ตอนที่ 21 ไนแอดผู้โดดเดี่ยว 

ตอนที่ 21 ไนแอดผู้โดดเดี่ยว

[ไนแอด : เทพธิดาแห่งแม่น้ำหรือทะเลสาปในเทพนิยายกรีก]

อิมพ์ขมวดคิ้วลึกจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายถึงอะไร  “ผ้าอ้อม?” เขาถามด้วยความสงสัย และคิดว่าคนๆนี้กำลังหาคำพูดที่ทำให้เขาสับสนอยู่หรือไม่ ? แต่เธอก็พยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว ๆ

"ชะ- ใช่ มันคือสิ่งที่เขาสวมอยู่ภายใต้ชุดผ้า ... " หญิงสาวพูดติดอ่างด้วยความหวาดกลัวและอิมพ์ก็ยังคงขมวดคิ้ว "ผ้าอ้อมทำให้ร้องไห้?" เขาถามและชี้กริชไปที่เธอต่อไป

เขานั้นให้ความสนใจกับเด็กมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ตลอดเวลาดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถแอบเข้าไปในสิ่งนั้นโดยที่เขาไม่รู้ได้ และเขาก็สงสัยว่าผู้คนในเมืองที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ต้องการทำให้เด็กคนนี้ร้องไห้อย่างน่าสยดสยองแบบนี้รึไงถึงได้ใส่อะไรแบบนี้ลงไป

ด้วยความประหม่า หญิงสาวส่ายหัวเพื่อตอบรับและค่อยๆยื่นมือไปหาเด็กตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่ในตะกร้า“ข้า - ข้าจะทำให้เจ้าดูเอาไหม.. ?” เธอถามออกมาราวกับเป็นห่วงเด็กคนนั้นอย่างแท้จริงแม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นเขามาก่อนก็ตาม อิมพ์ที่เห็นแบบนั้นจึงพยักหน้าช้าๆโดยถือปลายกริชจ่อไว้ตรงผิวหนังของผู้หญิงเผื่อว่าเธอจะลงมือทำอะไรเขาจะได้จัดการได้ทันที

จากนั้น อย่างระมัดระวังเธอก็ค่อยๆดึงชุดที่เด็กคนนี้สวมขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่างและเปิดผ้าอ้อมผ้าขึ้นจนเผยให้เห็นสารที่มีกลิ่นเหม็นตรงหน้าอิมพ์

"นะ - นี่มัน ... ข้า - ข้าต้องทำความสะอาด ... " ผู้หญิงคนนั้นบอกกับอิมพ์ เขาก็พยักหน้าช้าๆพร้อมกับโบกมือให้เธอเพื่อบอกให้เธอทำต่อไป ตอนนี้อย่างน้อยเขาก็ใจสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว เขารู้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีกว่าหากกำจัดสิงสกปรกพวกนี้ได้ แม้ว่าอิมพ์จะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงใส่ของแบบนี้ให้ก็ตาม

มันจะสร้างปัญหาตอนที่ถ่ายอึใช่ไหม  ? เห็นได้ชัดว่ามันเป็นอย่างนั้นสำหรับเด็กคนนี้ และก่อนที่อิมพ์จะรู้ตัวผู้หญิงคนนั้นก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เขาเพียงแค่จับแขนของเธอไว้และพยายามทำให้เธอไม่ตุกติกด้วยการกดกรงเล็ยของเขาเข้าไปในแขนของเธอ แม้ว่าพวกมันจะไม่แหลมคมเหมือนกับของอิมพ์ตัวอื่นๆ แต่มันก็พอที่จะทำให้ผู้หญิงเลือดออกได้เล็กน้อย

"ห้ามขยับ." อิมพ์คำรามใส่เธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่อิมพ์ด้วยสีหน้าเจ็บปวดซึ่งเกิดจากความเจ็บปวดที่มาจากแขนเธอตอนนี้   "ตะ - แต่ข้าเพียงต้องใช้น้ำเพื่อจัดการกับสิ่งนี้  ... ระ- เรามีอยู่ในรถม้า ... "เธออธิบายและอิมพ์ก็ค่อยๆมองไปที่กล่องไม้ที่เชื่อมต่อกับคำใหม่ที่เคยได้ ก่อนที่จะจ้องไปยังเด็กคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆซึ่งคือคนเดียวกับที่เจออิมพ์ในป่า

