกำลังจะหลุดออกมาจากเสียงแตกของเปลวไฟ จมูกของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นของเนื้อและเลือดที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่ไม่นานสิ่งเหล่านี้ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างงั้นอิมพ์ก็ยังต้องใช้เวลาอีกเล็กน้อยเพื่อทำความคุ้นเคยกับการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นอย่างมากของเขา
หลังจากที่อิมพ์เริ่มสงบสติอารมณ์ได้เล็กน้อย เขาก็พยายามทำสิ่งหนึ่งที่เอวาลินทำหลังจากที่พวกเขาวิ่งหนีออกมาจากเกาะลอยได้หรือตอนที่พวกเขาพยายามออกมาจากซาราก๊อน เธอจับมือแนบอกและหายใจเข้าะออกลึก ๆอย่างช้าๆในขณะหลับตาสักครู่
ในทันทีอิมพ์ก็พยายามทำเช่นนั้นแม้ว่ามันจะค่อนข้างยากที่จะทำเพราะมือของเขากระตุกไปมาตลอดเวลาซึ่งดูเหมือนจะเป็นผลมาจากการที่ค่าความแม่นยำของเขาเพิ่มขึ้น
แต่เมื่อเขาลองเอามันประสานเข้าด้วยกันปัญหานี้ก็ถูกแก้ไข ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดอิมพ์ก็สามารถผ่อนคลายได้แล้วดังนั้นเขาจึงพยายามตั้งสมาธิอยู่ที่ลมหายใจ แต่ตอนนี้เองก็มีบางสิ่งเกิดขึ้นขณะที่เขาทำ เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผดเผาในร่างกายของเขา มันเป็นเพียงความอึดอัดเท่านั้นดังนั้นอิมพ์จึงต้องการกำจัดมันออกไป เขาพยายามผลักมันอกอไปพร้อมกับความรู้สึกไม่สบายอื่นๆ แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่ขึ้น เหนื่อยมากขึ้นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในเวลาเดียวกันนี้เขากลับรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเป็นอย่างมากเช่นกัน
เมื่ออิมพ์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเขาก็รู้สึกรำคาญทันทีเมื่อเห็นว่ามีการแจ้งเตือนใหม่จากไหนก็ไม่รู้ปรากฏขึ้นมา
[ทักษะเวทย์มนต์ลมระดับเริ่มต้น เพิ่มระดับ!]