"เอาน้ำ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงโกรธและดูเหมือนจะใช้ได้ผลดี เด็กคนนั้นก็รีบเข้าไปในรถม้าเพื่อไปเอาสิ่งที่ผ้หญิงคนนั้นพูดถึง จากนั้นถังใบเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำก็ถูกวางลงข้างผู้หญิงคนนั้น

อย่างรวดเร็วภายใต้การเฝ้าระวังของอิมพ์ หญิงสาวก็เริ่มทำความสะอาดผ้าอ้อมด้วยมือของเธอและจากนั้นก็พยายามใส่กลับไปที่ตัวเด็กอย่างช้าๆ แต่อิมพ์ก็หยุดเธอไว้ทันทีโดยจิ้มปลายกริชเข้าไปในเนื้อของเธอ

"ไม่เปียก เราทำให้แห้ง เจ้าก่อไฟ" อิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่งการและหญิงสาวก็สีหน้าเปลี่ยนไปด้วยความกลัว เธอดูราวกับว่าไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้อีกต่อไปแล้ว

"จะ - เจ้าก็ทำเองสิ  !" เธอตะโกนออกมาในขณะที่เธอรีบหันไปทางอิมพ์และแม้ว่าเธอจะมองตรงไปที่เขา  แต่เธอจะดูเหมือนจะมุ่งความสนใจไปที่บางสิ่งที่อยู่ด้านหลังของอิมพ์มากกว่าและใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขราวกับสิ่งที่เธอคิดไว้ได้เกิดขึ้นแล้ว

"กาต! รีบฆ่ามั... -" เธอตะโกนออกมา แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบอิมพ์ก็ดันกริชเข้าไปในแขนของผู้หญิงคนนั้นลึกซะแล้ว เขายังไม่อยากฆ่าเธอ เพราะเธออาจจะยังสามารถบอกวิธีดูแลเด็กตัวเล็กให้กับอิมพ์อีก ซึ่งเขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันต้องทำเช่นไรก่อนจะออกเดินทาง  ... เดินทางกลับไปยัง... สถานแห่งหนึ่งที่เขาควรไปตอนนี้

ด้วยตอบสนองต่ออาการบาดเจ็บที่อิมพ์เพิ่งมอบให้ ผู้หญิงคนน้้นก็เริ่มกรีดร้องออกมาและด้วยความตกใจกลัวว่าจะเธอจึงรีบพยายามพนีจากอิมพ์ทันที เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ดูไม่เป็นภัยคุกคามอีกต่อไปอิมพ์จึงหันกลับไปมองว่าผู้หญิงคนนี้พูดกับใครหรืออะไร ในขณะที่เขากำลังเช่นนั้น ด้วยจังหวะที่พอดีเมื่ออิมพ์หันไปทันทีเขาก็เห็นแสงจ้าพุ่งออกมาจากอาวุธตรงหน้าและพุ่งใส่เข้าด้วยความเร็วสูง

ทันทีอิมพ์ก็พยายามหลบ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหลบได้พ้น

[-39 พลังชีวิต]

ด้วยความสับสนอิมพ์ก็จ้องไปที่การแจ้งเตือนสีแดงและมองไปที่ตัวเลขที่เกิดจากรอยขีดข่วนเล็ก ๆ บนแก้มของเขา มันมากกว่าความเสียหายที่อิมพ์ทำตอนแทงขาชายคนนั้นโดยตรงเสียอีก นี่จึงเป็นสัญญานที่บอกได้ชัดเจนว่าอิมพ์นั้นอยู่ในระดับที่อ่อนกว่า

คนตรงหน้าเขาแข็งแกร่งกว่าอิมพ์มาก นั่นเป็นสิ่งที่เขารู้ได้อย่างชัดเจน ตลอดเวลาอิมพ์ก็จ้องไปที่ชายคนนั้นซึ่งตอนนี้ชายคนนั้นก็ทำเพียงยืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่ากำลังพยายามตรวจสอบความแข็งแกร่งของศัตรูอยู่

แต่เมื่ออิมพ์กำลังมองไปที่ชายคนนั้น เขาก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าเขามีบางอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ ไม่..ไม่ใช่ของชิ้นนั้นต้องอยู๋ในกระเป๋าของเขาแน่นอน ทันใดนั้นชายคนนั้นก็เลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มอย่างตื่นเต้น

"เจ้า ... เจ้าคือคนที่ครอบครองไพ่เหมือนกันสินะ!" ชายคนนั้นอุทานพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุขบนใบหน้าของเขา "อิมพ์ที่มีการ์ดอยู่ที่นี่งั้นรึ หึ วันนี้ข้าช่างโชคดีจริงๆ  !"

ทันทีที่ชายคนนั้นพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวเพื่อเข้าใกล้อิมพ์และยกแขนขึ้นสูงก่อนจะฟาดฟันลงมาที่อิมพ์ แต่อิมพ์ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันทีด้วยเหตุนี้เขาจึงเลี่ยงไม่โดนมันตรงๆได้ แต่ว่านั่นก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย

[-367 พลังชีวิต]

[คำเตือน! ท่านได้รับผลกระทบจาก 'เลือดออก' หากไม่ได้รับการรักษาบาดแผลท่านจะตายใน 19 นาที 46 วินาที]

ทันใดนั้นอิมพ์ก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นการแจ้งเตือนนั้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือดวงตาของเขาติดอยู่กับคำว่า 'ตาย' อิมพ์ไม่ต้องการตาย เขาไม่ต้องการจริงๆ ถ้าเขาไม่อยากตายเขาต้องหนีไป เขาต้องหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

อิมพ์จำเป็นต้องหมุนตัวและวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาของเขาจะพาเขาไปได้ เขาทิ้งกระเป๋าไว้เพราะสายรัดของมันถูกตัดออก ในนั้นมีทั้งหนังสือ  ของมันวาวและเนื้อของเขา ตอนนี้เขาเหลือเพียงกริชกับเสื้อคลุมที่ชุ่มไปด้วยเลือดเท่านั้น และที่สำคัญที่สุดก็คือเขานั้นวิ่งหนีไปโดยทิ้งสิ่งมีชีวิตตัวเล็กในตะกร้าไว้ ความจริงแล้วเขานั้นเพียงต้องการหนีไปจากเจ้าตัวนรกนี่ไปให้ไกลที่สุดเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้น อิมพ์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงกลัว แต่มันก็เป็นแบบนั้นไปซะแล้ว

เขารู้ว่าเขาควรจะพาเด็กคนนั้นไปที่ไหนสักแห่ง แต่เขาทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้อีกแล้ว มันไม่ใช่ตอนนี้ มันไม่ใช่อีกต่อไปหากเขาต้องเผชิญหน้ากับความตาย

อิมพ์ไม่อยากตายจริงๆ การตายนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก  แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเงามืดที่ตามมาจนกระทั่งอิมพ์ทิ้งตัวลงในแม่น้ำอย่างหมดแรง เลือดของเขาก็ไหลออกมาจากตัวเขาและผสมกับน้ำในแม่น้ำทันที

จากนั้นทุกอย่างรอบ ๆ อิมพ์ก็กลายเป็นสีดำ

โดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้อิมพ์สัมผัสได้เพียงแต่น้ำหนักของน้ำที่กดทับอยู่บนตัวของเขาเท่านั้นอีกทั้งมันยังมาพร้อมกับความมืดมิดที่ไม่มีสิ้นสุดอีกด้วย

รอบๆนี้หนาวเย็นเป็นอย่างมาก ดังนั้นอิมพ์จึงรู้สึกหนาวอย่างไม่น่าเชื่อ

ดูเหมือนทุกอย่างกำลังจะจบลงลงแล้ว แต่ราวกับว่าโลกไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น จู่ๆก็มีแสงส่องประกายเจิดจ้าปรากฏขึ้นตรงหน้าอิมพ์ สิ่งนี่นอยู่ในร่างของผู้หญิงตัวเล็กที่มีรูปร่างกระทัดรัด อิมพ์รู้ว่ามันไม่ใช่อสูรเพราะเขาจะรู้ได้ทันทีหากว่ามันเป็นอสูรตัวอื่น  เจ้าสิ่งนี้ดูเหมือนกับคน ตามลักษณะของเธอแล้วเธอดูคล้ายกับผู้หญิงโตทั่วไป แต่ส่วนสูงของเธอนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากอิมพ์เลย

โดยไม่รู้ว่าทำไมและไม่มีความสามารถที่จะต่อสู้กับมัน หญิงสาวจึงค่อยๆยื่นมือของเธอมาที่ร่างกายส่วนบนของอิมพ์และจับไปตรงบาดแผลบนหน้าอก จากนั้นความเจ็บปวดแท้จริงที่อิมพ์รู้สึกได้จากการสัมผัสเบาๆนี้ก็ไหลท่วมเข้ามาซึ่งมันมากกว่าความเจ็บปวดที่เกิดจากแผลเสียอีก

อากาศเล็กน้อยที่อยู่ในร่างของเขาถูกผลักออกมาทางปากและทันทีในขณะที่อิมพ์เริ่มที่จะโกรธเพราะความเจ็บปวดเขาก็หลับไปอีกครั้ง

แต่แทนที่จะตายเหมือนที่อิมพ์คิดไว้ตอนแรก เขากลับตื่นขึ้นมาหลังจากนั้นไม่นาน เขาตื่นขึ้นมาบนสถานที่ที่เขาอยู่ก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำ อย่างน้อยที่สุดก็มีเลือดจำนวนปรากฏอยู่ตามทาง มันมุ่งเป็นเส้นตรงผ่านป่าไปยังทิศทางที่เขาพบคนเหล่านั้นก่อนหน้านี้

อย่างช้าๆเขาก็พยายามที่จะกลับไปยังจุดที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ทันที เพราะเด็กน้อยที่เขาทิ้งไว้นั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นอิมพ์รีบวิ่งกลับไปในป่าโดยไม่สนใจการแจ้งเตือนที่ลอยอยู่ข้างหลังแม้แต่น้อย

[เนื่องจากคุณความเข้ากันได้ดีกับน้ำ  ไนอาดผู้โดดเดี่ยวจึงชื่นชอบท่านและรักษาบาดแผลให้กับท่าน ]

[ท่านได้รับพรของ [ไนอาดผู้โดดเดี่ยว]]

[ความเข้ากันได้กับธาตุน้ำเพิ่มขึ้น]

และในขณะที่อิมพ์วิ่งผ่านป่าไป เสื้อคลุมที่ขาดแล้วของเขาก็มีน้ำหนักลดลงเรื่อยๆเนื่องจากส่วนที่เปียกโชกด้วยเลือดกับน้ำได้ขาดติดอยู่กับกิ่งไม้ไปเป็นจำนวนมากแล้วจนสภาพของมันย่ำแย่กว่าที่ควรเป็น

แต่อิมพ์ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ เขาเพียงแต่มุ่งไปใกล้บริเวณที่เขาเกือบตายก่อนหน้านี้ แม้ว่าดวงอาทิตย์ด้านหลังเขาจะลับขอบฟ้าไปแล้วแต่อิมพ์ก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเขาก็เห็นแสงเล็กๆของเปลวไฟจากระยะไกลและได้ยินเสียงบางอย่างจากทิศทางเดียวกัน

"... แจ็คพอต! เจ้ารู้ไหมว่านี่หมายความว่าไง! ตอนนี้ข้าจะเป็นผู้ถือครองไพ่สองใบแล้ว! และนี่คือ ไพ่หนึ่งถ้วยเขียวนะ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะโชคดีเพียงนี้  !"  ชายคนเดิมพูดขึ้นด้วยเสียงที่มีความสุขในขณะที่อิมพ์เดินเข้ามาช้าๆโดยที่เขาพยายามทำให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้วยความกลัวที่มีต่อชายคนนี้ร่างกายของเขาจึงตอบสนองอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลที่สุดในโลก